Woke και anti-woke: ή μαζί μας ή εναντίον μας

08:12 24/1/2024 - Πηγή: Huffington Post Greece

Αυτήν την περίοδο με όλη αυτήν την αναταραχή για το επικείμενο νομοσχέδιο για τους γάμους των ομοφύλων βιώνω μία έντονη, υπαρξιακή απορία. Είμαι woke ή αντί-woke; Σε γενικές γραμμές, δεν θέλω να γυρίσω στο 1950, ούτε θέλω να ζω σε μια κοινωνία με ανθρώπους χωρίς ταυτότητες. Δεν με ενοχλεί αν ένα ζευγάρι ανδρών ή γυναικών παντρευτεί στο Δημαρχείο, αντίθετα το θεωρώ δίκαιο. Από την άλλη δεν θεωρώ ότι για να έχει κάποιος μια ολοκληρωμένη σεξουαλικότητα πρέπει να δοκιμάσει όλα τα φύλα, ούτε ότι τα βιολογικά φύλα είναι ένα ψέμα. Για την τεκνοποίηση, δίνω το δικαίωμα στον εαυτό μου

να μην έχει άποψη γιατί δεν έχει αρκετά δεδομένα, ούτε κάποια προσωπική εμπειρία με τέτοιες οικογένειες. Με τρομάζει έτσι κι αλλιώς η τεχνητή αναπαραγωγή του είδους μας χωρίς όρια, είτε πρόκειται για ομόφυλους, είτε για ετερόφυλους.

Με τρομάζει, όμως, εξίσου η τάση των ανθρώπων να χωρίζονται σε στρατόπεδα, να περιχαρακώνουν τις ιδέες τους, να γίνονται απόλυτοι και να μισούν ανθρώπους που δεν έχουν δει ποτέ τους.

Υπάρχουν όντως κάποια ανησυχητικά στοιχεία στο κίνημα woke. Οτιδήποτε ακραίο και απόλυτο, είναι ανησυχητικό. Από την άλλη, δεν είναι ψέμα ότι ο κόσμος ως τώρα υπήρχε για τους λευκούς, πλούσιους άνδρες. Σε ένα πανεπιστήμιο, για παράδειγμα, επρόκειτο να προβληθεί μια ταινία του Πολάνσκι, ο οποίος είχε καταδικαστεί για βιασμό και διέφυγε από τις ΗΠΑ. Το ότι οι φοιτητές για αυτόν τον λόγο αρνήθηκαν να δουν την ταινία και διαμαρτυρήθηκαν μπορεί να είναι και κοινωνικό προχώρημα. Γιατί αυτός ήταν ο κόσμος. Είδαμε με το κίνημα metoo πώς ένας επιτυχημένος άνδρας μπορούσε να κάνει ό,τι ήθελε, να παραβιάζει νόμους, να σακατεύει ζωές κατά συρροή και ταυτόχρονα να συνεχίζει να απολαμβάνει έναν εξαίσιο βίο. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι θα κατηγορήσουμε για σεξουαλική παρενόχληση όποιον κατά λάθος ακουμπήσει το χέρι μας στο μετρό.

Κι αυτό ακριβώς είναι το θέμα. Το να μην φτάνουμε στα άκρα. Αν ταυτιστείς με ένα κίνημα ή εναντίον ενός κινήματος, είσαι υποχρεωμένος να ερμηνεύεις τα πάντα με τον τρόπο που σου δίνουν. Αυτό εν τέλει σου στερεί την ελευθερία της σκέψης σου. Στη χειρότερη εκδοχή, κινδυνεύεις να γίνεις τελικά απάνθρωπος γιατί δεν αντιμετωπίζεις τους ανθρώπους με σεβασμό αλλά τους χρησιμοποιείς για να δικαιολογείς τις υπάρχουσες ιδέες που νιώθεις την ανάγκη να εκπροσωπήσεις.

Όσον αφορά στη ρευστότητα των φύλων, μια ψυχίατρος μου είπε πριν αρκετό καιρό:

«Είναι η επανάσταση που κάνουν τα παιδιά για να σοκάρουν τους γονείς τους. Δεν μπορούν να τους σοκάρουν με τίποτε άλλο σήμερα».

Σίγουρα όταν είμαστε γονείς, ανησυχούμε διπλά για τον κόσμο. Ως γονέας αυτό που πρέπει να μας ενδιαφέρει περισσότερο είναι να είμαστε κοντά στα παιδιά μας. Το αν θα υπογράψουμε σε ένα έντυπο ως Γονέας 1 ή ως Γονέας 2, δεν νομίζω ότι είναι κάτι που μπορεί να φέρει την καταστροφή που φαντάζονται. Το παιδί μας ξέρει ποιος είναι ο πατέρας του και ποια είναι η μητέρα του, δεν περιμένουμε από ένα έντυπο να δείξει στο παιδί μας τι σημαίνει οικογένεια. Αυτό είναι ένας αγώνας που τον κάνουν οι γονείς καθημερινά. Κι αυτό είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, να προσπαθούμε να είμαστε εμείς η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας.

Τα παιδιά μας αναπόφευκτα θα βγουν σε έναν κόσμο με κοινωνικές και ιδεολογικές ζυμώσεις. Πάντα συνέβαινε αυτό και δεν μπορούμε να το αποτρέψουμε. Λέγοντας αυτά, δεν σημαίνει ότι δεν θεωρώ ύψιστης σημασίας τον ρόλο του πατέρα και της μητέρας για ένα παιδί, δύο από τα βιβλία μου είναι ακριβώς για αυτούς τους ρόλους. Το ότι πιστεύω στον ρόλο της μητέρας και του πατέρα, όμως, δεν με κάνει αυτόματα anti-woke. Το ότι δεν πανικοβάλλομαι με το Γονέας 1 και 2, δεν με κάνει woke.

Εν κατακλείδι, όσο περισσότερο ταυτίζονται απόλυτα οι άνθρωποι με ιδεολογίες και κινήματα, τόσο πιο πιθανό είναι να βλέπουν εχθρούς παντού. Το χειρότερο, παραδίπλα στη στροφή όλο και κάποιοι περιμένουν να εκμεταλλευτούν τους απόλυτους, πολύ φοβισμένους και πολύ θυμωμένους ανθρώπους και ναι, αυτό σίγουρα οδηγεί σε κοινωνικές καταστροφές.