Το Ποτάμι παίρνει θέση για την Ευρώπη

10:27 26/3/2014 - Πηγή: Παραπολιτικά

Στη δημοσιότητα έδωσε την Τρίτη τις θέσεις του για την εξωτερική πολιτική, ενόψει των ευρωεκλογών, το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη, χωρίς ωστόσο να δίνει σαφή απάντηση σε ποια κοινοβουλευτική ομάδα της Ευρωβουλής θα ενταχθεί. Ωστόσο ήταν απόλυτα ξεκάθαρο ότι είναι υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της παραμονής της Ελλάδας στο ευρώ, ενώ τονίζεται πως οι συζητήσεις και οι σκέψεις για «σπάσιμο» της Ευρώπης και για «Ευρώπη δύο ταχυτήτων», πρέπει να εγκαταλειφθούν.

Παράλληλα έθεσε και τις ελληνικές προτεραιότητες

στην Ευρώπη:

την αλιεία

τα προϊόντα ΠΟΠ

τη ανάπτυξη της περιφέρειας

τη μετανάστευση

τον τουρισμό

Στο ερώτημα τι ευρωβουλευτές θέλουμε, το Ποτάμι αναφέρει «οι άνθρωποι που θα επιλέξουμε να εκπροσωπήσουν την Ελλάδα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα δώσουν το στίγμα του ρόλου που επιθυμούμε να διαδραματίσουμε στην ΕΕ.

Θα κουρνιάσουν υπάκουα σε μια κομματική γωνιά του Ευρωκοινοβουλίου ή θα κινηθούν πέρα από κομματικά, ιδεολογικά και εθνικά σύνορα προσθέτοντας με την παρουσία τους αξία στις ευρωπαϊκές διεργασίες;

Θα περιορίσουν το έργο τους στις μανιέρες του παρελθόντος μιλώντας μόνο για το χρέος, τα μνημόνια και τα «εθνικά ζητήματα» ή θα γίνουν μέρος της ομάδας που σχεδιάζει την νέα Ευρώπη επιδιώκοντας ευρείες συνεργασίες και απαιτώντας ριζικές αλλαγές;

Θα μείνουν μέρος του προβλήματος ή θα γίνουν μέρος της λύσης;».

Η ελληνική εξωτερική πολιτική παρότι εμφανίζεται σκληρή και ανυποχώρητη και συχνά συνοδεύεται από εθνικιστικές κορώνες, είναι επί της ουσίας αμυντική και συντηρητική. Προσπαθεί να διατηρήσει το, συχνά θολό, status quo σπαταλώντας με αυτόν τον τρόπο όλο το πολιτικό κεφάλαιο των Ελλήνων διεθνώς, εκπέμποντας μια εικόνα ευθιξίας, διαρκούς οργής και έλλειψης συνεργασίας.

Τα ευρωπαϊκά «πιστεύω»

«Η έξοδος της χώρας από την Ευρωζώνη δεν θα έλυνε κανένα πρόβλημα, αντιθέτως θα πολλαπλασίαζε την ύφεση και θα εκτόξευε τραγικά τις ανισότητες.

Οι θεσμοί και γενικότερα ο μηχανισμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης πρέπει να ξεπεράσουν τις γραφειοκρατικές τους αγκυλώσεις και να αναλάβουν δράση στο πλευρό του Ευρωπαίου πολίτη, αυτός είναι ο ρόλος τους εξάλλου και ας έχει ξεχαστεί.

Οι συζητήσεις και οι σκέψεις για «σπάσιμο» της Ευρώπης και για «Ευρώπη δύο ταχυτήτων» πρέπει να εγκαταλειφθούν.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση εντός και εκτός συνόρων πρέπει να δρα ως μία ενιαία οντότητα που υπερασπίζεται τα συμφέροντα των πολιτών της, χωρίς παρωπίδες και αποκλεισμούς»

Γερμανικές αποζημιώσεις

Η εκκρεμότητα με τις οφειλές της Γερμανίας θα πρέπει να κλείσει το συντομότερο δυνατό γιατί είναι ένας επιπλέον παράγων που εμποδίζει την ανάπτυξη των Ελληνογερμανικών σχέσεων. Η διεκδίκηση της Ελλάδας θα πρέπει να είναι συγκεκριμένη:

Το Κατοχικό Αναγκαστικό Δάνειο, το οποίο μέχρι και το ναζιστικό καθεστώς είχε αναγνωρίσει ως συμβατική υποχρέωση της Γερμανίας.

Οι αποζημιώσεις και τα αντισταθμιστικά μέτρα για θύματα ή μαρτυρικές κοινότητες που δεν καλύφθηκαν από την γερμανοελληνική συμφωνία του 1960.

Οχι στην εξωτερική πολιτική εσωτερικής κατανάλωσης

Η ελληνική εξωτερική πολιτική παρότι εμφανίζεται σκληρή και ανυποχώρητη και συχνά συνοδεύεται από εθνικιστικές κορώνες, είναι επί της ουσίας αμυντική και συντηρητική. Προσπαθεί να διατηρήσει το, συχνά θολό, status quo σπαταλώντας με αυτόν τον τρόπο όλο το πολιτικό κεφάλαιο των Ελλήνων διεθνώς, εκπέμποντας μια εικόνα ευθιξίας, διαρκούς οργής και έλλειψης συνεργασίας.

Το ζήτημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ σέρνεται επί δεκαετίες, χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα υπέρ της Ελλάδας παρά την υποτιθέμενη αποφασιστική μας στάση. Η Ελλάδα αρχικά πέτυχε η γειτονική χώρα να αναγνωρίζεται διεθνώς με μια προσωρινή ονομασία. Σήμερα, όμως, πλήθος κυβερνήσεων και οργανισμών αναφέρονται στη χώρα αυτή με τη συνταγματική της ονομασία. Το να χώνουμε το κεφάλι στην άμμο και να αρνούμαστε τη πραγματικότητα δεν βοηθά. Έστω και τώρα, οφείλουμε να επιδιώξουμε μια λύση χωρίς μαξιμαλισμούς, μια σύνθετη ονομασία που να διακρίνει σαφώς τη γειτονική χώρα από την ελληνική Μακεδονία. Να φέρουμε τη σημερινή εθνικιστική ηγεσία της ΠΓΔΜ προ των ευθυνών της, συνδέοντας αποτελεσματικά την ευρωπαϊκή προοπτική της μικρής αυτής χώρας με την οριστική διευθέτηση του ζητήματος.

Το σκοπιανό αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα απουσίας στρατηγικής στην εξωτερική πολιτική, η οποία ακόμη και σήμερα αποτελεί ένα πεδίο μικροκομματικής αντιπαράθεσης. Επιδεικνύουμε ιδιαίτερη πυγμή όταν μιλάμε για τα θέματα αυτά στο εσωτερικό, στο εξωτερικό όμως αμφιταλαντευόμαστε μεταξύ των ρόλων του άτακτου παιδιού και του φτωχού συγγενή.

Πρόσφατα έχει προστεθεί και ο ρόλος του τυχοδιώκτη, αφού φωνές από όλο σχεδόν το κομματικό φάσμα φαντασιώνονται και επιζητούν σφικτούς εναγκαλισμούς με χώρες όπως η Ρωσία, η Βενεζουέλα ή η Κίνα.