Sniper Elite III Review

20:08 26/6/2014 - Πηγή: Busted.gr

Και τα μυαλά (των ναζί) στα κάγκελα. Και γενικότερα σκόρπια γύρω.

Καταρχάς, πριν πω οτιδήποτε άλλο, θέλω να δώσω συγχαρητήρια στην 505 Games και στην Rebellion για το γεγονός ότι συμπεριέλαβαν ένα (μικρό μεν) βιβλιαράκι στο παιχνίδι τους. Στην εποχή αυτή, όπου σχεδόν κανείς δεν κάνει τον κόπο να βάλει το παραμικρό μέσα, εκείνοι επέλεξαν έστω ένα μικρό βιβλιαράκι των 10-15 σελίδων, που πραγματικά χάρηκα όταν το είδα ανοίγοντας τη θήκη. Πάμε παρακάτω.

Αφρική. Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Τα τανκς κυριαρχούν στην μάχη και τα ορθάνοιχτα

πεδία με την απέραντη άμμο στήνουν ένα σκηνικό που σπάνια συναντάμε στα παιχνίδια — τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια. O Karl Fairburne, ο πρωταγωνιστής των προηγούμενων 2 Sniper Elite τίτλων, επιστρέφει για να μας δανείσει τα εργαλεία που χρειαζόμαστε για να ανατινάξουμε κεφάλια με τις .50 σφαίρες μας. Μετά την αναπάντεχη επιτυχία του Sniper Elite V2 το 2012, ήρθε ως έκπληξη η ανακοίνωση του Sniper Elite III, το οποίο προοριζόταν για κυκλοφορία το 2014. Αρκετοί σκέφτηκαν ότι θα ήταν απλά ένα “άψυχο” sequel, αλλά μπορώ να πω ότι έχει αλλάξει τόσα πολλά που το νιώθεις φρεσκότατο.

Η μάχη ενάντια στους Afrika Korps, τους ναζί που κυριαρχούσαν στην βόρεια Αφρική, δεν αποτελεί αλλαγή από μόνη της. Το γεγονός, όμως, ότι πλέον το παιχνίδι έχει σαν περιβάλλον τις αχανείς εκτάσεις της ηπείρου, είναι κάτι τεράστιο. Μακριά από τους κλειστοφοβικούς δρόμους του Βερολίνου, η υπόσχεση της Rebellion ήταν ότι θα έχουμε πολύ πιο ανοιχτούς χάρτες και μεγαλύτερη ελευθερία στο πώς προσεγγίζουμε τον στόχο μας. Η υπόσχεση τηρήθηκε, καθώς οι χάρτες είναι τόσο μεγάλοι που σε κάνουν να θες να ξαναπαίξεις την αποστολή, απλά και μόνο για να δεις με τι άλλους τρόπους θα μπορούσες να τερματίσεις την πίστα. Κάτι που μερικοί ίσως θα θέλουν να κάνουν, καθώς η όχι και τόσο εκπληκτική ιστορία του παιχνιδιού διαρκεί περίπου 9 ώρες (σε δυσκολία Sniper Elite, αντίστοιχο hard).

Δεν είναι αυτό το μόνο κίνητρο να ξαναπαίξεις. Ο χειρισμός και τα αποτελέσματα είναι, πολύ απλά, διασκεδαστικά. Με διάφορες ρυθμίσεις ως προς το πώς λειτουργεί η φυσική και κατ’ επέκταση, η πορεία της κάθε σφαίρας από το τουφέκι σου, το παιχνίδι προσφέρει αρκετά πράγματα για να ικανοποιήσει gamers κάθε επιπέδου. Ακόμα και έναν μηχανισμό που “αδειάζεις τον πνεύμονα” και διατηρείς τόσο σταθερό σημάδι που εμφανίζεται ένδειξη για το πού ακριβώς θα πάει η σφαίρα, υπολογίζοντας μόνο του τον αέρα, την απόσταση κ.λ.π. Αρκετά βολικό, ειδικά σε δύσκολες καταστάσεις κινδύνου, όπως και η επιλογή πριν από κάθε αποστολή να αλλάξεις εξαρτήματα που ξεκλειδώνεις (με διάφορους τρόπους, όπως και τα optional objectives) κάνουν το τουφέκι σου πραγματικά δικό σου. Έχεις μεν στην κατοχή σου πιστόλι και πυροβόλο, όμως τίποτα δεν είναι πιο ικανοποιητικό από το να τινάζεις τα μυαλά ενός ναζί και να το βλέπεις σε slow motion και με x-ray ακτίνες, οι οποίες είναι πολύ πιο λεπτομερείς από ότι στα προηγούμενα παιχνίδια. Πλέον, αντί να “τσακίζει” μόνο κόκκαλα, μπορεί να κάνει εμφανή ζημιά σε ζωτικά όργανα, όπως αρτηρίες, καρδιά και πνεύμονες. Το γεγονός ότι πλέον μπορείς να καλύψεις τους θορυβώδεις πυροβολισμούς σου χρησιμοποιώντας θορύβους του περιβάλλοντος (όπως κανόνια ή χαλασμένες μηχανές) δίνει ακόμα ένα επίπεδο τακτικής.

Όμως, αν βρεις ένα τέτοιο καλό σημείο και κάνεις λάθος στον συγχρονισμό σου, τα βλέμματα θα στραφούν προς τα εκεί. Ευτυχώς, κάνοντας καλή χρήση του μεγάλου χάρτη, ο νέος μηχανισμός “Relocation“επιτρέπει να ξέρουν οι αντίπαλοι από πού προήλθε ο θόρυβος, πράγμα που σου επιτρέπει να αλλάξεις σημείο χωρίς να σε γεμίσουν τρύπες και γενικά το παιχνίδι σε προτρέπει να κάνεις χρήση του μηχανισμού. Είναι αρκετά διασκεδαστικό να σκοτώνεις 1-2 άτομα από το ίδιο σημείο, και μετά να προσπαθείς να πας απέναντι αθόρυβα για να σκοτώσεις αυτούς που θα έρθουν να σε ψάξουν.

Μιλώντας για ψάξιμο, οι εχθροί είναι και έξυπνοι και χαζοί παράλληλα. Μερικές φορές, συνεχίζουν πράγματα που άφησαν στη μέση, όπως π.χ. το να ψάξουν ένα σημείο που άκουσαν θόρυβο, παρόλο που τους απέσπασες την προσοχή προηγουμένως πετώντας μια πέτρα. Αλλά, άλλες φορές, αν βρουν ένα πτώμα και δε καταφέρουν να σε εντοπίσουν, απλώς γυρνάνε στην περίπολό τους σαν να μην τρέχει τίποτα. Τουλάχιστον, έχεις πολλές ευκαιρίες να αστοχήσεις και να ξαναπροσπαθήσεις, καθώς οι χάρτες πλέον χωρούν 30 εχθρούς με δική τους νοημοσύνη, σε σύγκριση με τους 8 του προηγούμενου τίτλου. Εχθρούς, τους οποίους καλά θα κάνετε να αποτελειώσετε, καθώς αν τους πυροβολήσετε σε κάποιο πόδι και ζήσουν, θα συρθούν στην άκρη και θα ζητούν βοήθεια. Ένας θορυβώδης εχθρός είναι πάντα πολύ επικίνδυνος, καθώς στην λάθος στιγμή μπορεί να αποβεί μοιραίος.

Η ομορφιά του παιχνιδιού δεν κρύβεται ούτε στους ανοιχτότερους χάρτες, ούτε στα νέα “optional objectives” που σε επιβραβεύουν με επιπλέον ΧΡ ή ευκολία στην αποστολή, ούτε σε κάτι παρεμφερές, κρύβεται στους βασικούς μηχανισμούς του. Το ότι μπορείς να παγιδεύσεις ένα κονβόι με νάρκες, και αμέσως μετά να πυροβολήσεις έναν δυναμίτη που τοποθέτησες κοντά σε κάποια σκοπιά από κάποιο βολικό σημείο που επιτρέπει γρήγορη έξοδο, είναι άκρως ικανοποιητικό και διασκεδαστικό. Πολλοί ίσως πουν ότι πρόκειται απλώς για ένα shooter — ουσιαστικά, ένα shooter είναι, και μπορεί να ολοκληρωθεί και χωρίς ιδιαίτερη τακτική — αλλά έτσι θα αγνοούν τα ωραιότερα σημεία του. Κι ενώ πλέον έχει αρκετά καλοσχεδιασμένο χειρισμό όσον αφορά το gunplay, το Sniper Elite III επιβραβεύει τη μυστικότητα. Σαφώς, μπορείς να τρέχεις και να σκοτώνεις και να τελειώσεις την αποστολή, όμως αν το κάνεις πιο αργά, με τακτική και μυστικότητα, χρησιμοποιώντας τις σκιές και τη βλάστηση, η ζωή σου θα γίνει πολύ ευκολότερη. Άλλωστε, η υπομονή είναι αρετή.

Κι αν τερματίσετε την ιστορία και δεν ενδιαφέρεστε στο να ξαναπαίξετε, έχετε το multiplayer κομμάτι. Περιλαμβάνοντας co-op στην εκστρατεία για 2 παίχτες, αλλά και ανταγωνιστικά modes, η σουίτα του multiplayer είναι άξια να της ρίξετε έστω μια ματιά. Ιδιαίτερα ωραίο ήταν το “No Cross” mode, όπου ουσιαστικά παίζετε team deathmatch, αλλά ο χάρτης είναι χωρισμένος έτσι ώστε να μην επιτρέπεται ο ένας να πάει στη μεριά του άλλου, για να παίξετε αποκλειστικά με τα τουφέκια σας. Μπορώ να πω, μεταξύ του team deathmatch (που συνήθως είναι η πρώτη μου επιλογή, καθώς εκεί “λάμπουν” οι βασικοί μηχανισμοί) και αυτού, έπαιζα κυρίως No Cross. Δεν ξέρω τι διάρκεια θα έχει, όμως βρήκα ματς αρκετά εύκολα — κι αν αναλογιστεί κανείς ότι το παιχνίδι τώρα το παίζουν οι reviewers και λίγοι τυχεροί παγκόσμια, αυτό είναι καλό.

Και φτάνουμε στο σημείο της τεχνικής ανάλυσης. Από άποψη γραφικών, το παιχνίδι νικάει στην new-gen έκδοση (PS4, XB1, PC), καθώς διαθέτει καλύτερη ανάλυση, φωτισμό και ροή. Η ανάλυση είναι ίσως το μεγαλύτερο συν, καθώς σε μεγάλες αποστάσεις κάνει την εικόνα λιγότερο θολή, και ευκολότερο το να σημαδέψεις κάτι πιο “δύσκολο”. Όμως, σε γενικές γραμμές, οι διαφορές σταματούν εκεί. Τα μοντέλα και τα περιβάλλοντα δεν μοιάζουν με αυτά που μας έχουν συνηθίσει τα new-gen παιχνίδια — ακόμα και μερικά πανέμορφα cross-gen, όπως το Assassin’s Creed IV: Black Flag. Η βλάστηση αντιδρά στις κινήσεις σου, κι ενώ δεν επηρεάζουν το gameplay, είναι ωραίο να βλέπεις τον κόσμο κάπως ζωντανό. Επίσης, τα animations κινούνται σε καλά επίπεδα, με φυσικές κινήσεις και αντιδράσεις ακόμα και στα πιο περίεργα χτυπήματα (το να πυροβολείς με το sniper στα γενετικά όργανα του εχθρού για να το δούμε σε x-ray είναι κάτι που όλοι κάναμε και θα κάνουμε, μη λέτε ψέματα!), με εξαίρεση τα animations θανάτου το Karl, ο οποίος σωριάζεται σαν σακί ανεξάρτητα από τη δύναμη της επαφής και τα σχετικά.

Ένα άλλο πρόβλημα μου, που με απέσπασε αρκετές φορές, είναι ότι ο χαρακτήρας απλά περνούσε μέσα από αντικείμενα όπως βράχοι, φράχτες κ.λ.π. Όχι μεν εξ’ ολοκλήρου, αλλά ένα μεγάλο μέρος του σώματος του ήταν σαν άυλο. Αυτό έρχεται να προστεθεί στις αψυχολόγητες ενέργειες των αντιπάλων, που ορισμένες φορές απλώς αρνούνταν να καλυφθούν πίσω από κάτι, ενώ έβλεπαν και γνώριζαν από πού πυροβολώ και το ότι σημαδεύω προς εκείνους. Και τέλος, κάτι που δεν με χαροποίησε ιδιαίτερα είναι ότι, κατά κύριο λόγο, τα mini-bosses στο τέλος των περισσότερων πιστών ήταν ένα άρμα ή κάτι παρεμφερές. Ενώ ήταν δύσκολο κάθε φορά το να το καταστρέψεις, θα ήταν πιο δημιουργικό το να έρχεται κάποιος υψηλόβαθμος που πρέπει να δολοφονήσεις κάτω από κάποιες συνθήκες, για παράδειγμα.

Ο ήχος, γενικά, ήταν σε καλά επίπεδα επίσης. Με χρήση 7.1 surround ακουστικών, μπορούσα να ξεχωρίσω πηγές, φωνές και λοιπά αρκετά εύκολα, όμως μερικές φορές η ένταση δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα. Για παράδειγμα, προσπάθησα να “μασκάρω” τον πυροβολισμό μου ταυτόχρονα με μια εξάτμιση, και το πέτυχα χωρίς να το καταλάβει κανείς. Όμως, από τα ακουστικά μου άκουσα ότι ο ήχος του πυροβολισμού κάλυψε ολοκληρωτικά τον ήχο της εξάτμισης, και ειλικρινά: έχοντας χρησιμοποιήσει διάφορα όπλα στον στρατό, όπλα που χρησιμοποιούν τέτοιο βλήμα δεν καλύπτονται εύκολα από μια εξάτμιση φορτηγού. Αυτό ήταν καθαρά για λόγους gameplay, και το σέβομαι, όμως “έκοψε” από την θετική εμπειρία. Η μουσική επένδυση, ενώ είναι πολύ ταιριαστή και εμψυχωτική, δεν είναι κάτι που θα θυμάστε όταν κλείσετε την κονσόλα σας, όπως και οι φωνές. Το παιχνίδι δεν περιστρέφεται γύρω από την ιστορία ή τους χαρακτήρες όμως, οπότε κάπως δικαιολογείται.

Bonus Round: Αν προπαραγγείλετε το παιχνίδι, έχετε πρόσβαση στο Hunt the Grey Wolf, ένα DLC για την ιστορία όπου σας προκαλεί να σκοτώσετε τον Hitler… αλλά είναι σίγουρα αυτός, ή ένας σωσίας; Το DLC ήταν σχετικά μικρής διάρκειας, αλλά ποιος δεν θα ήθελε να πυροβολήσει τον Hitler ανάμεσα στα μάτια και να το δει σε slow motion;

Επίσης, άξιο αναφοράς είναι ότι η Xbox One έκδοση έχει ένα αναγκαστικό patch 10GB (!!!), το οποίο ενσωματώνεται στο παιχνίδι και ρίχνει τον συνολικό όγκο εγκατάστασης από τα 21GB στα 19GB. Στην PlayStation 4 έκδοση, που δοκίμασα, το patch ήταν λιγότερο από 1GB. Οπότε, αν το πάρετε στην νέα κονσόλα της Microsoft, ετοιμαστείτε για πολύ download.

Για να συνοψίσουμε: το Sniper Elite III προσφέρει άκρως διασκεδαστικό gameplay, με αρκετές νέες προσθήκες που το φρεσκάρουν σε σύγκριση με τα παλαιότερα. Μεγάλη ποικιλία στο πώς θα εκπληρώσετε τον στόχο σας, και επομένως, αρκετοί λόγοι για να ξαναπαίξετε την ιστορία είτε μόνος σας είτε με παρέα. Τέλος, το multiplayer του παιχνιδιού δεν δοκιμάζει κάτι “επικίνδυνο”, όμως το “No Cross” mode είναι από τα καλύτερα και πιο έξυπνα που έχω παίξει τον τελευταίο καιρό.

Θετικά
- Το καλύτερο sniper παιχνίδι της αγοράς λόγω gameplay
- Μεγάλη ποικιλία στο τί μπορείς να κάνεις και πως
- Επιβραβεύεται η τακτική

Αρνητικά

- Τα γραφικά έμειναν στην περασμένη γενιά
- Το ΑΙ είναι εντελώς αψυχολόγητο
- Θα μπορούσε να έχει μεγαλύτερη ποικιλία στις αποστολές

Ταυτότητα παιχνιδιού

Πλατφόρμα που χρησιμοποιήθηκε για review :PS4
Είδος : Shooter
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 01/07/2014
Κυκλοφορεί για : Xbox One, PS4, PS3, Xbox 360, PC
Εκδότρια Εταιρεία : 505 Games
Εταιρεία Ανάπτυξης : Rebellion
Εισαγωγή για την Ελλάδα : IGE Group
Επίσημη Ιστοσελίδα : http://www.rebellion.co.uk/games/sniper-elite-3