Ακούσαμε τα 12 τραγούδια του τελικού της Eurovision και… να οι εντυπώσεις μας

15:51 10/1/2025 - Πηγή: Provocateur

Είτε αγαπάς Eurovision, είτε όχι, εμείς τ’ ακούσαμε όλα, όπως “οφείλαμε”. Όταν αποφασίζεις να μπεις στο χορό, πρέπει να χορέψεις, λέει ο λαός. Άπαξ κι έχουμε αποφασίσει, λοιπόν, να συμμετέχουμε στη Eurovision, οφείλουμε να το κάνουμε με τέτοιον τρόπο ώστε να πάμε καλά. Αλλιώς, αν είναι να στέλνουμε τραγούδια απλά για τη συμμετοχή και μετά να λέμε “έλα μωρέ,

ένα πανηγυράκι είναι”, καλύτερα να μην στείλουμε καθόλου.

Πανηγυράκι, ξε-πανηγυράκι, καθετί που καθηλώνει 160 εκατομμύρια τηλεθεατών την ίδια στιγμή δεν μπορείς να το πάρεις στ’ αστεία. Ακόμα περισσότερο από τη στιγμή που πριν την εκτέλεση του τραγουδιού προβάλλεται η ελληνική σημαία. Μας αρέσει, δεν μας αρέσει, το τραγούδι εκείνη τη στιγμή εκπροσωπεί την Ελλάδα.

Τι να στείλουμε φέτος στην Eurovision;

Φέτος το τραγούδι που θα επιλεγεί για να μας εκπροσωπήσει στη Eurovision (που θα διεξαχθεί στην Ελβετία) θα αναδειχτεί – και – μέσα από ψηφοφορία του κοινού. Η ΕΡΤ έδωσε στη δημοσιότητα τα 12 τραγούδια για να τα ακούσει ο κόσμος, να τα “χωνέψει” και να κάνει τις επιλογές του. Υπάρχουν τρεις εβδομάδες γεμάτες για να γίνει αυτό, δεδομένου ότι ο ελληνικός τελικός έχει οριστεί για τις 30 Ιανουαρίου. Ως τότε θα έχουν κινητοποιηθεί άπαντες οι διαγωνιζόμενοι για να προσελκύσουν όσο το δυνατόν περισσότερο κοινό και να πάρουν ψήφους.

Αναμφισβήτητα, δεν έχουν όλα τα τραγούδια την ίδια τύχη. Υπάρχουν φαβορί και αουτσάιντερ. Εμείς μπήκαμε στον πειρασμό να καταγράψουμε τι μας “είπε” το κάθε τραγούδι με το που το ακούσαμε πρώτη φορά. Δεδομένου κιόλας ότι, εκτός λίγων εξαιρέσεων, οι περισσότεροι που θα ψηφίσουν και στον ελληνικό τελικό, αλλά κυρίως στη διαδικασία ψηφοφορίας του εξωτερικού (ημιτελικού αρχικά και, μακάρι, τελικού) πρώτη φορά θα τα ακούσουν τα τραγούδια και θα αποφασίσουν. Ανάλογα με το τι θα τους “πει” το τραγούδι.

Έχει σημασία, λοιπόν, ένα τραγούδι να προκαλεί μια κάποια έκπληξη. Ειδικά αν ακούγεται διαδοχικά, ανάμεσα σε άλλα. Τόσα χρόνια, βέβαια, έχουν δημιουργηθεί “μανιέρες”, “πλατφόρμες”, τόσο στην μουσική, όσο και στο στίχο, που “πρωταγωνιστούν” στη Eurovision. Και οι περισσότεροι προσπαθούν να τις ακολουθήσουν, σαν τις πετυχημένες συνταγές. Αλλά γίνεται τόσο πολύ αυτό, τα τραγούδια μοιάζουν τόσο ίδια, που κινδυνεύουν να μην προκαλέσουν κανένα ενδιαφέρον εκείνη τη βραδιά, αν και κάποιος ακούγοντάς τα ξανά και ξανά θα μπορούσε να τα χαρακτηρίσει και καλά ακόμα.

1. Lost my Way – Andy Nicolas

Στίχος εξ ολοκλήρου αγγλικός, μουσική που νομίζεις ότι κάπου την έχεις ξανακούσει, αλλά δεν θυμάσαι που… Α, ναι, είναι από τον ίδιο τόνο και έχει πολλές ίδιες νότες από το “Heroes of our Time” που νίκησε το 2015, αλλά η χροιά της φωνής του τραγουδιστή δεν έχει σχέση, είναι πιο mainstream. Ο ρυθμός σχετικά αργός. Στο ρεφρέν δεν υπάρχει αυτό που λέμε κορύφωση, ούτε σε άλλο σημείο του τραγουδιού. Ούτε και αλλαγή τόνου στο τέλος, που θα μπορούσε να δώσει κάτι διαφορετικό.

2. Sirens – BARBZ

Εδώ ακολουθήθηκε η μανιέρα του “μισού-μισού”. Τα κουπλέ μ’ ένα πιο αδύναμο μπιτ, που αναδεικνύουν τη φωνή της τραγουδίστριας, και το ρεφρέν πιο δυνατό μπιτ. Προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε μια πιο αεράτη ατμόσφαιρα, αλλά και στο πιο μοντέρνο στο τέλος, για clubbing. Στίχος κι εδώ ακραιφνώς αγγλικός. Χωρίς ανατροπή κι εδώ.

3. Vále – Evangelia

Ακόμα πιο γρήγορο μπιτ εδώ. Μια προσπάθεια που μοιάζει αγωνιώδης να μπουν όσο περισσότερα στοιχεία γίνεται, για να προσελκύσει όσο το δυνατόν πιο πλατιές μάζες. Με στερεότυπα που, τουλάχιστον στο ευρωπαϊκό κοινό, χαρακτηρίζουν την Ελλάδα που έχουν στο νου τους ως τουρίστες, άρα και ο μέσος Ευρωπαίος τηλεθεατής αυτό θα περιμένει να ακούσει όταν βγει το “Greece”: Στίχος που ξεκινάει αγγλικά, μετά πάει ελληνικά, ρεφρέν ελληνικό “βάλε κι άλλο”, παλαμάκια, ανεβαστική διάθεση, κάποια στιγμή το μπιτ σταματάει και μπαίνει μια κρητική λύρα για να δώσει και το απαραίτητο φολκλόρ, και στο τέλος πάλι γίνεται ευρωπαϊκό.

4. Unhurt me – Ναυσικά Γαβριλάκη

Θετικό τραγούδι. Μπαλαντίτσα, προσεγμένη μουσική, ωραία χροιά η τραγουδίστρια. Το ζήτημα με τις μπαλάντες είναι ότι είτε θα πρέπει να έχουν μια ανατροπή που θα συναρπάσει, είτε το πρόσωπο που θα τις βγάλει θα πρέπει να είναι τόσο επιβλητικό, που θα καθηλώσει. Κι αυτό δεν το ακούμε εδώ.

5. Odyssey – Ελένη & Μαρία Ντίνα (Dinamiss)

Εδώ υπάρχει η έννοια του καινούργιου ακούσματος. Στο άνοιγμα ακούς ένα πολυφωνικό που μοιάζει φολκλόρ, και μετά το τραγούδι εκμοντερνίζεται, με γρήγορο στίχο που φτάνει στο σημείο της απαγγελίας. Εναλλάσσονται αυτά τα δύο μοτίβα. Ο στίχος αγγλικός, με τα απαραίτητα μοντέρνα εφέ, μέχρι το τέλος όπου υπάρχει και μια ελληνική πινελιά. Οι κοπέλες προφανώς ποντάρουν και στην παρουσία τους.

6. Free Love – Θάνος Λάμπρου

Αν δεν κάνουμε σοβαρό λάθος, είναι το μοναδικό τραγούδι με ηλεκτρική κιθάρα από τη δωδεκάδα. Ροκιά, ήχος ευρωπαϊκός, αλλά τέμπο και στυλ κάπως παλιό, λες και θα βγει από καμιά γωνία ο Μάικλ Τζέι Φοξ “Επιστροφή στο Μέλλον”. Αγγλικός στίχος εξ ολοκλήρου. Κι αυτό ακούγεται, δεν το κλείνεις, αλλά δεν σε συνεπαίρνει κιόλας.

7.Elevator (Up and Down) – RIKKI

Σαν τόνος φωνής, σαν μανιέρα και σαν τέμπο πράγματι είναι το πιο ιδιαίτερο απ’ όλα τα τραγούδια της δωδεκάδας. Δεν περιμένεις να ακούσεις κάτι τέτοιο. Από την άλλη, αυτή η ιδιαιτερότητά του συνιστά και το μεγάλο ρίσκο. Τείνεις να το κατατάξεις ότι “δεν είναι για Eurovision”. Καλή προσπάθεια, αλλά ως εκεί.

8. Παράδεισος – Κωνσταντίνος Χριστοφόρου, Κώστας Καραφώτης

Ξεκινάμε από το προφανές: Είναι οι πιο “περπατημένοι” τραγουδιστές της δωδεκάδας, ο Χριστοφόρου μάλιστα με στενή σχέση με τον διαγωνισμό. Ένα ανδρικό ντουέτο, ρουμπο-νησιώτικο, που σου θυμίζει σάουντρακ ελληνικής καθημερινής τηλεοπτικής σειράς. Δεν το γράφουμε με κακή διάθεση, δεν γνωρίζουμε πώς “ακούγεται” αυτός ο ήχος διεθνώς, για εμάς μπορεί να είναι τέλειος. Οι δύο καλλιτέχνες βασίζονται φυσικά και στο κοινό και στην εμπειρία τους.

9. High Road – Georgina Kalais, John Vlaseros

Ένα Slow rock κομμάτι που βασίζεται στην ερμηνεία της κοπέλας, η οποία έχει πράγματι ενδιαφέρουσα φωνή, αλλά ο ήχος μοιάζει σα να έχει καταγραφεί στο υποσυνείδητο από κάπου αλλού. Και ο στίχος, με τη συνεχή επανάληψη του τίτλου “I’ll take the high road” δεν είναι κι αυτό που θα λέγαμε υπόδειγμα πλουραλισμού.

10. Play it! – Xannova Xan

Η μανιέρα είναι Eurovision 100%. O ήχος, το πώς ανοίγει και κλείνει για να γίνει ατμοσφαιρικό και μετά χορευτικό. Σε σημείο που να σκέφτεσαι ήδη πώς θα μπορούσε να χορογραφηθεί. Έχει και μοντέρνα στοιχεία. Ο στίχος είναι κάπως αδύναμος κι αυτό πρέπει να προσέχεται πια, που βαθμολογεί όχι μόνο ο κόσμος, αλλά και οι επιτροπές.

11. Αστερομάτα – Klavdia

Ουσιαστικά είναι ένα μοιρολόι. Με πολύ προσεγμένη μουσική, για να μην γίνει βαρετό. Η φωνή της τραγουδίστριας είναι κατάλληλη για να το αποδώσει. Αν “ντυθεί” με την σωστή ιστορία (γνωστό πια αυτό για να κινητοποιούνται οι Eurofans και να δημιουργούνται οι συναισθηματικοί συνειρμοί) έχει σημαντικές ελπίδες. Βεβαίως λείπει η κορύφωση, αλλά βασίζεται στην ατμοσφαιρικότητα.

12. Γη μου – Κώστας Αγέρης

Η ποντιακή λύρα του Αγέρη είναι ένα ενδιαφέρον στοιχείο, με το οποίο “παίζουμε” όχι μόνο εμείς στις προτάσεις μας, αλλά και άλλες χώρες που προωθούν το φολκλόρ. Εξ ολοκλήρου ελληνικός στίχος, μοιάζει σα να ήταν έτοιμο να βγει για ελληνικό δίσκο, αλλά να θέλει να το προωθήσει ο καλλιτέχνης και μ’ έναν άλλο τρόπο. Του λείπει, δηλαδή, κάτι “ευρωπαϊκό” που θα το έκανε πιο ευκολόπεπτο στο διεθνές κοινό.