Κωνσταντίνος Καζάκος: H υποκριτική, η οικογένεια, η νέα γενιά και οι μεγάλες του αγάπες

22:49 11/10/2019 - Πηγή: InStyle

Με ένα αδιαμφισβήτητα δυναμικό τηλεοπτικό comeback τη φετινή σεζόν, ο ταλαντούχος ηθοποιός στις επόμενες γραμμές αποκαλύπτει γιατί επιλέγει να κάνει μόνο ποιοτικές δουλειές, απέχοντας έτσι από ό,τι δεν συνάδει με τη δική του αισθητική.

Μίλησέ μας για τη συμμετοχή σου στο νέο σίριαλ του Open, Το Κόκκινο Ποτάμι, στο οποίο πρωταγωνιστείς. Κατά τη γνώμη σου, τι είναι αυτό που το κάνει μια τηλεοπτική παραγωγή ενδιαφέρουσα για τους τηλεθεατές;

Το σίριαλ αυτό βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του

Χάρη Τσιρκινίδη και πρόκειται για αληθινή ιστορία. Στην ουσία είναι η ιστορία δύο οικογενειών που τα παιδιά τους ερωτεύονται και παντρεύονται. Αυτοί είναι και οι κύριοι πρωταγωνιστές της σειράς. Εγώ υποδύομαι τον Μιχάλη Νικολαΐδη, έναν πετυχημένο γιατρό, πλούσιο, με κύρος, που ήταν γιατρός του σουλτάνου στην Κωνσταντινούπολη. Ο ίδιος ήταν ακόμα ένας άνθρωπος με φίλους σε υψηλά πόστα και βλέπουμε σταδιακά την κατάρρευσή του, όπως και την κατάρρευση των υπολοίπων. Οφείλω να παραδεχτώ ότι το σενάριο πολλές φορές με έχει συγκινήσει. Η περίοδος από το 1900 μέχρι το 1922 και έπειτα ήταν τραγική για τον ελληνισμό και το κακό είναι ότι πολλοί συμπολίτες μας δεν γνωρίζουν καλά αυτό το κομμάτι της ιστορίας μας. Η γενοκτονία ήταν ένα τρομακτικό γεγονός τότε και δεν αφορούσε μόνο τους Πόντιους. Όλη η σειρά είναι εξαιρετικά προσεγμένη και νομίζω ότι ο σκηνοθέτης Μανούσος Μανουσάκης θα αφήσει τον κόσμο με το στόμα ανοιχτό. Έχει εξαιρετικούς ηθοποιούς, πάρα πολλούς κομπάρσους και πολύ δύσκολα γυρίσματα. Γιατί όταν έχεις να οργανώσεις 150 άτομα είναι κάτι το οποίο δεν γίνεται γρήγορα, απαιτεί χρόνο και κόπο. Αλλά νομίζω πως όλοι οι συνεργάτες ξεπερνάμε τους εαυτούς μας για να βγει το αποτέλεσμα που θέλουμε. Προσωπικά, είναι από τις ελάχιστες φορές στην τηλεόραση που αισθάνομαι ότι κάνω κάτι που έχει σχέση με τέχνη και όχι με μαζική παραγωγή: είναι μια σειρά που έχει πολλή δράση, έρωτα, αγάπη, βία και πόνο και γενικά ασχολείται με τα μεγάλα ανθρώπινα συναισθήματα. Οι φιλίες και οι οικογενειακές σχέσεις δοκιμάζονται, έχει μηχανορραφίες, δείχνει όλο το πολιτικό σκηνικό της περιόδου, συστατικά που πιστεύω ότι θα κρατήσουν τους τηλεθεατές καθηλωμένους στη μικρή οθόνη.

Η επιστροφή σου στους τηλεοπτικούς μας δέκτες γίνεται έπειτα από μερικά χρόνια. Τι σε έκανε να απέχεις και πώς θα σχολίαζες την τηλεόραση του σήμερα;

Η τελευταία τηλεοπτική σειρά στην οποία συμμετείχα ήταν Οι Συμμαθητές, όπου έπαιξα τους τελευταίους δύο μήνες περίπου. Έκτοτε δεν είχα κάποια πρόταση που να με ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Η τηλεόραση σήμερα δεν διαφέρει πολύ από την τηλεόραση του χθες. Μπορείς να βρεις τα πάντα, από σκουπίδια μέχρι διαμάντια. Δυστυχώς τα σκουπίδια είναι πάντα περισσότερα. Εμείς ελπίζουμε πως με αυτή τη σειρά θα φτιάξουμε ένα διαμαντάκι. Μακάρι να το πετύχουμε.

Θεωρείς ότι υπάρχει ηλικιακό ταμπού στην τηλεόραση και, αν ναι, έχεις βιώσει ποτέ κάτι τέτοιο; Νομίζω πως δεν υπάρχει ηλικιακό ταμπού. Εγώ παλιά ήμουν πιο ζεν στους ρόλους που υποδυόμουν, τώρα παίζω τον πατέρα και κάποια στιγμή θα παίξω και τον παππού ελπίζω. Δεν έχουμε τέτοια θέματα οι ηθοποιοί. Όσο μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε και γινόμαστε και καλύτεροι. Πιστεύω πως η τηλεόραση πάντα θα έχει ανάγκη από όλες τις ηλικίες, οπότε δεν νομίζω ότι υπάρχουν τέτοια ταμπού.

Αν και τετριμμένη ερώτηση, τελικά η ιστορία της οικογένειάς σου ανοίγει ή κλείνει πόρτες;

Πιστεύω πως ούτε ανοίγει ούτε κλείνει. Στην αρχή μόνο μπορεί να σου ανοίξει πράγματι κάποιες πόρτες, αλλά για πολύ λίγο. Εάν δεν αξίζεις να προχωρήσεις, γυρνάει μπούμερανγκ όλο αυτό. Εγώ θεωρώ πως αυτό που συμβαίνει είναι ότι δημιουργούνται περισσότερες απαιτήσεις από εσένα και δεν συγχωρούνται λάθη τα οποία θα μπορούσαν να δικαιολογηθούν σε έναν άλλο νέο ηθοποιό.

Ποια υποκριτικά χαρακτηριστικά πιστεύεις πως έχεις κληρονομήσει από τους γονείς σου και αν θεωρείς ότι διαφέρεις, σε τι είναι αυτό;

Νομίζω ότι τα υποκριτικά χαρακτηριστικά δεν κληρονομούνται. Μπορεί να κληρονομήσεις εκφράσεις επειδή ζεις στο ίδιο σπίτι με κάποιον, αλλά η υποκριτική  είναι τελείως προσωπικό πράγμα. Ο κάθε ηθοποιός είναι  διαφορετικός και το μόνο που κληρονομείται είναι η αγάπη για τη δουλειά.

Αν έπρεπε να επιλέξεις ανάμεσα σε τηλεόραση, θέατρο και κινηματογράφο, τι θα ήταν αυτό;

Σίγουρα η μεγάλη μου αγάπη είναι το θέατρο. Πιστεύω πως είναι η βάση κάθε ηθοποιού. Αγαπώ, βέβαια, πάρα πολύ και το σινεμά και την τηλεόραση. Είναι διαφορετικά και τα τρία Μέσα, τα οποία σου δίνουν τη δυνατότητα να έρθεις σε επαφή με ένα κοινό που μπορεί να μη θέλει ή να μην έχει την ευκαιρία να έρθει στο θέατρο. Νομίζω πως το θέατρο είναι πρώτο στην καρδιά όλων των ηθοποιών γιατί είναι κάτι τόσο άμεσο. Δεν παρεμβάλλεται τίποτα ανάμεσα σ’ εσένα και τον θεατή και αυτό είναι πολύ σημαντικό.

Τα social media έχουν μπει στη ζωή σου. Τελικά βοηθούν την εικόνα ενός ηθοποιού και το έργο του ή όχι;

Νομίζω πως σίγουρα βοηθούν έναν ηθοποιό έτσι όπως είναι η κατάσταση πλέον. Το θέμα είναι ο ηθοποιός να έχει την όρεξη και το κουράγιο να ασχοληθεί με αυτά. Προσωπικά δεν είμαι ο καλύτερος σε αυτόν τον τομέα. Είναι κάτι που χρησιμοποιώ, αλλά τόσο όσο. Δεν μπορώ να αφιερώνω πολύ χρόνο να ασχολούμαι με το τηλέφωνό μου, να τραβάω συνεχώς φωτογραφίες και να ανεβάζω stories. Πάντως νομίζω ότι η κατάσταση πια έχει εν μέρει βγει εκτός ελέγχου, γιατί έχουμε φτάσει σε σημείο θεατρικοί και τηλεοπτικοί παραγωγοί να επιλέγουν ηθοποιούς ανάλογα με τους πόσους followers έχουν. Αυτό είναι, πιστεύω, αστείο. Μπορεί να έχει εμπορική βάση, αλλά είναι και πάλι αστείο.

Η κόρη σου, η Τζένη, έχει ήδη επιλέξει την υποκριτική στην επαγγελματική της ζωή. Είναι κάτι που ήθελες ή σε φοβίζει ως χώρος στην Ελλάδα;

Η ηθοποιία στην Ελλάδα είναι ένας κλάδος που προ κρίσης είχε γύρω στο 70% ανεργία. Τώρα με την κρίση πρέπει να είναι στο 85-90%. Σίγουρα είναι ένας πολύ δύσκολος χώρος, που δεν παρέχει καμία ασφάλεια, καθώς είναι όλα ρευστά, αλλά παράλληλα και τόσο μαγικά. Πιστεύω πως επειδή η Τζένη μεγάλωσε μέσα σε αυτό τον χώρο τα γνωρίζει αυτά τα πράγματα.

Τι σημαίνει για σένα οικογένεια και πόσο μπορούν να επηρεαστούν οι ρυθμοί της λόγω της δουλειάς σας;

Η οικογένεια είναι η βάση του κάθε ανθρώπου. Είναι αυτό που του χαρίζει δύναμη, πάθος και του δίνει λόγο στον αγώνα που κάνει. Αγωνιζόμαστε για αυτούς που αγαπάμε. Αλλά και για τους εαυτούς μας. Σίγουρα το επάγγελμα του ηθοποιού δεν είναι το ιδανικό για έναν οικογενειάρχη, διότι πολλές φορές χρειάζεται να απουσιάζουμε λόγω περιοδειών ή υπάρχουν δύσκολα ωράρια, με γυρίσματα το πρωί και θέατρο το βράδυ. Χρειάζεται πολύ δέσιμο και κατανόηση στην οικογένεια για να κρατήσουν οι σχέσεις.

Με τη σύζυγό σου (Ιωάννα Μαρτζούκου) είστε μαζί πάνω από μία δεκαετία, έχοντας αποκτήσει και τον γιο σας. Ο έρωτας είναι κινητήρια δύναμη;

Σίγουρα! Όπως είπα και πριν, ό,τι κάνει ο άνθρωπος δεν το κάνει μόνο για τον εαυτό του, το κάνει και για αυτούς που αγαπάει. Μάλιστα, λένε ότι οι άντρες ό,τι κάνουν το κάνουν για κάποια γυναίκα. Αναμφισβήτητα λοιπόν είναι κινητήρια δύναμη ο έρωτας, η αγάπη και η στοργή, η ζεστασιά, η οικογενειακή θαλπωρή. Είναι όλα πολύ σημαντικά πράγματα, που μερικές φορές μπορεί κάποιος να τα παραβλέψει, αλλά, αν του λείψουν, θα καταλάβει «τι εστί βερίκοκο». Με την Ιωάννα είμαστε πάνω από δέκα χρόνια μαζί. Είναι έξυπνη, όμορφη, δυνατή, καλή μάνα, καλή μαγείρισσα, γι’ αυτό κι εγώ τη φωνάζω «λαχείο μου!».

Τι θα συμβούλευες ένα νέο παιδί που επιθυμεί να ασχοληθεί με την υποκριτική;

Θα το συμβούλευα να έχει πάθος. Να είναι ανάγκη του να το κάνει αυτό. Να μην το κάνει για πλάκα, για ψάξιμο… Είναι κάτι το οποίο θέλει πολύ γερό στομάχι και πρέπει να είσαι αποφασισμένος ότι είναι αυτό που θέλεις να κάνεις στη ζωή σου. Εάν έχεις την παραμικρή αμφιβολία, μην ασχοληθείς! Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που η ζωή τους καταστράφηκε επειδή απλά δεν έκαναν για αυτή τη δουλειά. Όταν ασχολείσαι με το θέατρο ενώ δεν κάνεις για αυτό, καταστρέφεις τη ζωή σου, γιατί εν καιρώ ο κόσμος και η δουλειά θα σε απορρίψουν. Οπότε, η μόνη μου συμβουλή είναι ότι όποιος θέλει να ασχοληθεί με αυτό πρέπει να το αγαπάει πάρα πολύ και να είναι διατεθειμένος να δώσει όλο του το είναι.

Το Ίδρυμα Τζένη Καρέζη έχει ως αποστολή την ανακουφιστική φροντίδα ασθενών που πάσχουν από καρκίνο και άλλες χρόνιες παθήσεις, μέσω της στήριξης της Μονάδας Ανακουφιστικής Αγωγής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μίλησέ μας για το σκοπό αλλά και για τις δράσεις του ιδρύματος.

Στο Ίδρυμα Τζένη Καρέζη προσπαθούμε να απαλύνουμε τον πόνο του συνανθρώπου μας. Να δώσουμε μία ποιότητα ζωής σε ανθρώπους οι οποίοι ή θα είναι σε ένα κρεβάτι και θα πονάνε ή θα γίνονται ζόμπι από τα πολλά αναλγητικά και τις μορφίνες. Επιδιώκουμε με τους πιο σύγχρονους επιστημονικούς τρόπους να δίνουμε την ποιότητα ζωής που νομίζω ότι αξίζει και σε αυτούς και στην οικογένειά τους. Δεν ασχολούμαστε μόνο με καρκινοπαθείς, αλλά και με όσους έχουν χρόνιες ασθένειες, όπως αρθρίτιδα, λύκο, σκλήρυνση κατά πλάκας. Είναι πολλές οι ασθένειες που κάνουν τον άνθρωπο να πονάει. Βέβαια, χρειαζόμαστε τη στήριξη της κοινωνίας, διότι δεν παίρνουμε καμία επιχορήγηση από πουθενά και όλες οι υπηρεσίες μας προσφέρονται δωρεάν.

Η μουσική εδώ και χρόνια αποτελεί μία από τις αγάπες σου. Με την μπάντα σου κάνετε συχνά ροκ εμφανίσεις στην Αθήνα, με εσένα ως frontman. Μίλησέ μας για αυτή σου την ενασχόληση και για το πώς ξεκίνησε.

Η μουσική ήταν μάλλον και η πρώτη μου μεγάλη αγάπη! Η μουσική και η υποκριτική είναι εξίσου δυνατές αγάπες. Με τη μουσική ασχολούμαι από πιο μικρός, παίζω κιθάρα από 12 ετών περίπου, ενώ με το θέατρο καταπιάστηκα αργότερα. Πρέπει όμως να τονίσω ότι μεγάλωσα μέσα στο θέατρο και νομίζω αυτό είναι που με έχει χαρακτηρίσει. Είναι υπέροχο για ένα παιδί να μεγαλώνει μέσα στον μαγικό κόσμο του θεάτρου. Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια πάρα πολύ καλά και αναπολώ παραστάσεις και ανθρώπους, ήταν πραγματικά ένας μαγικός κόσμος για μένα. Από την άλλη, η μουσική είναι άλλος μεγάλος έρωτας, γιατί μου δίνει την ευκαιρία να είμαι απολύτως ελεύθερος, δεν με περιορίζει τίποτα και κανένας και κάνω ό,τι «γουστάρω». Αυτό για έναν καλλιτέχνη είναι πολύ απελευθερωτικό. Στο θέατρο έχεις ελευθερία, αλλά πρέπει να κινηθείς μέσα σε ορισμένα πλαίσια. Παίζω σε συγκροτήματα από τότε που ήμουν στο σχολείο και δεν σταμάτησα ποτέ, πλην κάποιων μικρών διαλειμμάτων. Πάντα όμως επιστρέφω στη μουσική, διότι μου δίνει μεγάλη χαρά.

Από την Ειρήνη Ζουρνατζή

Φωτογραφίας Νίκος Μαλιάκος

Styling Πέννυ Ιωαννίδου