Huffington Post Greece: Ένας χρόνος, μιλώντας ελληνικά

09:16 20/11/2015 - Πηγή: Huffington Post Greece

Μοιάζει σαν να πέρασε μια μέρα. Μοιάζει σαν να πέρασε αιώνας. Είναι ένας χρόνος. Κλείνει ένας χρόνος, ακριβώς, από τότε που η Αριάννα έφθασε στην Αθήνα μ' έναν ωραίο τίτλο στα χρώματα της ελληνικής θάλασσας ή του ουρανού πάνω από τον Παρθενώνα και η Huffington Post άρχισε να μιλά ελληνικά.

Ήταν η πρώτη φορά που ένας μεγάλος διεθνής οργανισμός, από τον χώρο των media, με μεγάλο

κύρος και ισχυρή διεθνή παρουσία, ερχόταν να εγκατασταθεί στην Ελλάδα, αποκτούσε ελληνική φωνή. Κι αυτό έκανε την πρεμιέρα της Huffington Post Greece μια σημαντική στιγμή στην ιστορία των ελληνικών Μέσων. Μα συνέπεσε, επίσης, να είναι μια σημαντική στιγμή στην ελληνική ιστορία. Η Ελλάδα μοιάζει να έχει μπεί σε ένα είδος μεγάλου επιταχυντή, να ζει ένα πείραμα μέσα σε κάτι σαν πολιτικό CERN. Όλα γίνονται με ρυθμούς καταιγίδας, λαχανιασμένα. Και ταυτόχρονα είναι σαν ο πολιτικός χρόνος να διαστέλλεται, να χωρά μέσα σε εβδομάδες ή ημέρες αλλαγές που θα έπαιρναν δεκαετίες.

Η Ελλάδα έζησε μεσα σ' ενα χρόνο δύο εκλογές κι ένα δημοψήφισμα, μια φαντασμαγορική διαπραγμάτευση και την σκληρή εμπειρία των κλειστών τραπεζών, κοιμήθηκε ένα βράδυ στην σκιά μιας επικείμενης ρήξης και ξύπνησε με μια αναγκαστική προσγείωση στην πραγματικότητα ενός δύσκολου συμβιβασμού, είδε μακριές νύχτες θυελλωδών ψηφοφοριών στην Βουλή και ακόμη μακρύτερες νύχτες διαπραγματεύσεων στις Βρυξέλλες, συνταράχθηκε από μεγάλες αγωνίες και μικρά εσωκομματικά δράματα. Είχες κάποτε την αίσθηση ότι όπως παλιά στο θέατρο του Διονύσου, στην ρίζα της Ακρόπολης, η πολιτική και ιστορία ντυνόταν τα ρούχα της τραγωδίας και όλη η Πόλη, όλος ο κόσμος παρακολουθούσε κρατώντας την ανάσα του.

Ηταν η πιο πολιτική χρονιά. Και σε αυτό το καυτό περιβάλλον, χρειαζόταν ένας παρατηρητής με καθαρό βλέμμα, ψύχραιμος αλλά όχι αδιάφορος ή αμέτοχος. Δίχως προκαταλήψεις και πάθη αλλά όχι δίχως ενδιαφέρον, παθιασμένο ενδιαφέρον. Που να συνδυάζει την αμεσότητα του αυτόπτη μάρτυρα, την απόσταση του χρονικογράφου και το βάσανο εκείνου που προσπαθεί να καταλάβει, να βρει ένα νήμα στην καταιγίδα των γεγονότων. Που ν' ανοίγει συζητήσεις που έχουν νόημα, δεν κάνουν θόρυβο. Η ελληνική έκδοση της Huffington Post προσπάθησε να το κάνει. Δεν ήταν εύκολο. Δεν ξέρω αν το πέτυχε. Ξέρω πάντως πως το προσπάθησε με σκληρή δουλειά, στα όρια της αυτοθυσίας κάποιες ατέλειωτες νύχτες ειδήσεων, των συναδέλφων που είναι η ψυχή της.

Για κάποιον που ζει, με την ιδιότητα του επαγγελματία δημοσιογράφου την ελληνική πραγματικότητα οι μέρες άλλοτε βγάζουν φτερά και πετάνε κι άλλοτε σέρνονται και γδέρονται στ αγκάθια. Μα αν αφήναμε αυτές τις 365 ημέρες να περάσουν ξανά μπροστά στα μάτια μας, εκείνες που θα έμεναν στην μνήμη μας δεν θα ήταν οι μέρες που ψήνονταν από τον πολιτικό πυρετό. Αλλά εκείνες που έδιναν τον λόγο σε καθημερινούς ήρωες μιας πραγματικότητας που ο χρονικογάφος των ημερών της κρίσης συχνά χάνει από το ραντάρ.

Η Ελλάδα σήμερα έχει την πιο μορφωμένη νέα γενιά όλης της ιστορίας της κι είναι μάλλον η χώρα με την υψηλότερη πυκνότητα νέων με μεταπτυχιακούς τίλους σπουδών στην Ευρώπη. Αυτοί οι νέοι, που αναρωτιούνται αν μπορούν να μείνουν ή πρέπει να φύγουν, που γεννούν καθημερινά εκατοντάδες Start Ups και μερικές φορές κατακτούν τον κόσμο ή δίνουν καινούργια ζωή σε παλιές επιχειρήσεις, ξεχασμένες γωνιές της πόλης ή μακρινά νησιά, είναι η δύναμή της. Η Huffington Post Greece έχει, νομίζω, ένα χρέος απέναντί τους, να γίνει η φωνή τους.

Την εικόνα της Ελλάδας στις οθόνες του πλανήτη, τα τελευταία χρόνια, την συνέθεταν κυρίως στιγμές μεγάλων, φλογισμένων διαδηλώσεων ή σκοτεινά τοπία αστικών καταστροφών, ουρές ανέργων σε συσσίτια ή παρελάσεις μαυροφορεμένων νεοναζί. Αλλά για την Ελλάδα του 2015, αν έπρεπε να διαλέξω μια φωτογραφία για το splash της χρονιάς, θα ήταν η φωτογραφία ενός λιμενικού που βγάζει από τα νερά ένα μισοπνιγμένο παιδάκι. Δεν είναι μελό. Το 2015, λένε τα στοιχεία, έχουν φθάσει ως τώρα στην Ευρώπη περίπου 800.000 πρόσφυγες και μετανάστες. Οι 650.000 από αυτούς έφθασαν στην Ελλάδα, με βάρκες, από την θάλασσα. Ένα ελληνικό νησί δέχτηκε μέσα σ' ένα μήνα πρόσφυγες που ξεπερνούσαν το τριπλάσιο του πληθυσμού του. Χωρίς να καταγραφεί ούτε ένα κρούσμα ρατσιστικής συμπεριφοράς.

Ας το κρατήσουμε ως τίτλο τιμής για μια χώρα που χρειάστηκε, αυτά τα χρόνια, να κοιτάξει γυμνό τον εαυτό της στον καθρέφτη της κρίσης κι έμεινε πικρά απογοητευμένη από το θέαμα.

-- This feed and its contents are the property of The Huffington Post, and use is subject to our terms. It may be used for personal consumption, but may not be distributed on a website.