Η στιγμή που τελείωσε η παντοκρατορία Μητσοτάκη

15:13 30/1/2025 - Πηγή: Provocateur

Η χθεσινοβραδινή εμφάνιση του Κυριάκου Μητσοτάκη στον Alpha και τον Αντώνη Σρόιτερ δεν ήταν απλώς μια ακόμη συνέντευξη. Ήταν μια άσκηση επικοινωνιακής διαχείρισης κρίσης στο τελευταίο της στάδιο: το στάδιο της απόλυτης αποποίησης ευθυνών και της «θυσίας» τρίτων, προκειμένου να διασωθεί ο ίδιος.

Αλλαγή στρατηγικής: Από την αλαζονεία στη «συναισθηματική ταύτιση»

Μέχρι

πριν από λίγες μέρες, η κυβερνητική γραμμή απέναντι στο δυστύχημα των Τεμπών ήταν ξεκάθαρη: ψυχρή, επιθετική και ελάχιστα συγκαταβατική. Οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι, τα φιλικά μέσα και τα τρολ της Νέας Δημοκρατίας είχαν επενδύσει στην τακτική της «υποβάθμισης» του γεγονότος, στην προσπάθεια να «κουραστεί» ο κόσμος και να ξεχαστεί η υπόθεση.

Όμως, η μαζικότητα των διαδηλώσεων της Κυριακής, ο θυμός που δεν καταλάγιασε και το γεγονός ότι κανένα αφήγημα δεν φάνηκε να περνάει, ανάγκασαν το επικοινωνιακό επιτελείο του Μαξίμου να αλλάξει κατεύθυνση.

Έτσι, στη χθεσινή συνέντευξη, ο Μητσοτάκης κατέβηκε από το βάθρο του «ικανότερου ηγέτη» και επιχείρησε να παρουσιαστεί ως «ένας από εμάς». Με ύφος καθημερινού ανθρώπου, που έκανε λάθη αλλά δεν είχε κακές προθέσεις, προσπάθησε να απευθυνθεί στο συναίσθημα του κοινού και όχι στη λογική του.

Αυτή η στροφή είχε δύο βασικές συνιστώσες:

Ο Μητσοτάκης ως «πατέρας» – Χρησιμοποίησε τη φράση «είμαι κι εγώ πατέρας», σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ταυτιστεί με τις οικογένειες των θυμάτων. Μια φράση που όχι μόνο δεν λειτούργησε, αλλά προκάλεσε ακόμη μεγαλύτερη οργή, καθώς αντί για ανάληψη ευθύνης, ακούστηκε σαν συναισθηματικός εκβιασμός.Ο Μητσοτάκης ως «απλός πολίτης» – Εμφανίστηκε να λέει ότι δεν ήξερε, δεν είχε ενημέρωση, δεν είχε καταλάβει πόσο κακή ήταν η κατάσταση στον ΟΣΕ. Δηλαδή, μετά από 4 χρόνια πρωθυπουργίας, προσπάθησε να παρουσιαστεί ως ανίδεος και εξαπατημένος.Η γραμμή «φταίνε οι άλλοι» σε πλήρη ανάπτυξη

Ένα από τα βασικά σημεία της συνέντευξης ήταν η προσπάθεια να μετατοπιστεί η ευθύνη. Για χρόνια, η Νέα Δημοκρατία έχει χτίσει το αφήγημα ότι ο Μητσοτάκης είναι «το κεφάλαιο», ο ικανότερος όλων, ο ηγέτης που ξέρει και μπορεί. Όμως, όταν η κατάσταση έγινε ανεξέλεγκτη, η ρητορική άλλαξε άρδην:

Φταίει ο ΟΣΕΦταίει η Hellenic TrainΦταίει η γραφειοκρατίαΦταίνε οι προηγούμενοιΦταίνε ακόμη και οι υπουργοί της ίδιας του της κυβέρνησης

Χαρακτηριστικό ήταν το γεγονός ότι ο πρώην υπουργός Υποδομών, Κώστας Καραμανλής, «ξηλώθηκε» δημόσια από τον πρωθυπουργό, με τον ίδιο τον Μητσοτάκη να αφήνει να εννοηθεί ότι έκανε λάθη. Πρόκειται για μια κίνηση-μήνυμα προς όλους: αν χρειαστεί, οποιοσδήποτε μπορεί να θυσιαστεί για να διασωθεί η ηγεσία.

Αυτή η τακτική δεν πέρασε απαρατήρητη ούτε από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές του. Ακόμη και δημοσιογράφοι που παραδοσιακά λειτουργούν ως κυβερνητικοί απολογητές, όπως ο Άρης Πορτοσάλτε, εμφανίστηκαν αμήχανοι ή και εξαφανίστηκαν από τον δημόσιο διάλογο.

Η αποτυχημένη προσπάθεια διαχείρισης εντυπώσεων

Αν το επικοινωνιακό επιτελείο του Μαξίμου είχε επενδύσει στη συνέντευξη αυτή ως μέσο εκτόνωσης της κρίσης, τα αποτελέσματα μάλλον ήταν τα αντίθετα από τα επιθυμητά.

Ο κόσμος δεν άκουσε εξηγήσεις. Δεν είδε ανάληψη ευθύνης. Δεν άκουσε τι θα αλλάξει για να μην ξανασυμβεί μια τέτοια τραγωδία.

Άκουσε, όμως, έναν πρωθυπουργό που προσπαθεί να διασωθεί προσωπικά. Άκουσε έναν άνθρωπο που, αντί να αναλάβει την ευθύνη, δήλωσε πως δεν γνώριζε. Και όταν ένας πρωθυπουργός που είχε όλη την εξουσία στα χέρια του λέει «δεν ήξερα», ουσιαστικά παραδέχεται ότι δεν κυβερνούσε.

Το πολιτικό τέλος μιας παντοκρατορίας;

Αυτή η συνέντευξη ήταν, πιθανότατα, η τελευταία προσπάθεια του Κυριάκου Μητσοτάκη να ανακτήσει τον έλεγχο του αφηγήματος. Όμως, η κοινωνία μοιάζει να έχει γυρίσει σελίδα. Η οργή δεν υποχωρεί, τα ψέματα δεν περνούν, και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η κρίση εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση βαθαίνει.

Αυτό δεν σημαίνει ότι η κυβέρνηση πέφτει αύριο. Αλλά το αφήγημα του «ικανότερου», του «αποτελεσματικού», του «μοναδικού που μπορεί να κυβερνήσει», φαίνεται πως ράγισε οριστικά.

Η συνέντευξη αυτή δεν έδωσε απαντήσεις. Έδειξε, όμως, ένα πράγμα: ότι ακόμη και ο ίδιος ο Μητσοτάκης καταλαβαίνει πως το πολιτικό του κεφάλαιο εξαντλείται. Και όσο κι αν θυσιάσει πρόσωπα γύρω του, το σύστημα που έχτισε αρχίζει να δείχνει ρωγμές που δύσκολα θα κλείσουν.