Η χορεύτρια και ηθοποιός Γεωργία Ξηρού αφηγείται στο InStyle πώς από το λάθος μέρος τη σωστή στιγμή γεννήθηκε μία καριέρα και πολλές ακόμα εμπειρίες

10:14 15/7/2020 - Πηγή: InStyle

Σύγχρονο και παραδοσιακούς χορούς κάνω από μικρό παιδί, ενώ γύρω στα 13 μου ξεκίνησα να ασχολούμαι με το θέατρο. Έναν χρόνο αργότερα έδωσα εξετάσεις για να μπω στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης με στόχο να εκπαιδευτώ στον σύγχρονο χορό, αλλά τελικά η σχολή δεν λειτούργησε εκείνη τη χρονιά κι έτσι έμεινα άστεγη. Τότε μου πρότεινε κάποιος να δώσω εξετάσεις στη Λυρική. Προσωπικά είχα άγνοια ότι η Λυρική έχει μπαλέτο, οπότε πήγα χωρίς συγκεκριμένο στόχο σε μια οντισιόν της. Χωρίς γνώσεις μπαλέτου, πέρασα τις εξετάσεις, με την προϋπόθεση όμως να το ξεκινήσω εντατικά.

Φοίτησα για δύο χρόνια εκεί αλλά, παρά τη δέσμευσή μου, είχα άρνηση για τα μαθήματα μπαλέτου. Τα μισούσα, μάλλον επειδή με δυσκόλευε η διαδικασία και δεν είχα μάθει ακόμη να εκτιμώ την ποιότητα της δυσκολίας. Όταν με προειδοποίησαν για τελευταία φορά σχετικά με τη συνέπειά μου, αποφάσισα να εγκαταλείψω τη Λυρική. Ήμουν έφηβη τότε και μου αρκούσε που συνέχιζα να κάνω θέατρο και πολλά διαφημιστικά. Πάνω στην ενηλικίωσή μου, σε κάτι διακοπές στην Πάρο, ήταν σαν να μου ήρθε η θεία φώτιση και αναφώνησα «Θα κάνω μπαλέτο. Θα γίνω μπαλαρίνα!» (γέλια) Πήγα σαν τρελή σε έναν δάσκαλο και του είπα «Θέλω να γίνω μπαλαρίνα» και ευτυχώς με εμπιστεύτηκε – αυτό είναι το δύσκολο, να πάρεις κάποιον στα σοβαρά στα 18 του, μια ηλικία όπου στην Ευρώπη θεωρείσαι έτοιμος χορευτής. Έτσι ξεκίνησα. Επέστρεψα λοιπόν στη Λυρική για να δώσω ξανά εξετάσεις, όπου όλοι έπαθαν ένα μικρό σοκ μόλις με είδαν. Πέρασα την πρώτη φάση, αλλά τελικά δεν κατάφερα να διακριθώ. Σε αυτό το σημείο ταιριάζει η έκφραση «Όλα για καλό γίνονται». Στη δική μου περίπτωση, η συγκεκριμένη εμπειρία με οδήγησε στο να αντιληφθώ αυτό που μου έλεγαν οι δάσκαλοί μου, πως δεν χρειάζεται να πάρω κάποια κλασική πιστοποιημένη εκπαίδευση. Χορευτής άλλωστε δεν είναι εκείνος που έχει ένα χαρτί. Αυτός απλώς μπορεί να διδάξει (στην Ελλάδα). Οπότε εκεί που όλα τα παιδιά στις επαγγελματικές σχολές χορού έκαναν μία-μισή ώρα καθημερινά μπαλέτο, εγώ αποφάσισα να κάνω πέντε ώρες την ημέρα. Πήγαινα από σχολή σε σχολή μέχρι και πέρσι και έκανα μαθήματα σε διαφορετικές σχολές με τα παιδιά του 2ου έτους, του 3ου έτους κ.λπ.

Το σύστημα στην Ελλάδα είναι λίγο δυσκοίλιο και νομίζω πως δεν εξυπηρετεί τελικά τον χορευτή. Οι άνθρωποι στον χώρο του χορού όταν τελειώσουν το 3ο έτος είναι πολύ κουρασμένοι. Το να είσαι καθημερινά 8 ώρες σε μια σχολή και από αυτές μόνο μία-μισή ώρα να κάνεις αυτό που αγαπάς, το μπαλέτο, σε φθείρει. Αισθάνομαι ευγνώμων που είχα ανθρώπους να με νουθετήσουν διαφορετικά σε σχέση με το πώς να προσεγγίσω το θέμα «χορός». Βέβαια είχα τρομερή κόντρα με πολλούς χορευτές (είχα δουλέψει στο Φάντασμα της Όπερας και όλοι μου έλεγαν «Δεν μπορώ να καταλάβω πώς σε πήραν ενώ δεν έχεις τελειώσει καμία σχολή;») γιατί δεν βγήκα ποτέ από κάποια σχολή χορού. Δυστυχώς υπάρχει ακόμη αυτή η νοοτροπία. Προσωπικά δεν έχω κανένα σύμπλεγμα που δεν έχω κάποιο χαρτί να πιστοποιεί την επάρκειά μου ως χορεύτριας, γιατί το διάλεξα πολύ συνειδητά και αισθάνομαι απόλυτα δικαιωμένη από την επιλογή μου.

Ό,τι κι αν γίνεται, όσο χάλια και αν πηγαίνουν τα πράγματα, πάντα λέω ότι θα έρθει αυτό που θέλω να κάνω τελικά. Εμπιστεύομαι τη ζωή και ίσως έχω επαναπαυτεί σε αυτό. Συνήθως ό,τι θέλω γίνεται. Όσο παράδοξος και τρελός να είναι ο τρόπος, εγώ πάντα καταφέρνω να φτάσω εκεί που θέλω. Θυμάμαι ότι είχα βρεθεί στο Παρίσι για μια οντισιόν, η οποία δεν έγινε ποτέ. Καθόμουν στην οδό Champs-Élysées, σε ένα από αυτά τα υπέροχα κόκκινα αλλά λίγο κιτς καφέ –κατά την άποψή μου– και έλεγα «Δεν θέλω να φύγω, θέλω να μείνω μερικές ημέρες ακόμα, θέλω να συμβεί κάτι» και δέκα λεπτά μετά με πλησίασε ένας άνθρωπος από το συνεργείο του περιοδικού Elle Paris και με ρώτησε αν είμαι μοντέλο γιατί κάνουν street fashion photography. Κάπως έτσι έκλεισα την πρώτη μου δουλειά εκεί. Βρήκα και ένα φανταστικό πρακτορείο, το Marilyn Agency Paris, για να με εκπροσωπήσει. Ωστόσο, επειδή η βάση μου δεν ήταν στο Παρίσι, η χαρά μου ήταν στιγμιαία.

Θυμάμαι πάλι μια φορά που ήθελα πολύ να πάρω μια δουλειά για ένα γαλλικό διαφημιστικό, το οποίο θα είχε γύρισμα στην Ελλάδα. Από μόνο του δεν ήταν κάτι συγκλονιστικό, αλλά ο σκηνοθέτης είχε κάνει μεγάλες δουλειές και ταινίες στον χώρο και ήθελα να τον γνωρίσω. Πηγαίνω λοιπόν στην οντισιόν και βλέπω πάρα πολλά κορίτσια να περιμένουν για τη δουλειά. Αυτή η εικόνα δεν με πτόησε ούτε μείωσε την αυτοπεποίθηση που ένιωθα. Μπαίνω με τον casting director στον χώρο της οντισιόν, γνωρίζω τον σκηνοθέτη και εκείνος μου λέει καθώς βγαίνω από την αίθουσα ότι είμαι καταπληκτική και πως εμένα θα πάρει για τη δουλειά. Ήμουν η τρίτη κοπέλα που έβλεπε και έξω περίμεναν ακόμη αμέτρητες. Τότε σκέφτηκα πως η αυτοπεποίθησή μας τελικά είναι αυτή που μας κάνει να πετυχαίνουμε τα πάντα. Σήμερα, δεν ξέρω να σου πω αν αυτό που μου συμβαίνει πηγάζει από την αυτοπεποίθησή μου, τη διάθεσή μου ή την αγάπη μου για ό,τι κάνω… ίσως να είναι ο συνδυασμός.