Αυτή η νύχτα δεν υπήρξε ποτέ

Περπατάω ανάμεσα σε άδειους δρόμους, σε σοκάκια της ψυχής, αυτών που η αγνότητά τους χάθηκε σε μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου. Οι λάμπες στο δρόμο σπασμένες, ένα ελαφρύ νεκρό φεγγάρι στον ουρανό.Το αίμα βράζει στις φλέβες μου, σαν μια ιριδίζουσα ουσία στις φλόγες του μυαλού μου. Μπαίνω σε ένα σπίτι. Παράθυρα σπασμένα. Λευκά σεντόνια ριγμένα στο πάτωμα. Ροζ φύλλα στo πάτωμα, όμορφα μα νεκρά. Κάθομαι στο κρεβάτι. Το στρώμα σκληρό, φαγωμένο. Μια ερώτηση αιωρείται και τρέχει γύρω στο δωμάτιο τόσο γρήγορα όσο ο άνεμος. Τρέχει και προσπαθεί να το σκάσει έξω απ’ το παράθυρο μα είναι κλειδωμένο.
«γιατί…»;

Από την Έλλη Μάρη

Keywords
Τυχαία Θέματα