H υπόθεση Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ και το imperium των μνημονίων

14:11 22/7/2017 - Πηγή: Huffington Post Greece

Η ελληνική κυβέρνηση, στο πλαίσιο της υλοποίησης των προαπαιτουμένων για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης πέρασε από τη Βουλή ρύθμιση με την οποία καλύπτει τα έξοδα της δίκης του πρώην προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ, κ. Γεωργίου. Η αξιωματική και λοιπή μνημονιακή αντιπολίτευση, λαλίστατη κατά τα άλλα για θέματα δικαιοσύνης- τώρα που βρίσκεται στην αντιπολίτευση- προτίμησε τη σιωπή για το εν λόγω θέμα, καθώς ο κ. Γεωργίου ανήκει στο «μαρτυρολόγιο» της μνημονιακής παράταξης και επομένως πρέπει με τις πλάτες και των «φίλων» του στις Βρυξέλλες να τύχει κάθε συμπαράστασης, ηθικής, θεσμικής και υλικής.

Στα μνημόνια μπήκαμε υποτίθεται λόγω των δημοσιονομικών προβλημάτων της χώρας και της δυσκολίας δανεισμού από τις «αγορές». Η αλήθεια απέχει πολύ από αυτή την ανάλυση, ωστόσο ο χώρος για να γίνει δεν είναι αυτός. Αν ωστόσο, οι παραπάνω είναι οι αιτίες της μνημονιακής περιπέτειας της Ελλάδας και αν ο σκοπός των μνημονίων είναι η δημοσιονομική εξισορρόπηση και ο θεσμικός εκσυγχρονισμός της χώρας, πώς νοείται να τίθεται ως προαπαιτούμενο για την εκταμίευση μιας δόσης, η παρέμβαση της εκτελεστικής λειτουργίας σε μια συγκεκριμένη υπόθεση που βρίσκεται ενώπιον της δικαστικής λειτουργίας, με -κατ' ουσίαν- προσωποπαγή νομοθετική ρύθμιση; Δηλαδή να είναι προαπαιτούμενο, η κάμψη μερικών εκ των πιο θεμελιωδών πυλώνων του κράτους δικαίου, όπως είναι η διάκριση των λειτουργιών και η αρχή της ισότητας;

Αν θέλει να διαπιστώσει κανείς τι αλήθεια είναι τα μνημόνια αρκεί να κοιτάξει την υπόθεση Γεωργίου. Ο κ. Γεωργίου μπορεί να διώκεται καλώς ή κακώς. Μέχρι τώρα φαίνεται ότι η απάντηση είναι κακώς. Σε κάθε περίπτωση δικαιούται να απολαμβάνει του τεκμηρίου της αθωότητας. Επιπλέον, εάν δεν έχει χρήματα για να υπερασπιστεί τον εαυτό του, όπως κάθε άλλος πολίτης δικαιούται να ζητήσει δωρεάν νομική βοήθεια. Σε οποιοδήποτε δημοκρατικό και ευνομούμενο κράτος, αυτό που ισχύει για τον πιο «ταπεινό» πολίτη ισχύει και για τον πιο προβεβλημένο, ιδίως σε σχέση με την πρόσβασή τους στη δικαιοσύνη. Για την ακρίβεια, η πρώτη κατηγορία τυγχάνει θετικών διακρίσεων, προκειμένου έστω κατ' ελάχιστο να γεφυρώνονται οι υπαρκτές διαφορές και αδικίες με τη δεύτερη κατηγορία.

Στην Ελλάδα των μνημονίων, η αντιστροφή είναι πλήρης: η θετική διάκριση τίθεται υπέρ κάποιου που καταφανώς δεν ανήκει στους φτωχούς Έλληνες αλλά που τυγχάνει θεσμικά να ανήκει στην προστατευόμενη συνωμοταξία των «αγαπημένων» των Βρυξελλών. Πρόκειται για μια τυπική λογική "imperium" ή αλλιώς ιμπεριαλισμού: οι εκλεκτοί της κυρίαρχης μητροπολιτικής δύναμης- επιχειρηματίες, στελέχη της ανώτατης γραφειοκρατίας κλπ.- χωρίς προσχήματα απολαμβάνουν ετεροδικίας, απόλυτης προστασίας και προνομίων σε σχέση με τους υπολοίπους.

Τα μνημόνια έτσι αναδεικνύονται ως αυτό ακριβώς που είναι: ένας βίαιος μηχανισμός νέο- αποικιακής εξάρτησης, που μετασχηματίζει την κυριαρχία της χώρας αφαιρώντας από τους «κάτω» προς όφελος των «πάνω» και από τους «μέσα» προς όφελος των «έξω».

Όπως ακριβώς ο «ελεύθερος ανταγωνισμός» απαγορεύει κάθε ελληνική δημόσια επένδυση αλλά επιβάλλει τις προνομιακές κρατικοποιήσεις υπέρ του γερμανικού δημοσίου, έτσι η «μη παρέμβαση στο έργο της δικαιοσύνης» επιβάλλει τη σιωπή στο όνομα της «ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης» όταν δικαστικοί φυλακίζουν αθώους από συγκεκριμένους χώρους ή βρίσκουν σύμφωνες με το σύνταγμα περικοπές μισθών, συντάξεων και δικαιωμάτων, αλλά εξεγείρεται όταν δικαστικοί διώκουν στελέχη της ανώτατης γραφειοκρατίας που διαδραματίζουν καίριο ρόλο στην υλοποίηση της πολιτικής των μνημονίων ή εντοπίζουν αντισυνταγματικότητες στα μνημονιακά μέτρα.

Στις τελευταίες περιπτώσεις, η εκτελεστική λειτουργία πρέπει όχι απλά να σχολιάζει αλλά να επιβάλλει παντοιοτρόπως το «ορθό», είτε παραβλέποντας αντισυνταγματικότητες, είτε προβαίνοντας σε αξιοθρήνητες ενέργειες του τύπου της κάλυψης των εξόδων του κ. Γεωργίου, προκειμένου να επιδείξει τα διαπιστευτήρια της νομιμοφροσύνης στους «θεσμούς» και να στείλει το κατάλληλο μήνυμα για την εξέλιξη της υπόθεσης.

Φυσικά, κράτος δικαίου με τόσο ακραίες κοινωνικές και θεσμικές αδικίες δεν υπάρχει. Η Ελλάδα του 21ου αιώνα οπισθοχωρεί στην Ελλάδα του Πατσίφικο, του 19ου αιώνα, όταν οι κανονιοφόροι επέβαλλαν δικαστικές αποφάσεις. Δεν πρόκειται μόνο για την υπόθεση Γεωργίου ή μόνο για δικαστικές αποφάσεις. Πρόκειται για ένα νέο modus operandi και για τον αντίστοιχο εσμό, που μετατρέπουν τη χώρα σε μια θλιβερή νοτιοευρωπαϊκή νέο- αποικία. Στην «παράγκα» του Σαββόπουλου.

Η περιβόητη και κατ' ουσίαν διαβόητη συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων εδώ είναι παρούσα. Όχι τυχαία άλλωστε, στο πρωθυπουργικό γραφείο βρίσκεται μια κορυφαία εκπρόσωπος αυτής της εκδοχής δικαστικής λειτουργίας, όπως και στις προηγούμενες κυβερνήσεις βρίσκονταν αντίστοιχοι εκπρόσωποι της ίδιας εκδοχής «δικαιοσύνης», σε άλλα κρίσιμα πόστα. Ας κοιμόμαστε ήσυχοι: όσες πολιτικές δυνάμεις χωρίζονται από τα «μικρά», από τη λασπομαχία των σκανδάλων, από αντιπάλους επίδοξους και από νυν ολιγάρχες, ενώνονται στα μεγάλα, στο νέο σύστημα και τρόπο άσκησης της εξουσίας, που μας έρχεται από δύο αιώνες πριν.