Ο Μητσοτάκης παζαρεύει χωρίς καμία ντροπή στη Βουλή, κι εσύ περιμένεις να αλλάξει ο νόμος περί “ευθύνης υπουργών”

18:39 9/3/2025 - Πηγή: Provocateur

Πολιτική σοβαρότητα; Κανονισμοί της Βουλής; Συνταγματική τάξη; Αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών; Όχι, όχι φίλε μου, αυτά είναι για τους αφελείς. Εδώ έχουμε business. Και όχι απλώς business, αλλά ξεκάθαρο νταραβέρι. Σε μια από τις πιο «κουφές» στιγμές της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποφάσισε ότι η αναθεώρηση του Συντάγματος μπορεί να γίνει στο πόδι, σαν να είναι ανταλλαγή χαρτάκια στο διάλειμμα. Και το είπε χαλαρά, live

στη Βουλή, χωρίς να κουνηθεί φύλλο.

Το deal που δεν μας αξίζει

Πες ότι είσαι σε μια μυστική συνάντηση στο πίσω δωμάτιο ενός καζίνο. Ο ένας τύπος σκύβει και λέει στον άλλον: «Λοιπόν, δύο δικά μου, δύο δικά σου». Αυτό ακριβώς έκανε ο Πρωθυπουργός, απευθυνόμενος στον Νίκο Ανδρουλάκη. Πρότεινε να αλλάξουν τέσσερα άρθρα του Συντάγματος με μια λογική «πάρε-δώσε»:

Η ΝΔ θέλει ιδιωτικά πανεπιστήμια (αλλαγή του Άρθρου 16).Το ΠΑΣΟΚ θέλει να αλλάξει ο νόμος περί ευθύνης υπουργών (βασικά, να μη γλιτώνουν τόσο εύκολα όταν κάνουν κουτσουκέλες).

Και κάπως έτσι, το Σύνταγμα της χώρας έγινε αντικείμενο πολιτικής ανταλλαγής, λες και μιλάμε για προσφορές Black Friday.

Ντιλάροντας το ίδιο το Σύνταγμα

Η φάση δεν είναι αστεία, είναι σχεδόν επικίνδυνη. Μιλάμε για την κορυφαία νομοθετική διαδικασία του κράτους, και ο Πρωθυπουργός την αντιμετωπίζει σαν private deal μεταξύ κολλητών. Αντί να υπάρξει ανοιχτός διάλογος, αντί να σεβαστεί τη διαδικασία της συνταγματικής αναθεώρησης, έριξε στο τραπέζι ένα πολιτικό «πάμε πάσο» και… περίμενε απάντηση.

Το πιο εντυπωσιακό; Δεν αντέδρασε κανείς. Ούτε ο Ανδρουλάκης, που υποτίθεται ότι «προσβλήθηκε», ούτε κανένα άλλο κόμμα. Όλοι λες και συμφώνησαν σιωπηλά ότι έτσι παίζεται το παιχνίδι.

Αν αναρωτιέσαι γιατί όλο αυτό είναι τόσο προβληματικό, ας το βάλουμε σε απλά λόγια. Το Σύνταγμα είναι το manual της χώρας, οι βασικοί κανόνες του παιχνιδιού. Δεν είναι μενού ταβέρνας για να λέμε «πάρε δύο δικά μου, δώσε δύο δικά σου». Αυτού του είδους τα deals κάνουν τον κόσμο να βλέπει την πολιτική ως ένα κλειστό κλαμπ όπου οι ισχυροί αποφασίζουν για εμάς, χωρίς εμάς.

Το ακόμα χειρότερο είναι πως αυτά τα θέματα δεν είναι καν μικρολεπτομέρειες. Η αλλαγή του άρθρου 16 σημαίνει ιδιωτικά πανεπιστήμια – κάτι που θα αλλάξει για πάντα την εκπαίδευση. Η αλλαγή του άρθρου περί ευθύνης υπουργών αφορά τη διαφθορά και το ακαταδίωκτο. Δεν είναι «ψιλά γράμματα». Είναι οι κανόνες που καθορίζουν αν θα ζούμε σε μια χώρα δικαιοσύνης ή σε μια χώρα όπου οι ισχυροί απλά ξεγλιστρούν.

Πώς περάσαμε στο “άστο, δε βαριέσαι” mode;

Αυτό που είναι πραγματικά ανατριχιαστικό δεν είναι μόνο η προσέγγιση «ντιλάρω το Σύνταγμα», αλλά το πόσο κανονικό φαίνεται να είναι πλέον αυτό το πράγμα. Το ότι κανείς δεν σηκώθηκε να φωνάξει, να κάνει χαμό, να απαιτήσει εξηγήσεις, δείχνει κάτι πολύ μεγαλύτερο: την πλήρη παραίτηση από τη σοβαρότητα και τον έλεγχο.

Γιατί, στην τελική, αν το πολίτευμα λειτουργεί πλέον σαν εταιρικό meeting όπου CEO και αντιπρόεδρος κάνουν μεταξύ τους συμφωνίες για το μέλλον των πολιτών, τότε δεν μιλάμε για δημοκρατία. Μιλάμε για ξεκάθαρο πολιτικό lobbying μέσα στην ίδια τη Βουλή.

Ο Ανδρουλάκης “φλέρταρε” με το ντιλ ή απλά πάγωσε;

Εδώ το ερώτημα είναι ξεκάθαρο: Ο Ανδρουλάκης συμφώνησε σιωπηλά ή απλά δεν ήξερε πώς να αντιδράσει;

Αν το αποδέχθηκε, τότε έχουμε ένα ΠΑΣΟΚ που για άλλη μια φορά επιστρέφει στη λογική «πάμε μαζί, ό,τι βγει». Αν δεν το αποδέχθηκε, τότε μάλλον ήταν τόσο σοκαρισμένος που κόλλησε και δεν μπόρεσε να βγάλει κιχ. Δεν του’ χει μείνει να πεις και πολύς κόσμος στην κοινοβουλευτική ομάδα που τον αγγίζει ο νόμος περί ευθύνης υπουργών. Όποια εκδοχή κι αν ισχύει, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: μια αντιπολίτευση που παρακολουθεί χωρίς να επεμβαίνει, σαν να μην τρέχει τίποτα.

Εν τέλει, τι μας έμεινε;

Ένας Πρωθυπουργός που θεωρεί το Σύνταγμα ένα ακόμα πολιτικό χαρτί στο παζάρι της εξουσίας, μια αντιπολίτευση που είτε παγώνει είτε συμμετέχει και μια πολιτική σκηνή που πλέον θυμίζει λιγότερο σοβαρή δημοκρατία και περισσότερο… συναλλαγή σε μπακάλικο.

Το μόνο που λείπει είναι να πει κάποιος «συμφωνία κυρίων» και να δώσουν τα χέρια live στην τηλεόραση. Και μην εκπλαγείς αν το δεις.