Άγνωστοι Μεταξύ μας: Από 15 Φεβρουαρίου στους κινηματογράφους

23:35 9/2/2024 - Πηγή: InStyle

Η νέα ταινία του Βρετανού Andrew Haigh (Γεννημένος νικητής – Lean on Pete, 45 χρόνια – 45 Years, Σαββατοκύριακο – Weekend) είναι μία σπαραχτική και υπνωτιστική ιστορία αγάπης και απώλειας.

Στη νοσταλγική και μεταφυσική ιστορία πρωταγωνιστούν οι εξαιρετικοί Andrew Scott, Paul Mescal, Jamie Bell και Claire Foy. Το σενάριο διασκευάζει για τη μεγάλη οθόνη το μυθιστόρημα

«Strangers» (1987) του συγγραφέα Taichi Yamada, εμποτίζοντάς το με μία πιο προσωπική πτυχή του Haigh, με επίκεντρο έναν μοναχικό gay συγγραφέα που επιστρέφει στο παρελθόν του, ενώ ξεκινάει μια καινούργια σχέση.

Μια νύχτα σε ένα σχεδόν άδειο ουρανοξύστη στο σύγχρονο Λονδίνο, ο Adam (Andrew Scott) συναντά τυχαία έναν μυστηριώδη γείτονα, τον Harry (Paul Mescal), και η καθημερινότητά του αλλάζει. Καθώς η σχέση μεταξύ τους εξελίσσεται, ο Adam κατακλύζεται από μνήμες του παρελθόντος και βρίσκεται να επιστρέφει στην επαρχιακή πόλη όπου μεγάλωσε και στο σπίτι της παιδικής του ηλικίας, όπου μοιάζει να ζουν ακόμα οι γονείς του (Claire Foy και Jamie Bell), όπως ακριβώς τη μέρα που σκοτώθηκαν, πριν από 30 χρόνια.

«Αυτό που αγάπησα στο μυθιστόρημα του Taichi Yamada ήταν η κεντρική μεταφορά: τι θα γινόταν αν συναντούσες ξανά τους γονείς σου χρόνια μετά τον θάνατό τους και εκείνοι είχαν την ίδια ηλικία με εσένα; Είναι ένας πολύ συγκινητικός τρόπος να εξερευνήσεις τη φύση της οικογένειας. Αυτή ήταν η αφετηρία μου», λέει ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Andrew Haigh, που τοποθέτησε την πλοκή σε έναν πιο οικείο για τον ίδιο κόσμο.

«Η μεταφορά του βιβλίου ήταν μία μακροχρόνια και μερικές φορές επώδυνη διαδικασία», παραδέχεται ο Haigh. «Ήθελα να σκαλίσω το παρελθόν μου όπως κάνει και ο Adam στην ταινία. Με ενδιέφεραν οι περίπλοκες πτυχές της οικογενειακής και της ρομαντικής αγάπης, αλλά και η ξεχωριστή εμπειρία μιας συγκεκριμένης γενιάς ομοφυλόφιλων που μεγάλωσαν στα ‘80s. Ήθελα να μετακινηθώ μακριά από την παραδοσιακή ιστορία φαντασμάτων του βιβλίου και να συναντήσω κάτι πιο ψυχολογικό, σχεδόν μεταφυσικό».

Ο Haigh κατάφερε αριστοτεχνικά να παραμείνει στον δικό του κόσμο, υπερβαίνοντας τα στερεότυπα μιας ιστορίας με φαντάσματα. Ακολούθως, ο Yamada και η οικογένειά του σεβάστηκαν απόλυτα το όραμα του Haigh, που μεταμόρφωσε τον κεντρικό χαρακτήρα της ιστορίας σε έναν gay άντρα, όταν διάβασαν το τελικό σενάριο και έδωσαν την ευλογία τους στην ταινία.

Στην ταινία πρωταγωνιστεί ένα αξιόλογο κουαρτέτο ερμηνευτών με τους Andrew Scott (Spectre, Fleabag), Paul Mescal (Astersun, Normal People), Jamie Bell (Μπίλι Έλιοτ, Γεννημένος Χορευτής – Billy Elliot, Τα Αστέρια Δεν Πεθαίνουν στο Λίβερπουλ – Film Stars Don’t Die in Liverpool) και Claire Foy (Γυναικείες Κουβέντες – Women Talking, The Crown).

«Το σενάριο με συνεπήρε αμέσως», λέει ο Scott, που υποδύεται τον Adam. «Είναι πολύ προσωπικό για τον Haigh, αλλά όπως συμβαίνει με τους σπουδαίους συγγραφείς, σε κάνει να νιώθεις ότι είναι προσωπικό για όλους και με προσέλκυσε πολύ».

«Είναι μία υπέροχη σύλληψη», συνεχίζει ο Bell, που παίζει τον Μπαμπά. «Κι άλλες ταινίες έχουν ασχοληθεί με τη ζωή μετά θάνατον, ή έχουν παραπλανήσει τους θεατές στο να νομίζουν ότι οι άνθρωποι είναι ζωντανοί ενώ δεν είναι. Πολλές επιτυχημένες τέτοιες εκδοχές κινούνται σε ένα συγκεκριμένο κινηματογραφικό είδος».

Ο Scott προσθέτει: «Ο Andrew είναι ένας από τους σπάνιους ανθρώπους που είναι συμπαθής και απίθανα ταλαντούχος στη δουλειά του. Όλοι μας τον βρίσκουμε πολύ ανοιχτό και θετικά διακείμενο. Έχει αυτοπεποίθηση και ξέρει τι θέλει, αλλά δεν το κάνει με εγωισμό».

Ο συμπρωταγωνιστής του Scott, ο Mescal, που υποδύεται τον Harry, είναι θαυμαστής του Haigh. «Ξέρει τα πάντα για τους χαρακτήρες που έχει γράψει. Μου αρέσει πόσο αποκομμένος από το συναίσθημα είναι σαν σκηνοθέτης, αλλά την ίδια στιγμή τιμά την αλήθεια». Όσο για τη Foy, που παίζει τη Μαμά. «Είναι τόσο απλός. Ο λιγότερο επιθετικός σκηνοθέτης που θα μπορούσες να συναντήσεις».

ΟΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ

ADAM

Το συναισθηματικό φορτίο της ταινίας επαφίεται στους ώμους του πρωταγωνιστή Adam, τον οποίο υποδύεται με αφοπλιστική σιγουριά ο Andrew Scott.

Ο Adam είναι ένας σαραντάχρονος gay σεναριογράφος που ζει σε έναν ουρανοξύστη στο Λονδίνο. Είναι ορφανός. Δεν έχει σχέση και είναι μοναχικός. Φέρει το βάρος του πένθους, όταν μικρός ακόμα έχασε τους γονείς του σε αυτοκινητιστικό. Κλισέ, όπως λέει και ο ίδιος.

«Ο Adam είναι μία πολύ μοναχική φιγούρα», λέει ο Scott. «Η μητέρα του τον περιγράφει ως έναν πολύ τρυφερό και συμπονετικό άνθρωπο. Ήταν ένας δύσκολος ρόλος με την έννοια ότι σε βάζει σε δύσκολες περιοχές. Αλλά είναι και προνόμιο με έναν τρόπο».

«Ο Andrew Scott ήταν στο μυαλό μου από την αρχή. Τον θαυμάζω ως ηθοποιό. Κι ενώ δεν είναι απαραίτητο με κάθε queer ρόλο, ήταν σημαντικό για εμένα ο πρωταγωνιστής να μοιράζεται την ίδια σεξουαλικότητα με τον χαρακτήρα. Η ταινία έχει πολλές αποχρώσεις και χρειαζόμουν κάποιον που μπορεί να την καταλάβει σε βάθος», προσθέτει ο Haigh.

Ο ρόλος του πολύπλοκου Adam είναι μία πρόκληση για κάθε ηθοποιό. Συνεχίζει ο Haigh, «Νομίζω ότι ο Andrew απόλαυσε τη διαδικασία, αλλά δεν νομίζω ότι ήταν εύκολο. Έπρεπε να τον προσεγγίσει ως παιδί και ως ενήλικα. Το πώς ο Andrew ταλαντεύτηκε ανάμεσα στα δύο ήταν ένα θαυμάσιο πράγμα να παρακολουθείς».

«Ξέρω τον Andrew πολύ καιρό και τον αγαπώ πολύ», λέει η Foy. «Το είχα πει στον Andrew Haigh ότι δεν θα είχαμε κανένα θέμα με το να αναπτύξω μία βαθιά σχέση με τον Andrew, γιατί ήδη νιώθω κοντά του».

HARRY

Ο Harry ζει στην ίδια πολυκατοικία με τον Adam και αφού προτείνει στον γείτονά του μία νύχτα ποτισμένη στο αλκοόλ, τελικά εμπλέκεται μαζί του σε μία ρομαντική σχέση. Η παθιασμένη και μεταμορφωτική ερωτική ιστορία τους δίνει μια υπερβατική ώθηση και στους δύο.

Ο ρόλος του Harry ανήκει στον υποψήφιο για Όσκαρ Paul Mescal. «Νομίζω ότι η μοναξιά που νιώθουν αντανακλάται από τον έναν στον άλλον», λέει ο Mescal για τη σχέση του με τον Adam. «Νιώθει σαν μικρό παιδί, σαν κάποιος που θα έπρεπε να είναι πιο χαρούμενος και ο κόσμος του λέει ότι μπορεί, αλλά εκείνος δεν νιώθει έτσι. Κρύβεται πίσω από το σεξ και την απόλαυση, έχει μία δύσκολη σχέση με το αλκοόλ και τα ναρκωτικά. Είναι εγκλωβισμένος», συνεχίζει ο ηθοποιός. «Τον αναγνωρίζω σε μικρά στοιχεία του εαυτού μου και των φίλων μου, αλλά και των νέων αντρών στον κόσμο».

Ο Mescal είναι αναμφίβολα ένας προικισμένος ηθοποιός και έχει δώσει ερμηνείες που διευρύνουν το ταλέντο και την ικανότητα του. Με μία τέτοια ιστορία που αναδύεται από τη δύναμη των χαρακτήρων, ο Haigh ήξερε ότι θα μπορούσε να βασιστεί στον Mescal.

«Ο Paul είναι ένας ανεπιτήδευτος ηθοποιός και μου άρεσε από παλιά», λέει ο σκηνοθέτης. «Συνδυάζει την ευαισθησία με τη δύναμη. Έχει κάτι που σε ελκύει και αυτό χρειαζόμουν για τον Harry».

Ενώ η χημεία ανάμεσα σε δύο εξαιρετικά ταλαντούχους ηθοποιούς μπορεί να είναι μία απρόβλεπτη και ακαθόριστη δύναμη, ο Haigh εξηγεί πώς εξασφάλισε ότι οι χαρακτήρες θα χτίσουν τη σχέση που χρειάζεται. «Πήγαμε σε μία συναυλία, βγήκαμε έξω, μιλήσαμε για τις ζωές μας. Η χημεία ήταν εκεί από την αρχή και ο ρόλος μου ήταν απλώς να τη τιθασεύσω».

Ο Scott ήταν ευγνώμων που συνεργάστηκε με τον Mescal, επιβεβαιώνοντας την πεποίθηση του Haigh ότι η εμπιστοσύνη που είχαν ο ένας στον άλλον πίσω από την κάμερα τους βοήθησε να εμπλουτίσουν τις ερμηνείες τους.

«Ο Paul είναι απίστευτα ταλαντούχος και θα ήμουν σε πολύ διαφορετική κατάσταση με κάποιον άλλον», λέει ο Scott. «Κάναμε πολλές ερωτικές σκηνές μαζί και είναι σημαντικό να έχεις κάποιον με τον οποίο γελάς και σε προσέχει. Η ιστορία έχει πολλή θλίψη και εκείνος μπορεί να ερμηνεύσει με μία ελαφρότητα, που λείπει από πολλούς ηθοποιούς».

ΜΑΜΑ ΚΑΙ ΜΠΑΜΠΑΣ

Πολλά από τα συναισθηματικά χτυπήματα της ταινίας προέρχονται από τον τρυφερό, σπαρακτικό και θεραπευτικό δεσμό ανάμεσα στον Adam και τους γονείς του, όταν επιστρέφει στο πατρικό του και περνάει χρόνο μαζί τους. Οι πεθαμένοι γονείς του, είναι την ίδια στιγμή ζωντανοί, και μάλιστα στην ίδια ηλικία που ήταν όταν σκοτώθηκαν. Είναι μία μοναδική και αξιαγάπητη αίσθηση παράδοξου, αλλά που λειτουργεί αβίαστα.

«Χρειαζόμουν ηθοποιούς που θα έμοιαζαν με τους γονείς του Andrew, ίσως και με τους δικούς μου γονείς» λέει ο Haigh. «Τους σκεφτόμουν μαζί ως οικογένεια».

Με τον Jamie Bell και την Claire Foy, ο Haigh ένιωσε ότι βρήκε το τέλειο δίδυμο. «Με τέτοιο υλικό, που είναι τόσο ευαίσθητο και συναισθηματικό, το προσωπικό στοιχείο είναι δελεαστικό. Ο ρόλος είναι υπέροχος», λέει ο Bell. Η Foy, σύντροφος του Bell στη μεγάλη οθόνη, εξηγεί. «Ήξερα ότι έπαιζα τον ρόλο όπως με θυμόταν ο Adam. Παραδόξως, νιώσαμε σαν οικογένεια».

«Πίστεψα ότι ήταν οι γονείς μου και νομίζω ότι πολλές φορές λείπει αυτή η τόλμη στη σκηνοθεσία», λέει ο Scott. «Ζητάμε από το κοινό κάνει να κάνει λίγη δουλειά και να χρησιμοποιήσει τη φαντασία του».

«Θεέ μου, λατρεύω την Claire», χαμογελάει ο Bell.

«Είναι πολύ ικανή ηθοποιός. Είχε έναν πολύπλοκο ρόλο: δεν αποδέχεται απόλυτα τον Adam, αυτό που έχει γίνει κι αυτό ήταν κάτι πολύ ενδιαφέρον. Θα μπορούσαμε να φανταστούμε ότι ο πατέρας θα ήταν εκείνος που δεν είναι άνετος με την ιδέα ότι ο γιος του είναι gay».

Το γεγονός ότι ο Adam αποκαλύπτει στους γονείς του ότι είναι ομοφυλόφιλος είναι από τις αφηγηματικές δυνάμεις της ιστορίας και αποδίδεται εύστοχα από τις δυνατές ερμηνείες.

«Όταν συνεργάζεσαι με φανταστικούς ανθρώπους δεν ανησυχείς», λέει ο Bell.

Δημιουργώντας τους κόσμους

Οι σεκάνς που παρακολουθούν τον Adam να επιστρέφει στο σπίτι της παιδικής του ηλικίας διαδραματίζονται σε μία εκδοχή του κόσμου μας μέσα από το φίλτρο των ‘80s, σαν μία ονειρική, θολή και νοσταλγική ανάμνηση. Για να ενισχυθεί ο ρεαλισμός και να υπογραμμιστεί η προσωπική σχέση του Haigh με την ιστορία, μερικές σκηνές γυρίστηκαν στο πραγματικό σπίτι της παιδικής του ηλικίας.

«Όταν σκέφτηκα το πατρικό σπίτι, ήταν το δικό μου και όταν προετοιμαζόμασταν για το γύρισμα, επέστρεψα στην περιοχή που μεγάλωσα, έξω από το Croydon», εξηγεί ο Haigh. «Δεν είχα πάει για 40 χρόνια, από τότε που μετακομίσαμε όταν ήμουν δέκα χρονών. Ίσως κάπως ανόητα, αποφάσισα ότι μπορεί να ήταν καλή ιδέα να προσπαθήσω να βρω το σπίτι που μέναμε».

Ενώ υπάρχουν οι αναπόφευκτες αλλαγές στο σπίτι που ήξερε ο Haigh, ο σκηνοθέτης παραδέχεται ότι το ντύσιμο του νέου σετ δεν ήταν τόσο απαιτητικό. «Ο τύπος που μένει τώρα στο σπίτι δεν το έχει διακοσμήσει για τριάντα
χρόνια. Οπότε πολλά έχουν παραμείνει τα ίδια. Ήταν σαν να βαδίζω σε μία μισοξεχασμένη ανάμνηση. Ήταν η πιο αλλόκοτη αίσθηση».

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο >>

Keywords