Στη Δόμνα Μιχαηλίδου αρέσει… to spoil herself

10:43 12/1/2022 - Πηγή: InStyle

Έχει επικεντρωθεί στην παιδική προστασία και τη μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων. Μπορεί να μην βάζει στόχους, αλλά για την ίδια το «Ένα σπίτι για κάθε παιδί» είναι η προτεραιότητά της.

Η Υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, Δόμνα Μιχαηλίδου, αρμόδια για θέματα Πρόνοιας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, δεν είχε ποτέ στο μυαλό της να ασχοληθεί με την πολιτική. Η ακαδημαϊκή της καριέρα εξελισσόταν στο αγαπημένο της… χωριό, το Cambridge.

Μια πρόταση ωστόσο του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, άλλαξε την επαγγελματική της πορεία και την κράτησε πίσω στην Ελλάδα. Άνετη και οξυδερκής, μίλησε στο InStyle για τις δυσκολίες του έργου της, την αγάπη της για τα παιδιά, το πώς θα ήθελε τον ιδανικό σύντροφο και φυσικά για την μόδα.

Πως προέκυψαν τα καθήκοντά σας ως Υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων; Η πολιτική ήταν ένας από τους στόχους σας ή είχατε στο μυαλό σας μια διαφορετική επαγγελματική πορεία; Το βιογραφικό σας είναι πολύ εντυπωσιακό.

Δεν ξέρω αν είναι εντυπωσιακό. Από μικρή μου άρεσαν τα κοινά και η πολιτική, αλλά δεν ήμουν ποτέ κομματικοποιημένη. Έφυγα πολύ νωρίς από την Ελλάδα, στα 17 μου. Είχα ακολουθήσει μια αμιγώς ακαδημαϊκή καριέρα με αντικείμενό τις χρηματικοπιστωτικές κρίσεις. Ωστόσο πάντα προσπαθούσα να εντοπίσω την όποια πρακτική… μυωπία δημιουργούταν μέσα στον ακαδημαϊκό χώρο, και επειδή είμαι δυναμικός άνθρωπος, αυτό με «έτρωγε». Ήθελα να κάνω κάτι με μεγαλύτερη κινητικότητα και διαδραστικότητα.

Με το μνημόνιο ήρθα για ένα χρόνο στην Ελλάδα προκειμένου να δουλέψω σε δράσεις εθνικής βοήθειας. «Γλυκάθηκα» με την πατρίδα! Το Cambridge είναι ένα ονειρικό χωριό με τα όμορφα ποταμάκια, τα ποδήλατα και τους πολύ ευγενείς ανθρώπους, οπότε υποσυνείδητα μου είχε λείψει το… χαοτικό κομμάτι. Βέβαια ήμουν σίγουρη ότι θα γυρνούσα πίσω. Με βρήκε ο Πρωθυπουργός και μου λέει: Δόμνα, έχω ένα μάτι στα οικονομικά, μπορώ να έχω άλλο ένα για να μην είμαι «μονόφθαλμος»; Μπορείς να μείνεις και να με βοηθήσεις; Και εκεί θεώρησα πως όσο σπουδαίο και να είναι το Cambridge θα ήμουν αχάριστη αν έλεγα όχι. Τότε ήμουν 29 χρονών. Είναι μια ευκαιρία που στις περισσότερες δυτικές χώρες του κόσμου θα την είχα στα 50 μου. Είπα λοιπόν ναι, και είναι μια απόφαση που δεν την μετανιώνω ούτε στιγμή. Πέρασα με αυτή, σε μια πάρα πολύ δημιουργική φάση της ζωής μου.

Ποιες είναι οι εντυπώσεις σας από την πολιτική μέχρι τώρα; Ήταν έτσι όπως τα περιμένατε; Από όσα λέτε σας βλέπω πολύ ενθουσιασμένη.

Είμαι ενθουσιασμένη, αλλά είμαι και πολύ θετικός άνθρωπος. Πάντα περιμένεις ότι η πολιτική είναι δύσκολη και απρόβλεπτη. Αν έπρεπε να χαρακτηρίσω το έργο αυτό με μία λέξη, θα έλεγα ότι είναι το πιο πολυπαραγοντικό πράγμα που καλείσαι να κάνεις. Δεν είναι τόσο οι ώρες εργασίας – το δωδεκάωρο είναι πλέον δεδομένο σε όποιο τομέα και αν εργάζεσαι εντατικά. Είναι το ότι υπάρχουν πάρα πολύ παράγοντες τους οποίους δεν γνωρίζεις και, δεν ξέρεις να τους τοποθετήσεις και στις πραγματικές τους διαστάσεις. Έχουμε ανθρώπους με αναπηρία, ηλικιωμένους που πρέπει να τους προστατεύσουμε από τον Covid… Οι εγγλέζοι λένε, Υou run to stay still, δηλαδή τρέχεις μόνο και μόνο για να μείνεις εκεί που είσαι, γιατί διαφορετικά θα σε πάρει πίσω. Χρειάζεται πολλή δουλειά για να καταφέρεις έτσι ώστε ειδικά ο ευάλωτος κόσμος, να μην πηγαίνει πίσω στην καθημερινότητά του ιδιαίτερα στην εποχή της πανδημίας.

Είστε μια νέα γυναίκα σε μια πολύ σημαντική θέση. Αντιμετωπίζεται δυσκολίες, έχετε δεχτεί κάποια αρνητική κριτική λόγω του νεαρού της ηλικίας και του φύλου σας;

Για εμένα αυτά είναι στοιχεία τα οποία τα είχα από πολύ νωρίς. Ως ακαδημαϊκός δίδασκα άτομα που ήταν μεγαλύτερα από μένα. Τελείωσα το διδακτορικό μου στα 25 και είχα μαθητές που ήταν στα 50. Από νωρίς λοιπόν έμαθα να προσπαθώ να τηρήσω μια ισορροπία σε αυτό και δεν σας κρύβω πως η δυσκολία στην χώρα μας είναι ακόμη μεγαλύτερη. Στην Μεγάλη Βρετανία είναι πιο εξοικειωμένος ο κόσμος με την διαφορετικότητα του φύλου ή της ηλικίας. Στις μέρες μας πρέπει να αποδείξεις τον εαυτό σου και τις ικανότητές σου. Πρέπει ο λόγος μας να είναι πιο δυνατός γιατί ξεκινάς με το… Τι να έχει να μας πει κι’ αυτή; Μετά όμως άπαξ και αποδείξεις τις ικανότητές σου, τους κερδίζεις όλους πιο πολύ και από έναν πενηντάρη με κοιλίτσα… (γέλια)

Υπάρχει και η δυσκολία της αναγνώρισης. Την ημέρα που ορκίστηκα στο προεδρικό μέγαρο, με σταμάτησαν πριν να ορκιστώ λέγοντας μου: Οι συνοδοί πηγαίνουν από εκεί! Δεν το έχω αναφέρει ποτέ αυτό δημόσια, αλλά ναι, μου το είπαν. Όταν πάλι ήρθα στο υπουργείο, ήταν άδειο τελείως… μου λέει ο τεχνικός τηλεφώνων που κάτι διόρθωνε… Μπορείτε να διαλέξετε ένα από τα τρία γραφεία που προορίζονται για την γραμματεία. Πρόσφατα, που πήρα μέρος και’ γω στον Μαραθώνιο με ρωτάει μια από τις συμμετέχουσες… Το πρωί έτρεξες με την υπουργό; Και της λέω, Εγώ είμαι! (γέλια) Προφανώς το αντιμετωπίζεις με χιούμορ, αλλά από μόνο του δείχνει πως υπάρχουν στερεότυπα που πρέπει να σπάσουν λόγω του old boys network. Επίσης τα Σαββατοκύριακα κινούμαι πάντα μόνη μου, χωρίς φύλαξη. Στην καθημερινότητα κινούμαι με μηχανή. Δεν είμαι δηλαδή η τυπική πολιτικός, με το ταγιέρ, που πάει παντού με συνοδεία.

Η ικανοποίηση ωστόσο όταν επιτύχετε τον στόχο σας είναι ακόμη μεγαλύτερη, έτσι δεν είναι;

Είναι τεράστια, αλλά δεν ξέρω αν έχει να κάνει με το ότι ο άλλος δεν σε παίρνει στα σοβαρά. Νομίζω ότι δυόμιση χρόνια τώρα, η ομάδα μου και’ γω έχουμε αποδείξει στον τομέα των κοινωνικών υποθέσεων ότι κάνουμε δουλειά. Η ικανοποίηση που παίρνεις έχει σχέση με το πόσο καλά είσαι με τον εαυτό σου. Εκείνο που κάνουμε τώρα είναι ένα άθροισμα οριακών αλλαγών. Είναι ένα υπουργείο που βρίσκεται σε άμεση επαφή με τον ευάλωτο άνθρωπο. Σου δίνει χαρά και ικανοποίηση αυτό, που ανάλογη ίσως, μπορεί να σου δώσει το επάγγελμα του εκπαιδευτικού.

Με το νέο θεσμό της αναδοχής, φιλοδοξείτε στην πλήρη αποϊδρυματοποίηση των παιδιών που μεγαλώνουν στις δομές παιδικής προστασίας. Ποιες είναι οι τροποποιήσεις που πραγματοποιήθηκαν στο νόμο ώστε να επιτευχθεί το «Ένα σπίτι για κάθε παιδί»; Έχουν επιταχυνθεί οι διαδικασίες αναδοχής και υιοθεσίας; Γιατί φαντάζει ακόμη ως κάτι εξαιρετικά δύσκολο.

Έχουν επιταχυνθεί οι διαδικασίες. Για την υιοθεσία είναι στους εννιά μήνες και για την αναδοχή στους έξι. Όλη η διαδικασία είναι ψηφιακή και διαφανής. Στο anynet.gr/ μπορεί κάποιος να κάνει την αίτησή του, και ηλεκτρονικά να ανεβάσει τα πιστοποιητικά και ό,τι άλλο χρειάζεται. Στο [e-mail] έχουμε συγκεντρώσει όλες τις πληροφορίες για τα παιδιά, αλλά έχουμε και την υπόθεση υιοθεσία/αναδοχή σε αριθμούς. Μπορεί πλέον ο Έλληνας να ξέρει πόσα παιδιά, ποιού φύλου και ποιάς ηλικία έχουν τα ιδρύματα – γιατί μέχρι και την ημέρα που ανέλαβα δεν ήξερε το ελληνικό κράτος πόσα παιδιά έχουμε στα ιδρύματα. Πάλι καλά που είχαν καταμετρηθεί τα ιδρύματα! Τώρα κάνεις μία αίτηση στο κράτος. Μέσα σε ενάμιση χρόνο βγάλαμε 700 παιδιά από τα ιδρύματα και βρήκαμε για αυτά την κατάλληλη οικογένεια. Από 2.200 παιδιά στην πρώτη μας καταμέτρηση, σήμερα είμαστε κάτω από 1.500. Αυτή τη στιγμή δεν έχουμε παιδιά στα ιδρύματα που η ηλικία τους είναι έως έξι ετών, αυτά δηλαδή που είναι κατάλληλα για υιοθεσία.

Ειδικά για την αναδοχή τα δημογραφικά στοιχεία για τα παιδιά που βρίσκονται στα ιδρύματα έχουν αλλάξει. Είναι παιδιά από οικογένειες με κακοποιητική ή παραβατική συμπεριφορά. Οπότε με εισαγγελική παραγγελία, απομακρύνει ο εισαγγελέας το παιδί από την οικογένεια και το εμπιστεύεται στο ίδρυμα. Έως ότου – και εφόσον – το δικαστήριο αποφασίσει να πάρει τελεσίδικα το παιδί από την οικογένεια, δεν πρέπει να μεγαλώνει σε ένα ίδρυμα. Αυτό γίνεται μέσω της αναδοχής. Το παιδί μπορεί να μείνει κάποια χρόνια στην ανάδοχη οικογένεια ή και για πάντα. Κάτι που με συγκινεί πολύ είναι ότι οι ανάδοχοι γονείς μέχρι στιγμής, γίνονται περισσότερο άνθρωποι χαμηλών εισοδημάτων.

Ποιοι έχουν δικαίωμα να υιοθετήσουν ή να γίνουν ανάδοχοι ενός παιδιού;

Όλοι. Και μόνος και ζευγάρι. Δεν υπάρχουν εισοδηματικά κριτήρια. Η υιοθεσία γίνεται μόνο με γάμο στην περίπτωση ενός ζευγαριού, ενώ η αναδοχή και με σύμφωνο συμβίωσης. Οπότε τα ομόφυλα ζευγάρια μπορούν να γίνουν ανάδοχοι γονείς. Και επίσης για την αναδοχή δώσαμε δύο παραπάνω διευκολύνσεις: ένα μηνιαίο βοήθημα που ξεκινά από 325 ευρώ ώστε να βοηθήσουμε την οικογένεια σε σχέση με τα έξοδα του παιδιού, και επίσης διευρύναμε τα ηλικιακά όρια των αναδόχων από τα 25 μέχρι τα 70.

Θα υιοθετούσατε ένα παιδί ή είναι στα σχέδια σας, ίσως, η απόκτηση ενός παιδιού;

Δεν έχω μπει στην διαδικασία ούτε για το ένα, ούτε για το άλλο. Με αυτή την δουλειά σίγουρα έχω έρθει πιο κοντά στα παιδιά. Βλέπω εκείνα που είναι από 8 μέχρι 15 χρονών, να χάνουν μεγάλο τμήμα της παιδικότητά τους καθώς είναι πιο δύσκολο να βρουν γονείς. Σκέφτομαι πως όταν μπορέσω να βρω λίγο χρόνο για να προσφέρω σε έναν άνθρωπο, είτε στο βιολογικό μου παιδί είτε όχι, η αναδοχή κάποιου μεγαλύτερου παιδιού, είναι κάτι που θα ήθελα πολύ. Δεν σας κρύβω πως οφείλει να είναι μια απολύτως συνειδητή απόφαση που θα πάρω κάποια στιγμή. Τώρα δεν γίνεται να είσαι 14 ώρες την ημέρα στο γραφείο και να πρέπει να αφιερώσεις χρόνο σε ένα παιδί. Και το θέμα δεν είναι ότι κάποτε θα βρεις χρόνο. Είναι γενικό και οριζόντιο το ζήτημα των γυναικών, από τα 25 μέχρι τα 50, ότι πρέπει ενεργά να αποφασίσουν, μόνες τους, είτε με τον άνθρωπό τους να δημιουργήσουν χρόνο, μιας και από μόνος του δεν θα βρεθεί ποτέ!

Όταν κάποια στιγμή τελειώσει η θητεία σας στο συγκεκριμένο υπουργείο, κοιτώντας πίσω τι θα θέλατε οπωσδήποτε να έχετε πετύχει;

Ότι διασφαλίζουμε στη χώρα μας πως κανένα παιδί δεν μένει πίσω. Και ότι τους προσφέρουμε το υψηλότερο επίπεδο υπηρεσιών που μπορούμε. Είτε γιατί δεν μένουν πλέον στα ιδρύματα, είτε γιατί έχουμε κάνει τους βρεφονηπιακούς σταθμούς, χώρους που δεν είναι απλά πάρκινγκ. Επίσης είναι και το θέμα της παιδικής παχυσαρκίας μέσω των σχολικών γευμάτων. Τώρα ξεκινάμε και κάποια νέα προγράμματα που θα βοηθούμε τις οικογένειες το καλοκαίρι, με διάφορα Day Camps. Θα ήθελα λοιπόν η παιδική προστασία σε όλο της το φάσμα να είναι η σημαία της γενικότερης κοινωνικής πολιτικής.

Το άλλο που υλοποιούμε τώρα είναι κάποια φροντιστήρια όπου θα πηγαίνουν τα παιδιά μετά το σχολείο και θα ασχολούνται με επιστήμες, μαθηματικά και μηχανική. Το 50% των τμημάτων θα έχει οπωσδήποτε την συμμετοχή κοριτσιών γιατί υπάρχει μεγάλο skill gap στη χώρα μας. Οι δουλειές του μέλλοντος έχουν περισσότερη σχέση με τέτοιου τύπου δεξιότητες και το ποσοστό συμμετοχής για τις γυναίκες είναι μικρό. Το άλλο που το λέω με περηφάνια, είναι ότι καταφέραμε και κρατήσαμε ζωντανούς τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας στα γηροκομεία εν μέσω Covid. Είναι μεγάλη επιτυχία για την χώρα μας, ειδικά επειδή είδαμε τι έγινε στις άλλες.

Τι ακριβώς θα είναι το πιλοτικό πρόγραμμα «Προσωπικός Βοηθός για Άτομα με Αναπηρία» και από πότε θα αρχίσει να εφαρμόζεται;

Θα ξεκινήσει το 2022. Είναι μια πολύ μεγάλη μεταρρύθμιση, αυτό που λέμε ενεργητική κοινωνική πολιτική. Δηλαδή δεν κάνουμε κοινωνική πολιτική μόνο με επιδόματα, προσφέρουμε υπηρεσίες. Ένας άνθρωπος με αναπηρία χρειάζεται κάποιον να τον βοηθά στις καθημερινές του δραστηριότητες. Οπότε ήταν ένα δίκαιο αίτημα εδώ και δεκαετίες και το καταφέραμε. Πρόκειται για ένα δύσκολο εγχείρημα: ποιος το χρειάζεται και πόσες ώρες; Είναι και οι πόροι περιορισμένοι, δυστυχώς, δεν μπορούν να το έχουν όλοι. Ωστόσο θα αλλάξει την ζωή πολλών συμπολιτών μας.

Αυτό το πρόγραμμα συσχετίζεται και με το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα το οποίο δίνεται στις κακοποιημένες γυναίκες που μένουν σε δομές φιλοξενίας αλλά και στις πιο ευάλωτες κοινωνικά ομάδες;

Αυτό το έχουμε υλοποιήσει εδώ και έναν χρόνο, φάνηκε δε αδιανόητο το ότι δεν γινόταν. Δεν ξέρω πως είχαν αφήσει τέτοιο κενό πίσω. Το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα το παίρνουν οι κοινωνικά πιο ευάλωτοι συμπολίτες μας, άστεγοι και κακοποιημένες γυναίκες που μένουν σε ξενώνες. Τώρα επίσης νομοθετήσαμε το λευκό ποινικό μητρώο. Δυστυχώς μπορούσες να εργάζεσαι σε δομή που απασχολεί παιδιά έχοντας καταδικαστεί πχ ακόμη και για παιδεραστία ή να είσαι εθελοντής σε μια δομή αναπηρίας. Δεν γίνεται!

Δεν γνωρίζουμε πολλά για την προσωπική σας ζωή, για να σας πάω λίγο σε αυτό το κομμάτι. Έχετε βρει τον… έναν και μοναδικό; Ποιο είναι το χαρακτηριστικό του ιδανικού συντρόφου για εσάς το οποίο δεν διαπραγματεύεστε;

Είμαι πολύ μακριά από τον ένα και μοναδικό. Δεν γνωρίζετε πολλά για την προσωπική μου ζωή γιατί είναι και μια φάση στην οποία δεν υφίσταται. (γέλια) Για μένα δύο είναι τα πράγματα που δεν διαπραγματεύομαι. Το να έχει ο άλλος χιούμορ και αυτοσαρκασμό, δηλαδή να μην παίρνει τον εαυτό του πάρα πολύ στα σοβαρά και το άλλο που μπορεί να είναι λίγο φροϋδικό, να είναι πολύ διαβασμένος. Να ξέρει από λογοτεχνία, από τέχνες, από μπαλέτο, χορό, εκθέσεις, κλασική μουσική… Είναι δύο στοιχεία που για μένα είναι τα πιο σημαντικά και μπορώ να τα εντοπίσω ως κοινά στοιχεία σε όλους τους συντρόφους που είχα μέχρι τώρα.

Πόσο σας απασχολεί η γνώμη των άλλων και ποια είναι τα πρόσωπα που εμπιστεύεστε περισσότερο;

Δυστυχώς με απασχολεί πάρα πολύ. Επειδή είμαι μοναχοπαίδι, πάντα θέλω αυτό που λέω να μην το θεωρώ μόνο εγώ σωστό, αλλά και οι άλλοι. Ενώ έχω έντονη προσωπικότητα – και κάποιος μπορεί να θεωρεί ότι δεν ακούω κανέναν – η άποψη των κοντινών μου ανθρώπων είναι πολύ σημαντική. Με τους γονείς μου έχουμε πολύ καλή σχέση και είμαστε πολύ κοντά. Είμαι περαιτέρω τυχερή μιας και έχω μια καλή παρέα φίλων από το σχολείο που ενώ είμαστε πολύ διαφορετικές, αγαπιόμαστε πολύ και ευτυχώς βρισκόμαστε συχνά. Επιπλέον, είμαι πολύ τυχερή με την ομάδα μου. Αυτό έχει να κάνει με το γεγονός του ότι είμαστε όλοι τεχνοκράτες. Δεν έχω κομματικά στελέχη στο γραφείο. Όλοι έχουν ένα δικό τους αντικείμενο και εμπιστεύομαι την κρίση τους, όχι μόνο στο κομμάτι της δουλειάς, μα περισσότερο – γιατί στην δουλειά, κάποιες στιγμές, έχω περισσότερη άποψη από όσο πρέπει – μιλώ εδώ για το κομμάτι της ηθικής κρίσης.

Πόσο πολύ σας καμαρώνουν οι γονείς σας; Είναι οι κλασικοί Έλληνες γονείς;

Πολύ! Ναι, δυστυχώς είναι οι κλασικοί Έλληνες γονείς. (γέλια) Θυμάμαι μικρή να πηγαίνω με την μητέρα μου στα μαγαζιά και να της λένε Τι ωραίο κοριτσάκι η Δόμνα, και να απαντάει η μητέρα μου Κοριτσάκι; Είναι και πολύ καλή αθλήτρια. Και’ γω να θέλω να κρυφτώ. Ή ο πατέρας μου, θυμάμαι που κάθε Σάββατο πηγαίναμε παραδοσιακά βόλτα στα βιβλιοπωλεία και μετά με τους φίλους του να φάμε κάτι το μεσημέρι. Με έβαζε πολλές φορές να τους παίξω βιολί για να καμαρώνει εκείνος, αλλά και πάλι η δική μου η ντροπή και το πόσο δεν το ήθελα, ήταν έντονη. Από τη μια το να σε καμαρώνουν είναι υπέροχο συναίσθημα, από την άλλη – ούσα μοναχοπαίδι – το ένιωθα ως μια μεγάλη συναισθηματική ευθύνη.

Σκέφτεσαι συνεχώς ότι δεν πρέπει να τους απογοητεύεις, νιώθεις ότι βασίζονται πάνω σου και πως πολύ μεγάλο κομμάτι της ευτυχίας τους είναι η δική σου επιτυχία και καθημερινότητα. Θυμάμαι όταν τελείωσα το master μου και ο πατέρας μου το είχε σίγουρο ότι θα συνεχίσω με διδακτορικό, του είπα πως σκέφτομαι να δουλέψω κάποια χρόνια και μετά να συνεχίσω τις σπουδές μου. Το πώς βίωσα την απογοήτευσή του δεν ήταν κάτι το λογικό. (γέλια) Ήταν σαν να πέθανε ένας άνθρωπος της οικογένειας! Για να είναι ενδεικτικό του πόσο καμαρώνουν, αν τους πείτε ότι είναι οι κλασικοί Έλληνες γονείς και γι’ αυτό καμαρώνουν, θα σας απαντήσουν, Καμία σχέση εμείς έχουμε κάθε λόγο να καμαρώνουμε!

Οι στιλιστικές σας επιλογές αρκετές φορές ξεφεύγουν από τα αυστηρά όρια του dress code της πολιτικής. Είναι κάτι που επιδιώκετε ή το ντύσιμο της ημέρας έχει να κάνει με την διάθεσή σας;

Είναι κάτι που επιδιώκει ο διευθυντής μου. Κάθε πρωί που πάω στο γραφείο μου λέει, Βρε Δόμνα σταμάτα τα φλοράλ! Είναι δυνατόν πάλι να φοράς δερμάτινο τζάκετ ή άλλες ρίγες πάνω, άλλες ρίγες κάτω; (γέλια) Οπότε προσπαθεί να με συνετίσει λίγο σ’ αυτό το κομμάτι. Εμένα με ενοχλεί ο κομφορμισμός του ρούχου και του σακακιού και το ότι για να είσαι μια σοβαρή γυναίκα υπουργός πρέπει να φοράς πάντα ταγιέρ ή κοστούμι. Δεν θεωρώ ότι ντύνομαι κάπως διαφορετικά από ότι θα ντυνόμουν σε οποιαδήποτε άλλη δουλειά γραφείου με ευθύνες. Δεν υπάρχει κάτι το οποίο επιβάλλει στην γυναίκα να χάνει την θηλυκότητά της, τον χαρακτήρα και την όλη αισθητική της.

Μια ρουτίνα ομορφιάς που δεν παραλείπετε ποτέ;

Να μην ξεβάφομαι το βράδυ! (γέλια) Δυστυχώς δεν τα πάω καλά με όλα αυτά, και από επιλογή θα έλεγα. Πλέον έχουν ασπρίσει τα μαλλιά μου λόγω DNA, – και τα μαλλιά του μπαμπά μου άσπρισαν πολύ νωρίς – και ενώ πάντα χαιρόμουν που οι φίλες μου έβαφαν τα μαλλιά τους άλλα χρώματα ενώ εγώ δεν τα είχα βάψει ποτέ, χρειάζεται τώρα να πηγαίνω κάθε δύο μήνες να τα βάφω. Είναι δύσκολο να κάθεσαι δυόμιση ώρες στο κομμωτήριο να σου βάφουν τα μαλλιά, να τρέχει η ζωή και συ να περιμένεις να πιάσει το χρώμα. (γέλια) Τα νύχια μου δεν τα βάφω ποτέ. Ρουτίνα ομορφιάς όχι δεν έχω, ποιο πολύ τι δεν πρέπει να κάνεις μπορώ να σας πω, παρά τι πρέπει. Δηλαδή πρέπει να αποφασίσω να μάθω κάποια στιγμή να ξεβάφω τα μάτια μου πριν κοιμηθώ. Σιγά-σιγά θα αρχίσουν να μαδάνε κι’ αυτές οι βλεφαρίδες. (γέλια) Δεν είμαι καμιά γυναίκα που δεν μου αρέσει η αισθητική και η μόδα. Μου αρέσει να ψάχνω τα κοσμήματα που θα φορέσω και να είναι λίγο πιο ιδιαίτερα τα ρούχα μου. Μου αρέσει επίσης πάρα πολύ ότι έχει σχέση με ζωάκι στα αξεσουάρ. Όπως ένα σκουλαρίκι σκυλάκι, κολιέ ή δαχτυλίδι σκαθάρι. Απολαμβάνω αυτό το παιχνιδιάρικο στυλ, όσο βέβαια μπορεί να έχει μια σοβαρότητα, ώστε να μην καταντά κωμικό.

Πως χαλαρώνετε μετά από μια έντονη ημέρα στο υπουργείο;

Όπως λέγαμε πριν ότι πρέπει να κάνω λίγο χώρο και χρόνο προκειμένου να δημιουργήσω οικογένεια, μέσα σε όλα είναι και αυτό. Φεύγω από το σπίτι μου γύρω στις εννιά το πρωί και γυρνάω στη μία το βράδυ, γιατί θα τελειώσω αργά από την δουλειά και μετά θα έχω κάποια νυχτερινή έξοδο. Επειδή τα Σαββατοκύριακα έχω συνήθως είτε να πάω σε ιδρύματα, είτε ταξιδεύω για να δω ιδρύματα σε όλη την Ελλάδα, είναι πάρα πολύ μεγάλη ανακούφιση όταν ξυπνάω το πρωί του Σαββάτου και δεν έχω να κάνω τίποτα. Χαίρομαι το σπίτι μου, το οποίο παρότι είναι στο κέντρο, είμαι τυχερή γιατί έχει τριγύρω πολλά δέντρα και για μένα, αυτό είναι η χαρά του κόσμου. Μου αρέσει κάθε εβδομάδα να παίρνω λουλούδια και είναι η μόνη μέρα που μπορώ και τα χαίρομαι. Κάνω απλά πράγματα. Θα διαβάσω την εφημερίδα, θα βάλω Τρίτο Πρόγραμμα – γιατί αν βάλω κάτι το οποίο δεν είναι κλασική μουσική δεν θα μπορώ να συντονιστώ σε αυτό που διαβάζω – τον δε χειμώνα μπορεί να ανάψω και κανένα κερί για να νιώσω αυτό που λένε οι εγγλέζοι… you spoil yourself. Η μεγάλη μου χαρά είναι πλέον αυτή. Αλλά το ότι γυρίζω σπίτι τη μία το βράδυ έχει να κάνει με το ότι είμαι μοναχοπαίδι και έχω πολύ μεγάλη ανάγκη κοινωνικής συναναστροφής. Δηλαδή μέρα που μείνω μόνη στο σπίτι, αναρωτιέμαι τι κάνω λάθος…

Πως ονειρεύεστε την εξέλιξή σας ως πολιτικός;

Όταν μου είπε ο Πρωθυπουργός ότι θα αναλάβω αυτό το υπουργείο, του λέω Πρωθυπουργέ ευχαριστώ πολύ είναι μεγάλη τιμή αλλά εγώ ξέρω τραπεζικά οικονομικά, ξέρω αναπτυξιακά τι θα κάνω στο υπουργείο αυτό; Θα είμαι καλή; Θα τα καταφέρω; Πλέον δεν θα μπορούσα να σκεφτώ άλλο υπουργείο με τόσο ενδιαφέρον, και δεν το λέω για να δημιουργήσω εντυπώσεις. Πολλές φορές οι συνεργάτες μου λένε: Δόμνα πας καλά; Μέσα σε όλες αυτές τις δυσκολίες που έχει αυτό το υπουργείο δεν θες να πάμε κάπου που να είναι λίγο πιο θετικά τα πράγματα; Σε έναν χρόνο μπορεί όλα να είναι διαφορετικά, ωστόσο αυτή την στιγμή δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιο άλλο υπουργείο με τόσο ενδιαφέρον και που να μου δίνει τόσο μεγάλη ικανοποίηση. Είμαι δυναμικός άνθρωπος και με πολύ ενέργεια, αλλά δεν βάζω ποτέ στόχους. Πάντα αυτό που ερχόταν το έκανα όσο καλύτερα μπορούσα και μετά ερχόταν κάτι άλλο. Κάνω πάντα ό,τι περνάει από το χέρι μου για να κάνω καλύτερη την δουλειά μου και το όποιο έργο μου.

Φωτογραφίες Νίκος Μαλλιάκος, Styling Πέννυ Ιωαννίδου

Η φωτογράφηση έγινε στο Μουσείο Παιχνιδιών Μπενάκη. Λεωφ. Ποσειδώνος 14 & Τρίτωνος 1, Παλαιό Φάληρο-benaki.org

Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε αρχικά στο τεύχος Ιανουαρίου