Women are alright

17:19 4/2/2015 - Πηγή: Huffington Post Greece

Εχω τρεις φίλες, την Μ., την Α. και την Ν. με κοινό χαρακτηριστικό ότι είναι όλες πάνω από 40 και δεν έχουν παιδιά.

Η Μ. έχει γκόμενο, κάτσε, σχέση έχει εδώ και αρκετά χρόνια και περνάει μια χαρά, οι άλλες δύο όχι, δεν έχουν. Εδώ και αρκετά χρόνια. Αν θα έπρεπε να τους βρω ένα κοινό χαρακτηριστικό θα ήταν ότι ξοδεύουν υπερβολικές ώρες στο γραφείο, χωρίς να είμαι σίγουρη αν αυτό προέκυψε λόγω μιας κάποιας ανάγκης να γεμίζουν τον χρόνο τους και να μην αισθάνονται "μόνες" ή αν ήταν ξεκάθαρη επιλογή. Και χωρίς να με νοιάζει κιόλας, περνάω υπέροχα και με τις τρεις τους.

Κάποτε ξέρεις

δεν ήταν καθόλου θεμιτό να λες πως δεν είσαι μαμά, με ό,τι αυτό συμπεριλαμβάνει συνειρμικά όσον αφορά στον τρόπο που σκέφτεσαι ή στο πώς περνάς τις μέρες σου. Η αφοσίωση, η τρυφερότητα, η τεκνοποίηση ήταν οι απόλυτοι παράγοντες επιτυχίας και καταξίωσης- τα ξέρουμε, τα διαβάζουμε, και δυστυχώς τα βιώνουμε και ακόμα και τώρα που υπάρχουν δεύτερες σκέψεις απέναντι σε μία γυναίκα μετά τα σαράντα (αυτό έχει μεταβληθεί πολύ, το ηλικιακό όριο της αποδοχής) που δεν έχει παιδιά.

Μετά ήρθε το κούλνες μέσα από την καριέρα. Η ερώτηση του "πόσα παιδιά έχεις" έδωσε τη θέση της στο γκρι τουίντ ταγιέρ, και το "πού δουλεύεις" έγινε η ταμπέλα με νέον και ηχητικό εφέ χειροκρότημα που αναβόσβηνε πάνω από τα γυναικεία κεφάλια με τα μπομπέ χτενίσματα και τα μακριά νύχια.
'Οταν υποτίθεται κατακτήθηκε και αυτό, και με όποια τρέλα δημιούργησε στο πέρασμά του, η Μ., η Α. και η Ν. έμειναν λίγο "undefined position". Ναι, τα λύσαμε τα ψυχολογικά μας, η μητρότητα είναι ταυτόχρονα φυσιολογική και υπέροχη, η καριέρα είναι ανεξαρτησία, δύναμη, δημιουργικότητα, αλλά τώρα πια που όλα φαίνονται αυτονόητα, και παρόλο που στην κοινωνία μας θα έπρεπε να ασχολούμαστε με πολύ πιο πολύπλοκα θέματα από το live and let live, οι άτεκνες straight 40αρες που δεν είναι διευθύντριες σε πολυεθνική ψάχνουν να βρουν μια θέση στο τραπέζι που όταν γυρίσουν την πλάτη και καληνυχτίσουν δε θα την αναπληρώσει η λύπηση.

Τα σχόλια είναι "η καημένη, ο χρόνος της τελειώνει" ή "που θα βρει τώρα γκόμενο αυτή" ή ακόμα και "δεν εξηγείται διαφορετικά, σίγουρα έχει κάποιο πρόβλημα". 'Ολοι κουνούν τα κεφάλια με μία αδιόρατη θλίψη για το προδιαγεγραμμένο μέλλον τριών γυναικών που προφανέστατα έχουν κάνει μία επιλογή με την οποία δεν συμπλέει η πλειοψηφία.

Δεν είναι αναγκαστική επιλογή. Οι δύο ελεύθερες φίλες μου έχουν περάσει από σχέσεις στο παρελθόν, και έχουν διαλύσει και 1-2 λίγο πριν το μεγάλο χαρμόσυνο γεγονός - μη χασκογελάτε,όλοι ξέρουμε ποιο είναι αυτό - είναι κοινωνικές, αστείες, μένουν μόνες τους, διαβάζουν βιβλία και κάνουν γιόγκα/εθελοντισμό/ποδήλατο/πλέξιμο - τυχαία παραδείγματα, αλλά είναι εκεί έξω σε όλο αυτό το κάπως current trend ή το "γίνονται πράγματα" της Βάνας Μπάρμπα. Η Μ. από την άλλη αν ήθελε παιδιά θα τα είχε. Με όποιο τρόπο. Αν πάρα, μα πάρα πολύ το θες βρίσκεις τον τρόπο. Κανένας κοινωνικός σχολιασμός δεν μπορεί να σε αποτρέψει, άλλωστε ξέρεις ότι σχολιάζεσαι εξίσου και για το ανάποδο και γύρω από το όνομά σου γράφονται τα πιο υποθετικά σενάρια.

Θα ήθελα, έστω από ανθρώπους με παιδεία, με ταξίδια στο διαβατήριο τους και μερικά βιβλία στη βιβλιοθήκη τους,να πάψουν να αναφέρονται στις γυναίκες φίλες μου ως τελειωμένες ή προβληματικές. Να σταματήσουν να αναρωτιούνται τί διάολο τρέχει και ποιο εξάρτημα έχει χαλάσει.

Θα ήθελα να σηκωθούν νοητά και να χειροκροτήσουν εκείνες τις γυναίκες που έχουν αποδεχτεί τον εαυτό τους έτσι όπως ακριβώς είναι. Που έχουν πάψει να κυνηγούν ταμπέλες με επαίνους, εικόνες περιοδικών ή βιτρίνες καταστημάτων. Που έχουν μασήσει, καταπιεί και χωνέψει ότι δεν θα γίνουν ποτέ υπέροχες μαμάδες ή υψηλά αμοιβόμενα στελέχη και που αν το μέλλον τις τρομάζει θα βρουν μια φιλική αγκαλιά να χωθούν μέσα, ίσως πανικοβλημένες, αλλά πιο ισορροπημένες από όλες εκείνες που το μόνο που ακούν κάθε πρωί είναι το ρολόι που χτυπάει.

Και αυτός ο ήχος, ο τόσο μονότονος, τις οδηγεί στις πιο βίαιες επιλογές μόνο για να καταφέρουν να κρατήσουν στα χέρια τους μία βαριά πινακίδα που θα γράφει SUCCESS. Θα κουραστούν όμως τα χέρια τους μετά από χρόνια.

Για περισσότερη Γιολίνα Μπρούσαλη εδώ