Ανάγνωσμα

12:43 24/7/2017 - Πηγή: Huffington Post Greece

Ανάμεσά στις σελίδες ανακαλύπτεις αργά και σταθερά τη μοναδική αλήθεια. Μην ψάχνεις βεβιασμένα για την ουσία στον πρόλογο και στον επίλογο. Τόσο η αρχή όσο και το τέλος διαφέρουν και όσο η αρχή σε ξεγελάει άλλο τόσο και το τέλος.

Ουδέποτε διάβαζα μανιωδώς βιβλία. Αραιά και που, κανά μυθιστόρημα. Είτε γιατί το βρίσκω ενδιαφέρον, είτε για να αφεθώ νωρίτερα, στην αγκαλιά του Μορφέα. Ελάχιστες φορές ανακάλυψα ενδιαφέροντα βιβλία με το ανάλογο περιεχόμενο. Με λίγο θρίλερ, λίγο μυστήριο και με μία δόση ρομαντισμού

για πινελιά. Ουδέποτε ήμουν βιβλιοφάγος. Προτιμώ να διαβάζω αυτά που θέλω, επιθυμώ και οφείλω να διαβάσω. Το υπερβολικό και ανούσιο διάβασμα το απέφευγα συνειδητά.

Ο σελιδοδείκτης σου υπενθυμίζει σε ποιο σημείο βρίσκεσαι. Αν δεν βρεις αρχικά το νόημα, όπως προανέφερα, μην σκας. Αργά και σταθερά διαβάζεις το σενάριο. Κάποτε σαν πρωταγωνιστής και κάποιες φορές ως παρατηρητής. Συνήθως η παρατήρηση εξιτάρει περισσότερο τους ανθρώπους. Δυστυχώς ή ευτυχώς αναλόγως των περιστάσεων και των «παραστάσεων»...

Και τα λεπτά, ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια, μας συνοδεύουν αργά. Άλλοτε, μας συνοδεύουν με γοργούς βηματισμούς. Μην το ψάχνεις περαιτέρω το πώς και το γιατί. Χάζευε και μη ερεύνα...

Τα ερωτήματα κυριαρχούν κυρίως κάποια πρωινά εν μέσω περπατήματος. Εκείνη την ώρα βλέπεις και παρατηρείς ακόμα περισσότερα. Την ώρα που αλλάζει η μέρα χρώμα, την ώρα που συμμετέχεις στην ωραιότητα της φύσης.

Αναρωτιέσαι γιατί ο κόσμος βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στη μιζέρια. Κάποιοι ξεπερνούν τις δυσκολίες βήμα προς βήμα. Κάποιοι άλλοι παλεύουν να βρουν τρόπους επιβίωσης και υπάρχουν και αυτοί που θέτουν τέρμα στην ύπαρξη τους μεταφορικά και στη χειρότερη περίπτωση... στην πράξη. Οι υπόλοιποι είμαστε απλοί παρατηρητές, κριτικάροντας, και εν ολίγοις, ξεχνώντας και προσπερνώντας. Μικροί θεοί, αληλλοεξοντωνόμαστε και εξοντώνουμε. Μικροί θεοί με μικρό μυαλό...

Και κει που απολαμβάνεις τη βόλτα, τα χαράματα σε γνωστό παραλιακό δρόμο, και στην ολιγόλεπτη αγωνία σου, να απολαύσεις την ανατολή του ήλιου, ξαφνικά να βλέπεις μεθυσμένα νιάτα, να μπαίνουν στο αυτοκίνητο με συνοδούς, after all night - morning party στο hotel πάνω από το παραθαλάσσιο μπαρ. Και μπαμ μπουμ η μουσική στη διαπασών, ελαφρώς ζαλισμένοι με νυσταγμένα χαχανητά, να φεύγουν. Το αλκοόλ προ του γκολ είναι μέγα λάθος. Το ποτό το πίνουμε. Δεν μας πίνει βρε παιδιά... Εντούτοις το αλκοόλ κυριαρχεί κρυφά στη νεολαία. Κάποιοι ενήλικες, κλείνουν τα μάτια και γίνονται συνεργοί στο έγκλημα είτε άθελα, είτε ηθελημένα. Και οι υπάλληλοι του δήμου πιστοί στο καθήκον τους, να συνεχίζουν να καθαρίζουν τον παραλιακό δρόμο.

Και έρχεται το απογευματάκι. Στο cafe της γειτονιάς, να αναρωτιέσαι πώς τα βγάζουν πέρα κάποιοι συνάνθρωποί σου. Θες να βοηθήσεις γνωρίζοντας ότι δεν μπορείς, μιας και οι δικοί σου λογαριασμοί τρέχουν. Να σου εκφράζουν τις δυσκολίες. Να παλεύουν με τα οικονομικά τους. Εξακόσια ευρώ το μήνα... Τι να πεις σε ένα σχεδόν μισοπνιγμενο θύμα της κρίσης που αγωνίζεται να βγάλει τα προς το ζην; Υπολογίζει τα έξοδα του μήνα. Αντιλαμβάνεται πως δεν αρκούν. Α ρε κρίση...

Μπαίνοντας σε μια υπεραγορά. Κάποια είδη βασικής ανάγκης στο ταμείο. Οι υπόλοιποι ψωνίζουν, ως συνήθως, αχρείαστα πράγματα. Σπανίως ψωνίζω από γνωστές αλυσίδες και με πιάνει μια ζάλη με το που βλέπω το καταναλωτικό κύμα να απλώνεται σε όλη την υπεραγορά. Παρατηρώ πάνω στα ταμεία energy drinks και διάφορων ειδών κακής διατροφής προϊόντα όλο ζάχαρη. Και κάνω την εξής σκέψη. Γιατί ψωνίζουν αχρείαστα, πέρα από τις οικονομικές δυνατότητες τους; Χαζό, δεν είναι; Α ρε ηλίθια «κρίση»...

Σαν την ανακύκλωση ένα πράγμα, οι σκέψεις, οι αναλύσεις, οι συμπερασματικές αντιλήψεις, οι πρόλογοι, και οι επίλογοι. Και ενώ εν μέσω διέλευσης του χρόνου, αναμένεις κάτι νέο, αισιόδοξο, εντούτοις, τίποτα το διαφορετικό δεν φαίνεται να υπάρχει όσο επικρατούν οι ίδιες πολιτικές αύξησης του πλούτου και ταυτόχρονα οι ίδιες πολιτικές αύξησης του ανθρωπίνου πόνου. Τα κριτήρια ως προς την επιλογή ανάγνωσης του βιβλίου γίνονται ολοένα και πιο αυστηρά