Οι Πανελλήνιες των υποψηφίων, και όχι των… οικογενειών τους

13:23 18/5/2015 - Πηγή: Παραπολιτικά

Του Μάνου Οικονομίδη

Το ιστορικό κλισέ “βατά και αναμενόμενα”, επανεμφανίστηκε στην καθημερινότητά μας, με τη σημερινή έναρξη των Πανελληνίων Εξετάσεων, θυμίζοντας ότι η Ελλάδα την οποία… λάτρεψε (σκανδαλωδώς) η κρίση, είναι πάντα εδώ, μαζί μας. Εννοείται και στην εκδοχή του “πρώτη φορά Αριστερά”.

Οι Πανελλήνιες Εξετάσεις συνεχίζουν να προκαλούν δέος και μόνο στην ηχώ του ονόματός

τους. Στους υποψηφίους και τις οικογένειές τους. Στους καθηγητές. Σε εκείνους που βρέθηκαν στην ίδια θέση στο παρελθόν. Αλλά και, υποσυνείδητα, σε όσους προσδοκούσαν ότι μέσω των εξετάσεων αυτών, θα διαμορφωνόταν μια κυψέλη ανθρωπίνου δυναμικού, από την οποία θα μπορούσαν να αντλήσουν στελέχη και δημιουργικές μονάδες, για μια Ελλάδα που θα προχωρούσε. Θα άλλαζε. Θα επικαιροποιούσε το εθνικό αφήγημά της, θα ατένιζε με εθνική αυτοπεποίθηση της περπατησιά της σε ένα διεθνές περιβάλλον παγκοσμιοποιημένο και προχωρημένα ανταγωνιστικό, και φυσικά θα πρωταγωνιστούσε.

Αυτά… θα μπορούσαν να ξεκινούν μέσω της κορύφωσης μιας εκπαιδευτικής διαδικασίας, που θα καθιστούσε εύκολη την πρόσβαση στα Πανεπιστήμια, αλλά εξαιρετικά δύσκολη την απόκτηση πτυχίου. Έτσι ώστε η ακαδημαϊκή θητεία του κανενός, να του προσέφερε επαρκή γνωσιακή κιβωτό ως διαρκές προσωπικό αποτύπωμα, και να προσθέτει έτσι, αντί να αφαιρεί ή να χαραμίζεται, στη ρουτίνα μιας καθημερινότητας που κάθε φορά επιδεινώνεται.

Σε θεωρητική βάση λοιπόν, το… κακό ξεκινάει από σήμερα. Από τις Πανελλήνιες. Εκεί όπου, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, οι υποψήφιοι κουβαλούν τις προσδοκίες του άμεσου και ευρύτερου οικογενειακού περιβάλλοντός τους, των φίλων και συμμαθητών. Δηλαδή… όχι τόσο τις δικές τους προσδοκίες και φιλοδοξίες.

Αυτή η ιστορική ανορθογραφία δεν έχει διορθωθεί μέχρι σήμερα. Μεταξύ μας, ούτε… πρόκειται.

Στην υγειά των εξαιρέσεων λοιπόν. Εκείνων που σήμερα ξεκινούν το δικό τους “my way”. Έχοντας επιλέξει να προτάξουν τα δικά τους “θέλω”, τουλάχιστον όπως τα αντιλαμβάνονται στη συναρπαστική ηλικία στην οποία βρίσκονται.

Να θυμούνται ότι θα έχουν στη ζωή τους περίσσευμα ευκαιριών να δώσουν μάχες και να τις κερδίσουν.

Και να μην ξεχνούν ότι μόνο όσοι είναι… αρκετά τρελοί για να πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, στο τέλος… καταφέρνουν πράγματι να τον αλλάξουν.

Το έλεγε επίμονα ο Στιβ Τζομπς, και είχε δίκιο.

Να σκέφτεστε διαφορετικά λοιπόν. Ή μάλλον… ξεκινήστε να σκέφτεστε διαφορετικά.

Καλή επιτυχία.