Αθήνα- Ζυρίχη 21.02.15 ETD: 08:30 Local Time

11:36 12/3/2016 - Πηγή: Huffington Post Greece

Προσπαθώ να σου περιγράψω τις εικόνες που έχω στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή. Αυτές που καμιά φωτογραφία δεν θα μπορέσει να σου δείξει ποτέ. Αυτές τις μοναδικές εικόνες που έχω μέσα μου, που αντίστοιχες έχεις και εσύ και που δεν έχει κανένας άλλος. Η ώρα είναι 06:30 το πρωί, κάθομαι στη θέση μου στο αεροπλάνο, παράθυρο εννοείται, και αυτό που βλέπω αυτή τη στιγμή είναι πραγματικά μοναδικό. Ο ουρανός έχει ένα μπλε-ροζ χρώμα. Τα φωτάκια από τον αεροδιάδρομο φωτίζουν και αυτά. Όλα αυτά τα φώτα και τα χρώματα, φυσικά ή μη, έχουν "μπλεχτεί" και το θέαμα είναι μαγευτικό. Το αεροπλάνο απογειώνεται και είμαι

τόσο απορροφημένη στις σκέψεις μου που σχεδόν δεν το καταλαβαίνω.

Πετάμε!

Σήμερα βέβαια, είμαι όλη μέρα απορροφημένη στις σκέψεις μου. Κοιμήθηκα μόλις τρεις ώρες, ξύπνησα στις 04:00 το ξημέρωμα και στις 04:30 έφυγα από το σπίτι μου για το αεροδρόμιο. Απόλαυσα όσο τίποτα το μισάωρο αυτό της οδήγησης. Οι δρόμοι άδειοι, έξω σκοτάδι και η αγαπημένη μου μουσική να παίζει. Είχε μια γλυκιά ηρεμία το μισάωρο αυτό. Φτάνω στο αεροδρόμιο, κάνω τσεκ-ιν και πάω στο αγαπημένο μου καφέ, παίρνω έναν καπουτσίνο και κάθομαι, κλασικά, κοντά στο παράθυρο και χαζεύω τα αεροπλάνα έξω, όσο μπορώ, γιατί ακόμη έχει σκοτάδι έξω. Πόσο λατρεύω αυτές τις ώρες! Είναι, ειλικρινά, από τις πιο όμορφες στιγμές του ταξιδιού μου. Η ώρα περνά κάπως έτσι, τόσο απλά, πάω στο gate και αρχίζει η επιβίβαση. Κάθομαι στη θέση μου και συνεχίζω από εκεί που σου έλεγα ότι σχεδόν δεν κατάλαβα την απογείωση!

Ανέκαθεν τα αεροδρόμια μου προκαλούσαν πολύ έντονα συναισθήματα. Πόσες φορές έχω νιώσει αυτή την ανυπομονησία να κατέβω από το αεροπλάνο, να έρθει γρήγορα η αποσκευή μου, να ανοίξει αυτή η συρόμενη πόρτα και να με περιμένει ένα αγαπημένο μου πρόσωπο εκεί. Πόσες φορές είμαι εγώ στην έξω πλευρά και περιμένω με ανυπομονησία να ανοίξει η πόρτα (ναι, αυτή η συρόμενη) και να δω το αγαπημένο μου πρόσωπο και να τρέξω πάνω του! Πόσες φορές τα αεροπλάνα με έχουν πάρει μακριά ή με έχουν φέρει κοντά σε όσους αγαπώ; Τελικά ναι. Στα αεροδρόμια πάντα ένιωθα έντονα συναισθήματα. Χαρά, ανυπομονησία μικρού παιδιού, μελαγχολία, λύπη. Σήμερα νιώθω λίγο από όλα.

Ακούω αγαπημένα μου τραγούδια στο κινητό και κάνω ένα μικρό flashback. Σκέφτομαι πόσους ανθρώπους γνώρισα στα ταξίδια μου. Σημείο αναφοράς στη ζωή μου το Λονδίνο, η Αγγλία γενικότερα. Το μεταπτυχιακό, στο οποίο γνώρισα ανθρώπους σημαντικούς και που ασχέτως με τα μίλια που μας χωρίζουν, τους αισθάνομαι κοντά μου. Τώρα, ας πούμε, ταξιδεύω για να δω την M., ιδιαίτερα αγαπημένο μου πρόσωπο που ζει και εργάζεται στη Ζυρίχη (και αυτή που το καλοκαίρι είχε έρθει στη Μύκονο). Όσος χρόνος και αν περάσει, όσο καιρό και αν έχουμε να μιλήσουμε με την Μ., κάθε φορά που βρισκόμαστε είναι σα να μην πέρασε μια μέρα!

Στο Λονδίνο, επίσης, έχω ζήσει αγάπες, καυγάδες, βόλτες, γνωριμίες απρόσμενες, αλλά πολύ σημαντικές σε φεστιβάλ κινηματογράφου, και πολλές άλλες στιγμές.

Έχεις σκεφτεί κάτι; Στα αεροδρόμια, αλλά γενικότερα σε μέρη μετακίνησης, λιμάνια, αποβάθρες...η ζωή κυλά συνεχώς. Τόσοι άνθρωποι, τόσες διαφορετικές ιστορίες, τόσοι προορισμοί. Τίποτα δεν μένει στάσιμο. Όλα και όλοι κινούνται, όλα αλλάζουν.

Κοίτα να δεις! Μόλις η playlist έπαιξε το Passenger. Και μόλις ξεκινάει το Getting away with it. Σε αφήνω για να το απολαύσω, χαζεύοντας από το παράθυρο. Καλά. Και για να απολαύσω και το σοκολατάκι που μόλις ήρθε. Με έπιασες.

Δείτε περισσότερα στη σελίδα του mylandingrunway.com

-- This feed and its contents are the property of The Huffington Post, and use is subject to our terms. It may be used for personal consumption, but may not be distributed on a website.