Οι 5+1 καλύτερες ηρωίδες ταινιών του Πέδρο Αλμοδόβαρ

12:09 16/11/2024 - Πηγή: Provocateur

Ούτε Μονομάχος 2, ούτε The Substance, ίσως ίσως ούτε καν Κονκλάβιο. Το πρώτο σου «κλείνω εισιτήριο» για την αμέσως επόμενη σινέ – έξοδό σου θα πρέπει να είναι, λέμε εμείς, το “The Room Next Door” (Το Δωμάτιο της Διπλανής Πόρτας). Ο Χρυσός Λέοντας του φετινού Φεστιβάλ της Βενετίας, δια χειρός Πέδρο Αλμοδόβαρ.

Είναι η καλύτερη ταινία του 74χρονου Ισπανού σκηνοθέτη; Ανώτερη από το Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης, το Όλα για τη Μητέρα μου, το Μίλα της, το Volver (Γύρνα Πίσω) ή το Πόνος και Δόξα; Μάλλον όχι. Όμως

αυτή έγινε η πρώτη δική του, που βραβεύεται με το κορυφαίο δυνατό βραβείο σε κάποια από τα μεγάλα ευρωπαϊκά κινηματογραφικά φεστιβάλ εκεί έξω. Ο Χρυσός Λέοντας στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι (και) μια διόρθωση μιας διαχρονικής αδικίας.

Μια ταινία που συνιστά ένα σπάνιο μείγμα τρυφερότητας και ενσυναίσθησης, προσεγγίζοντας με ζηλευτή ισορροπία ένα πολύ δύσκολο θέμα (ευθανασία) και αποσπώντας υπνωτιστικές ερμηνείες από Τίλντα Σουίντον και Τζούλιαν Μουρ. Οι δυο τους φτάνουν πολύ ψηλά στη λίστα με τις πιο «δυνατές» ηρωίδες ταινιών του Πέδρο Αλμοδόβαρ. Και μας δίνουν ιδανική πάσα για να θυμηθούμε τα πρότερα best of.

Γιατί, πράγμα σπάνιο και μυστήριο, ο Πέδρο Αλμοδόβαρ καταλαβαίνει πραγματικά τις γυναίκες. Πώς αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, τι τους αρέσει, τι όχι, τι τους κάνει να γελάνε, τι να κλαίνε. Και το ξέρει επειδή κατάφερε και έκανε πράξη το πιο απλό και πιο σύνθετο συνάμα: Το θέλησε μέσα από τα βάθη της ψυχής του, γνήσια και ανόθευτα.

Πέδρο Αλμοδόβαρ: Οι γυναίκες των ταινιών του που δεν ξεχνάς ποτέΑγκράδο, «Όλα για τη Μητέρα μου» – Αντονία Σαν Χουάν

Το να (δοκιμάσεις να) κάνεις σύνοψη αυτή της εκπληκτικής ταινίας είναι μια άσκηση και δύσκολη και… μαρτυριάκη. Θα πρέπει να πεις περισσότερα από όσα πρέπει, χαλώντας έτσι την εμπειρία στο θεατή που δεν έχει εικόνα.

Το βασικό πάντως έχει ως εξής: Η Αργεντίνα νοσοκόμα Μανουέλα (Σεσίλια Ροθ) χάνει τον 17χρονο γιο της σε τροχαίο δυστύχημα. Αμέσως μετά παραιτείται από τη δουλειά της και πάει στη Βαρκελώνη με την ελπίδα να επασυνδεθεί με τον πατέρα του αγοριού.

Στα κλου της επίσκεψης στη Βαρκελώνη αποδεικνύεται η επανένωσή της με μια παλιά της φίλη. Την καλοκάγαθη και λαμπρή ατακαδόρο εκδιδόμενη transgender Αγκράδο. Ο μονόλογός αυτής, επί σκηνής, περί του είναι τι σημαίνει πραγματικά να είσαι «αυθεντικός» μας προσφέρει με ένταση τον ορισμό του «δεν φοβάμαι», της αυτοπεποίθησης.“Μια γυναίκα γίνεται όλο και πιο αυθεντική, όσο πλησιάζει σ’ αυτό που έχει ονειρευτεί για τον εαυτό της“…

Ιρένε, «Γύρνα Πίσω» (Volver) – Κάρμεν Μάουρα

Εξαιρετική στο ρόλο της μητέρας που προσπαθεί να προστατεύει την κόρη της η Πενέλοπε Κρουζ, πραγματικά. Όμως τη διαφορά την κάνει η Κάρμεν Μάουρα, στην ταινία που σημάδεψε την συμφιλίωσή της με τον Πέδρο Αλμοδόβαρ – ήταν ψυχραμένοι για 18 ολόκληρα χρόνια, μετά το «Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης».

Υποδύεται τη νεκρή μητέρα που «επιστρέφει» για να ξεκαθαρίσει μερικά πράγματα και το κάνει με εντυπωσιακή τρυφερότητα, στοργή και βάθος.

Αντρέα Καρακολτάδα (Σημαδεμένη) “Kika” – Βικτόρια Αμπρίλ

Μία μαύρη κωμωδία που ω ναι, και δίχως ίχνος έκπληξης, για Πέδρο Αλμοδόβαρ μιλάμε, συμβαίνουν τα… μύρια όσα. Η Βικτόρια Αμπρίλ ερμηνεύει μοναδικά την εκκεντρική και ανελέητη τηλεπαρουσιάστρια Αντρέα. Και το κάνει τόσο καλά ώστε να βάλουμε δεύτερη ιεραρχικά τη φοβερή της ερμηνεία στο «Δέσε Με», επίσης του Ισπανού auteur.

Λένα Ρίβας, «Ραγισμένες Αγκαλιές – Πενέλοπε Κρουζ

Η μούσα του Πέδρο Αλμοδόβαρ (κάτι σαν την Έμα Στόουν και τον Γιώργο Λάνθιμο) στον πιθανότατα κορυφαίο ρόλο της υπό τις οδηγίες του – ναι, ναι, τολμούμε να πούμε ίσως ακόμα καλύτερο και από το «Γύρνα Πίσω».

Υποδύεται την ερωμένη ενός σκηνοθέτη που γίνεται ηθοποιός. Η ταινία μας μιλάει για την εμμονή σε διάφορες μορφές της. Στην περίπτωση της Λένα αφορά το «θέλω» της να γίνει σταρ. Η Πενέλοπε Κρουζ ενώνει δυναμισμό και ευαισθησία ενώ ξεδιπλώνεται μια σκληρή ιστορία τραγικής μοίρας…

Βέρα Κρουθ, «Το Δέρμα που Κατοικώ» – Έλενα Ανάγια

Κατά δήλωσή του Πέδρο Αλμοδόβαρ, αυτή είναι μια ταινία θρίλερ χωρίς ουρλιαχτά. Και όσα ξέρει ο δημιουργός δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος… Κλειδωμένη μέσα σε ένα δωμάτιο, η Βέρα είναι μια γυναίκα που αναγκάζεται να μεταμορφωθεί για να ικανοποιήσει την εμμονή ενός άντρα, ενός τρελού επιστήμονα (Αντόνιο Μπαντέρας στα καλύτερα του).

Η πανέμορφη Έλενα Ανάγια περνάει μεγάλο μέρος της ταινίας με καλυμμένο το σύνολο του σώματος και του προσώπου της. Παρόλα αυτά φτάνει σε φοβερά επίπεδα υποκριτικής με μια εσωτερική ερμηνεία γεμάτη ζέση και αγωνία, που θες να χειροκροτήσεις με όλο σου το «είναι». Σίγουρα την θυμάσαι για καιρό μετά τους τίτλους τέλους.

Αλίθια, «Μίλα Της» – Λεονόρ Γουάτλινγκ

Ένας από τους πλέον δύσκολους ρόλους που έχουμε δει ποτέ σε ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ. Ένας ρόλος επίσης, που συζητήθηκε πολύ.

Η Λέονορ Γουάτλινγκ παίζει μια κοπέλα που έχει πέσει σε κώμα. Εκ των πραγμάτων αυτό δεν της δίνει πολύ χρόνο στην πλοκή, δεν είναι καν πάνω της η ταινία. Όμως η αρχή και το τέλος είναι 100% δικά της.