Ο Arthur Dneprovsky μάς λέει πώς κατάφερε να ξεχωρίσει στον κόσμο του YouTube

14:01 15/12/2023 - Πηγή: InStyle

“Blue Tractor,” “Kitty Koté,” “Kukutiki,” και άλλα. Δεκαοκτώ κανάλια του Arthur Dneprovsky μόνο στο YouTube συγκεντρώνουν ενάμισι δισεκατομμύριο προβολές το μήνα. Ποιο είναι το μυστικό; Πώς γνωρίζει ο δημιουργικός παραγωγός και ιδιοκτήτης της ανατολικοευρωπαϊκής εταιρείας παραγωγής Big Papa τι θέλουν οι νεαροί θεατές;

Ζητήσαμε από τον Arthur Dneprovsky να αποκαλύψει στους αναγνώστες μας τη φόρμουλα της επιτυχίας του.

Ξεκινήσατε να δημιουργείτε

περιεχόμενο για παιδιά πριν από δέκα και πλέον χρόνια. Πιστεύατε τότε ότι τα έργα σας θα γίνονταν τόσο επιτυχημένα;

Περισσότερο πίστευα στον εαυτό μου και σε αυτό που κάνω. Αυτό δίνει πάντα δύναμη για να δουλέψω, για να δημιουργήσω κάτι καινούργιο. Είναι δύσκολο να είσαι σίγουρος ότι το προϊόν σου θα είναι επιτυχημένο. Σε κάθε μορφή δημιουργικότητας, καθοδηγείσαι πάντα από το όραμά σου, την επαγγελματική σου διαίσθηση. Καμία έρευνα, καμία ανάλυση δεν θα σου δώσει εκατό τοις εκατό βεβαιότητα επιτυχίας, επειδή η εργασία σε οποιοδήποτε έργο είναι μια εξίσωση με τεράστιο αριθμό αγνώστων. Μπορεί να υπάρχει ένας ελεύθερος τομέας, αλλά αν προσφέρεις το λάθος προϊόν, το έργο δεν θα απογειωθεί. Σε γενικές γραμμές, το κύριο καθήκον ενός δημιουργικού παραγωγού είναι να βρει τι θα αρέσει στο κοινό. Δεν μπορείς να το υπολογίσεις και να το προβλέψεις με ακρίβεια. Μπορείς μόνο να το νιώσεις, να το μαντέψεις.

Όταν πρωτομπήκα στον χώρο του θεάματος, πίστευα ότι θα εξελιχθώ στη δημιουργία περιεχομένου για ενήλικες. Εκείνη την εποχή δεν σκεφτόμουν καν το παιδικό κοινό. Αρχικά, εργάστηκα πράγματι σε έργα για το ενήλικο κοινό σε μεγάλες ρωσικές εταιρείες. Μία από αυτές ήταν το στούντιο παραγωγής Creative Television Association, όπου εργάστηκα ως αναπληρωτής γενικός παραγωγός και καλλιτεχνικός διευθυντής. Δημιουργήσαμε σειρές που προβάλλονταν σε prime time σε ένα από τα βασικά τηλεοπτικά κανάλια. Εδώ, έμαθα να διαχειρίζομαι τηλεοπτικά έργα μεγάλης διάρκειας, με πάνω από 250 επεισόδια.

Στη συνέχεια, μετακινήθηκα για να εργαστώ στην εταιρεία “X-Media Digital”, συνεργάτη της Google, ως γενικός παραγωγός και επικεφαλής του τμήματος παραγωγής του δικού μας περιεχομένου. Πριν από αυτό, η εταιρεία ασχολείτο μόνο με τη νομισματοποίηση και δεν παρήγαγε τίποτα. Εκεί, δημιούργησα για πρώτη φορά και άρχισα να εργάζομαι σε παιδικά έργα που γρήγορα έγιναν δημοφιλή και περιζήτητα στο κοινό.

Σε τι διαφέρει ένας δημιουργικός παραγωγός από έναν παραγωγό;

Ένας παραγωγός είναι υπεύθυνος για το έργο, συμπεριλαμβανομένων, μεταξύ άλλων, του σχεδιασμού των δαπανών, των προβλέψεων εσόδων, των κερδών, του μάρκετινγκ και της οργάνωσης των πωλήσεων.

Ο δημιουργικός παραγωγός είναι υπεύθυνος για ολόκληρη τη δημιουργική διαδικασία. Για παράδειγμα, τα καθήκοντά μου περιλαμβάνουν τη δημιουργία και την ενσωμάτωση ιδεών, την παραγωγή περιεχομένου και τη σκηνοθεσία. Συγκεντρώνω επίσης την ομάδα και επιλέγω θέματα για τα τραγούδια. Γράφω ακόμη και σενάρια.

Για παράδειγμα, το έργο “Kukutiki”. Αρχικά, είχα την ιδέα για μια νέα μορφή, για χαρακτήρες που τραγουδούν και χορεύουν σε μια πράσινη οθόνη, και στη συνέχεια αυτό αντικαταστάθηκε από ένα κινούμενο φόντο με πρόσθετα στοιχεία animation. Εκείνη την εποχή, ήταν η μοναδική μορφή του είδους της στη Ρωσία, καθώς κανείς δεν είχε κάνει ή γυρίσει κάτι παρόμοιο πριν από μένα. Αφού κυκλοφόρησε το έργο, πολλοί άρχισαν να αντιγράφουν το φορμάτ μου στα έργα τους. Τότε άρχισα να ψάχνω για ένα απλό όνομα που θα ακουγόταν καλά σε κάθε γλώσσα και θα συνδεόταν με τα παιδιά, και έτσι γεννήθηκε το όνομα “Kukutiki”.

Πολλοί γονείς αποκαλούν έτσι τα παιδιά τους: «το μικρό μου κούκου». Επίσης, σκέφτηκα μόνος μου τους χαρακτήρες. Δημιούργησα κοστούμια για τους χαρακτήρες μαζί με έναν καλλιτέχνη. Στην αρχή του έργου ήταν απλά, και περίπου έναν χρόνο αργότερα, είχα την ιδέα να τα αντικαταστήσω εντελώς, κάνοντάς τα πιο μοντέρνα. Επιλέγω μόνος μου όλα τα τραγούδια που εκτελούνται στο έργο και συχνά γράφονται από ποιητές και συνθέτες σύμφωνα με τις οδηγίες μου. Γράφω επίσης ο ίδιος τα σενάρια για όλα τα μουσικά κλιπ του έργου.

Το πρότζεκτ “Kitty Koté” ξεκίνησε αρχικά ως μουσικό πρότζεκτ με μουσικά κλιπ, αλλά αργότερα σκέφτηκα τις μορφές των πολυσειρών κινουμένων σχεδίων “Kitty and the Magic Garage” και “Kitty and the Car Wash”, οι οποίες αποδείχθηκαν πολύ επιτυχημένες και συνεχίζουμε να τις παράγουμε μέχρι σήμερα. Αυτό είναι το κύριο καθήκον ενός δημιουργικού παραγωγού, να δημιουργεί και να ενσωματώνει ιδέες και να αναζητά συνεχώς νέες ευκαιρίες και γραμμές ανάπτυξης για έργα.

Πολλοί ποιητές και συγγραφείς παραδέχονται ότι το να γράφεις για παιδιά είναι πιο δύσκολο απ’ ό,τι για ενήλικες. Ισχύει αυτό πραγματικά; Εργαστήκατε σε μια εταιρεία παραγωγής κορυφαίων σειρών για ενήλικες και τώρα εργάζεστε με παιδικό κοινό. Για ποιον είναι πιο εύκολο να δημιουργήσετε περιεχόμενο;

Δεν μπορώ να πω ότι η δημιουργία ενός προϊόντος για οποιονδήποτε είναι εύκολη υπόθεση. Αν η δημιουργία παιδικού περιεχομένου ήταν εύκολη, οι διαδικτυακές πλατφόρμες βίντεο θα είχαν ήδη ξεχειλίσει από αυτό. Δεν είναι τόσο απλό. Ωστόσο, ναι, έχω συναντήσει το γεγονός ότι ο σχεδιασμός της πλοκής, η δημιουργία μιας ιστορίας για ενήλικες είναι μερικές φορές ευκολότερη από ό,τι για παιδιά. Για να ευχαριστήσεις ένα πολύ νεανικό κοινό, χρειάζεσαι μια απλότητα που είναι πολύ δύσκολο για έναν ενήλικα να βρει μέσα του.

Καθώς μεγαλώνουμε, τείνουμε να κλίνουμε προς την πολυπλοκότητα. Τα απλά πράγματα φαίνονται πολύ πρωτόγονα, στοιχειώδη, και υπάρχει η επιθυμία να τα περιπλέξουμε. Απολαμβάνουμε περίπλοκες πλοκές, πολύπλοκο δράμα. Δεν μπορούν όλοι να απομακρυνθούν από αυτό. Η ιδιοφυής απλότητα είναι πρόκληση, δεν μπορούν όλοι να την επιτύχουν. Σε γενικές γραμμές, ο καθένας έχει τα δυνατά του σημεία: κάποιος διαπρέπει στο να γράφει καταπληκτικές παιδικές ιστορίες, κάποιος δημιουργεί ωραίες κωμικές σειρές και άλλοι είναι καλύτεροι στα ρομαντικά δράματα… Είναι σημαντικό να βρεις αυτό στο οποίο είσαι πραγματικά καλός.

Πώς προκύπτουν οι ιδέες για νέα έργα; Για παράδειγμα, ακόμη και η λέξη “Kukutiki” τραβάει αμέσως την προσοχή. Πώς βρήκατε ένα τέτοιο όνομα;

Προέκυψε κατά τη διάρκεια συζητήσεων. Κατά τη διάρκεια μιας ανταλλαγής ιδεών με έναν συνάδελφο για να βρούμε ένα όνομα, πετάγαμε διάφορες λέξεις και έτσι προέκυψε η λέξη “Kukutiki”. Πιο συχνά, κάτι έρχεται φυσικά, σου έρχεται στο μυαλό, απλά εμφανίζεται αυθόρμητα. Για παράδειγμα, αυτό συνέβη με το “Blue Tractor”.

Τώρα έχουμε ένα έργο σε εξέλιξη που ονομάζεται “Krakozyabra”, μια άλλη λέξη που αναδύθηκε από κάποιες αναμνήσεις. Είναι μια λέξη από την παιδική μου ηλικία. Την έλεγε ο πατέρας μου και μετά την ανέφερα εγώ παίζοντας με την κόρη μου, και της άρεσε. «Μπαμπά, θέλω να ξαναπαίξω με το Krakozyabra». Και σκέφτηκα, γιατί να μη δημιουργήσω έναν χαρακτήρα από αυτό, ένας ενδιαφέρων χαρακτήρας θα μπορούσε να προκύψει από αυτό. Μερικές φορές, απλώς πηγαίνω στη δουλειά, έχω έναν εσωτερικό διάλογο στο κεφάλι μου και μου έρχεται μια ενδιαφέρουσα λέξη ή ιδέα. Την καταγράφω σε σημειώσεις στο τηλέφωνό μου και, αν χρειαστεί, την χρησιμοποιώ.

Η αγγλόφωνη αγορά είναι πολύ ενδιαφέρουσα για τις ευρωπαϊκές εταιρείες παραγωγής σήμερα. Ποιος είναι ο λόγος;

Η αγγλόφωνη αγορά είναι ενδιαφέρουσα για όλους τους παραγωγούς –Ευρωπαίους, Κινέζους και άλλους– επειδή σήμερα είναι η μεγαλύτερη αγορά. Όλοι προσπαθούν να βγάλουν κέρδος από το προϊόν τους. Αλλά ως δημιουργικός παραγωγός, έχω διαφορετικό στόχο. Δεν πρόκειται για την κυριαρχία στην αγορά. Θέλω να δημιουργήσω ένα μοναδικό προϊόν. Έτσι, μερικές φορές σκέφτεσαι: ίσως είναι καλύτερα να είσαι μεγάλος στη μικρή σου αγορά παρά να είσαι πολύ μικρός σε μια γιγαντιαία αγορά. Αυτές είναι πολύ διαφορετικές φιλοδοξίες. Θέλω να δοκιμάσω τις ικανότητές μου στην αγγλόφωνη αγορά, επειδή στη ρωσική αγορά είμαστε ήδη ηγέτες.

Καταφέρατε να εισέλθετε στην αγγλόφωνη αγορά: μέσα σε λίγο περισσότερο από έναν χρόνο, το έργο “Kitten Koté” στα αγγλικά συγκέντρωσε περισσότερους από 2 εκατομμύρια συνδρομητές και ο μηνιαίος αριθμός προβολών είναι 120 εκατομμύρια. Πόσο δύσκολο ήταν να επιτύχετε τέτοια αποτελέσματα;

Μπορεί να φαίνεται ότι αν το περιεχόμενο έχει ήδη δημιουργηθεί στα ρωσικά, τότε η μεταφορά του σε μια νέα περιοχή σε μια νέα γλώσσα είναι ευκολότερη. Σε κάποιο βαθμό, αυτό είναι αλήθεια. Δεν χρειάζεται να δημιουργήσεις οπτικό περιεχόμενο από το μηδέν, δεν χρειάζεται να συνθέσεις μουσική. Αλλά πρέπει να βρεις και να συγκεντρώσεις μια δημιουργική ομάδα που μπορεί να γράψει νέους στίχους ώστε να ακούγονται τόσο οργανικά όσο και η αρχική ρωσική εκδοχή. Και να τραγουδούν τόσο καλά όσο και στη ρωσική έκδοση. Και αυτό είναι ένα αρκετά δύσκολο έργο.

Το κοινό παρέχει ενεργά ανατροφοδότηση; Διαβάζετε σχόλια και κριτικές από τους θεατές στο διαδίκτυο;

Τα διαβάζω και μου αρέσει πραγματικά να αλληλεπιδρώ διαδικτυακά. Επί του παρόντος, στο YouTube, δεν υπάρχει δυνατότητα να αφήσετε σχόλια για το παιδικό περιεχόμενο, αλλά έχουμε μεγάλες ομάδες στα κοινωνικά δίκτυα και εκεί συνεχίζω να επικοινωνώ και να σχολιάζω. Και νομίζω ότι αυτό είναι το ανταγωνιστικό μου πλεονέκτημα, επειδή επικοινωνώ με το κοινό μου όχι μέσω ενός βοηθού ή διαχειριστή. Κάθομαι ο ίδιος στον υπολογιστή και απαντώ στα σχόλια, μοιράζομαι γνώσεις, ιδέες και βλέπω πώς αντιδρά ο κόσμος.

Το μεγαλύτερο μέρος του κοινού είναι πολύ θετικό. Αν υπάρχει πραγματικά αιτιολογημένη κριτική στα σχόλια, πάντα απαντώ. Δεν θα αρνηθώ ότι όταν κάποιος «πετάει ένα σχόλιο και φεύγει τρέχοντας», είναι λίγο απογοητευτικό γιατί θέλω να κάνω μια συζήτηση, να καταλάβω τι χρειάζεται το κοινό μας.

Αυτό δεν γίνεται χωρίς αρνητισμό, φυσικά. Για παράδειγμα, έχουμε ένα τραγούδι για τον πισινό. Έπρεπε να θίξουμε ένα σχετικό θέμα για τους νέους γονείς, την εκπαίδευση στο γιογιό. Η αναφορά στον πισινό ήταν αναπόφευκτη. Μόλις εμφανίστηκε το τραγούδι, οι ηθικολόγοι έσπευσαν με κραυγές: «Ω όχι, δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό!» Αλλά, κατά κανόνα, πέρα από τις συναισθηματικές εκρήξεις, δεν συμβαίνει τίποτα περισσότερο. Η πλειονότητα των τηλεθεατών μάς ευγνωμονεί γιατί το τραγούδι τούς βοήθησε να συνηθίσουν τα μικρά τους στο γιογιό.

Η αντίδραση του κοινού είναι σημαντική για μένα. Τώρα υπάρχει και η επιθυμία να επικοινωνήσω με τους συναδέλφους, να μιλήσω για τη δουλειά μου. Δεν θέλω απλώς να κάθομαι σε ένα λαγούμι και να «βγάζω περιεχόμενο». Είναι ενδιαφέρον να ταξιδεύω, να παρακολουθώ, να μοιράζομαι εμπειρίες, να συμμετέχω σε μεγάλα γεγονότα.

Γνωρίζετε τις δουλειές των Ελλήνων παραγωγών ταινιών κινουμένων σχεδίων;

Ναι, μου αρέσει αυτό που κάνει ο Νάσος Βακάλης, ειδικά «Το Ποντικάκι Που Ήθελε Να Αγγίξει Ένα Αστεράκι». Το έχω παρακολουθήσει αρκετές φορές.