Χρησιμοποιήστε τη γνώση του παρελθόντος για να προσφέρετε

20:27 4/2/2015 - Πηγή: Huffington Post Greece

Πέρυσι είχα πάει σε μία ετήσια εκδήλωση ενός οργανισμού στο Σικάγο. Ο στόχος τους ήταν να μαζέψουν χρήματα για παιδιά της περιοχής που γεννήθηκαν με σοβαρά προβλήματα στο κρανίο και το πρόσωπο. Βλέποντας την καταπληκτική δουλειά που έχει κάνει η ομάδα χειρουργών μου έδωσε έμπνευση, δεδομένου του ιστορικού μου, να γράψω λίγα πράγματα.

Για να σας δώσω μία μικρή ιδέα της ιστορίας μου, γεννήθηκα το 1984 στο Λονδίνο με πολλά, περίπλοκα θέματα. Τα δύο μεγαλύτερα προβλήματα ήταν ότι γεννήθηκα με λαγόχειλο- λυκόστομα, κρανιοσυνοστέωση και υπερτελορισμό. Είχα και άλλα προβλήματα αλλά ήταν αυτός

ο μοναδικός συνδυασμός που έκανε τους γιατρούς να παλεύουν να κάνουν μία διάγνωση για την κατάστασή μου.

Τα πρώτα μου χειρουργεία έγιναν όταν ήμουν 3 μηνών για να διορθωθεί το λαγόχειλο και η πρώτη μεγάλη επέμβαση, όταν ήμουν 6 μηνών στο Νοσοκομείο Great Ormond Street, αφού διαπιστώθηκε ότι ο υδροκεφαλισμός μου ήταν αποτέλεσμα κρανιακής πίεσης. Αν και η επέμβαση ήταν επιτυχημένη, λίγους μήνες αργότερα, έπαθα μηνιγγίτιδα αλλά χάρη στα γρήγορα αντανακλαστικά των γονιών μου, κατάφερα να έχω μία πλήρη ανάρρωση.

Τα επόμενα χρόνια, έκανα πολλές μικρές επεμβάσεις ως προετοιμασία για τη μεγάλη κρανιακή επέμβασή, που παρά το μεγάλο ρίσκο της, έπρεπε να γίνει.

Λόγω της μεγάλης υπομονής των γονιών μου, που δεν είχε τελειωμό, χειρουργήθηκα από τον ίδιο τον πρωτοπόρο της κρανιακής χειρουργικής, Paul Tessier, στο Παρίσι το 1993. Μόνο όταν μεγάλωσα, συνειδητοποίησα το σημαντικό ρόλο αυτού του εξαιρετικού χειρουργού, στη ζωή μου, βάζοντας τα θεμέλια για οποιαδήποτε μελλοντική επέμβαση.

Ακολούθησαν μία σειρά από επεμβάσεις τα επόμενα χρόνια, συμπεριλαμβανομένης και μίας επέμβασης στο πρόσωπο, που αποτελεί το επόμενο στάδιο της μεγάλης εγχείρησης αποκατάστασης, που μας έφερε στην Αμερική το 2002 και συγκεκριμένα στο Σικάγο, όπου σε μία περίοδο 5 ετών έκανα επεμβάσεις αποκατάστασης στη μύτη μου.

Το 2005, ταξιδέψαμε στο Λος Άντζελες όπου έκανα και την τελευταία μεγάλη μου επέμβαση που συνοδεύτηκε από μερικές μικρότερες στη συνέχεια. Όταν ο Δρ. Tessier, με είδε πρώτη φορά ήμουν 5 ετών και είχε προβλέψει ότι θα μπαινόβγαινα στα χειρουργεία μέχρι τα 21 μου χρόνια, μία πρόβλεψη που βγήκε αληθινή.

Τα αποτελέσματα ήταν φανταστικά και νιώθω πάρα πολύ τυχερός, πρώτον επειδή είχα τους γονείς μου που δεν σταμάτησαν σε κανένα εμπόδιο προκειμένου να μου προσφέρουν ό,τι καλύτερο και ως αποτέλεσμα να έχω χειρουργηθεί από μερικούς από τους καλύτερους γιατρούς του κόσμου.

Επιπλέον, νιώθω πολύ ευγνώμων που έχω μία καταπληκτική αδερφή που βρισκόταν κοντά μου σε κάθε μου βήμα. Μπορεί να ήμουν εγώ που έκανα τις εγχειρήσεις αλλά το ταξίδι από την πρώτη μέχρι την τελευταία εγχείρηση το κάναμε και οι 4 μαζί και αυτές οι ώρες αναμονής στο νοσοκομείο περνούσαν πολύ αργά. Έτσι, τουλάχιστον, έχω ακούσει.

Παραδέχομαι ότι από πλευράς μου δεν έχω κάνει αρκετά για να υποστηρίξω τέτοιους σκοπούς, όπως αυτόν εκείνης της οργάνωσης, στης οποίας την εκδήλωση παραβρέθηκα πέρυσι, και φέτος αλλά ήθελα να προσφέρω γράφοντας μερικά λόγια για τους γονείς αυτών των παιδιών που αντιμετωπίζουν ίδιες προκλήσεις με αυτές που αντιμετώπισα κι εγώ.

Έχοντας κάνει πάνω από 50 επεμβάσεις, ελπίζω αυτό να τους βοηθήσει τους γονείς να αντέξουν τα δύσκολα και απαιτητικά στάδια οποιασδήποτε μελλοντικής επέμβασης που πρέπει να κάνουν τα παιδιά τους στο μέλλον. Όλα θα αξίζουν στο τέλος, ειδικά με την ομάδα χειρουργών που έχουν.

Ο θαυμασμός μου για τους γιατρούς και τους χειρουργούς που αφιερώνουν τη ζωή τους και την καριέρα τους για να βοηθήσουν άλλους, μεγαλώνει καθώς μεγαλώνω κι εγώ.

Στο σπίτι μου στο Λονδίνο, που μεγάλωσα, είχαμε ένα μακρύ τραπέζι στον διάδρομο και ο μπαμπάς μου συνήθιζε να το χρησιμοποιεί για να μου δείχνει πόση πρόοδο είχαμε κάνει. Ελπίζω κι εκείνοι οι γονείς να μπορούν να χρησιμοποιήσουν μία αντίστοιχη αναλογία, όσο μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Στο τέλος, όλες αυτές οι νύχτες στο νοσοκομείο θα αποτελούν μία μακρινή ανάμνηση.