Δομάζος: Όταν φεύγει ο “Στρατηγός” χάνεται κι ένα κομμάτι της παιδικότητάς μας

08:47 27/1/2025 - Πηγή: Huffington Post Greece

27/01/2025 Λίγο πριν την κηδεία - Η ΣΟΡΟΣ ΤΟΥ ΜΙΜΗ ΔΑΜΑΖΟΥ ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ΤΗΣ ΛΕΩΦΟΡΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ.

“Με το Δομάζο αρχηγό / και το Σιδέρη κυνηγό / Γιατ’ ήσουν Ένωση και εγώ / Με χωρισμό σ΄ είχα φοβίσει…”.

Είναι μερικές στιγμές που κάποιες συμπτώσεις  αλλάζουν τον τρόπο σκέψης σου και αναδιαρθρώνουν τα συναισθήματά σου για αυτά που πέρασαν, για αυτά που συμβαίνουν και για αυτά που έρχονται.

Στα sites

κυριαρχεί η είδηση του θανάτου του Δομάζου ενώ το ραδιοφωνάκι δίπλα μου παίζει συνεχώς το παραπάνω τετράστιχο από τα «Λαϊκά» του Κραουνάκη με την εμβληματική φωνή της Πρωτοψάλτη σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου (1993).

«Με το Δομάζο (Παναθηναικός) αρχηγό / και το Σιδέρη (Ολυμπιακός) κυνηγό / Γιατ΄ ήσουν  Ένωση (Παπαϊωάννου, ΑΕΚ) και εγώ / Με χωρισμό σ΄ είχα φοβίσει».

.

Τρία ονόματα ποδοσφαιριστών που μας γυρίζουν πολύ πίσω στην ένδοξη τριπλέτα της Εθνικής Ελλάδος. Ένας- ένας φεύγει από κοντά μας αλλά η μνήμη και οι αναμνήσεις μας τους διατηρούν κοντά μας.

Η “αποδημία” του Δομάζου λύπησε το ποδοσφαιρόφιλο κοινό -και όχι μόνον- και σε όσους έζησαν την εποχή εκείνη της φοβερής ποδοσφαιρικής τριπλέτας της Εθνικής Ελλάδος  γεννάται η ανάγκη του ύστατου «Χαίρε».

Πώς, μπορεί, όμως, κάποιος να αποχαιρετήσει έναν ″Στρατηγό” που επελαύνει ακάθεκτος στον ″κήπο των Αθανάτων”;
Πώς να αποχαιρετήσεις κάποιον που ταυτίστηκε με την αθώα εποχή της παιδικότητάς  σου; 

Πώς να αποχαιρετήσεις  ένα είδωλο, αφού γνωρίζεις πως τα είδωλα λάμπουν περισσότερο όταν “Φεύγουν”;

Πώς να ξαναδείς ποδόσφαιρο με τα σημερινά “αστέρια” του χώρου αυτού που μοιάζουν με “διάττοντες αστέρες” σε ένα σύμπαν του εκμαυλισμού της όρασής μας και της σκέψης μας από την πλανεύτρα εικόνα;

Πώς να ανατρέψεις και με ποια επιχειρήματα (χωρίς να κινδυνέψεις να χαρακτηριστείς γραφικός) την τρέχουσα αντίληψη πως οι μεγάλοι παίκτες είναι προϊόντα-γεννήματα των περίφημων  “υλικοτεχνικών υποδομών” και όχι του ταλέντου; Τον Δομάζο, το «10άρι» του Παναθηναϊκού και της Εθνικής μας, οι “αλάνες” το εκκόλαψαν, όπως και πολλούς άλλους.                                

Πώς  να διηγηθείς και να πείσεις τη νέα  γενιά πως μερικές φορές τα παράσημα του “στρατηγού” δεν τα κερδίζεις με τα εκατομμύρια, αλλά με μία “πορτοκαλάδα”;

Πώς μπορείς να ερμηνεύσεις και να αποδεχτείς το γεγονός πως η αναγνώριση από τον αντίπαλο συνιστά τον απόλυτο έπαινο της ζωής σου;

Πώς μπορείς να είσαι ψύχραιμος και αισιόδοξος για το υπόλοιπο της ζωής σου, όταν κάποια πρόσωπα που γέμιζαν με χαρά την εφηβεία σου “φεύγουν” υπενθυμίζοντάς σε πως ο χρόνος κυλά και για σένα;

Πώς να περιγράψεις με λόγια τη χαρά και την υπερηφάνεια που ένιωθες βλέποντας το 70-71 στη μοναδική τηλεόραση του χωριού σου, κάθε Τετάρτη, τις επιτυχίες της αγαπημένης σου ομάδας που έφθασε στο πιο ψηλό σκαλί του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου (Γουέμπλεϋ), έστω κι αν  δεν ήπιε νερό;

Πώς να ξεχάσεις το «ταξίδι» της Τετάρτης στην Ευρώπη με την ομάδα σου, που κάθε φορά σε ξάφνιαζε με τις νίκες κι ας έλεγες μέσα σου πως “E! αυτή είναι και η τελευταία”;

Ζενές Ες (Λουξεμβούργο), Σλόβαν Μπρατισλάβας, Έβερτον, Ερυθρός Αστέρας (Γιουγκοσλαβία), Άγιαξ. Λες και ήταν χθές…

Να που τότε δεν χαιρόμασταν μόνον με τις νίκες του Παναθηναϊκού, αλλά μαθαίναμε και Γεωγραφία. Διπλό το κέρδος. Θετική ψυχολογία, πλούσια και θετικά συναισθήματα και πνευματική τροφή, έστω και στη Γεωγραφία.

Αυτά που μας έμαθε αργότερα, στις μέρες μας δηλαδή, ο Tim Marshall με το βιβλίο του “Η δύναμη της Γεωγραφίας”, εμείς αμούστακα παιδιά τότε τα μάθαμε στα 17 μας χρόνια ταξιδεύοντας στην Ευρώπη με όχημα την μαυρόασπρη εικόνα της μοναδικής τηλεόρασης του χωριού μας.

Ωστόσο δεν είναι μόνον η θλίψη  που έφυγε από κοντά μας το είδωλο της νιότης μας, αλλά ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο έχασε για πάντα το «10» το καλό. Και πού να βρεις τέτοιο «10»άρι σε ελληνική ομάδα, όταν οι 11 από τους 11 είναι “αλλοεθνείς” !!!

Στρατιώτες υπάρχουν και σήμερα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Οι “στρατηγοί”  λείπουν!

Και μην πει κάποιος πως και εγώ ως φίλος του Παναθηναϊκού και διάγοντας το τρίτο -ήντα της ζωής σου δεν απέφυγα τις εξιδανικεύσεις του παρελθόντος και την αγιοποίηση των νεανικών μου ειδώλων.

Ο άνθρωπος δεν ζει μόνον με τα υλικά αγαθά, αλλά και με τις αναμνήσεις της νιότης του. Μπορεί η μνήμη μας να είναι επιλεκτική σε πρόσωπα και γεγονότα, αλλά έτσι γίνεται πάντα. Στη ζωή δεν μπορείς να τα ορίζεις όλα. Υπάρχουν κάποια που σε οδηγούν σε περίεργες ατραπούς.

Και σε αυτές τις ατραπούς δεν έχεις και πολλές αντοχές. Δεν έχεις, όμως, και τη δύναμη και τις αντιστάσεις για να τις αποφύγεις… Θα τις διαβείς κι ας σε λυπούν.

Ένας φίλος μου έγραψε το αυτονόητο, αλλά και τόσο αληθινό  για το ταξίδι του Δομάζου:

«Δεν είναι μόνο ότι έφυγε ένας πραγματικά μεγάλος ποδοσφαιριστής με ήθος, το κακό είναι ότι πεθαίνει μαζί του μια ολόκληρη εποχή και ένα κομμάτι της παιδικότητάς μου!» (Β.Γ)

«Παρουσιάστε όπλα» στον αποδημήσαντα  Στρατηγό του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Ας είναι αυτός ο τελευταίος χαιρετισμός“, στον στρατηγό  που είχε ως παράσημα την αγωνιστικότητα, το πάθος και την ποδοσφαιρική ευφυία.