Έγκλημα χωρίς τιμωρία

15:49 6/11/2015 - Πηγή: Huffington Post Greece

Με την υπ´αρ. 3804/13 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, η εφημερίδα Ελεύθερος Κόσμος και ο εκδότης της Δημ. Ζαφειρόπουλος καταδικάστηκαν να μου καταβάλλουν το ποσό των 20.000€. Χρειάστηκε να περάσει αρκετός χρόνος μέχρι να τελεσιδικήσει η απόφαση και στη συνέχεια να εκτελεστεί με δυσκολίες, αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις η δικαίωση απαλύνει την οποιαδήποτε ταλαιπωρία. Η καταδίκη τους αφορούσε αποζημίωση για προσβολή της προσωπικότητάς μου και ηθική βλάβη που μου προξένησε ψευδές δημοσίευμα τους.

Σύμφωνα με το

δημοσίευμα της εφημερίδας και του ιστότοπου el.kosmos.gr βγήκα πρόωρα σε σύνταξη ως εργαζόμενη της Ολυμπιακής και παίρνω σύνταξη 2.500€ το μήνα!!! Ο ισχυρισμός αυτός με την πληθώρα των νεαρών συνταξιούχων στην Ελλάδα, είχε περισσή αληθοφάνεια και άρα ήταν με άμεσο και δηλητηριώδη τρόπο βλαπτικός. Ο «δυστυχής» αντίδικος όπως αφοπλιστικά ισχυρίστηκε στο δικαστήριο «παραπλανήθηκε από ανακριβείς και εσφαλμένες πληροφορίες». Σε αυτήν την περίπτωση ο ισχυρισμός του δεν ήταν ψευδής. Εβδομάδες πριν την αναπαραγωγή του ψευδούς δημοσιεύματος από την εφημερίδα Ελεύθερος Κόσμος, το διαδίκτυο κατακλυζόταν από την «είδηση» της συνταξιοδότησής μου. Συγκεκριμένα διαδικτυακά ημερολόγια (blogspot) που έχουν για επάγγελμα την έναντι αμοιβής εκτόξευση λάσπης ανέλαβαν την εργολαβία.

Και είναι αλήθεια ότι σε χώρες με απολυταρχικά καθεστώτα κρατικές αυθαιρεσίες, βαρβαρότητες και βασανισμοί αναδείχτηκαν από ανώνυμους bloggers.

Στη συνέχεια η σκυταλοδρομία της συκοφαντίας ήταν εύκολη υπόθεση. Σε μια περίοδο μάλιστα που τα σκληρά μέτρα του μνημονίου πριόνιζαν το εισόδημα της ελληνικής οικογένειας, οι χρήστες του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ευκολόπιστοι κατ' αρχήν και εξοργισμένοι από την «προκλητική» είδηση, την διέδιδαν συνοδεύοντάς την με δηλητηριώδη σχόλια. Αντί να καταδικαστούν όμως πρωτίστως οι αρχικοί συκοφάντες, που με την διαδικτυακή τους λειτουργία προκάλεσαν την ευρύτατη διάδοση του ψεύδους, καταδικάστηκε μόνο ο τελευταίος «έντυπος» και άρα ανιχνεύσιμος κρίκος αυτής της αλυσίδας ψευτιάς...

Η προσπάθειά μου να εντοπίσω και να στραφώ εναντίον των blogs που αρχικά (και έχοντας επίγνωση της συκοφαντίας) διέδωσαν την «είδηση, έπεσε πάνω στον τοίχο της μη επιτρεπόμενης άρσης του απορρήτου για τους διαχειριστές και τους υπευθύνους. Ο νόμος επιτρέπει την άρση του απορρήτου μόνο για λόγους εθνικής ασφάλειας και για συγκεκριμένα κακουργήματα, μεταξύ των οποίων η εκβίαση. Το αδίκημα της συκοφαντικής δυσφήμισης συνιστά πλημμέλημα και επομένως όπως μου υπεδείχθη από την Αρχή Προστασίας του Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, θα έπρεπε να καταγγείλω ότι εκβιάζομαι από συγκεκριμένο πρόσωπο και κατόπιν αυτού οι Εισαγγελικές αρχές να επιτρέψουν την άρση του απορρήτου για τα συγκεκριμένα διαδικτυακά ημερολόγια και να δρομολογηθεί η δυνατότητα δίωξης του υπευθύνου, ή των υπευθύνων. Με δυο λόγια, όπως μου είπαν, σε αυτές τις περιπτώσεις, το έγκλημα μένει χωρίς τιμωρία.

Η διαδικασία αυτή δεν ισχύει για τους ιστότοπους που έχουν το διακριτικό "gr" και οι οποίοι έχοντας έδρα τους την Ελλάδα υποχρεούνται εκ του νόμου να γνωστοποιήσουν στην Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών τον νόμιμο υπεύθυνό τους. Έτσι η εργολαβία των πληρωμένων και ακαταδίωκτων κονδυλοφόρων εκτελείται στη χώρα μας και παγκοσμίως μέσω διαδικτυακών ημερολογίων (blogspot) και οχι μέσω ιστοτόπων(gr).

«Η ανωνυμία είναι η ασπίδα από την τυραννία της πλειοψηφίας». Με αυτήν τη φράση το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ θέλησε το 1995 (υπόθεση Maintyre v Ohio Elections Commission) να τονίσει την συμβολή του ανώνυμου λόγου στην εύρυθμη λειτουργία της δημοκρατίας, για να συμπληρώσει μόλις δυο χρόνια μετά (υπόθεση Reno v ACLU) ότι η συνταγματική προστασία της ανωνυμίας περιλαμβάνει και το διαδίκτυο. Και είναι αλήθεια ότι σε χώρες με απολυταρχικά καθεστώτα κρατικές αυθαιρεσίες, βαρβαρότητες και βασανισμοί αναδείχτηκαν από ανώνυμους bloggers. Αλλά και στην δημοκρατική χώρα μας μια σειρά από καταστρατηγήσεις του κράτους δικαίου και της νομιμότητας έγιναν γνωστά και η κοινή γνώμη ευαισθητοποιήθηκε μέσα από διαδικτυακές ανώνυμες παρεμβολές.

Η απόπειρα φίμωσης της ελευθερίας του λόγου μπορεί να πάρει ανατριχιαστικές διαστάσεις και θα πρέπει όλοι μας να είμαστε εξαιρετικά ευαισθητοποιημένοι. Θυμόμαστε όλοι τη φίμωση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης από το καθεστώς Ερντογάν στην γειτονική Τουρκία, μια απόπειρα να αποτραπεί η ενημέρωση όχι μόνο του Τούρκικου λαού, αλλά και της παγκόσμιας κοινής γνώμης. Σε πολλές σύγχρονες κοινωνίες η ανωνυμία στη διάχυση και τη διακίνηση των πληροφοριών μπορεί να αποτελεί το μοναδικό όχημα για την ενημέρωση και την επικοινωνία.

Και σε κάθε περίπτωση έχουν περάσει πολλά χρόνια από το 1629 όταν ο καρδινάλιος Ρισελιέ απαγόρευε σε κάθε τυπογράφο ή βιβλιοπώλη να πουλά βιβλίο ή γραπτό που δεν φέρει το όνομα του συγγραφέα ή του τυπογράφου.

Από το καθεστώς όμως της αναγκαίας προστασίας της ανωνυμίας με στόχο την ελευθερία του λόγου και της ενημέρωσης, μέχρι το καθεστώς της απόλυτης προστασίας σε επαγγελματίες εκβιαστές και «εκτελεστές συμβολαίων» υπάρχει ένας χώρος που τα δημοκρατικά αντανακλαστικά της παγκόσμιας κοινότητας οφείλουν σήμερα πλέον να καλύψουν. Η προστασία της αξιοπρέπειας του ατόμου αποτελεί θεμέλιο του ανθρώπινου πολιτισμού και αξία που δεν μπορεί να υποχωρεί απέναντι σε άλλες υποτιθέμενα υπέρτερες. Κατά συνέπεια η συμπερίληψη της συκοφαντικής δυσφήμησης στα εγκλήματα εκείνα για τα οποία αίρεται η ανωνυμία του δράστη συνιστά μια απόφαση, η οποία χωρίς να οδηγεί σε φίμωση και γενική άρση της ανωνυμίας, αποτελεί αναγκαίο «δίχτυ προστασίας» και πολιτισμού θα έλεγα στην ζούγκλα των επίδοξων εκβιαστών.

-- This feed and its contents are the property of The Huffington Post, and use is subject to our terms. It may be used for personal consumption, but may not be distributed on a website.