Είδα: Το «Λίλιομ» σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου

11:51 2/2/2015 - Πηγή: Huffington Post Greece

Πώς ένα άγνωστο, στο ελληνικό κοινό, έργο αναζωογονεί την ταυτότητά του ως κλασικό; Ο Θωμάς Μοσχόπουλος έχει την απάντηση. Στο «Λίλιομ» του Φέρεντς Μόλναρ -ένα εκ πρώτης όψεως συγκινητικό μελόδραμα με έντονα τα χαρακτηριστικά της λαϊκότητάς του- αναγνωρίζουμε ένα σκληρό έργο για καθημερινούς ανθρώπους, για την πραγματική ζωή και τις διαστάσεις της, τους ήρωες και τους αντι-ήρωές της, αλλά και για την ποίηση, τα όνειρα και τα υψηλά συναισθήματα που βουτούν στη βρώμικη λάσπη του δρόμου πριν βρουν τα λόγια για να ειπωθούν - κι ας μείνουν για πάντα λόγια και σύννεφα επιθυμιών. Ένα κείμενο με έμμεσο

κοινωνικο-πολιτικό σχόλιο (αλλά εξίσου επιδραστικό) μέσα από το οποίο η λύπη γκρεμίζει τα πρόσωπά του, ενώ το φως αχνοφαίνεται στο βάθος του.
Είναι, λοιπόν, πραγματικά συγκινητικό το πώς όλα αυτά τα πυκνά χαρακτηριστικά, παρά τη φαινομενική απλοϊκότητα του έργου -το τονίζουμε ξανά- βρίσκουν το χώρο τους σε μια λιτή σκηνοθεσία• και στη συνέχεια την εξυψώνουν σε ένα ονειρώδες υλικό. Και ίσως είναι αυτή η ονειρική συνθήκη που δικαιολογεί τα προβλήματα στο ρυθμό της παράστασης. Ο Θωμάς Μοσχόπουλος διανύει με απλά μέσα (τρόπος που τον αντιπροσωπεύει σε όλες του τις σκηνοθεσίες) όλη την απόσταση που συνδέει τον νατουραλισμό ως την ποίηση, το γκροτέσκο ως το παραμυθιακό. Μας δίνει πολύ ωραίες εικόνες μιας παιχνιδιάρικης ζάλης (καθοριστική η συμβολή της Ελλης Παπαγεωργακοπούλου στα σκηνικά - κάτι που δεν μπορούμε να πούμε πως συμβαίνει και στον σχεδιασμό των κοστουμιών τα οποία υπογράφει επίσης η ίδια), ωραίες ατμόσφαιρες (χάρη στους, αφοπλιστικής ομορφιάς, φωτισμούς της Σοφίας Αλεξιάδου) και φυσικά διεισδύει στις ψυχές των ηρώων, γνωρίζοντας πως είναι χαρακτήρες που μας μοιάζουν και μας μιλούν σε πρώτο πρόσωπο.

Με ακρίβεια ανατόμου, ο σκηνοθέτης αναδεικνύει τις ποιότητες των καθημερινών ανθρώπων μέσα από την ιστορία του Λίλιομ, ενός γοητευτικού αλητάκου που θέλει να αγαπήσει και δυσκολεύεται, που είναι αθώος, αλλά συμπεριφέρεται σαν ένοχος, που θέλει να πιάσει την καλή και αποτυγχάνει παταγωδώς. Οι άνθρωποι γύρω του στροβιλίζονται σε μια δίνη (όπως πολύ ωραία το αποδίδει ο Μόλναρ σαν το στροβιλισμό ενός καρουζέλ) και δικαιολογεί τη φράση του Λίλιομ στην έναρξη «μα τι είναι η ζωή χωρίς λίγη ζάλη;».

Όλη αυτή η οπτική δένει εξαιρετικά με τη φυσικότητα που διατρέχει το παίξιμο του θιάσου. Και πάλι σε δουλειά του Θωμά Μοσχόπουλου συναντάμε μια ισχυρή και συνεκτική ομάδα. Αναλυτικά, ο Γιώργος Χρυσοστόμου στον κεντρικό ρόλο, μοιάζει να είναι ο ορισμός αυτής της φυσικότητας, γήινος, ανθρώπινος και ουσιαστικός, αλλά και όπως έχουμε πει πολλές φορές στο παρελθόν, ενστικτώδης. Δίπλα του, η Αννα Καλαϊτζίδου ισχνή και εύθραυστη στο ρόλο της Τζούλια κάνει ένα ωραίο ζευγάρι μαζί του. Η Φιλαρέτη Κομνηνού παρά τον μικρό αλλά καθοριστικό ρόλο της μαντάμ Μουσκάτ, αυξάνει το ερμηνευτικό ενδιαφέρον της παράστασης σε κάθε σκηνή που εμφανίζεται. Η Εμιλυ Κολιανδρή ενεργοποιεί το ταλέντο της κωμικής της αφέλειας και των θαυμάσιων εκφράσεών της, και πετυχαίνει μια πολύ καλή χημεία με την επίσης κωμική φύση του Γιάννη Κλίνη. Η Κίττυ Παϊτατζόγλου ευχάριστα αποκαλυπτική στο ρόλο της γηραιάς θείας -παρά ως κόρη του Λίλιομ-, ενώ ο Σωκράτης Πατσίκας φτιάχνει ένα επαρκές πορτρέτο του καιροσκόπου Φισκούρ.
Μια παράσταση-ήρεμη δύναμη.

Στέλλα Χαραμή

Διαβάστε περισσότερο tospirto.net για ό,τι συμβαίνει στις τέχνες

Θέατρο Πόρτα,Μεσογείων 59, τηλ. 210 77 11 333,