Οι άσπονδοι φίλοι στην πολιτική

16:38 28/8/2014 - Πηγή: Παραπολιτικά

Στο χθεσινό σχόλιο με την επιφύλαξη –δύο φορές μάλιστα στο σχετικό κείμενο- αν ειπώθηκαν όντως αυτά που αποδίδονταν στον στενό συνεργάτη του πρωθυπουργού –που δεν τον κατανόμαζα, αλλά «φωτογραφιζόταν» ο Χρύσανθος Λαζαρίδης- σχολίαζα, αρνητικώς, την αποδοθείσα σε αυτόν φράση του «πόσο καλός είναι ΕΝΦΙΑ». Ο Χρύσανθος Λαζαρίδης διέψευσε κατηγορηματικά ότι είπε ποτέ κάτι τέτοιο, με τη σχετική διάψευση να απευθύνεται πρωτίστως στον συντάκτη του αρχικού δημοσιεύματος, σε άλλο site, που αποτέλεσε κα την πηγή της αναπαραγωγής του και σε άλλα Μέσα.

Όντως

λοιπόν ο κ. Λαζαρίδης είναι «αθώος του αίματος», μια και αν το καλοσκεφτεί κανείς, σε μία περίοδο που είναι στα κάγκελα η κοινωνία, θα ήταν ασύνετο να εκθειασθεί κατ’ αυτόν τον τρόπο η βασική αιτία της σημερινής δυσφορίας των πολιτών. Όμως από την όλη υπόθεση προκύπτουν κάποια ενδιαφέροντα συμπεράσματα τα οποία πρωτίστως οφείλουν να προβληματίσουν όχι μόνο τον συγκεκριμένο συνεργάτη του πρωθυπουργού αλλά και ολόκληρο το Μαξίμου.

Τι εννοώ. Είναι μάλλον αδιαμφισβήτητο ότι υπήρξε κάποια σκόπιμη διαρροή από μάλλον καλή πηγή, από αυτές που οι δημοσιογράφοι είναι μάλλον δύσκολο να αμφισβητήσουν την εγκυρότητά τους. Όμως η διαρροή αυτή είναι εξ ίσου αδιαμφισβήτητο ότι έγινε για να πλήξει τον συγκεκριμένο συνεργάτη του πρωθυπουργού. Επομένως το συμπέρασμα στο οποίο μπορεί να καταλήξει κανείς είναι ότι μέσα στην κυβέρνηση κάποιοι υποβλέπουν αλλήλους και με χτυπήματα κάτω από τη μέση επιχειρούν να τους εκθέσουν. Αυτό όμως αποκαλύπτει μία έλλειψη συνοχής και μία συνεχή δυσπιστία μεταξύ των δυνάμεων που συγκυβερνούν.

Ποια όμως μπορεί να είναι η αποτελεσματικότητα μιας κυβέρνησης όταν οι μεν βάζουν πεπονόφλουδες στους δε, ακόμη και σε υπηρεσιακό επίπεδο, καθώς η κυβερνητική συνεργασία δύο διαφορετικής αντίληψης κομμάτων –τουλάχιστον ως προς την προϊστορία τους- έχει εξαναγκάσει σε ετερόκλητες συνάφειες, που όσο περνάει ο καιρός η μία πλευρά τουλάχιστον επιδιώκει συνεχώς να διαφοροποιείται;;

Είναι βέβαιο ότι παρόμοιες διαρροές σκοπιμότητας θα πολλαπλασιασθούν όσο πλησιάζουμε σε εκλογές. Και μπορεί μεν να χαιρετίστηκε ως ένδειξη πολιτικού πολιτισμού το γεγονός ότι δύο εκ διαμέτρου αντίθετης πολιτικής φιλοσοφίας αναγκάστηκαν να συνεργασθούν. Από την άλλη πλευρα όμως αυτού του είδους -και ευρωπαϊκού τύπου- συγκυβερνήσεις αποκαλύπτουν και μειονεκτήματα που βγαίνουν στη επιφάνεια όταν οι περιστάσεις είναι ευνοϊκές γι’ αυτόν που θέλει να πλήξει τον περιστασιακό συνεργάτη του. Κάτι που είναι φυσικό μάλιστα όταν ο ένας κυβερνητικός συνεργάτης είναι το ΠΑΣΟΚ, που δεν είναι κόμμα, αλλά ...επάγγελμα!