Η Ρωσία και η Κίνα κατασκεύασαν έναν νέο αγωγό φυσικού αερίου που έχει τα πάντα… εκτός από κέρδη

21:05 12/12/2019 - Πηγή: Fortune

του Geoffrey Smith

Ο νέος Σινο-Ρωσικός αγωγός φυσικού αερίου που εγκαινιάστηκε αυτή την εβδομάδα είναι ένα τέλειο σύμβολο μιας από τις σημαντικότερες διακρατικές σχέσεις στον κόσμο: ένας μακροπρόθεσμος, στρατηγικός δεσμός μεταξύ δύο χωρών που τις ενώνει η βούληση να αντισταθούν στην αμερικανική κυριαρχία.

Για τη Ρωσία, ο αγωγός προσφέρει μια νέα πηγή εσόδων από το εξωτερικό καθώς και μειωμένη εξάρτηση από την Ευρώπη. Για την Κίνα,

κομίζει μια νέα και καθαρότερη πηγή ενέργειας που δεν μπορούν να παρεμποδίσουν ούτε το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ, ούτε το αμερικανικό Υπουργείο Οικονομικών. Και για τις δύο χώρες από κοινού, αντιπροσωπεύει μια εξασφάλιση έναντι μελλοντικών ατυχημάτων σε σχέση με άλλες κρίσιμες αγορές και προμηθευτές.

Με όλες αυτές τις θετικές πτυχές του έργου, ποιος αλήθεια νοιάζεται για κέρδη;

Το έργο «Power of Siberia» είναι ένα κολοσσιαίο θαύμα της μηχανικής: ένας αγωγός μήκους 2.900 χιλιομέτρων από τη ρωσική επαρχία Γιακουτία μέχρι το νοτιοανατολικό άκρο της Κίνας. Διέρχεται μέσα από σεισμογενείς εκτάσεις όπου επικρατούν ακραίες θερμοκρασίες και δεν λείπουν οι δασικές πυρκαγιές. Όταν ολοκληρωθεί το 2025, θα μεταφέρει 38 δισ. κυβικά μέτρα φυσικού αερίου ετησίως – 10% της ποσότητας που κατανάλωσαν οι χώρες της ΕΕ πέρυσι.

Ο αγωγός παγιώνει μια διακρατική σχέση όπου η Ρωσία τροφοδοτεί την Κίνα με βασικά εμπορεύματα και εξελιγμένα οπλικά συστήματα, ενώ η Κίνα εξασφαλίζει μια σταθερή ροή χρημάτων και καταναλωτικών αγαθών που ελαττώνει την πίεση των κυρώσεων που επέβαλε η Δύση πριν από πέντε χρόνια για να τιμωρήσει τη Ρωσία για την εισβολή στην Ουκρανία.

Οι εμπορικές σχέσεις μεταξύ των δύο κρατών ξεπέρασαν σε αξία τα 100 δισ. δολάρια για πρώτη φορά πέρυσι. Όμως, όπως συμβαίνει συχνά με έργα που προκύπτουν από τον κεντρικό οικονομικό σχεδιασμό, η μεγάλη κλίμακα δεν μεταφράζεται σε οικονομική αποτελεσματικότητα.

Ο Vitaly Yermakov, αναλυτής στο Ινστιτούτο Μελετών Ενέργειας της Οξφόρδης, ισχυρίζεται ότι ο μόνος λόγος που το έργο έχει ακόμα θετική Καθαρή Παρούσα Αξία (δηλαδή έχει ακόμα λόγο ύπαρξης με οικονομικούς όρους) είναι επειδή το ρούβλι κατέρρευσε το 2016. Έτσι, τα μελλοντικά έσοδα (σε δολάρια) από τις πωλήσεις του φυσικού αερίου θα υπερκαλύψουν το τεράστιο κόστος (σε ρούβλια) της κατασκευής του.

Η Gazprom, ο μεγαλύτερος παραγωγός φυσικού αερίου στον κόσμο, εκτίμησε αρχικά τα κόστη ανάπτυξης του έργου στα 55 δισ. δολάρια. Όμως, η κατάρρευση του ρουβλίου σημαίνει, σύμφωνα με αναλυτές, ότι τα κόστη αυτά εν τέλει περιορίστηκαν στα 29 δισ. δολάρια. Ακόμα κι έτσι, όμως, το καθαρό χρέος της Gazprom αυξήθηκε από 895 δισ. ρούβλια πριν από την έναρξη του έργου σε 2,47 τρισ. ρούβλια τον περασμένο Σεπτέμβριο.