Μπάρμπρα Στρέιζαντ: Όταν ο Τύπος την αποκαλούσε «μυωπική γαζέλα» με «απίστευτη μύτη»

19:05 7/11/2023 - Πηγή: Huffington Post Greece

Η Barbra Streisand στέφεται Miss Ziegfeld στον χορό Ziegfeld Club Ball  στο Waldorf Astoria Hotel της Νέας Υόρκης, 20 Νοεμβρίου 1964. (AP Photo/Marty Lederhandler)

Το 1966, το περιοδικό Newsweek έγραφε για κείνη: «Η Barbra Streisand αντιπροσωπεύει τον θρίαμβο της αύρας έναντι της εμφάνισης... Η μύτη της είναι πολύ μακριά, το στήθος της πολύ μικρό, οι γοφοί της πολύ φαρδείς. Ωστόσο, όταν στέκεται μπροστά σε ένα μικρόφωνο,

υπερβαίνει γενιές και κουλτούρες».

Τα μέσα ενημέρωσης είχαν από την αρχή μια περίεργη εμμονή με την εμφάνισή της. Την αποκαλούσαν «συμπαθή μυρμηγκοφάγο» με «απίστευτη μύτη», που έμοιαζε με «μυωπική γαζέλα».

Μόνο όταν έγινε σούπερ σταρ άλλαξε το focus. Ξαφνικά, η Στρέιζαντ ήταν μια «Βαβυλωνιακή βασίλισσα» και όλες οι αναφορές στο προφίλ της ήταν στον υπερθετικό- πωλήσεις 250 εκατομμυρίων δίσκων, 10 Χρυσές Σφαίρες, πέντε βραβεία Emmy και δύο Όσκαρ, για την υποκριτική και τη σύνθεση τραγουδιών.

Αλλά η ζημιά είχε γίνει.

«Ακόμα και μετά από τόσα χρόνια, οι προσβολές εξακολουθούν να με πληγώνουν και δεν μπορώ να πιστέψω στους επαίνους», γράφει στη αυτοβιογραφία της με τίτλο «My Name Is Barbra», που κυκλοφόρησε σήμερα, 7 Νοεμβρίου, από τις εκδόσεις Penguin Random.

Out now: https://t.co/HGOyuC07a9pic.twitter.com/fQX3VEb0JS

— Barbra Streisand (@BarbraStreisand) November 7, 2023

Το βιβλίο είναι η προσπάθεια της να διορθώσει τα πράγματα, λέει η Μπάρμπρα Στρέιζαντ. «Ήταν ο μοναδικός τρόπος να έχω κάποιο έλεγχο στη ζωή μου. Αυτή είναι η κληρονομιά μου. Έγραψα την ιστορία μου. Δεν χρειάζεται να δώσω άλλες συνεντεύξεις μετά από αυτό». 

Άρχισε να κρατά σημειώσεις, γράφοντας με μολύβι, το 1999. Το τελικό χειρόγραφο ήταν σχεδόν 1.000 σελίδες. Αν και ισχυρίζεται ότι η «μνήμη μου είναι ασταθής», το βιβλίο είναι γεμάτο με απολαυστικές λεπτομέρειες για παρασκηνιακές διαφωνίες και σαστισμένους μνηστήρες.

Μεταξύ άλλων αναφέρεται στο «Angelina Scarangella», το όνομα που έδινε σε κρατήσεις ξενοδοχείων, ενώ αποκαλύπτει ότι ο γάμος της με τον Τζέιμς Μπρόλιν ήταν η έμπνευση για το «I Don’t Want To Miss A Thing» των Aerosmith.

Με τον σύζυγο της Τζέιμς Μπρόλιν (AP Photo/Cedars-Sinai Medical Center, Alex J. Berliner)

Η Στρέιζαντ μεγάλωσε στο Μπρούκλιν και μια από τις πρώτες της αναμνήσεις είναι να τραγουδάει στις σκάλες της πολυκατοικίας της. «Ήμουν μόλις πέντε ή έξι χρονών και τραγουδούσαμε με τις μικρές φιλενάδες μου στο λόμπι. Η ακουστική ήταν σαν ενσωματωμένη ηχώ. Ήταν ένας υπέροχος ήχος». 

Αλλά η ζωή στο σπίτι ήταν δύσκολη. Ο πατέρας της Emmanuel πέθανε από εγκεφαλική αιμορραγία όταν η Μπάρμπρα ήταν 15 μηνών, αφήνοντας την οικογένεια στη φτώχεια. Θυμάται ότι όταν ήταν μικρή είχε πάρει ένα μπουκάλι με ζεστό νερό για κούκλα, αγκαλιάζοντάς το για να αποκοιμηθεί. 

Όταν η μητέρα της ξαναπαντρεύτηκε μερικά χρόνια αργότερα, τα πράγματα δεν βελτιώθηκαν. Ο πατριός της, ένας πωλητής μεταχειρισμένων αυτοκινήτων, ήταν απόμακρος και σκληρός. «Δεν θυμάμαι ποτέ να μου είχε μιλήσει ή να μου έκανε ερωτήσεις... Πώς είμαι; Πώς είναι το σχολείο; Οτιδήποτε», λέει στο BBC. 

«Δεν με είδε ποτέ -ούτε και η μητέρα μου. Δεν είδε το πάθος μου να γίνω ηθοποιός. Με αποθάρρυνε». 

Χρόνια αργότερα, η φίλη της και στιχουργός Μέριλιν Μπέργκμαν ισχυρίστηκε ότι αυτές οι πρώτες εμπειρίες οδήγησαν την Στρέιζαντ στα φώτα της δημοσιότητας.

«Αν δεν έχεις μια πηγή αγάπης άνευ όρων ως παιδί, πιθανότατα θα προσπαθήσεις να το πετύχεις για το υπόλοιπο της ζωής σου», της είπε. «Ήταν μια εξαιρετική ανάλυση», θυμάται η Στρέιζαντ. «Πολύ εντυπωσιακή».

Φεύγοντας από το σπίτι στα 16 της, έπιασε δουλειά ως υπάλληλος, ενώ εργαζόταν σε βάρδιες το Σαββατοκύριακο ως ταξιθέατρια στο θέατρο, ώστε να μπορεί να παρακολουθεί τις παραστάσεις του Μπρόντγουεϊ.

«Πληρωνόμουν 4,50 δολάρια, νομίζω τόσα ήταν, αλλά πάντα έκρυβα το πρόσωπό μου γιατί πίστευα ότι κάποια μέρα θα γίνω γνωστή», λέει. «Δεν είναι αστείο; Δεν ήθελα να με αναγνωρίσει ο κόσμος στην οθόνη και να ξέρει ότι κάποτε τους έδειχνα τις θέσεις τους». 

Το όνειρο άρχισε να γίνεται πραγματικότητα το 1960, όταν η Στρέιζαντ συμμετείχε σε έναν διαγωνισμό ταλέντων σε ένα gay bar του Μανχάταν. Το έπαθλο ήταν 50 δολάρια και ένα δωρεάν δείπνο - κι εκείνη χρειαζόταν και τα δύο. Το κοινό ενθουσιάστηκε. Άρχισε εμφανίσεις σε σόου στο Γκρίνουιτς, τα οποία παρακολουθούσαν διασημότητες, δισκογραφικές και ιμπρεσάριοι. Ένας από αυτούς, ο Arthur Laurents, την προσέλαβε για έναν μικρό κωμικό ρόλο στο έργο «I Can Get It For You Wholesale». 

Στην πρεμιέρα, μόλις ολοκλήρωσε το τραγούδι της το κοινό την υποδέχτηκε με ένα standing ovation που φέρεται να κράτησε πέντε λεπτά.

(Photo by Chris Pizzello/Invision/AP)

Αλλά ήταν ο επόμενος ρόλος της που έκανε αίσθηση, το μιούζικαλ «Funny Girl». Όμως, η Στρέιζαντ δεν μπορούσε να απολαύσει την επιτυχία, επειδή ο συμπρωταγωνιστής της Σίντνεϊ Τσάπλιν (γιος του Τσάρλι Τσάπλιν) προσπαθούσε συνεχώς να τη σαμποτάρει. Η δυσάρεστη εμπειρία την κράτησε μακριά από μουσικές εμφανίσεις για 27 ολόκληρα χρόνια. Αλλά ακόμα και όταν σταμάτησε τα live, οι άντρες συνεργάτες συνέχισαν να είναι προβληματικοί.

Όπως λέει, ο Γουόλτερ Ματάου την ταπείνωσε στα γυρίσματα του «Hello, Dolly», ουρλιάζοντας, ενώ ο βραβευμένος με Όσκαρ Φρανκ Πίρσον χλεύασε  δημοσίως την ταινία του 1976 «A Star Is Born» -την οποία σκηνοθέτησε - αποκαλώντας τη Στρέιζαντ control freak που απαιτούσε συνεχώς περισσότερα κοντινά πλάνα.

Ομάρ Σαρίφ και Μπάρμπαρα Στρέιζαντ σε πρόβα για την κινηματογραφική εκδοχή του «Funny Girl». Ο πρώτος κινηματογραφικός ρόλος της Στρέιζαντ. 4 Ιουνίου 1967. 

Ομως, οι άνδρες που δεν ένιωθαν να απειλούνται από την αυτοπεποίθησή της γοητεύτηκαν από τη Στρέιζαντ. Ο Ομάρ Σαρίφ της έγραψε μακροσκελείς, γεμάτες πάθος επιστολές, παρακαλώντας την να εγκαταλείψει τον σύζυγό της.

Ο βασιλιάς Κάρολος την περιέγραφε ως «συγκλονιστικά ελκυστική» με «μεγάλο σεξ-απίλ, ενώ ο Μάρλον Μπράντο της συστήθηκε φιλώντας το πίσω μέρος του λαιμού της. «Δεν μπορείς να έχεις τέτοια πλάτη και να μην τη φιλήσουν» της είπε. «Νομίζω ότι η καρδιά μου σταμάτησε για μια στιγμή», θυμάται στο βιβλίο. «Τι ατάκα!».

Τις δεκαετίες του 1960 και του 70, η Στρέιζαντ ήταν ασταμάτητη. Εκτός από τα κινηματογραφικά μιούζικαλ, συνέχισε παράλληλα τη δισκογραφική της καριέρα, ερμηνεύοντας επιτυχίες όπως τα τραγούδια Woman In Love, Evergreen και No More Tears (Enough Is Enough), και έγινε η δεύτερη γυναίκα καλλιτέχνης με τις μεγαλύτερες πωλήσεις όλων των εποχών.

Έκανε το σκηνοθετικό της ντεμπούτο με την ταινία «Yentl» του 1983 - την πρώτη ταινία του Χόλιγουντ όπου μια γυναίκα ήταν σεναριογράφος, παραγωγός, σκηνοθέτης και πρωταγωνίστρια.

Η συνέχεια είναι γνωστή. 

Σήμερα, σε ηλικία 81 ετών, η Στρέιζαντ, δηλώνει ότι τα απομνημονεύματά της σηματοδοτούν το τέλος της καριέρας της και ονειρεύεται περισσότερο χρόνο στο σπίτι με τους δικούς της ανθρώπους. 

«Θέλω να ζήσω τη ζωή. Θέλω να μπαίνω στο φορτηγό του συζύγου μου και να ταξιδεύω, ελπίζω με τα παιδιά κάπου κοντά μας [...] Δεν έχω διασκεδάσει πολύ στη ζωή μου, να πω την αλήθεια. Και θέλω να διασκεδάσω περισσότερο».

Με πληροφορίες από BBC