Slow TV: Μια εναλλακτική πρόταση ή απόλυτη βαρεμάρα;

19:14 21/12/2024 - Πηγή: Provocateur

Τι βλέπεις στη Slow TV; Μια γυναίκα πλέκει ένα πουλόβερ. Με τις ώρες. Η κάμερα καταγράφει κάθε της βελονιά. Τηλεόραση σε slow motion, ή αλλιώς Slow TV. Το πουλόβερ αρχίζει σιγά-σιγά να αποκτά σχήμα και μέγεθος. Η γυναίκα δεν βιάζεται. Ούτε αυτοί που επιλέγουν να την παρακολουθήσουν.

Ένας άνδρας κόβει ξύλα για το τζάκι στην αυλή του σπιτιού του. Δίπλα στο σπίτι του, κάπου στην επαρχία, έχει μια τεράστια ντάνα από καυσόξυλα. Η κάμερα

τον παρακολουθεί καθώς παίρνει τον κάθε κορμό και τον κόβει σε μικρότερα κομμάτια, για να χωρέσουν στο τζάκι του. Και δεν σταματάει να τον δείχνει μέχρι που κομματιάζει και το τελευταίο κούτσουρο.

Ένα μικρό κρουαζιερόπλοιο κάνει το πολυήμερο ταξίδι του ανάμεσα στα φιόρδ. Η κάμερα είναι στερεωμένη στην πλώρη του και καταγράφει κάθε, μα κάθε λεπτομέρεια του ταξιδιού. Το τοπίο αλλάζει αργά, η ταχύτητα του πλοίου είναι μικρή καθώς δεν μπορεί να κάνει ελιγμούς μέσα στα φιόρδ.

Τι λες γι’ αυτές τις εικόνες ως τηλεοπτικό θέαμα, και μάλιστα σε prime-time; Σου φαίνεται ενδιαφέρον να παρακολουθήσεις ένα τέτοιο πρόγραμμα, που κάνει τις ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου να μοιάζουν με action movies καταιγιστικής δράσης;

Slow TV όχι απλά για λίγο, αλλά για… μαραθώνιους

Πριν βιαστείς να απαντήσεις ότι δεν υπάρχει τέτοιο τηλεοπτικό πρόγραμμα, μάθε ότι όχι μόνο υπάρχει, αλλά έχει δημιουργήσει και ολόκληρη τάση! Το sakte-TV είναι ένα είδος «μαραθώνιας» τηλεοπτικής κάλυψης ενός συνηθισμένου γεγονότος σε όλη του τη διάρκεια! Το όνομά του προέρχεται τόσο από τη μεγάλη διάρκεια της εκπομπής όσο και από τον φυσικό ρυθμό που εξελίσσονται τα πράγματα. Αυτή τη στιγμή και τα τρία βασικά νορβηγικά κανάλια συμμετέχουν σ’ αυτό το πρόγραμμα και μάλιστα με ενθουσιασμό, με στόχο να πείσουν τους ανθρώπους να υιοθετήσουν πιο ήρεμους, χαλαρούς και αργούς ρυθμούς ζωής.

Η λογική της «αργής τηλεόρασης» έχει τις ρίζες της στον Άντι Γουόρχολ και την πρωτοποριακή ταινία Sleep του 1964, που έδειχνε τον ποιητή Τζον Τζιόρνο να κοιμάται επί πέντε ώρες και 20 λεπτά! Η ιδέα προσαρμόστηκε σε αργή τηλεόραση σε τοπική τηλεοπτική μετάδοση το 1966 από το WPIX, σε βιντεοκασέτα VHS το 1984 από τη βρετανική εταιρεία Video125, σε δορυφορική τηλεόραση το 2003 από την Bahn TV και σε ζωντανή τηλεόραση το 2011 από τη Norwegian Broadcasting Corporation (NRK).

To 2009, λοιπόν, η νορβηγική κρατική τηλεόραση αποφάσισε να κάνει το πείραμα. Έδειξε μια πλήρη διαδρομή 7 ωρών με το τρένο κατά μήκος της γραμμής που οδηγεί από το Όσλο στο Μπέργκεν. Κι όταν είδε ότι υπάρχει ενδιαφέρον, το’ κανε πιο μεγάλο: Κάλυψε όλο το ταξίδι του πλοίου Hurtigruten MS Nordnorge από το Μπέργκεν στο Κίρκενες, διάρκειας 134 ωρών, δηλαδή περίπου έξι ημέρες συνεχούς ζωντανής κάλυψης. Και τα δύο γεγονότα έτυχαν μεγάλης προσοχής τόσο στα νορβηγικά όσο και στα ξένα μέσα, και θεωρήθηκαν μεγάλη επιτυχία με τα νούμερο τηλεθέασης που ξεπέρασαν κάθε προσδοκία, κι όχι μόνο για Slow TV.

Οι εκπομπές αυτές, που πήραν τον γενικό εύγλωττο τίτλο «Λεπτό προς Λεπτό»¨, προβλήθηκαν επίσης διαδικτυακά με πολλούς τηλεθεατές στο εξωτερικό. Το 46% των διαδικτυακών τηλεθεατών ήταν εκτός Νορβηγίας. Οι κύριες χώρες ήταν η Δανία (7%), οι Ηνωμένες Πολιτείες (4%), η Γερμανία (4%), το Ηνωμένο Βασίλειο (4%) και η Γαλλία (4%), που κέρδισαν την προσοχή στα διεθνή μέσα ενημέρωσης.

Τις ημέρες της εκπομπής η νορβηγική πρεσβεία στη Σεούλ διοργάνωσε εκστρατεία στο μετρό για να προωθήσει τη Νορβηγία. Μια διαφημιστική πινακίδα που είχε στηθεί σε συγκεκριμένο σταθμό του μετρό της νοτιοκορεατικής πρωτεύουσας μετέδιδε ζωντανά την εκπομπή. Τα κορεατικά μέσα ενημέρωσης έδειξαν ενδιαφέρον για την έκθεση, χαρακτηρίζοντάς τη ως «το πιο δημιουργικό κόλπο δημοσίων σχέσεων που έχουν ακούσει εδώ και πολύ καιρό».

Slow-TV

Αυτή την αρχή των Νορβηγών προσπάθησαν να την λανσάρουν κι άλλοι, όχι όμως με την ίδια επιτυχία. Ανάλογα προγράμματα με πλήρη δρομολόγια τρένων έγιναν στην Αυστραλία. Στο Βέλγιο προβαλλόταν ένα πρόγραμμα στο οποίο ένας αθλητικογράφος περιδιάβαινε όλα τα ετάπ του ποδηλατικού Γύρου του Βελγίου, προφανώς με τη μισή ταχύτητα απ’ όσο οι ποδηλάτες. Μέχρι και το BBC αποτόλμησε ένα τέτοιο πρόγραμμα, ένα ταξίδι σε όλο το μήκος του απέραντου Σινικού Τείχους. Αλλά το ενδιαφέρον είναι περιορισμένο, η τηλεθέαση μικρή κι έτσι το μήνυμα αδυνατίζει.