Ryse: Son of Rome Review

09:42 20/5/2014 - Πηγή: Busted.gr

Ένα από τα πιο “βασανισμένα” παιχνίδια των τελευταίων ετών για τη Microsoft είδε το φως της μέρας. Πώς είναι, όμως, τελικά ο “Γιος της Ρώμης”;

Εισαγωγή

Ryse. Ένα παιχνίδι που ξεκίνησε σαν τίτλος αποκλειστικά για το Kinect στο Xbox 360. Ανακοινώθηκε πρώτη φορά στην Ε3 το 2011, αλλά οι δημιουργοί του (Crytek, δημιουργοί του Crysis) και η Microsoft

έμειναν σιωπηλοί για καιρό. Πολλοί νόμιζαν πως το παιχνίδι, πολύ αθόρυβα, ακυρώθηκε.

Με την ανακοίνωση του Xbox One το 2013, όμως, το Ryse ξαναβγήκε στην επιφάνεια σαν Ryse: Son of Rome. Ένα εντελώς ανανεωμένο παιχνίδι, που έμοιαζε με την πρώτη του μορφή μόνο σε όνομα και στην τοποθέτηση του. Πλέον, δεν είναι φτιαγμένο αποκλειστικά και μόνο για το (εμφανώς βελτιωμένο) Kinect, αλλά απλώς το υποστηρίζει. Κατ’ εμέ, είναι ταυτόχρονα ένα τεράστιο βήμα εμπρός για το παιχνίδι, αλλά ένα τεράστιο άλμα πίσω για το Kinect. Ένας από τους λίγους τίτλους που φάνηκαν να χρησιμοποιούν την τεχνολογία του περιφερειακού, αν το αποτέλεσμα ήταν έστω κοντινό σε σχέση με το τι βλέπαμε στα τρέιλερς, τότε θα “πουλούσε” μερικά Kinect μόνο του.

Αλλά τώρα θα μιλήσουμε για το παιχνίδι που τελικώς έφτασε στα ράφια. Ένα από τα παιχνίδια που απάρτιζαν το ρόστερ των τίτλων που θα πλαισίωναν την είσοδο του Xbox One στην αγορά, το Ryse είχε πολλά βλέμματα πάνω του μήνες πριν την κυκλοφορία του. Το ανέπτυξε μια ομάδα που είναι πασίγνωστη για τα εξαιρετικά γραφικά στα παιχνίδια της και τα δυνατά sci-fi στοιχεία τους, αλλά τα μοναδικά παιχνίδια που είχε δουλέψει ήταν αυστηρώς first-person shooters — και ήταν λίγα. Οπότε, πώς εμπιστεύεσαι ότι θα καταφέρει να φτιάξει μια επική ιστορία για έναν ρωμαίο λεγεωνάριο που αναζητά εκδίκηση; Και ακόμα σημαντικότερο: πώς θα μπορούσε να “χτυπήσει” το God of War, ένα τεράστιο franchise του “αντίπαλου”; Γιατί, ας μην κοροϊδευόμαστε, το Ryse που παίζουμε στα Xbox One μας είναι ανταγωνισμός ενάντια στον κολοσσό της Sony.

Η πρώτη επαφή

Κι όμως, για το Ryse έχω να πω κυρίως καλά πράγματα. Δεν το περίμενα, για να είμαι ειλικρινής, αλλά το είδα με ανοιχτό μυαλό. Όταν, λοιπόν, πήρα την κονσόλα μου, ταυτόχρονα συμπλήρωσα το Ryse στο καλάθι μου. Όταν έφτασα σπίτι, η πρώτη εντύπωση ήταν πάρα, πάρα πολύ άσχημη. Όταν έβαλα το παιχνίδι στην κονσόλα, κι αφού η κονσόλα είχε κάνει όλα τα update της και ήταν πανέτοιμη, το παιχνίδι φυσιολογικά άρχισε την εγκατάστασή του. Μετά από περίπου 10 λεπτά, μου έδωσε την δυνατότητα να αρχίσω να παίζω, όπως όλα τα παιχνίδια για την πλατφόρμα. Όμως, το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να μπω στα μενού του και… αυτό. Κυριολεκτικά, τίποτα άλλο. Είτε θα κοιτούσα τα μενού του για περίπου μιάμιση ώρα, είτε θα κοιτούσα την μπάρα προόδου της εγκατάστασης, η οποία νόμιζα πως είχε κολλήσει. Πήγαινε πάρα, πάρα πολύ αργά. Μετά από τεράστια υπομονή, επιτέλους, το παιχνίδι ήταν όντως έτοιμο και με περίμενε. Αμέσως άρχισα την ιστορία του, και αγνόησα το multiplayer — προς το παρόν.

Το πρώτο πράγμα που είπα όταν είδα τις σκηνές ήταν: “είναι πανέμορφο”. Σε τηλεόραση 42″ ήταν λίγο θολό, σε σύγκριση με παιχνίδια όπως inFamous: Second Son, όμως όταν συνηθίσεις και δεν έχεις κάτι δίπλα σου να το συγκρίνεις, το ξεχνάς. Κι απλά κοιτούσα το πόσο όμορφο ήταν, ενώ οι χαρακτήρες στις εν λόγω σκηνές “έστηναν” το σκηνικό για την περιπέτεια του Marius. Όταν, τελικώς, οι σκηνές τελείωσαν και έγινε η μετάβαση στο gameplay, έμεινα ξανά με το στόμα ανοιχτό. Σαφώς, υπήρχε διαφορά — οι σκηνές δεν έτρεχαν σε real-time γραφικά, αλλά ήταν φτιαγμένες εκ των προτέρων — όμως ήταν σχετικά μικρή και δεν κατάφερε να με κάνει να “αποσυνδεθώ” από την ψηφιακή Ρώμη. Το παιχνίδι με είχε ρουφήξει μέσα του, και είχα ξεχάσει ότι αυτό που έπαιζα ήταν αρχικά σχεδιασμένο για το Kinect. Θα ήταν μεγάλο, τεράστιο λάθος να πάνε χαμένα τόσα όμορφα πράγματα που μόνο από την προοπτική τρίτου προσώπου μπορείς να δεις: τον χαρακτήρα σου με μια λεπτομερέστατη, γυαλιστερή πανοπλία που ανταποκρίνεται τέλεια στην κάθε σου κίνηση και αντανακλά τα πάντα πάνω της. Τα πολύ φυσικά animations που συνοδεύουν κάθε σου μάχη και σου ανεβάζουν την αδρεναλίνη στα ύψη. Τα διάφορα “κόλπα” που κάνει ο Marius όταν εκτελεί αντιπάλους, που δεν υπάρχει περίπτωση να είχαν έστω τη μισή τους αίγλη εάν όντως τα ζούσες μέσα από τα μάτια του, κι όχι από τα μάτια κάποιου τρίτου.

Ιστορία

Η ιστορία του Marius είναι, λίγο πολύ, κάτι που έχουμε ξαναζήσει, όπως τα περισσότερα πλέον — οπότε το βάρος δεν πέφτει τόσο στο πόσο καινούρια είναι η ιδέα, αλλά στο πόσο καλά εκτελέστηκε. Προς τιμήν της Crytek, που δεν έχει τη φήμη ενός developer που “μαγεύει” το κοινό μέσα από την αφήγησή της, το ταξίδι είναι ευχάριστο σε γενικές γραμμές. Διάφορα κλισέ υπάρχουν διάσπαρτα, όμως υπάρχουν επίσης στιγμές παρόμοιας δύναμης με την κλασσική ταινία “Ο Μονομάχος”. Στιγμές που νιώθεις δυνατός, τοπία που προκαλούν ενδιαφέρον, σχέδια εχθρών που ξεφεύγουν από τα τυπικά στερεότυπα. Χωρίς να χαλάσω την εμπειρία για κανέναν, δε θα μπω σε λεπτομέρειες, αλλά θα δώσω μερικά στοιχεία. Το παιχνίδι δεν διαδραματίζεται μόνο στη Ρώμη, αλλά κυρίως έξω από αυτήν. Η ποικιλία των εχθρών δεν είναι τεράστια — για την ακρίβεια, θα μπορούσε να είναι αρκετά μεγαλύτερη με εύκολο τρόπο — όμως, τουλάχιστον, ακόμα και οι λίγοι που έχουμε είναι καλοσχεδιασμένοι και ο καθένας προκαλεί ένα διαφορετικό συναίσθημα. Από τους βόρειους “δαίμονες” ως τις βαρβαρικές φυλές, υπάρχουν αρκετά στοιχεία που θα τραβήξουν το ενδιαφέρον.

Gameplay

Μακάρι να μπορούσα να πω ότι και το σύστημα μάχης κινείται στα ίδια επίπεδα. Δυστυχώς, είναι πάρα πολύ απλό, όπως πάρα πολλοί φοβούνταν. Ένα κουμπί είναι αφιερωμένο στο σπαθί, ένα στην ασπίδα, ένα στις αντεπιθέσεις, ένα στις βουτιές για αποφυγή, κι ένα στις “εκτελέσεις” που ενεργοποιούνται όταν κάποιος αντίπαλος δεχτεί αρκετή ζημιά, ή το κατάλληλο χτύπημα την κατάλληλη στιγμή. Τα combo είναι δύο τύπων: συνεχώς το ίδιο κουμπί, ή εναλλάξ σπαθί/ασπίδα. Και αυτό είναι όλο. Δεν έχει καθόλου βάθος, και ενώ στην οθόνη φαίνεται τρομερά δυναμικό, στην πραγματικότητα ο χρήστης δεν έχει κάνει πολλά. Υπάρχουν εχθροί διαφόρων ειδών, που απαιτούν διαφορετικές τακτικές, όμως κι αυτοί είναι πολύ λίγοι και οι τακτικές συνήθως μπορούν να απλοποιηθούν σε “πέτυχε το πρώτο χτύπημα”. Είναι μια χαμένη ευκαιρία, καθώς τα πάρα πολύ φυσικά και λειτουργικά animations θα βοηθούσαν να δημιουργηθεί μια εικόνα δυνατής μάχης και ο χρήστης θα είχε ένα συναίσθημα ικανοποίησης και προόδου. Οι εκτελέσεις πάνε την βία σε ένα άλλο επίπεδο: ένας τεράστιος αριθμών εκτελέσεων, που ποικίλουν από ακρωτηριασμούς χεριών και ποδιών σε χτυπήματα στην καρωτίδα ή στα γόνατα με την ασπίδα και follow-up κάρφωμα με το σπαθί. Το καλύτερο κομμάτι; Δεν φαίνονται καθόλου ψεύτικα ή υπερφυσικά. Αν εξαιρέσεις το ότι, τεχνικά, ο Marius θα ήταν εξαιρετικά κουρασμένος αν εκτελούσε πολλά μαζεμένα στην πραγματικότητα, δεν υπάρχουν στιγμές που σκέφτεσαι “δεν γίνεται να το κάνει αυτό”. Κι έτσι, απλά και μόνο βλέποντας τα, αναρωτιέσαι: γιατί δεν δοκιμάζουν περισσότερα στούντιο να κάνουν ένα καλό action/adventure/RPG παιχνίδι στην (πλούσια, από ιστορικής άποψης) Ρώμη; Αλλά αυτό είναι ερώτηση για άλλη στιγμή.

Φυσικά, υπάρχουν και διάφορα upgrades που μπορείς να δώσεις στον Marius, όμως είναι όλα του κλασσικού τύπου “στο επίπεδο 5, αυτή η αναβάθμιση σου δίνει μεγαλύτερη μπάρα ζωής κατά Χ%”. Με βοήθησαν στο παιχνίδι, δεν μπορώ να πω ψέματα, αλλά αν δεν υπήρχαν απλά θα είχα μικρότερο περιθώριο για λάθη. Γιατί όταν η μάχη βασίζεται απλά στο πόσο θα καταφέρνεις να αντεπιτίθεσαι χωρίς να δέχεσαι ζημιά, και πόσα χτυπήματα θα καταφέρεις να κάνεις πριν ο αντίπαλος συνέλθει, δεν υπάρχουν πάρα πολλές επιλογές για διάφορες αναβαθμίσεις που θα κάνουν την διαφορά. Και, όπως είπα και πριν, είναι άλλη μια χαμένη ευκαιρία, εξαιτίας της απλής-σε-σημείο-βαρεμάρας μάχη.

Online Multiplayer

Όταν το ταξίδι του Marius έρθει στο τέλος του, περίπου 7 ώρες μετά την αρχή του, έχετε και την επιλογή του multiplayer. Είναι εκεί, ξεκλειδωμένο από την αρχή, όμως προτείνω τουλάχιστον λίγη πείρα στην ιστορία πριν μπείτε στις βάρβαρες, χαοτικές μάχες που προσφέρουν οι διάφορες αρένες. Με έναν φίλο (ή και ξένο — για εμάς τους μοναχικούς, υπάρχει σύστημα matchmaking) μπορείς να ριχτείς στη μάχη σε μια πληθώρα από αρένες που αλλάζουν δυναμικά, κατά τη διάρκεια της μάχης. Ο βασικός στόχος είναι να καθαρίσεις το πεδίο από τους αμέτρητους εχθρούς, αλλά για ποικιλία υπάρχουν κι άλλες αποστολές, όπως το να προστατεύσεις ένα άγαλμα από τους εχθρούς, και άλλα παρόμοια, κλασσικού τύπου. Η Crytek δεν δοκίμασε κάτι νέο από άποψη game modes, κι απλά “έπαιξε” με τα ασφαλή δεδομένα που αγαπάμε εδώ και δεκαετίες. Το καλό είναι ότι ο μονομάχος σας μπορεί να προσαρμοστεί όπως τον θέλετε ακριβώς, αγοράζοντας διάφορα αντικείμενα από το “κατάστημα” που διαθέτει το παιχνίδι. Αυτό μπορεί να γίνει είτε με πόντους που μαζεύετε από μάχες, είτε με πραγματικά χρήματα. Δεν χρειάστηκε να αγοράσω κάτι με κανονικά χρήματα, πάντως, που σημαίνει ότι αν ασχοληθείς με το multiplayer, θα έχεις αρκετούς πόντους να ξοδέψεις στην συνέχεια.

Τί κακό παίζει;

Και ας μιλήσουμε λίγο για τα άσχημα του παιχνιδιού. Για τις μάχες, την μικρή ιστορία και το “έτσι-κι-έτσι” multiplayer, μιλήσαμε. Στην άκρη έμειναν μερικά τεχνικά προβλήματα του παιχνιδιού. Σε αρκετές περιπτώσεις, ο ήχος είτε κοβόταν εντελώς είτε ακουγόταν με μεγάλα κενά, ακόμα και σε πάρα πολύ μικρές περιόδους παιχνιδιού. Κατ’ επέκταση, ανάλογα προβλήματα υπάρχουν και στα γραφικά του παιχνιδιού, με τα animations καμιά φορά είτε να “κολλάνε” και να μην εκτελούνται καν, με αποτέλεσμα ο τάδε άνθρωπος να φέρεται σαν την Samara από το The Ring με τους φρικιαστικούς σπασμούς, είτε να πραγματοποιούνται εκτός συγχρονισμού. Ευτυχώς, τα τεχνικά προβλήματα δεν επεκτείνονται σε κάτι σοβαρότερο, όπως κατεστραμμένα αρχεία, ή bugs που απαγορεύουν την πρόοδο στο παιχνίδι. Επίσης, πάρα πολύ κακή εντύπωση μου άφησε και το θέμα της εγκατάστασης που ανέφερα στην αρχή. Με ενόχλησε περισσότερο το ότι δεν ήμουν ενήμερος τί ακριβώς κάνει το παιχνίδι μου. Έκανε updates; Έκανε εγκατάσταση; Έκανε κάτι άλλο;! Δεν είχα ιδέα, κι απλώς περίμενα, και περίμενα, και περίμενα. Σκέψεις να επικοινωνήσω με την Microsoft για να εξετάσω πιθανό πρόβλημα πέρασαν από το μυαλό μου, αλλά ευτυχώς το πρόβλημα λύθηκε μόνο του.

Εν ολίγοις

Οπότε, τι έχουμε; Ένα παιχνίδι που ήταν ανώτερο των προσδοκιών μου, αλλά κατώτερο των περιστάσεων γενικότερα. Αυτό δεν είναι ακριβώς πρόβλημα, καθώς η Microsoft έχει την ευκαιρία να χτίσει έναν δυνατό κόσμο και franchise μέσω του Son of Rome, και να κερδίσει όλο το κοινό που, σαν εμένα, ψάχνει τα καλά παιχνίδια που εξετάζουν την Ρωμαϊκή εποχή. Αν εξαιρέσετε ένα σύστημα μάχης που μπορεί να εκτελεστεί πλήρως με ένα δάχτυλο (απλώς, δεν θα έχει τόσο ωραίο στυλ το αποτέλεσμα), η ιστορία αξίζει να δεις το τέλος της μια φορά. Το multiplayer δεν είναι κάτι που σε τραβάει, που θέλει να επενδύσεις, όμως ένα εξάμηνο μετά την κυκλοφορία του, έχει ακόμα αρκετό κόσμο και έτσι βρίσκονται matches σε λιγότερο από λεπτό — τις περισσότερες φορές. Αυτό που προτείνω, είναι να παίξετε το Ryse. Είναι κάτι καινούριο για την Microsoft, και κάτι που αξίζει την στήριξη μας. Απλώς, μπείτε στην Ρώμη με καθαρό μυαλό, και θα περάσετε καλά εφόσον αποφύγετε τις συγκρίσεις. Δεν οδηγούν όλοι οι δρόμοι στην Ρώμη, αλλά αν τύχετε σε έναν τέτοιο δρόμο και λέγεται Ryse, περπατήστε τον άφοβα ως το τέλος του.

Θετικά

- Πανέμορφα γραφικά και animations
- Ενδιαφέρουσα ιστορία
- Ικανοποιητικό multiplayer
- Ανώτερο των προσωπικών προσδοκιών…

Αρνητικά

- …αλλά κατώτερο των γενικότερων προσδοκιών
- Μικρή ποικιλία αντιπάλων
- Ορισμένα τεχνικά προβλήματα
- Μεγάλος χρόνος εγκατάστασης

Ταυτότητα Παιχνιδιού

Βαθμολογία: 6.5 / 10
Πλατφόρμα που χρησιμοποιηθήκε για Review: Xbox One
Είδος: Action
Κυκλοφορεί για: Xbox One
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 22/11/2013
Εκδότρια εταιρία: Microsoft
Εταιρία ανάπτυξης: Crytek Studios
Επίσημη ιστοσελίδα: http://www.crytek.com/games/ryse/overview