Δεν είναι ξένα τα χρήματα με τα οποία συντηρείται η χώρα

09:03 21/1/2024 - Πηγή: Huffington Post Greece

Τι σημαίνει άραγε η ”είδηση” πως η χώρα αναβαθμίζεται οικονομικά;

Τι ακριβώς εννοούμε όταν ισχυριζόμαστε πως η Ελλάδα ξεπέρασε την κρίση χωρίς να πτωχεύσει;

(Κάποιοι θα απαντούσαν εδώ ότι ουσιαστικά πτώχευσε αφού τήν έσωσαν ξένα κεφάλαια).

Στο σημείωμα αυτό θα υποστηρίξω πως η χώρα εξακολουθεί να είναι πτωχευμένη. Και όχι μόνο οικονομικά.

*

Κάθε εργαζόμενος υφίσταται

κρατήσεις από τον μισθό του για υγειονομική περίθαλψη. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες πληρώνουν εισφορές για τον ίδιο σκοπό.

Οι κρατήσεις και εισφορές δεν αποθηκεύονται σε ξεχωριστό λογαριασμό απ’ όπου εκταμιεύονται οι δαπάνες για περίθαλψη. Πάνε όλες μαζί στον ”κουβά” στων δημοσίων εσόδων, οπότε η συμμετοχή του Δημοσίου στην υγειονομική περίθαλψη αποτελεί δαπάνη του κρατικού προϋπολογισμού.

Το ίδιο συμβαίνει και με τον (υψηλό) φόρο που επιβάλλεται στα τσιγάρα και στα οινοπνευματώδη. Φορολογούνται έμμεσα επειδή βλάπτουν την υγεία αλλά οι σχετικές εισπράξεις δεν διατίθενται για την αποκατάσταση των φθορών της υγείας από το κάπνισμα και το αλκοόλ.

Συνεπώς το Δημόσιο παραμένει ο βασικός ανάδοχος περίθαλψης. Τυχόν ιδιωτικές ασφαλίσεις παραμένουν επιλογές εξαίρεσης.

*

Γιατί αυτή η εισαγωγή; Για να δείξω ότι το Ελληνικό κράτος δεν τηρεί την υπόσχεσή του να φροντίζει επαρκώς την υγεία των πολιτών του. (Και όσα θα αναφέρω στη συνέχεια δεν εγγίζουν το άλλο σκάνδαλο της εξαφάνισης των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων κατά τις προηγούμενες δεκαετίες).

Αρχίζουμε. Η συμμετοχή των ασφαλισμένων στην αγορά των φαρμάκων τους είναι 25%, εκτός από ορισμένες κατηγορίες στις οποίες είναι 0%, δηλαδή δεν πληρώνουν καθόλου. Ισχύει για όλα τα φάρμακα;

Όχι. Εδώ και τουλάχιστον είκοσι χρόνια δεν συνταγογραφούνται πολλά αντιβηχικά, δερματολογικά, οφθαλμιατρικά φάρμακα, καθώς και σίδηρος, βιταμίνες κ.ά. Όλα αυτά τα πληρώνει εξ ολοκλήρου ο ασφαλισμένος, από τον οποίο όμως το Δημόσιο έχει εισπράξει κρατήσεις για υγειονομική περίθαλψη. Γιατί άραγε; Μήπως τυχόν αυτά δεν είναι φάρμακα αλλά πχ καλλυντικά;…

Γνωρίζετε μήπως πόσο αποζημιώνει το Δημόσιο για τις ψυχοθεραπείες; Το ποσό των 15 ευρώ ανά συνεδρία! Με μέγιστο όριο τις 8 συνεδρίες τον μήνα οι ασφαλισμένοι αποζημιώνονται με 120 ευρώ. Όταν όλοι ξέρουμε πως οι συνεδρίες ψυχοθεραπείας κοστολογούνται στην πραγματική ζωή από 40 έως 80 ευρώ συνήθως!

Για την λογοθεραπεία και την συμβουλευτική γονέων οι ασφαλισμένοι λαμβάνουν 15 ευρώ επίσης, με πραγματικές τιμές στην αγορά 30-50. Εκεί που η πραγματικότητα υπερβαίνει κάθε φαντασία είναι η ειδική διαπαιδαγώγηση. Πόσο αποζημιώνει το Δημόσιο για κάθε συνεδρία 30-45 λεπτών; Το υπέρογκο ποσό των 1,25 ευρώ!

Εν τω μεταξύ πρόσφατα παρατηρήθηκαν κρούσματα μείωσης των παροχών για τον αυτισμό. Δεν μειώθηκαν οι αμοιβές, απλώς εγκρίνεται από τον ΕΟΠΥΥ μικρότερος αριθμός συνεδριών.

Από την άλλη, η απίστευτη έλλειψη γιατρών και νοσηλευτών στα δημόσια νοσοκομεία (υπολογίζεται ότι χρειάζονται ακόμη 6.000 και 25.000, αντίστοιχα!) μετακυλίει το βάρος της φροντίδας των ασθενών στην οικογένεια.

Επίσης το Υπουργείο Υγείας δεν έχει ακόμη βρει τρόπο να εμποδίζει την απόσυρση κάποιων φαρμάκων με την οποία οι εταιρείες κατά καιρούς μάς αιφνιδιάζουν. Δεν μιλώ για απόσυρση φθηνότερων γενόσημων. Κυριολεκτικά, κάποιοι ασθενείς βρίσκονται στο έλεος των εταιρειών που δημιουργούν τεχνητές ελλείψεις σε φάρμακα στα οποία δεν υπάρχουν γενόσημα! Οι θεραπείες ξαφνικά τινάζονται στον αέρα!

*

Αυτά από την υγεία, την οποία συμβαίνει να γνωρίζω κάπως καλύτερα. Πάμε τώρα – εντελώς επιγραμματικά - και σε άλλους τομείς, όπου βλέπω τα πράγματα ως απλός πολίτης.

Ζούμε σε ένα κράτος το οποίο δεν μπορεί ακόμη να εξασφαλίσει έγκαιρη τοποθέτηση εκπαιδευτικών στα σχολεία. Και όταν τούς τοποθετεί, αδυνατεί να βρει λύση στα τουριστικά μέρη ώστε να τούς στεγάσει. Είναι πασίγνωστο, επίσης, πως η δημόσια εκπαίδευση έχει απαξιωθεί και τα φροντιστήρια καλύπτουν το κενό.

Επιπλέον το κράτος είναι ανίκανο να προστατέψει τις εγκαταστάσεις των σχολείων και των πανεπιστημίων από τους βανδαλισμούς, αρκούμενο να αποκαθιστά τις βλάβες με χρήματα των φορολογουμένων. Τι λέω; Ούτε τα μαθήματα ή τις συνεδριάσεις της συγκλήτου δεν μπορεί να προστατέψει από εισβολές!

Σε μια εποχή όπου ο σιδηρόδρομος διεθνώς καταξιώνεται, αναπτύσσεται, και προτιμάται, ο κρατικός μας μηχανισμός τόν έφερε σε πλήρη αποδιοργάνωση και φονική διάλυση.

Αλλά και όταν προ ετών χρειάσθηκαν να εκδοθούν νέες κάρτες για τις συγκοινωνίες της Αθήνας, η διαδικασία κράτησε για μήνες, με τεράστιες ουρές. Σε όλο αυτό το διάστημα οι μπάρες παρέμεναν ανοιχτές και το κράτος ζημιώθηκε εκατομμύρια ευρώ…

Η προστασία της δημόσιας τάξης, εν τω μεταξύ, έχει ουσιαστικά εκλείψει, ενώ και οι ίδιοι οι αστυνομικοί έχουν εθιστεί να περνούν δίπλα από την κυκλοφοριακή παρανομία και να αδιαφορούν. Καταγγελίες για ενδοοικογενειακή βία περνούν χωρίς αποτέλεσμα, με κατάληξη ενίοτε μια δολοφονία. Το ίδιο αποθαρρύνονται από αστυνομικούς γυναίκες να καταγγείλουν βιασμό ή παρενόχληση.

Ακόμη, στη χώρα μας καθυστερεί ανεπίτρεπτα η δικαιοσύνη, σε βαθμό που αδυνατεί κάποιος να βρει το δίκιο του. Και το σύστημα φυλακών κάθε άλλο παρά σωφρονιστικό είναι - μάλλον ”επιμορφωτικό” πρέπει να λέγεται. Τι λέω; Δεν μπορεί καν να προστατέψει τους κρατούμενους από την κακοποίησή τους! Κλείνει κάποιον στην φυλακή και αδυνατεί να εγγυηθεί την ασφάλειά του.

Τέλος, διαχρονικά πάντα, καμία κυβέρνηση δεν μπόρεσε να εφαρμόσει αποτελεσματικές λύσεις για το πρόβλημα των Ρομά. Με συνέπεια, από τη μια να δυστυχούν και οι ίδιοι, κυρίως οι γυναίκες τους (κατάθλιψη εφάμιλλη των γυναικών της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη), και από την άλλη να συνιστούν διαρκή εστία ανομίας και εγκληματικότητας.

*

Όλα όσα περιγράφηκαν πιο πάνω δεν είναι πολυτέλειες αλλά τα στοιχειώδη, αυτά που κάνουν μια χώρα να λειτουργεί. Με απλά λόγια, λοιπόν, ζούμε σε ένα κράτος το οποίο αδυνατεί να παράσχει επαρκώς τις βασικές υπηρεσίες για τις οποίες υπάρχει! Αφού όλοι οι τομείς του Δημοσίου στους οποίους αναφέρθηκα είναι ο λόγος ύπαρξης ενός κρατικού μηχανισμού.

Ως συμπέρασμα, η ”δημιουργική λογιστική” δεν πέθανε, αλλά ζη και βασιλεύει και πλάθει μαγικές εικόνες. Το κράτος εμφανίζεται ακόμη ζωντανό, μάλιστα δε και με πρωτογενές πλεόνασμα (!), ενώ είναι προφανές ότι τα χρήματα αυτά τά συγκεντρώνει από τρεις πηγές: α) από το εισόδημα όσων καταβάλλουν φόρους και εισφορές ενώ δεν λαμβάνουν ανάλογες υπηρεσίες, β) από την προσωπική εργασία οικογενειών και συγγενών η οποία υποκαθιστά το ελλείπον προσωπικό, γ) από τις δαπάνες που καταβάλλουν τα νοικοκυριά για να συμπληρώσουν τις βασικές υπηρεσίες που δεν λαμβάνουν. Η χώρα λοιπόν λειτουργεί πλασματικά αφού εισπράττει από τους πολίτες της ”δανεικά και αγύριστα”…

Ουσιαστικά και η περιβόητη φοροδιαφυγή δεν αποτελεί παρά μια ανομολόγητη συμφωνία: σού επιτρέπω να διαφεύγεις επειδή δεν σού παρέχω όσα έχω υποσχεθεί. Εξαιρούνται οι δημόσιοι υπάλληλοι που δεν μπορούν να φοροδιαφύγουν, αλλά που ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο προστατεύονται επιμελώς: μονιμότητα, ”στραβά μάτια” στο ωράριο, άδεια μητρότητας, απουσία αξιολόγησης.

Η εν λόγω θλιβερή κατάσταση του κράτους είναι εδραιωμένη διότι είναι παλιά: διατρέχει όλες τις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης. Πρόκειται για σταθερή αποτυχία της πολιτικής, ανεξαρτήτως κυβερνήσεων. Και η χώρα κρατιέται ”όρθια” τεχνητά, αλλά όχι μόνο με τα ξένα χρήματα τα οποία εισέρρευσαν. Είναι ντόπιοι οι πόροι…

Υπάρχει έξοδος; Φαντάζομαι πως ναι, αρκεί να αναγνωρισθεί και να ονομασθεί το πρόβλημα. Κάτι που δεν έχει γίνει ακόμη.