Το σχέδιο Β του Μαξίμου

08:42 20/4/2015 - Πηγή: Παραπολιτικά

Του Νίκου Σίμου – Εφημερίδα Παραπολιτικά

Το καθεστώς πίεσης στο οποίο βρίσκεται ο Αλέξης Τσίπρας, αφενός από την αδιαλλαξία των δανειστών, που δοκιμάζει τις αντοχές της κυβέρνησης, αφετέρου από την εμμονή στελεχών της αριστερής πτέρυγας του κόμματός του σε θέσεις αναντίστοιχες προς τις διαπραγματευτικές δυνατότητες της χώρας, αναγκάζει τον πρωθυπουργό να σχεδιάσει το δικό του πολιτικό plan B. Ενα σχέδιο που έχει, σύμφωνα με πληροφορίες των «Παραπολιτικών», δύο σκέλη. Κατ’ αρχάς,

το πρώτο βήμα ενόψει των συμφωνιών που θα κληθεί να κάνει με τους «θεσμούς» είναι να βολιδοσκοπήσει και να αξιολογήσει τις διαθέσεις των βουλευτών του έναντι των πρωτοβουλιών που είναι υποχρεωμένη να πάρει η κυβέρνηση για την εκταμίευση των δόσεων. Αυτό σημαίνει ότι θα θέσει το ζήτημα της συμφωνίας με τους δανειστές στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Και από τη σχετική ψηφοφορία που θα απαιτήσει θα φανεί με ποιους από τους βουλευτές του μπορεί να προχωρήσει.
Οι ίδιες πληροφορίες αναφέρουν ότι, σύμφωνα με εκτιμήσεις του Μαξίμου, οι επικίνδυνοι να διαρρεύσουν βουλευτές ανέρχονται σε 15 τον αριθμό. Κάτι το οποίο σημαίνει ότι ο αριθμός των βουλευτών που στηρίζουν την κυβέρνηση Τσίπρα θα μειωθεί κατά δύο (συμπεριλαμβάνοντας τους βουλευτές των ΑΝ.ΕΛ., βεβαίως).

ΕΝΙΣΧΥΣΕΙΣ

Με βάση το γεγονός ότι στο plan B του Αλέξη Τσίπρα -και ως προς τα δύο του σκέλη- κυρίαρχο στοιχείο είναι η παραμονή του ίδιου στην πρωθυπουργία, η πρώτη απόφασή του είναι να επιχειρήσει τη συγκρότηση όχι μιας οικουμενικής κυβέρνησης, το εύρος της οποίας συνήθως σημαίνει και την παράδοση της πρωθυπουργίας σε άλλο πρόσωπο, αποδεκτό από όλα τα κόμματα. Αλλά μιας κυβέρνησης εθνικού μετώπου, βάση της οποίας θα είναι, μεν, η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ -με όσους, δηλαδή, βουλευτές θα έχουν αποδεχθεί την πρωθυπουργική πολιτική έναντι των δανειστών-, αλλά θα είναι ενισχυμένη, ως προς την κοινοβουλευτική εμπιστοσύνη που θα απολαμβάνει, από βουλευτές και άλλων κομμάτων. Μπορεί, μεν, το ΠΑΣΟΚ, διά του αρχηγού του, να έχει δηλώσει ότι δεν πρόκειται να στηρίξει μια κυβέρνηση Τσίπρα, εντούτοις φαίνεται πως, ενόψει της αποφυγής επικίνδυνων καταστάσεων και περιπετειών για τη χώρα, υπάρχει προθυμία άλλων κομμάτων να παράσχουν τη σχετική στήριξη. Η προοπτική αυτή εμφανίζεται ως εξής:
Πρώτον, το «Ποτάμι» εμφανίζεται διατεθειμένο να παράσχει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, ψηφίζοντας νομοσχέδια τα οποία θα προωθούν τις μεταρρυθμίσεις που θα συμφωνήσει η κυβέρνηση ή και αυτές που θα της επιβληθούν -ενδεχομένως πλην του Ασφαλιστικού-, προκειμένου να αρχίσει εκ νέου η χρηματοδότηση της Ελλάδας. Αλλωστε, η κριτική που ασκείται στην κυβέρνηση από το «Ποτάμι» και από τον αρχηγό του είναι ήπια και στο πλαίσιο της πολιτικής ευπρέπειας, με ό,τι και αν αυτό σημαίνει και όπως μπορεί να ερμηνευτεί σε σχέση με τις εξελίξεις.
Δεύτερον, παρά το γεγονός, λ.χ., ότι το ΠΑΣΟΚ υποστηρίζει πως δεν πρόκειται να παράσχει στήριξη στην κυβέρνηση, εντούτοις πληροφορίες αναφέρουν ότι βουλευτές όλων των κομμάτων έχουν κατά νου τους δικούς τους σχεδιασμούς, ανεξαρτήτως της στάσης που κρατούν οι ηγεσίες τους. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο για λόγους εθνικού συμφέροντος, αλλά υποκρύπτει και μια δικαιολογημένη ανησυχία των βουλευτών αυτών. Η ανησυχία, δε, αυτή είναι ότι, σε περίπτωση που ο Αλέξης Τσίπρας προχωρούσε σε πρόωρη προσφυγή στις κάλπες για να αναβαπτιστεί στη λαϊκή εντολή και, συγχρόνως, να προβεί σε μια εκκαθάριση μέσα στο κόμμα του, οι βουλευτές αυτοί θα κινδύνευαν να μην εκλεγούν. Κι αυτό διότι ο Τσίπρας θα προχωρούσε σε εκλογές μέσα στο χρονικό διάστημα που έχει ακόμη την κοινωνία μαζί του και, επομένως, θα ήταν δυνατόν να αυξήσει το εκλογικό του ποσοστό, κάτι που θα συνεπαγόταν τη μείωση των ποσοστών των άλλων κομμάτων!

ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ

Τρίτον, υπάρχει διάθεση βουλευτών της ευρείας καραμανλικής πτέρυγας της Νέας Δημοκρατίας να παράσχουν την αναγκαία ψήφο τους σε κυβερνητικά νομοσχέδια. Και έτσι να υποκατασταθούν οι απώλειες της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ από τις διαρροές των βουλευτών του που αντιτίθενται στις συμφωνίες που σκοπεύει να κάνει ο Αλέξης Τσίπρας με τους δανειστές στο πλαίσιο ενός πολιτικού ρεαλισμού. Αυτό κατ’ αρχάς ερμηνεύεται ως μια διακριτική στήριξη του Κ. Καραμανλή στον Αλέξη Τσίπρα, δεδομένου ότι κανείς βουλευτής από τη συγκεκριμένη ομάδα του πρώην πρωθυπουργού θα διανοείτο να στηρίξει μια αριστερή κυβέρνηση, αν δεν είχε τη σύμφωνη γνώμη ή τη σιωπηρή, αλλά εύγλωττη συγκατάθεση του Κώστα Καραμανλή.
Εξυπακούεται ότι μια κυβέρνηση εθνικού μετώπου, όπως περιγράφηκε πιο πάνω, θα περιλαμβάνει και έναν ανασχηματισμό, ευρύ ή στενό δεν έχει σημασία, προκειμένου να παγιωθεί η κοινοβουλευτική συγκατάθεση των κομμάτων που θα θελήσουν να στηρίξουν την κυβέρνηση, με μια συμμετοχή στελεχών τους σε αυτήν. Η προοπτική ενός ανασχηματισμού δίνει τη δυνατότητα και στον Αλέξη Τσίπρα να ανασυντάξει την κυβέρνησή του, έχοντας, μάλιστα, και τη δικαιολογία της αντικατάστασης κάποιων σημερινών μελών της, που είτε φέρνουν προσκόμματα με τις κατά καιρούς δηλώσεις τους είτε επιφέρουν σύγχυση και στους δανειστές αλλά και στο εσωτερικό της χώρας σε σχέση με τις πραγματικές πρωθυπουργικές προθέσεις.

Οι τέσσερις στόχοι της προσφυγής στη λαϊκή ετυμηγορία

Το δεύτερο σκέλος του σχεδίου Β του Αλέξη Τσίπρα είναι η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες. Με μια τέτοια κίνηση επιτυγχάνει τους εξής στόχους:
Πρώτον, βγαίνει, όπως θεωρεί, ενισχυμένος από την αναβάπτισή του στη λαϊκή εντολή. Γι’ αυτό, όπως υπογραμμίστηκε πιο πάνω, αν επιλέξει αυτή την οδό, θα το κάνει όσο έχει ακόμη νωπή τη λαϊκή αποδοχή, παρά τις κάποιες ρωγμές που έχει υποστεί η κυβερνητική εικόνα, όπως έδειξε η τελευταία δημοσκόπηση των «Π». Πιστεύει, επίσης, ότι, αναλόγως προς το εκλογικό δίλημμα το οποίο θα θέσει, θα μπορούσε να επιτύχει ακόμα και την ανάδειξη μιας μονοκομματικής κυβέρνησης, που θα τον απάλλασσε από το άγχος της αναγκαίας αναζήτησης στήριξης σε άλλα κόμματα, τα οποία μάλιστα έχουν διαφορετική ιδεολογική προσέγγιση των πραγμάτων.
Δεύτερον, το γεγονός ότι οι εκλογές αυτές, αν γίνουν, θα πραγματοποιηθούν με λίστα παρέχει τη δυνατότητα στον Αλέξη Τσίπρα να διαμορφώσει όπως ο ίδιος επιθυμεί την κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός του, χωρίς τις εξαρτήσεις από αριστερά γκρουπούσκουλα.
Τρίτον, θεωρεί ότι μπορεί να ισοπεδώσει εκλογικά τη Νέα Δημοκρατία, η οποία βρίσκεται σε κατάσταση εσωστρέφειας, και να δημιουργήσει τις εύκολες συνθήκες αφενός για μια κυβέρνηση της κατεσπαρμένης αντιπολίτευσης, αφετέρου για μια αδύναμη αξιωματική αντιπολίτευση σε σχέση με τη δύναμή της στο παρελθόν, ιδίως δε την εποχή που εναλλάσσονταν δύο κόμματα στην εξουσία.
Τέταρτον, ο Αλέξης Τσίπρας, στην περίπτωση της επιλογής της εκλογικής αναμέτρησης, πιστεύει ότι, παραμένοντας στο τιμόνι της χώρας, θα μπορεί, ανάλογα με τις λοιπές εξελίξεις στον ευρωπαϊκό χώρο, να θεωρηθεί καταλύτης ευρωπαϊκών αλλαγών. Στην περίπτωση, λ.χ., της ανάδειξης των Podemos στην Ισπανία και δεδομένου ότι έχει αρχίσει και η Γερμανία να βλέπει, έστω και αργά, τις συνέπειες της κρίσης στον Νότο να πλήττουν και τη δική της οικονομία, θα αναγκαστεί αυτή να αλλάξει οικονομική στρατηγική και να υιοθετήσει πολιτική οικονομικής χαλάρωσης είτε μέσω ευρωομολόγου είτε με τύπωμα χρήματος. Στην περίπτωση μιας τέτοιας αλλαγής, ο Αλέξης Τσίπρας θα μπορεί να προβάλει ότι είναι... πρωτοπόρος των αλλαγών με τον τρόπο που διαπραγματεύτηκε για τη μεταβολή των οικονομικών αντιλήψεων στην Ευρώπη. Και κυρίως των αντιλήψεων του Βερολίνου.