Κάτια Δανδουλάκη: «Κόντεψα να χάσω την ψυχή μου όταν πέθανε ο Μάριος Πλωρίτης, έπαθα κατάθλιψη»

18:00 29/12/2024 - Πηγή: InStyle

Η Κάτια Δανδουλάκη ήταν καλεσμένη στην εκπομπή «Χαμογέλα και πάλι» την Κυριακή. Η σπουδαία ηθοποιός αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων για τη γνωριμία και τη σχέση της με τον Μάριο Πλωρίτη.

“Ο Μάριος ήταν πια στην μεγάλη του δημιουργική στιγμή, ήταν δάσκαλος μου στη Σχολή Θεάτρου Τέχνης. Ένιωσα ότι θα σφραγίσει την ζωή μου με αόριστο τρόπο αυτός ο άνθρωπος. Κόντεψα να χάσω την ψυχή μου όταν «έφυγε». Έπαθα κατάθλιψη και υπερκόπωση. Είμαι άνθρωπος της χαράς και δεν μου άρεσε αυτό. Άρα κατάλαβα ότι αυτό δεν ήταν κανονικό”, είπε αρχικά ο Μάριος Πλωρίτης.

Και

συνέχισε: “Πήγα στον γιατρό, και με χάπια και με σύμβουλο αυτογνωσίας, έκανα 5-6 χρόνια για να πάρω τα πάνω μου. Δούλευα όμως σε αυτή την διάρκεια. Τώρα το αντιμετωπίζω με χαμόγελο. Πλέον μου έρχονται εικόνες μόνο χαράς. Πάντα όπου πηγαίναμε ήμασταν χέρι χέρι. Μου μένουν τα όνειρά μας. Το μόνο αρνητικό που μου μένει από τον Μάριο Πλωρίτη ήταν η αρρώστια στο τέλος”.

«Ο πατέρας μου έκλαψε πικρά τότε και με έβαλε να ορκιστώ»

Η Κάτια Δανδουλάκη αναφέρθηκε επίσης στα παιδικά της χρόνια και στην απόφασή της να ακολουθήσει το επάγγελμα της υποκριτικής.

«Είναι μια γλυκιά μελαγχολία να βλέπω το παρελθόν μου, γιατί όλα αυτά τα υπέροχα και ευλογημένα χρόνια έφυγαν. Τώρα η μόνη ελπίδα είναι τα καινούρια να έχουν περισσότερες χάρες και λιγότερες λύπες. Ήμουν ένα παιδί που μεγάλωσε μόνο του, μοναχοπαίδι, δεν ενοχλούσα ποτέ.

Είχα μάθει να είμαι καλά με τον εαυτό μου. Με βοήθησε αυτό, η μητέρα μου είχε κλίση στο θέατρο αλλά τότε θεωρείτο πρόστυχο επάγγελμα το να είσαι ηθοποιός, και δεν την άφησαν να βγει ποτέ στο θέατρο. Μικρή κατάλαβα ότι έχω κλίση σε αυτό, εφόσον με έπαιρνε η μητέρα μου στο θέατρο», τόνισε η Κάτια Δανδουλάκη.

Και συνέχισε: «Όταν έπρεπε να επιλέξω τι θα κάνω, τόλμησα να πω ότι θα είμαι στο θεατρικό της τάξης μας. Εκεί πήρα το μεγάλο ρίσκο να αρθρώσω θεατρικό λόγο. Από τότε εξομολογήθηκα στους δικούς μου ότι θα δώσω στο πανεπιστήμιο – ήμουν πολύ καλή μαθήτρια, και πέρασα στη Νομική – αλλά πέρασα στην σχολή του Θεάτρου Τέχνης.

Εκεί ξεκαθάρισα στους γονείς μου ότι το ενδιαφέρον μου είναι στο Θέατρο. Ο πατέρας μου έκλαψε πικρά αλλά με έβαλε να ορκιστώ ότι αν δεν πάω καλά στο θέατρο να το αφήσω γρήγορα. Ήταν σωστό αυτό γιατί μπορεί να αγαπάμε το θέατρο αλλά να μην κάνουμε για το θέατρο. Ήταν ο πρώτος που ερχόταν μαζί μου στο θέατρο».