Τι τους χρειαζόμαστε τους ένστολους;

10:14 7/8/2014 - Πηγή: Παραπολιτικά

του Νίκου Σίμου

Είναι οι ένστολοι, δημόσιοι υπάλληλοι υπό την στενή του όρου έννοια, έτσι ώστε η κυβέρνηση να τους συμπεριφέρεται με την ίδια οριζόντια αντίληψη, όπως και στο προσωπικό υπουργείων, δημοσίων υπηρεσιών και δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών, όπου το πολιτικό προσωπικό στοίβαζε επί σειράν ετών κόσμο, ρουσφετολογικώς και, τώρα είναι οι πολιτικοί υποχρεωμένοι να αραιώσουν την πυκνή «σούπα» που μαγείρεψαν;; Διότι η μεταχείριση που επιφυλάχτηκε σε στρατιωτικούς και σώματα ασφαλείας τόσο μισθολογικώς όσο και στο ασφαλιστικό τους, αποκαλύπτει ότι η Πολιτεία ουδόλως έχει συναίσθηση

των υπηρεσιών που οι συγκεκριμένες τάξεις προσφέρουν και, υπό μία έννοια θα μπορούσε να εικάσει κανείς ότι η Πολιτεία μπορεί να λειτουργήσει και χωρίς τις υπηρεσίες τους αυτές ή με περιορισμένα τα καθήκοντά τους.

Τους μεν στρατιωτικούς τους θέλεις σε διαρκή ετοιμότητα. Εκτός και αν οι κυβερνώντες θεωρούν ότι είμαστε ...Ελβετία, δεν έχουμε κινδύνους δίπλα μας και εξωτερικές επιβουλές και δεν πιστεύει ότι μία αποτελεσματική εξωτερική πολιτική βασίζεται στο αξιόμαχο των Ενόπλων Δυνάμεων. Δεν έχει σημασία ποιοι είναι στο γραφείο και ποιοι είναι καταδρομείς. Σημασία έχει ότι στις Ένοπλες Δυνάμεις όσοι αποφασίζουν να ενταχθούν δεν μπαίνουν με τον ρουσφετολογικό τρόπο που μπαίνει κανείς –ή εν πάση περιπτώσει έμπαινε επί σειράν ετών- στο Δημόσιο. Οι στρατιωτικοί επομένως πλήττονται διττώς δεδομένου ότι και περικοπές στους μισθούς τους υπέστησαν και το ασφαλιστικό τους το διαλύουν.

Τα ίδια ισχύουν και στα σώματα ασφαλείας τα οποία είναι σε εγρήγορση και «εν πολέμω» καθημερινώς και δεν έχουν την «πολυτέλεια» της ειρήνης που ενδεχομένως έχουν οι στρατιωτικοί. Κακοπληρωμένοι διακινδυνεύουν καθημερινώς και, παρ’ όλ’ αυτά η ανταπόδοση από την Πολιτεία είναι περικοπές και αβέβαιη ασφαλιστική κάλυψη όσον αφορά στο μέλλον τους. Και αυτοί θεωρούνται δημόσιοι υπάλληλοι υπό ευρείαν έννοια, θεωρούμενοι επίσης από το πολιτικό προσωπικό ότι προσφέρουν λιγότερο πολύτιμες υπηρεσίες, εν πάση περιπτώσει λιγότερο πολύτιμες έναντι των πολιτικών, που ούτε τα μνημόνια που ψηφίζουν δεν κάνουν τον κόπο να διαβάσουν.

Κατά τα άλλα, οι ρουσφετολογίσαντες για να εκλέγονται, αφού κατέστησαν ένα δημόσιο τομέα υδροκέφαλο για να τον φέρουν στο σημείο που έπρεπε να είναι από αριθμητικής πλευράς, ισοπεδώνουν ακόμη και αυτούς που είναι πολυτιμότεροι από πολλούς διορισμένους χαραμοφάηδες.

Η υπόθεση έχει και κωμικά στοιχεία. Το ένα είναι ότι εξοργίζονται πλέον ακόμη και αυτοί που αποκατεστάθησαν με πολιτικά μέσα κάποτε, διότι τους κόβουν τις συντάξεις. Το άλλο κωμικό στοιχείο είναι ότι 3.000 δημοτικές επιχειρήσεις αρνούνται να απογραφούν και κανείς παληκαράς πολιτικός δεν τολμάει να «τους βάλει χέρι» ή να κλείσει μερικές από αυτές...