Hμερολόγιο Μαραθωνίου: Eβδομάδα πρώτη

12:22 18/9/2015 - Πηγή: Huffington Post Greece

Στις 8 Νοεμβρίου η Νάγια Κωστιάνη θα τρέξει 42 χλμ. Η Δέσποινα Τριβόλη θα τρέξει 5. Αυτό είναι το ημερολόγιο της προπόνησης τους για τον Μαραθώνιο της Αθήνας.

Nάγια Κωστιάνη : «Γιατί τρέχεις; Σε κυνηγάει κανείς;»

Στα αθλήματα ήμουν πάντα αυτό που δεν ήμουν στο σχολείο. Τελευταίο θρανίο στην τάξη; Πρώτη σειρά για τις ασκήσεις στην προπόνηση. Αδιάβαστη στη χημεία; Προετοιμασμένη

όσο δεν πάει για τον αγώνα του εξαμήνου. Δεν ήταν πως ήμουν το «κουλ αλάνι» που νοιαζόταν μόνο για τα σπορ. Χμ, όχι. Για την ακρίβεια ήμουν αυτό το άβολο, αμήχανο κορίτσι που ήταν ψηλότερο από όλα τα άλλα στην τάξη (σε όλες τις τάξεις, από το νηπιαγωγείο), με μακριά, άχαρα άκρα και ισχυρές τάσεις αντικοινωνικότητας. Για αυτό και οι μόνες στιγμές που ένιωθα άνετα ήταν οι στιγμές που βρισκόμουν σε κίνηση, που το ατσούμπαλο σώμα μου έμπαινε σε ρυθμό και αποκτούσε αρμονία. Κάπως έτσι πέρασαν τέσσερα χρόνια ενόργανης, επτά χρόνια τένις, τέσσερα χρόνια κολύμβησης και κάποιες άδοξες προσπάθειες στο βόλεϊ και το χάντμπολ που δεν ευόδωσαν γιατί, εξαιτίας της αντικοινωνικότητας που λέγαμε πριν, τα ομαδικά σπορ δεν λειτουργούσαν για μένα. Δεν είχα πρόβλημα με το ομαδικό πνεύμα. Απλά ήθελα να είμαι μόνη μου.

Μετά από ένα μεγάλο διάλειμμα, και αφού αποδέχθηκα το γεγονός πως τα γυμναστήρια κι εγώ δεν έχουμε καμία ελπίδα, αποφάσισα να δοκιμάσω το τρέξιμο. Ξεκίνησα να τρέχω στον Λυκαβηττό. Έπαιρνα το σκυλί και τρέχαμε χαλαρά στον περιφερειακό, το πολύ δύο φορές, δηλαδή το πολύ 6χλμ κάθε φορά. Όταν πήγαινα μόνη μου και κατάφερνα να βγάλω 2 κύκλους χωρίς περπάτημα ένιωθα πως είχα κάνει τρομερή προπόνηση. Μετά κατάλαβα πως αυτό, στον κόσμο του πραγματικού τρεξίματος, λέγεται «ζέσταμα».

Το 2013 έτρεξα τα 5χλμ της διοργάνωσης του Κλασικού Μαραθώνιου Αθηνών, κυρίως επειδή ήρθε μια μέρα ο HR Manager στην τότε δουλειά μου και μας είπε «Μήπως θέλει κανείς να τρέξει με το block της εταιρείας;». Και σκέφτηκα, γιατί όχι; Στο ίδιο ανάλαφρο πνεύμα και πιστεύοντας πως «εντάξει, το 'χω άνετα», την παραμονή του αγώνα ήμουν στο μπαρ και έπινα τζιν με τόνικ μέχρι τη 1 το πρωί. Τα πρώτα μου αγωνιστικά 5χλμ είχαν άθλιο ρυθμό, αρκετό περπάτημα και λάθος επιλογή κολάν. Παρόλα αυτά, κόλλησα.

Τον περασμένο Μάιο, με το τρέξιμο να έχει μπει πιο ενεργά στην καθημερινότητά μου, κατέβηκα στον Hμιμαραθώνιο Αθηνών. Με καλύτερη προετοιμασία, πολύ καλύτερη φυσική κατάσταση και καλύτερο κολάν. Ο στόχος ήταν να μην περπατήσω ούτε για 2 μέτρα, να κάνω έναν τίμιο χρόνο και να μην χάσω κάποιο νύχι ποδιού. Πέτυχα τα δύο πρώτα.

πάει κι αυτό #athenshalfmarathon

Μια φωτογραφία που δημοσίευσε ο χρήστης bioutron (@bioutron) στις Μάι 3, 2015, 3:11πμ PDT

Σε λίγο καιρό, σχεδόν δύο χρόνια μετά από εκείνο το «5άρι του hangover», θα τρέξω τον Αυθεντικό Μαραθώνιο Δρόμο. Κοινώς, 42χλμ και κάτι ψιλά. Ξεκίνησα την προετοιμασία μου πριν δύο εβδομάδες, αυτή τη φορά όμως σοβαρά. Με σωστά παπούτσια, σωστό εξοπλισμό και σωστό προπονητή. Νομίζω πως ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει τι πάω να κάνω και το πιθανότερο είναι να το συνειδητοποιήσω τη στιγμή που θα δοθεί το σήμα της εκκίνησης στον Μαραθώνα -όταν και θα είναι κάπως αργά για να κάνω πίσω. Ξέρω όμως πως για πρώτη φορά στα 28 μου χρόνια, αυτό το ψηλό, ατσούμπαλο και κάπως απροσάρμοστο κοινωνικά άτομο βρήκε στο τρέξιμο την ησυχία και τον ρυθμό που είχε ανάγκη. Και πως ο άνθρωπος του οποίου τα βιβλία μου άλλαξαν τη ζωή, είχε γράψει πως Η Ύψιστη Απάντηση στη Ζωή, το Σύμπαν και τα Πάντα, είναι ο αριθμός 42. Οπότε, εντάξει, πόσο άσχημα μπορεί να πάει;

Εβδομάδα 1η: «Α, ούτε εσείς έχετε ζωή ε; Όμορφα, όμορφα»

Το νέο μου πρόγραμμα επιβάλλει τρεις προπονήσεις κάθε εβδομάδα: ένα χαλαρό run κάθε Δευτέρα για να καλύψω χιλιόμετρα συνδυασμένο με ασκήσεις κορμού, διαλειμματική προπόνηση κάθε Τετάρτη και long runs τα πρωινά του Σαββάτου στον Εθνικό Κήπο.

Είναι η πρώτη φορά που τρέχω βάσει αυστηρού προγράμματος, κάτι που, αντί να με αγχώσει, έχει καταφέρει εδώ και μια εβδομάδα να ξυπνήσει το φυτό μέσα μου. Δεν υπάρχει περίπτωση να χάσω προπόνηση -είτε αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να σηκώνομαι στις 6 κάθε Σάββατο (και κάποιες καθημερινές), είτε πως θα πρέπει να τρέξω 15χλμ μετά από 10ωρο δουλειάς, είτε πως θα πρέπει να ακυρώσω εξόδους επειδή «συγγνώμη παιδιά, έχω να βγάλω 25άρι αύριο και πρέπει να φάω και να κοιμηθώ νωρίς».

Ακούγεται κάπως θλιβερό, σωστά;

Όπως σχολίασε ένας βετεράνος δρομέας που, ερχόμενος στον κήπο τις προάλλες, είδε μισή ντουζίνα αγουροξυπνημένα άτομα να ετοιμαζόμαστε για 20άρι: «Α, ωραία, βλέπω είμαστε πολλοί που δεν έχουμε ζωή στις 7 το πρωί του Σαββάτου».
Και η αλήθεια είναι πως κάπως έτσι πάει με το τρέξιμο: άπαξ και το γνωρίσεις και καταλάβεις πως ταιριάζετε, θα σε κάνει να φαίνεσαι τρελός στα μάτια όλων των άλλων, εκτός από τα δικά σου και των υπόλοιπων (τρελών, ξεκάθαρα) που τρέχουν μαζί σου. Απλά, δεν θα έχεις κανένα απολύτως πρόβλημα με αυτό.

Υπάρχουν και αναποδιές βέβαια. Τις προάλλες, έπρεπε να τρέξω ένα 10άρι και σκέφτηκα να πάω στο Καλλιμάρμαρο. Πήγα τρέχοντας από το σπίτι μου στην Κυψέλη, έτρεξα τα υπόλοιπα χιλιόμετρα πάνω στο πέταλο του σταδίου, έκανα τις διατάσεις μου, έβγαλα τις γεωμετρικές, ασπρόμαυρες φωτογραφίες μου και, τότε, γύρω στις 8μιση το απόγευμα και μετά από μια πολύ, πολύ κουραστική μέρα, συνειδητοποίησα πως, τώρα, έπρεπε να γυρίσω σπίτι. Δεν είχα πάρει αμάξι, δεν είχα αρκετά λεφτά για ταξί επάνω μου και δεν είχα άλλα χιλιόμετρα (βάσει προγράμματος) για να τρέξω και να περάσει πιο γρήγορα η ώρα. Οπότε αναγκάστηκα να γυρίσω σπίτι περπατώντας, περνώντας μπροστά από μπαρ γεμάτα με κόσμο που είχε βγει να πιει το ποτάκι του, με τις γάμπες μου μαύρες από το κάρβουνο του Καλλιμάρμαρου και τα μαλλιά και τα ρούχα μου κολλημένα πάνω μου από τον ιδρώτα.

Και ήταν αυτό το 45λεπτο περπάτημα που με έκανε να καταλάβω πως, πλέον, δεν υπάρχει σωτηρία για την περίπτωσή μου. Γιατί εκείνη τη στιγμή δε σκεφτόμουν λογικά πράγματα όπως ότι μπορεί α) να με κοιτάνε και να γελάνε, β) να πέσω πάνω στον πρώην μου σε αυτό το χάλι, γ) να πέσω πάνω στο crush μου σε αυτό το χάλι, δ) να μου την πέσει κάποιος στα σκοτάδια του Λυκαβηττού, ε) να πάθω πνευμονία.

Όχι, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν: «Εντάξει, κάνω και γ..ω τις αποθεραπείες».

Powersong της εβδομάδας: The Weeknd - The Hills

Δέσποινα Τριβόλη:«Άδραξε τη μέρα, τρέξε πιο γρήγορα κι από μια τσίταχ»

Πριν από τέσσερα περίπου χρόνια έτυχε- εντελώς τυχαία, γιατί έμενα δίπλα στο Καλλιμάρμαρο- να δω έναν τερματισμό του Μαραθωνίου της Αθήνας. Περιέργως έπιασα τον εαυτό μου να ζηλεύει, να θαυμάζει ακόμα και να συγκινείται με όσους τερμάτιζαν.

Και γράφω «περιέργως» γιατί πάντα κορόιδευα τη μανία με το τρέξιμο και το μαραθώνιο. Τις φωτογραφίες στο facebook με τσιτάτα όπως «Άδραξε τη μέρα, τρέξε πιο γρήγορα κι από μια τσίταχ» με φόντο ένα αιλουροειδές, τα μελό στάτους «Θυσίασα ξενύχτια και ποτά φιλαράκι, αλλά το τρέξιμο μου άλλαξε τη ζωή #agapimono #feelingblessed #lovemylife». Παράλληλα βέβαια έτρεχα στο Καλλιμάρμαρο. Όχι συνέχεια, και όχι με πρόγραμμα, τη μια 4 χλμ, την άλλη 5 και πάντα με περπάτημα αλλά γενικά ήταν κάτι που με ευχαριστούσε, και μου έφτιαχνε τη διάθεση, ειδικά όταν έβλεπα το Νίκο Αλέφαντο (κι εσύ εδώ Νίκο;) να προπορεύεται μιας αγέλης ηλικιωμένων που τον θαύμαζαν σαν Ινδό ημίθεο.

Ο καιρός πέρασε, η ζωή μου άλλαξε ριζικά, (μετακόμισα, άλλαξα 2 δουλειές, έφυγα από τη χώρα για 1 χρόνο, ξαναγύρισα, ξαναμετακόμισα) και πλέον έχω να γυμναστώ με οποιοδήποτε τρόπο εδώ και ενάμισι χρόνο. Έχω πάρει 9 κιλά, (και δεν ήμουν αδύνατη πριν- αχεμ) έχω αποκτήσει αυχενικό, και το πρωί ξυπνάω επειδή με πονάει η μέση μου. Νυστάζω συνέχεια- αν πιώ οτιδήποτε κάτω από 4-5 καφέδες τη μέρα κουτουλάω. Αποφασίζω ότι ήρθε η ώρα να ξεκουνηθώ. Επίσης, τίποτα καλύτερο από τον αυτοεκβιασμό: ξέρω οτι θα ντραπώ να τα παρατήσω. Για μένα αυτή είναι μια ευκαιρία να ξανανιώσω καλά με τον εαυτό μου και το σώμα μου, και να ξαναρχίσω το τρέξιμο. Δεν με ενδιαφέρει καν ο χρόνος, θέλω απλά να τερματίσω

Εβδομάδα 1η: To κυκλωπάκι

Κατεβάζω το πρόγραμμα couch to 5k (ελληνιστί από τον καναπέ στα 5χιλιόμετρα) στο κινητό μου. Υποτίθεται ότι σε προετοιμάζει σταδιακά σε 9 εβδομάδες να τρέξεις ένα μαραθώνιο 5 χλμ. Την πρώτη εβδομάδα το πρόγραμμα περιέχει πέντε λεπτά προθέρμανση, 60 δευτερόλεπτα τρέξιμο με 90 δευτερόλεπτα περπάτημα, και άλλα 5 λεπτά χαλαρό περπάτημα.

Έχω συνηθίσει να τρέχω με μουσική αλλά δυστυχώς δε βρίσκω πουθενά περιβραχιόνιο («θήκη μπράτσου», όπως αποκαλείται χαριτωμένα) για τρέξιμο που να συμβαδίζει με το κινητό μου. Μόνο όσοι έχουν iphone τρέχουν απ' ότι φαίνεται, εμείς οι πληβείοι του android τρέχουμε με το κεφάλι σκυφτό γεμάτοι ντροπή σε χωμάτινους δρόμους τραγουδώντας δυνατά τη «Δραπετσώνα». Ευτυχώς το βρίσκω και το παραγγέλνω από το ίντερνετ. Επίσης δεν έχω καν μουσική σε αυτό το κινητό, πράγμα που σημαίνει ότι τρέχω ακούγοντας Spotify - όχι το premium , αυτό με τις διαφημίσεις ανάμεσα κι έτσι με το που παίρνω φόρα μια φωνή που θυμίζει ρομποτικό Μίκυ Μάους μου διαφημίζει ένα παιχνίδι στο playstation.

Κυρίως όμως συνειδητοποιώ πόσο τραγικά αγύμναστη είμαι. Αισθάνομαι σαν να έχει αγκαλιάσει ένα κυκλωπάκι το κάθε πόδι μου και να με γρονθοκοπάει με τις μικροσκοπικές του μπουνίτσες. Σκαρφαλώνω στο Πάρκο Ελευθερίας και τρέχω πάνω-κάτω αγκομαχώντας σαν χαμένη αρκούδα στα χορτάρια. Θυμάμαι αυτό το περίφημο ποστ που έγινε viral στο internet και με λούζει κρύος ιδρώτας.

Τη δεύτερη φορά αναγκάζομαι να την κάνω σε διάδρομο γιατί έχει φρικιαστική ζέστη, και είμαι στο σπίτι των δικών μου. Προσπαθώ για ώρα να δω στο πόσο ακριβώς πρέπει να ρυθμίσω το διάδρομο για να αντιστοιχεί με κάποιο τρόπο στην εμπειρία του τρεξίματος έξω. Μπαίνω σε διάφορα φόρουμ για τρέξιμο και κοιτάω τις σημειώσεις όσων τρέχουν. Δε βγάζω άκρη κυρίως γιατί στα περισσότερα ξένα φόρουμ μετράνε με μίλια και αυτό με μπερδεύει.

Η τρίτη φορά είναι κάπως καλύτερη. Βρίσκω μια λίστα με τίτλο «Songs to sing in the shower» (Υπάρχει κόσμος που τραγουδάει Atomic Kitten στο μπάνιο; Σπούδασαν κι αυτοί στην Αγγλία στις αρχές των 00ς;) και τρέχω στον περιφερειακό του Λυκαβηττού. Δεν έχει και πολύ χώρο εδώ - κάνω ζιγκ ζάγκ ανάμεσα σε δέντρα κι αυτοκίνητα. Γυρνάω σπίτι πιλαλώντας από τη χαρά μου. Στις 8.30 το πρωί, ώρα που κανονικά θα ξυπνούσα με τα χίλια ζόρια είμαι στο σαλόνι και κάνω διατάσεις όλο χαρά, όταν εμφανίζεται αγουροξυπνημένος ο φίλος μου. Το βλέμμα του είναι κάπως έτσι.

via GIPHY

-- This feed and its contents are the property of The Huffington Post, and use is subject to our terms. It may be used for personal consumption, but may not be distributed on a website.