Οι φόβοι του ανθρώπου που θέλει να κόψει το κάπνισμα

10:45 6/2/2015 - Πηγή: Παραπολιτικά

Μου περνάνε πολλές σκέψεις απ' το μυαλό όταν νιώθω πως το κάπνισμα πρέπει να τελειώσει διαφορετικά θα τελειώσει η αναπνοή μου:

"Προσπαθώ να κόψω το κάπνισμα και δεν μπορώ". -Το'χω ακούσει παντού! Δε ξέρω τι να νιώσω... Ότι δεν είμαι μόνος; Ή ότι είμαι κι εγώ στο σωρό;

"Όσοι κόβουν το κάπνισμα το ξαναρχίζουν". -Αυτό απαντά κάπως για το σωρό. Νιώθω απελπισία...

"Είναι πολύ δύσκολο να κόψεις το κάπνισμα". -Λέει η εμπειρία μου προς επιβεβαίωση των λεγομένων του κόσμου. Μισώ όταν συμβαίνει αυτό. Προτιμώ να είμαι σε άρνηση.

"Είναι πανεύκολο να κόψεις το κάπνισμα.

Το'χω κόψει πάνω από πενήντα φορές". -Είπε κάποιος αστείος. Εγώ; Εγώ που είμαι σε όλο αυτό;

Κάθε φορά που το κόβω, όταν το ξαναρχίζω νιώθω σαν να ενώθηκα πάλι με κάτι από καιρό χαμένο... Ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν το “κόβω” ή αν κάνω νηστεία για να το απολαύσω περισσότερο μετά.

Όταν σκέφτομαι το κάπνισμα, σκέφτομαι ένα μωρό που μόλις το έχει λούσει η μανούλα και το τοποθετεί απαλά μέσα σε μια τεράστια χνουδωτή μπουρνουζοπετσέτα την οποία τυλίγει τρυφερά γύρω του και του δίνει ένα ζεστό φιλί στο μέτωπο.

Μετά σκέφτομαι πως αυτό το μωρό νανουρίζεται και βουλιάζει γλυκά στον κόσμο των ονείρων του.

Δε χρειάζεται να μετακινηθεί, ούτε να βγάλει ήχους, ούτε να κουνά τα μέλη του. Είναι αγγαλιασμένο και το μόνο που του χρειάζεται για να νιώσει ήρεμο κι ευτυχισμένο είναι απλά να υπάρχει. Να χτυπάει η καρδούλα του κι αυτό απλά να νιώθει την ζεστασιά και τη χνουδωτότητα της πετσέτας του, που είναι δικιά του όσο τη χρειάζεται. Ούτε παραπάνω, ούτε λιγότερο!

Μετά αντικαθιστώ το μωρό μέσα στην κούνια με τους πνεύμονες μέσα στο θώρακά μου. Αντί για μια ζεστή χνουδωτή πετσέτα, βλέπω τον καπνό του οποίου το χνούδι είναι η νικοτίνη. Έτσι θυμάμαι το πρώτο τσιγάρο. Ως μια παράξενη μα ενδιαφέρουσα εμπειρία. Λίγο ζαλάδα, λίγο χαλαρότητα των μυών και λίγο μια αίσθηση ελαφρύτητας που κάποιοι εκτιμούν και κάποιοι όχι. Μου άρεσε; Δε θυμάμαι με σιγουριά. Κάποιες πλευρές του ναι, κάποιες άλλες όχι.

Δεν μπορώ ποτέ να είμαι σίγουρος τί μ'άρέσει και τι μ'ενοχλεί στο τσιγάρο. Είμαι αμφιθυμικός απέναντί του, ακόμα και όταν δε μπορώ να κοιμηθώ απ' το βήχα. Ποτέ δε θύμωσα που το ξεκίνησα. Μόνο λυπάμαι όταν το αφήνω. Έτσι ξέρω πως με αδικώ και με πείθω να το αφήσω. Για λίγο.

Όταν το κόβω και ανοίγουν τα μέσα μου και μπορώ να νιώσω πιο εύκολες τις κινήσεις μου και την αναπνοή μου χαίρομαι που το έβαλα στην άκρη. Λέω το έβαλα στην άκρη γιατί το να κόψεις μια συνήθεια θα φανεί τη μέρα που θα πεθάνεις. Το άκουσα και στους Ανώνυμους Ναρκομανείς αυτό. Συμφώνησα! “Είμαστε πάντα χρήστες. Απλά κάνουμε ένα μεγάλο διάλειμμα. Μερικοί κρατάμε ένα μήνα. Άλλοι δύο χρόνια κι άλλοι φτάνουμε δώδεκα, δεκατρία χρόνια και συνεχίζουμε”.

Αυτό που είναι σίγουρο με το κάπνισμα, μια και περί αυτού ο λόγος σήμερα, είναι πως είτε καπνίζεις είτε δεν καπνίζεις κάθε στιγμή είναι ένα βραβείο.

Αν καπνίζεις είναι επειδή απολαμβάνεις. Αν δε καπνίζεις είναι επειδή κατάφερες να είσαι “καθαρός” άλλη μια ώρα, μέρα, μήνα και λοιπά. Ο χρόνος μετρά γενικά αντίστροφα και εναντίον ολονών μας. Αλλά αν είμαστε απεξαρτημένοι μετρά υπέρ μας για αυτό το μαγικό λόγο: Την αποχή! Είναι σαν να είμαστε ήρωες απλά υπάρχοντας.

Κάποτε σκέφτομαι τί κακό μου έκανε το κάπνισμα και λυπάμαι το σώμα μου. Κάποτε δε με νοιάζει το σώμα μου γιατί υπάρχει κάτι πολύ πιο σημαντικό από την επιβίωσή του: Οι σχέσεις. Και οι σχέσεις είναι δύσκολες. Μες τη δυσκολία πρέπει να ανεχόμαστε, να είμαστε υπεύθυνοι και να βοηθάμε, όπως αξιώνουμε τα αντίστοιχα. Και; Εκεί μπαίνει η παρηγοριά. Μια μικρή, χάρτινη παρηγοριά που τυλίγει ένα ξανθό χαρμάνι από τη Βιρτζίνια. Σιωπηλή, χωρίς ιδιαίτερο κόπο και ενοχή... Έτοιμη και διαθέσιμη ανά πάσα στιγμή.

Και σκέφτομαι: Όντως αυτοκαταστρέφομαι; Ή απλά προστατεύω τους γύρω μου από μια ανυπόφορη γκρίνια;

Ακούω μεγάλους ανθρώπους που κάπνιζαν τριάντα και σαράντα χρόνια να κοιμούνται με οξυγόνο γιατί βγάλανε χρόνια αναπνευστική πνευμονοπάθεια και τρομάζω... Θέλω να τρέξω όσο πιο μακρυά και γρήγορα μπορώ για να αποδείξω στον εαυτό μου πως έχω ακόμα ανοιχτά πνευμόνια και αντοχές. Τί σημασία έχει όμως; Μήπως είμαι αθλητής; Με τόσες δουλειές και άγχη καθημερινά ποιος θα ασχοληθεί τόσο λεπτομερώς και επισταμένα με το συναίσθημά μου εκτός από την γυναίκα μου, τη θεραπεία μου και το κάπνισμα;

Και οι δύο πρώτοι δεν έχουν πάντα την ίδια υπομονή και διάθεση... Ίσως ούτε 'γω. Το κάπνισμα όμως είναι πάντα το ίδιο. Πάντα εκεί, πάντα με τον ίδιο τρόπο. Η σταθερότητα αυτή με ανακουφίζει. Τί να πω...

Όλοι από κάτι πεθαίνουμε. Όσοι καπνίζουμε απλά μπορούμε να μαντέψουμε πιο εύστοχα από τι.

Και;

Ποιός είναι “για πάντα”; Όλοι σχεδιάζουν κινήσεις λες και παίζουν σε σκακέρα με άπειρα τετράγωνα... Πόσο να ανοιχτείς πια; Με τρομάζουν όλα αυτά! Βρίσκω παρηγοριά και όριο στην προειδοποίηση του υπουργείου υγείας.Με προειδοποιεί ένας σοφός κύριος με γυαλιά και λευκή ρόμπα που είναι διορισμένος ειδικός από το κοινωνικό σύνολο. Νιώθω την προστασία μέσα από την προειδοποίηση του υπουργείου: “ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΕΙ”.

Την παρηγοριά τη βρίσκω στην πρώτη τζούρα. “ουφ... ευτυχώς το άγχος τελειώνει!”

Η θύμιση μιας ολόκληρης οικογένειας σε ένα μικρό πακέτο.