Λάμπρος Κωνσταντάρας: Στη βάπτιση του εγγονού του με νονά την Λιάνα Κανέλλη – Σπάνια φωτογραφία από το 1980

16:01 6/3/2025 - Πηγή: InStyle

Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας υπήρξε ένας από τους πιο σημαντικούς και πιο αγαπημένους ηθοποιούς της χρυσής εποχής του παλιού ελληνικού κινηματογράφου.

Γεννήθηκε στις 13 Μαρτίου του 1913 στο Κολωνάκι από γονείς με καταγωγή την Κωνσταντινούπολη και ρίζες από τη Σινώπη του Πόντου. Από μικρός αγάπησε τον αθλητισμό και ειδικά το ποδόσφαιρο, παίζοντας, μάλιστα, στη β’ ομάδα της ΑΕΚ ως τερματοφύλακας το 1930, ενώ αγωνίστηκε και στον στίβο. Η οικογένειά του τού έκοψε την μπάλα και τον έστειλε, με το ζόρι, στη Σχολή Υπαξιωματικών Ναυτικού στην Κέρκυρα,

απ’ όπου δραπέτευσε κολυμπώντας.

Ξανά, με το ζόρι, η οικογένειά του τον έστειλε στο Παρίσι να σπουδάσει χρυσοχόος, με σκοπό να αναλάβει στο μέλλον το χρυσοχοείο, που διατηρούσε στο κέντρο της Αθήνας ο πατέρας του. Θα εγκαταλείψει τις σπουδές του στο Παρίσι, για να βρεθεί κομπάρσος σε μια ταινία και εκεί να τον ανακαλύψει ο Γάλλος θεατράνθρωπος Λουί Ζουβέ, θα τον πάρει στη δραματική σχολή του, στην οποία ο Κωνσταντάρας θα αριστεύσει.

Οι εμφανίσεις του στο θέατρο δεν θα μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητες και γρήγορα άρχισε να παίρνει πρωταγωνιστικούς ρόλους. Θα παίξει σχεδόν τα πάντα, δίπλα σε μορφές του ελληνικού θεάτρου, αλλά θα γίνει πασίγνωστος μέσα από τις ταινίες του, ξεκινώντας με το φιλμ του Φίνου «Το Τραγούδι του Χωρισμού» (1940). Θα ακολουθήσει «Η Φωνή της Καρδιάς», την πρώτη επίσημη ταινία της Φίνος Φιλμ, καθώς και ακόμη δέκα ταινίες, παίζοντας ρόλους ζεν πρεμιέ, λόγω της ακαταμάχητης γοητείας του.

Το 1955, όταν έχει αρχίσει να μπαίνει σε επαγγελματικά πρότυπα ο ελληνικός κινηματογράφος, θα παίξει δίπλα στον Βασίλη Λογοθετίδη στην τολμηρή, για την εποχή της, ρομαντική κομεντί του Αλέκου Σακελλάριου «Ούτε Γάτα, Ούτε Ζημιά», στο ρόλο ενός ερωτοχτυπημένου δανδή, ενώ τον επόμενο χρόνο θα ντουμπλάρει την επιτυχία του στην έξοχη κωμωδία «Ο Ζηλιαρόγατος» και πάλι δίπλα στον Λογοθετίδη. Πάντα ως ζεν πρεμιέ, θα παίξει το 1957 στο συμπαθητικό «Μαρία Πενταγιώτισσα», υποδυόμενος τον ερωτευμένο με την νεότατη Αλίκη Βουγιουκλάκη, ενώ τον επόμενο χρόνο θα μετατραπεί σε γοητευτικό ώριμο «ερωτιάρη» πατέρα, στην ταινία «Διακοπές στην Αίγινα» και πάλι μαζί με την Αλίκη. Η νέα γενιά ζεν πρεμιέ έχει κάνει την εμφάνισή της. Στην Αίγινα θα είναι ο Μπάρκουλης, σε άλλες ταινίες οι Αλεξανδράκης, Παπαμιχαήλ κλπ.

Τη δεκαετία του ’60, η υποκριτική του ωριμότητα θα αρχίσει να δείχνει τα σημάδια της και στους ρόλους του. Ο τίτλος της ταινίας «Ένας Δον Ζουάν για Κλάματα», με τον Κωνσταντάρα να είναι πλέον ο μεσήλικας, που ακόμη το λέει η περδικούλα του, τα λέει όλα. Με την έξοχη κωμωδία «Η Λίζα και η Άλλη» και την εμβληματική ρομαντική κομεντί «Η Αλίκη στο Ναυτικό», θα πάρει το ρόλο του πατέρα της Βουγιουκλάκη. Έναν χαρακτήρα που θα κρατήσει για χρόνια, είτε με την Αλίκη, είτε με την Τζένη Καρέζη.

Οι καλές ερμηνείες του στο σινεμά ήταν πολλές, αν και από ένα σημείο και μετά οι αξιολάτρευτες μανιέρες του, που ακολούθησαν πιστά ορισμένοι ηθοποιοί της νεότερης γενιάς, θα τον τυποποιήσουν. Ωστόσο, αξέχαστες θα μείνουν οι ερμηνείες του στις ταινίες «Η Βίλα των Οργίων, «Κάτι Κουρασμένα Παλικάρια», «Η Γυναίκα μου Τρελάθηκε», «Ο Στρίγκλος που Έγινε Αρνάκι». Ταυτόχρονα, συνέχισε μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’60 να παίζει τους αξιαγάπητους και εξαίρετους ρόλους του «μπαμπά» σε γλυκύτατες κωμωδίες, όπως «Τζένη, Τζένη», «Χτυποκάρδια στο Θρανίο», «Η Κόρη μου η Σοσιαλίστρια» κλπ.

Ωστόσο, το 1965 θα γυρίσει την ταινία της ζωής του, ερμηνεύοντας μοναδικά τον Μαυρογιαλούρο. Πρόκειται για την κωμωδία «Υπάρχει και Φιλότιμο», του Σακελλάριου, από τις ελάχιστες του παλιού ελληνικού σινεμά που θίγουν το πολιτικό κατεστημένο της χώρας, επικρίνοντας τους πολιτικούς, που ζουν στον κόσμο τους, τους κομματάρχες και τα τρωκτικά που βρίσκονταν στα υπουργικά και πολιτικά γραφεία. Ο Κωνσταντάρας, έχοντας το φυσικό χάρισμα, θα κάνει μία αξιομνημόνευτη ερμηνεία, θα είναι απόλυτα πειστικός – ειδικά ως πολιτικός που ζει τον μύθο του, ενώ καταφέρνει να μη χάσει τον κωμικό χαρακτήρα του ακόμη και όταν συνειδητοποιεί ότι είναι ανίκανος να τα βάλει με τα κακώς κείμενα της ελληνικής πολιτικής.

Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, θα αντιμετωπίσει προβλήματα υγείας από το 1970 και συγκεκριμένα από τον διαβήτη, τον οποίο δεν πρόσεξε ποτέ. Το 1978 θα έχει ένα ελαφρύ εγκεφαλικό, έπειτα από μία διαβητική κρίση. Η υγεία του θα βελτιωθεί, αλλά ποτέ δεν θα επανέλθει πλήρως. Το 1981 κι ενώ δεν έχει αποκατασταθεί πλήρως η υγεία του, θα πρωταγωνιστήσει στην τελευταία του ταινία «Ο Λαμπρούκος Μπαλαντέρ», κάτι που θα τον ανανεώσει ψυχικά, θα ηχογραφήσει και έναν δίσκο σε τραγούδια του γιου του Δημήτρη, αλλά το 1983 θα τον χτυπήσει ακόμη ένα εγκεφαλικό επεισόδιο, το οποίο θα του στοιχίσει ακριβά.

Ο γεμάτος μπρίο ηθοποιός, με τις αδιόρθωτες πλάκες του, ο φωνακλάς, αθυρόστομος και με βαρύ χέρι θα καθηλωθεί στο κρεβάτι και θα μιλά μόνο με τα μάτια. Τα υπέροχα γαλανά μάτια, που έκλεισαν για πάντα στις 28 Ιουνίου του 1985, συγκινώντας το πανελλήνιο για τελευταία φορά.

Στην προσωπική του ζωή ο Λάμπρος Κωνσταντάρας έκανε δύο γάμους. Τον πρώτο το 1945 με την επίσης ηθοποιό Γιούλη Γεωργοπούλου, με την οποία απέκτησε ένα γιο, τον δημοσιογράφο, συγγραφέα και πρώην βουλευτή Δημήτρη Κωνσταντάρα, ο οποίος του χάρισε δυο εγγόνια. Την Παυλίνα (1974) και τον Λάμπρο (1979). Και τον δεύτερο το 1971 με τη Φιλιώ Κεκάτου, με την οποία έμεινε μαζί μέχρι το τέλος της ζωής του.

Από τη σελίδα ΠΑΛΙΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ !!! στο Facebook αλιεύσαμε μια σπάνια φωτογραφία από τη βάπτιση του εγγονού του το 1980. Τον μικρό Λάμπρο κρατά στην αγκαλιά της η νονά του Λιάνα Κανέλλη με τον παππού του να τον κοιτάζει τρυφερά.