«Δεν έχεις πια ιδέες. Δεν έχεις παρά μόνο ανάγκες. Επιτέλους, ενηλικιώθηκες»

16:58 25/2/2015 - Πηγή: Huffington Post Greece

«Δεν έχεις πια ιδέες. Δεν έχεις παρά μόνο ανάγκες. Επιτέλους, ενηλικιώθηκες»(1)

Κανείς δεν παίρνει χαμπάρι για πότε μεγάλωσε. Αν βέβαια το καλοσκεφτείς, πάντα υπήρξε κείνη η ρημάδα στιγμή, που έκρουσε για τα καλά ο κώδωνας! Η έστω ακούστηκαν τα προειδοποιητικά καμπανάκια.

Όπως τότε που πρωτοένοιωσες ότι εξατμίστηκε το απύθμενο θράσος των «άγριων» νιάτων! Εκείνο που πήγαινε πακέτο με μπόλικη ελπίδα και καθόλου φόβο, ότι θα τιθασεύσεις το άγνωστο μέλλον. Πλέον, ελπίζεις και φοβάσαι σε χρόνο ενεστώτα. Αντε και στιγμιαίο μέλλοντα.

Τρομάζεις δε κυρίως με τον εαυτό σου. Για την ευκολία που απέκτησε να προσαρμόζεται, εκών άκων, σε ότι του φορά καπέλο το παρόν.

Σημαδιακή είναι κι η ώρα που απαλλάσσεσαι από την αντίληψη ότι είσαι το κέντρο του κόσμου. Εχεις άλλωστε, εκτός από τα συνήθη χαστουκάκια ή τις σφαλιάρες της ζωής και τα διεθνή δίκτυα να στο υπενθυμίζουν. Εκεί που νοιώθεις ότι είσαι η οne in a million ελληνική ψυχή, διαπιστώνεις ότι είσαι απλά μία «φωτογραφία» στο χαώδες άλμπουμ του αληθινού και διαδικτυακού κόσμου τούτου.

Επίσης βοηθά η απλή διαπίστωση ότι όποτε επισκέπτεσαι κεφάτος τα «στέκια» για φαγητό ή διασκέδαση με τα «κορίτσια» ή με τα «παιδιά» , δηλαδή τους κολλητούς σου, οι παρακαθήμενοι γύρω που σας κοιτάζουν με συμπάθεια ή απάθεια, είναι δυόμισυ γενιές μικρότεροι. Κι όμως ήδη μεγάλοι. Εμείς όμως «είμαστε πάντα στην ίδια ηλικία μέσα μας» (2).

Αντε και γίναμε ενήλικες επιτέλους. Συμπτωματικά είμαστε καλο-κακο-μαθημένοι Ελληνες ενήλικες. Ωρυόμαστε λοιπόν σε κάθε ευκαιρία για κάθε κακό που μας βρήκε. Πίσω από την υστερία, φουσκώνουμε ψωροπερήφανα που ασχολούνται πάλι μαζί μας, όπως τότε στην παρατεταμένη εφηβεία μας.

Καθόλου δεν περνούν απ' το μυαλό μας οι συνομήλικες γενιές της νοτιοανατολικής Ασίας, εκεί που τους αφανίζουν τα παιδιά, μουσώνες και τσουνάμι. Ούτε οι συνομήλικοι που τρέμουν στην εμπόλεμη ζώνη των ισλαμικών λαών ή στα σπαρασσόμενα έθνη πέριξ της Ρωσίας. Μήπως δεν έχει μεσήλικες η αποκαμωμένη από την πείνα Αφρική; Η μήπως η 9/11/Αμερικανική γενιά μας, είναι ίδια με πριν κι όχι συντετριμμένη στη σκιά τρομοκρατικών χτυπημάτων; Καλά, στις 45άρες μουσουλμάνες με τις μπούρκες που εκτελούνται εν ψυχρώ στο δρόμο επειδή φαινόντουσαν λίγο περισσότερο τα μάτια τους, δεν πάει καν ο νους μας. Ισως επειδή είναι από άλλον πλανήτη..

Ολα αυτά συμβαίνουν, ενόσω εμείς θρηνούμε α λα ελληνική τραγωδία, «γιατί-να-μας-συμβεί-εμάς-αυτό-τώρα-που-θέλαμε-να-ησυχάσουμε-και-να-χαρούμε-λιγάκι-ρε-παιδάκι-μου;!» Γιατί δηλαδή να μην συνεχιζόταν στο διηνεκές το κανάκεμα που ξεκίνησαν οι γονείς μας, συνέχισαν τα χωρίς απουσίες πανεπιστήμια μας, εδραίωσαν οι βολικές χωρίς αξιολόγηση θεσούλες δημοσίου και παγίωσαν τα εύκολα χρηματιστηριακά κέρδη; Και με Εταίρους από δίπλα σαν φιλενάδες της κακομαθημένης «μπέλλας» Ελλαδίτσας να της κάνουν τα χατίρια.

Εχω διαβάσει όσες μελέτες κι εκτιμήσεις με ifs and buts για τη σωτηρία μας, χωράει το ξανθωπό κεφάλι μου. Κάτι μου λέει ότι η λύση δεν βρίσκεται στην όψιμη επαναστατικότητα της γενιάς μας ή την ενδυματολογική χαλάρωση-τσαμπουκά των συνομήλικων περίπου, αξιωματούχων μας. Ας είναι όποιο είναι, το σχέδιο «σωτηρίας». Ολο το παιχνίδι που παίζεται πάντως, μοιάζει με την τελευταία ευκαιρία μας να διδαχτούμε τι πάει να πει ομαλή ενηλικίωση. Εμείς κι η δοξασμένη φτωχή μας χώρα.

Να μάθει η νέα γενιά από τα παθήματα μας, να αφήνει το πατρικό στα 18, για να ζήσει σε μικρότερο αλλά δικό της σπίτι. Οχι εκείνο που αγόρασαν οι γονείς αλλά εκείνο που ταιριάζει στα κυβικά του πρώτου μισθού όπως γίνεται στην Αγγλία. Εκεί στο διαμέρισμα θα υπάρχει κανονισμός πολυκατοικίας , θα απαγορεύεται να τραβηχτεί το καζανάκι μετά το δειλινό όπως στην Ελβετία και θα είναι αδιανόητο να κατεβούν τα σκουπίδια από το μπροστινό ασανσέρ. Οταν χιονίζει θα καθαρίζουν μόνοι το πεζοδρόμιο χωρίς να κατηγορούν το κράτος για ολιγωρία. Στις προσκλήσεις θα παίρνουν από το φούρνο 2-3 κομμάτια τάρτα κι όχι όλο το ταψί για να δείξουν κιμπάρηδες και θα τα προσφέρουν με ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί, ως ρεφενέ στο κάλεσμα, όπως κάνουν οι Γάλλοι, αλλά ουδέποτε το επέτρεψε η δική μας ψωροπερηφάνεια. Και δεν θα διανοηθούν να αφήνουν παράνομα, το αγορασμένο από κείνους αυτοκίνητο πάνω σε πεζοδρόμιο γιατί θα το απομακρύνει γερανός και θα βρεθεί 30 χλμ πιο πέρα, όπως στη Βοστώνη.

Τελικά κι οι 12 Θεοί του Ολύμπου φτιαγμένοι στα μέτρα της δικής μας καλοπέρασης ήταν. Με συμπόσια και «από μηχανής» να λύνουν όλα τα προβλήματα. Μία ευκαιρία για αναίμακτη ενηλικίωση δίνει το πάθημά μας. Ας διαλέξουμε από ποιόν μύθο του Αισώπου της παιδικής μας μνήμης ταιριάζει ο επίλογος.

«Μην περιμένεις εύκολα τίποτε ν'αποκτήσεις, μονάχα με τον κόπο σου μπορείς να θησαυρίσεις».
"Υπάρχει μια σωστή στιγμή το κάθε τι να γίνει κι αυτός που άκαιρα ενεργεί, τρελλού εικόνα δίνει."
"Μην περιμένεις να σωθείς σε συμφορές σαν πέσεις, χωρίς αγώνα, αν τους θεούς ,απλώς παρακαλέσεις» (3),

*1 Wolinski, 1934-2015, Γάλλος σκιτσογράφος
*2 Gertrude Stein, 1874-1946, Αμερικανίδα συγγραφέας
*3 Αίσωπος μύθοι, μετάφραση Ι.Ν.Κυριαζής