Murdered: Soul Suspect Review

12:38 7/6/2014 - Πηγή: Busted.gr

Το αν είσαι καλός ντετέκτιβ θα φανεί στο αν θα καταφέρεις να λύσεις τον δικό σου φόνο.

Σάλεμ, Μασαχουσέτη. Λέγεσαι Ronan O’ Connor, και είσαι ένας από τους καλύτερους ντετέκτιβ της περιοχής. Από το πρώτο λεπτό παιχνιδιού όμως, θα βρεις τον εαυτό σου να κείτεται νεκρός στον δρόμο από τον διαβόητο δολοφόνο “Bell Killer“. Αλλά το παιχνίδι δεν σταματάει εκεί, προφανώς. Αντίθετα, “παίζει” με το σουρεαλιστικό concept του να λύσεις το μυστήριο του θανάτου σου μετά θάνατον. Η ιστορία του Ronan είναι από τις καλύτερες

που έχουν γραφτεί τουλάχιστον τους τελευταίους μήνες στον χώρο του gaming.

Ως ένα από τα πολλά προβληματισμένα πνεύματα σε εκείνη τη διάσταση, ο Ronan πρέπει να λύσει κάτι που τον βασάνιζε όσο ήταν ζωντανός ώστε να πάρει το εισιτήριο του για τον παράδεισο και να ξαναενωθεί με την αγαπημένη του. Και τι καλύτερη ευκαιρία από το να “δέσει” τον Bell Killer, έναν κακοποιό όπου — ακόμα και στη ζωή — κυνηγούσε με μανία, όπως και η υπόλοιπη αστυνομία. Χωρίς κανένα ίχνος ή υπόπτους, η λύση στο μυστήριο μπορεί να έρθει μόνο μέσω ενός νεκρού ντετέκτιβ με υπερφυσικές ικανότητες: εσένα.

Στις περίπου 8-9 ώρες που διαρκεί το παραμύθι του Ronan, θα βιώσετε πάρα πολλές δυνατές στιγμές, μέρος μιας πολύ καλά δομημένης ιστορίας με διάφορα μηνύματα, όπως προβλήματα από το παρελθόν, οικογένεια, μοναξιά, αρρώστια και πολλά άλλα. Αν το Murdered πετυχαίνει κάτι, αυτό είναι η πλοκή, η οποία μοιάζει βγαλμένη από κάποιο βιβλίο του Stephen King ή του Edgar Allan Poe. Από την αρχή ως το τέλος, το παιχνίδι δεν σε αφήνει να ακουμπήσεις κάτω το χειριστήριο και σ’αυτό συμβάλλουν όλα τα στοιχεία του. Από έναν πολύ βασανισμένο και περίπλοκο πρωταγωνιστή, μια γλυκιά και τραγική σύζυγο, και έναν μυστήριο αστυνομικό, το καστ και το παρελθόν του καθενός είναι εξαιρετικά γραμμένα. Υπάρχουν μυστήρια μέσα στα μυστήρια, μικρά στοιχεία που μπορείς να ανακαλύψεις και να ξεκλειδώσεις υποθέσεις ξέχωρες από την δική σου. Αλλά όλες έχουν ένα κοινό: τον τρόπο που λύνονται. Κατά κύριο λόγο, θα έχετε μια νοητά περιορισμένη περιοχή όπου θα περιέχει όσα στοιχεία χρειάζεστε για να λύσετε το μυστήριο που ασχολείστε. Για να λυθεί κάθε μυστήριο, χρειάζεστε από ένα εώς τρία στοιχεία που συνδέονται μεταξύ τους και δίνουν την απάντηση. Έχετε τρείς προσπάθειες για να βρείτε τη σωστή απάντηση, και κάθε λάθος προσπάθεια μειώνει το τελικό “σκορ” σας ως ντετέκτιβ… αλλά οι “τιμωρίες” σταματούν εκεί. Δεν γίνεται να μην λύσετε κάποιο μυστήριο λόγω λάθους, και συνήθως τα “παζλ” είναι αρκετά εύκολα ακόμα κι αν δεν δίνετε τεράστια προσοχή στο τί διαδραματίζεται μπροστά σας, αρκεί να έχετε λογική. Αυτό είναι καλό και κακό, διότι ναι μεν η ιστορία προχωράει συνεχώς, αλλά από την άλλη δεν ένιωσα συχνά το συναίσθημα του επιτεύγματος — κάτι που ούτε το συναφές L.A. Noire κατάφερε, παρεπιπτόντως.

Εκτός του Ronan, υπάρχουν διάφοροι δυνατοί χαρακτήρες που θα ανακαλύψετε είτε μέσω της συμπεριφοράς τους ενώ τους παρακολουθείτε ως φάντασμα, είτε μέσα από εφημερίδες και μηνύματα που βρίσκετε, είτε μέσω flashback που μόνο με τις μοναδικές του δυνάμεις μπορεί να εμφανίσει και να ξαναζήσει ο χαρακτήρας μας. Δυνάμεις οι οποίες δεν έχουν τεράστια ποικιλία, όμως είναι κατανοητό το γιατί. Σαν “φρεσκοπεθαμένος“, ο Ronan δεν έχει καταφέρει να αποκτήσει τον πλήρη έλεγχό τους, αντίθετα με μερικά φαντάσματα που συναντά στο ταξίδι του. Το πρώτο πράγμα που θα προσέξετε είναι ότι αγνοεί σχεδόν πλήρως τοίχους και αντικείμενα, και απλώς προχωράει μέσα από όλα. Γράφω “αγνοεί σχεδόν πλήρως”, διότι η ψευδο-open-world δομή του παιχνιδιού εξηγείται ξανά μέσω ιστορίας. Όπως πολλοί γνωρίζουν, το Σάλεμ είναι ένα περίεργο μέρος, κυρίως λόγω των διαφόρων συμβάντων περίπου 300-350 χρόνια πριν. Έτσι, η εξήγηση που έχουμε για το γεγονός ότι ο Ronan δεν περνάει μέσα από όλα είναι ότι αρκετά κτίρια έχουν “αγιαστεί”, οπότε αν δε βρεθεί ανοιχτή πόρτα ή παράθυρο, ο τοίχος είναι τοίχος ακόμη και για τα πνεύματα.

Αυτό, όμως, συμβάλλει επίσης στην ανάπτυξη της ιστορίας της περιοχής. Κάτι που λάτρεψα στα Assassin’s Creed είναι το πώς — μέσα από την δική τους ιστορία — σου δίνουν πληροφορίες για την πραγματική ιστορία του κάθε τόπου και περιόδου. Έτσι και στο Murdered, διάφορα flashback από το παρελθόν παίρνουν σάρκα και οστά μπροστά σου. Προχωρώντας στους σκοτεινούς δρόμους του, είδα κρεμάλες στημένες στην πλατεία, είδα καμένα σπίτια, είδα σταυρούς στην ακτή και ναυάγια, όπως και μυστήρια γραψίματα στους τοίχους. Αν προσθέσουμε σ’αυτό και τα διάφορα φαντάσματα που εμφανίζονται και εξαφανίζονται ταχύτατα, και σε κοιτούν με το νεκρό και άδειο τους βλέμμα, έχουμε μια συνταγή για ένα εξαιρετικό περιβάλλον τρόμου. Ειλικρινά, καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού είχα ένα άβολο συναίσθημα, έναν κόμπο στον λαιμό, μια ανατριχίλα. Αυτό που κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί στο Murdered είναι η φανταστική ατμόσφαιρά του και τα συναισθήματα που αυτή δημιουργεί.

Και αυτή η ατμόσφαιρα μπορεί να επηρεαστεί από τον Ronan. Με ένα περιορισμένο σετ δυνάμεων, όπως ανέφερα, μπορείτε είτε να μπείτε στα σώματα των ζωντανών και να διαβάσετε τις σκέψεις τους, να δείτε μέσα από τα μάτια τους και να “παίξετε” με το μυαλό τους. Όταν, για παράδειγμα, μπήκα στο σώμα ενός αστυνομικού που απλά έπαιζε στον υπολογιστή αντί να κάνει τη δουλειά του, και επηρέασα το μυαλό του ώστε να συνεχίσει την δουλειά του, ήταν εξαιρετικά εύκολο αλλά ταυτόχρονα με έκανε να νιώσω σαν να ελέγχω όντως έναν χαρακτήρα, κι όχι απλά να χρησιμοποιώ τον Ronan σαν όχημα για να δω τους τίτλους τέλους. Οι σχολιασμοί του σε ορισμένες περιπτώσεις είναι πολύ ανθρώπινες και σε βάζει σε σκέψεις: τι κάνουν πραγματικά οι άνθρωποι όταν δεν είσαι εκεί; Όντας φάντασμα, ο Ronan είναι αόρατος, και σε αρκετές στιγμές άρχισα να λυπάμαι για τους ανθρώπους γύρω του και για την κατάντια τους. Κομμάτια του παζλ αποτελούν και διάφορες συσκευές στον χώρο, που ο Ronan μπορεί να “ζωντανέψει” ώστε να τραβήξει τη προσοχή από κάποιο άλλο μέρος. Το αγαπημένο μου, πάντως, ήταν όταν κυρίευα γάτες και σκαρφάλωνα τοίχους και απλά νιαούριζα δίπλα στον κόσμο. Για κάποιο λόγο, μου άρεσε πολύ. Ίσως με έχει κυριεύσει το πνεύμα μιας νεκρής γάτας που αναζητά τον δολοφόνο της.

Όπως είπα προηγουμένως, ο Ronan δεν είναι μόνος του στον κόσμο των πνευμάτων. Πολλοί άλλοι είναι παγιδευμένοι στο μεταίχμιο μεταξύ θανάτου και πνευματικής ηρεμίας, τους οποίους μπορείτε να βοηθήσετε. Λύνοντας τις υποθέσεις τους, ζείτε την ιστορία τους και τον θάνατο τους, αλλά το κυριότερο είναι ότι σώζετε μια ψυχή. Οι ιστορίες τους ήταν τόσο καλογραμμένες που από μόνος μου “κυνηγούσα” αυτά τα πνεύματα ή τα διάφορα αντικείμενα που ξεκλείδωναν άλλες ιστορίες στο περιβάλλον — μικρές ιστορίες με όμορφη αφήγηση και πλοκή, σαν μια μικρή ιστορία του King ή του Lovecraft. Θα θέλατε να σώσετε αυτές τις ψυχές, καθώς αρκετά νωρίς έρχεστε αντιμέτωποι με τα όντα που θα μετατρέπονταν αν τις αφήνατε αβοήθητες. Χωρίς όπλα, ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσετε τους τρομακτικούς δαίμονες είναι να είστε πιο έξυπνοι από αυτούς. Μπορείτε να κρυφτείτε μέσα σε ψυχές άλλων αν σας εντοπίσουν, όμως πρέπει να είστε γρήγοροι και αποτελεσματικοί. Ο μόνος τρόπος να πεθάνουν (ξανά) είναι να τους αιφνιδιάσετε από πίσω και να πατήσετε σωστά τα πλήκτρα που θα εμφανιστούν στην οθόνη, τυχαία κάθε φορά. Ως ένα παιχνίδι πιο πολύ του στυλ Heavy Rain παρά κάποιο action τίτλου, πιστεύω αυτή η προσέγγιση ήταν η σωστότερη επιλογή.

Τα παράπονα μου; Το παιχνίδι είναι σχεδόν στον αυτόματο πιλότο, καθώς όπως προείπα δεν γίνεται να αποτύχετε στις υποθέσεις σας, και τα παζλ είναι ούτως ή άλλως εύκολα. Επίσης, θα ήταν αρκετά ωραίο οι ψυχές που αφήνετε αβοήθητες να μετατρέπονταν σε δαίμονες σε επόμενα κεφάλαια, ώστε να δώσουν κίνητρο να τις βοηθάτε πέραν των καλών ιστοριών που παίρνετε ως βραβείο. Και τέλος, τα γραφικά του (Xbox One ήταν η πλατφόρμα δοκιμής, αλλά και στις υπόλοιπες δεν αλλάζει κάτι) δεν είναι ιδιαίτερα όμορφα. Ναι μεν είναι καλοσχεδιασμένα όλα, και δίνουν ταυτότητα στο “υποχθόνιο” και “μαύρο” Σάλεμ, όμως ακόμα και τα μοντέλα δεν δείχνουν τόσο όμορφα τις περισσότερες φορές.

Από την άλλη, όμως, τα animations είναι αρκετά καλά, και η προσοχή στη λεπτομέρεια είναι μια πινελιά αγάπης από τους κατασκευαστές. Όποτε περνούσα μέσα από αντικείμενα, η φιγούρα του Ronan έμενε χαραγμένη — κάτι που μου άρεσε αλλά με έκανε να νιώθω άβολα ταυτόχρονα. Δεν έχουμε ελέγξει χαρακτήρα-φάντασμα αρκετές φορές! Και πάνω σε όλα αυτά έρχεται ένα μουντό soundtrack που στοιχειώνει, ακόμα και μετά το κλείσιμο του παιχνιδιού, καθώς και φωνές/διάλογος χαρακτήρων με αίσθημα — πλην των πολύ μικρότερων ρόλων, που οι ηθοποιοί απλώς διάβαζαν τις γραμμές από το χαρτί τους.

Για το κλείσιμο, ας συνοψίσουμε. Η Airtight Games κατάφερε να “σφυριλατίσει” ένα τρομερά ατμοσφαιρκό παιχνίδι με μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, και μια πόλη που — όπως φαίνεται — νοιάστηκαν αρκετά να ανακαλύψουν, εξερευνήσουν και ανακατασκευάσουν μέσα στο δημιούργημά τους. Μπορεί το gameplay του να μην είναι πολύ βαθύ, όμως το Murdered: Soul Suspect έχει μια ιστορία που αξίζει να ζήσετε. Εύχομαι η Square Enix να μην βάλει αυτό το διαμάντι “στο ράφι”.

Θετικά

- Τρομερή ιστορία και χαρακτήρες, με ιστορίες που σε κάνουν να σκέφτεσαι
- Καλοφτιαγμένος, ζωντανός κόσμος
- Η ιστορία του Σάλεμ είναι τουλάχιστον ενδιαφέρουσα

Αρνητικά

- Τα γραφικά θα μπορούσαν να ήταν καλύτερα στην νέα γενιά
- Έλλειψη ελευθερίας

Ταυτότητα παιχνιδιού

Πλατφόρμα που χρησιμοποιήθηκε για review : Xbox One
Είδος : Action-Adventure
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 03/06/2014
Κυκλοφορεί για : Xbox One, PS4, PS3, Xbox 360, PC
Εκδότρια Εταιρεία : Square Enix
Εταιρεία Ανάπτυξης : Airtight Games
Εισαγωγή για την Ελλάδα : CD Media
Επίσημη Ιστοσελίδα : http://murdered.com/