Είμαστε ένα απέραντο φρενοκομείο

10:04 16/12/2016 - Πηγή: Huffington Post Greece

Η φράση στον τίτλο, ανήκει στον Κωνσταντίνο Καραμανλή και αναφερόταν στην εσωτερική πολιτική κατάσταση της χώρας το 1980. Σήμερα, εκτιμώ ότι είναι περισσότερο επίκαιρη από τότε. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Όταν λοιπόν οι εξελίξεις στην ελληνική οικονομία έφτασαν στο μη παρέκει από τα πειράματα των δανειστών, ο ελληνικός λαός αποφάσισε να αντιδράσει και ως ύστατη σανίδα σωτηρίας βούτηξε από το σβέρκο ένα μικρό κόμμα της Αριστεράς, το οποίο το ανέβασε βίαια στη εξουσία. Εκείνο το μικρό κόμμα, ανέλαβε την ευθύνη να βγάλει τη χώρα από τον φαύλο κύκλο της κρίσης. Άπειρο

αλλά πρόθυμο να δοκιμάσει τις δυνάμεις και τις ιδέες του. Ευτύχησε να βρει στο πρόσωπο του νεαρού Αλέξη Τσίπρα έναν ταλαντούχο και συμπαθέστατο πολιτικό ηγέτη που αποδέχτηκε την ευθύνη και ας μην γνώριζε κανείς τότε, τα βάρη που έπρεπε να σηκωθούν.

Βεβαίως, για να γίνει δυνατή η ανάληψη της κυβερνητικής ευθύνης χρειάστηκε η συνεργασία με το μικρό κόμμα του Π. Καμένου, τους ΑΝΕΛ. Η... λεπτομέρεια αυτή συχνά λησμονείται από όσους ασκούν κριτική, λες πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτοδύναμη στην εξουσία. Τα συστημικά κέντρα της Ευρώπης αιφνιδιάστηκαν. Η αριστερή παρένθεση έπρεπε να κλείσει το συντομότερο δυνατόν και η αριστερή κυβέρνηση της Ελλάδας, να γίνει παράδειγμα προς αποφυγή σε όλη την Ευρώπη. Έτσι έσφιξαν την μέγγενη. Η επιλογή του δημοψηφίσματος ήταν μονόδρομος. Το αποτέλεσμα εξέπληξε τους πάντες που δεν μπορούσαν να πιστέψουν, ότι ένας λαός που τον έχουν στριμώξει με τα capital controls και έκανε ουρές κάθε μέρα στα ΑΤΜ για να βγάζει τα 60 ευρώ, θα απαντούσε με ένα τόσο βροντερό όχι. Η κυβέρνηση Τσίπρα απέσπασε όσες βελτιώσεις μπορούσε να αποσπάσει σε εκείνες τις συνθήκες και συμβιβάστηκε με το τρίτο μνημόνιο, διότι η μοναδική εναλλακτική που υπήρχε ήταν να παραδώσει την εξουσία στον Σαμαρά και το Βενιζέλο. Ακολούθησε η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και οι εξ αριστερών κατηγορίες για προδοσία!

Η χώρα οδηγήθηκε σε εκλογές στις οποίες εκλογές ο ελληνικός λαός επέλεξε πάλι ΣΥΡΙΖΑ. Ο αγώνας συνεχίστηκε και οι συσχετισμοί άλλαξαν. Σήμερα δεν υπάρχει σώφρων πολιτικός ηγέτης που να μην θεωρεί τα αιτήματα της ελληνικής κυβέρνησης δίκαια μα κυρίως αναγκαία για την συνοχή και το μέλλον της Ένωσης. Ομπάμα, Πούτιν, Ολάντ, Ρέντζι, Ντράγκι, Γιούνγκερ, Γκάμπριελ και τόσοι άλλοι, στηρίζουν την ελληνική κυβέρνηση ζητώντας τερματισμό της λιτότητας και στροφή στην ανάπτυξη. Και ενώ το διεθνές κλίμα είναι ευνοϊκό, στην κρισιμότερη στιγμή των διαπραγματεύσεων η κυβέρνηση παλεύει κυριολεκτικά χωρίς κανέναν σύμμαχο στο εσωτερικό της χώρας.

Η ΝΔ και κυρίως ο Κυριάκος Μητσοτάκης, παρότι οι διαπραγματεύσεις βρίσκονται στο πλέον κρίσιμο σημείο και το περιβάλλον στην γειτονιά μας είναι ρευστό και άκρως επικίνδυνο, επιμένει να ζητάει εκλογές εδώ και τώρα, υποστηρίζοντας ουσιαστικά τους απέναντι σκληρούς Σόιμπλε και ΔΝΤ, προσδοκώντας να ρίξουν την κυβέρνηση για λογαριασμό του. Χαρακτηριστική της πολιτικής τυφλότητας του κ. Μητσοτάκη είναι η δήλωση, μετά την αντίδραση του Σόιμπλε, ότι: «Ο πρωθυπουργός είναι ανήθικος και επικίνδυνος» (!) που σημαίνει; Ότι ο Σόιμπλε είναι ηθικός και ακίνδυνος;! Στο ίδιο μήκος κύματος και η κ. Γεννηματά με τον κ. Θεοδωράκη. Το ΚΚΕ κοντράρει σε όλα, διαβλέποντας τον κίνδυνο επιτυχίας (!) της ρεφορμιστικής κυβέρνησης που θα αποπροσανατολίσει τις λαϊκές μάζες από τον στόχο της επανάστασης, της κατάληψης της εξουσίας και της εφαρμογής του επιστημονικού σοσιαλισμού! Μη γελάτε, αυτά λένε.

Στην παρακάτω αριστερή πανσπερμία, χάνει μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Ο Αλέκος Αλαβάνος κάνει δημοσίως βουντού για να εξαφανίσει τον Τσίπρα, νομίζοντας ότι αν παρέμενε εκείνος στο τιμόνι του ΣΥΡΙΖΑ, η πορεία προς την εξουσία θα ήταν ίδια. Η Ζωή έχει εξαντλήσει όλες τις κατάρες που υπάρχουν στο ελληνικό λεξιλόγιο κατά του Τσίπρα. Ο Παναγιώτης, προδότη τον ανεβάζει πουλημένο τον κατεβάζει. Ο Μίκης γράφει υβριστικές επιστολές για να τον ισοπεδώσει. Ο Μανώλης ζητάει τα πατριωτικά ρέστα. Ομολογώ τέτοια ενότητα δράσης κατά μιας κυβέρνησης από όλο το πολιτικό φάσμα, δεν έχει ξανασυμβεί στη σύγχρονη πολιτική μας ιστορία.

Και όλα αυτά προέρχονται από το έλλειμμα δημοκρατικής κουλτούρας, σε ότι αφορά την Αριστερά. Η χώρα έχει Σύνταγμα και το πολίτευμα της είναι η κοινοβουλευτική δημοκρατία. Οι κυβερνήσεις Τσίπρα με ποσοστά 36% δεν είχαν, ούτε έχουν κανένα δημοκρατικό δικαίωμα να αποφασίσουν ρήξεις που θα δέσμευαν το σύνολο του ελληνικού πληθυσμού σε καταστάσεις, που αν δεν πετύχαιναν δεν θα ήταν επανορθώσιμες. Και με τη χώρα ουσιαστικά χρεοκοπημένη, τον παραγωγικό της ιστό αδύναμο, χωρίς συναλλαγματικά διαθέσιμα για εισαγωγές πρώτης ανάγκης, χωρίς στρατηγικές συμμαχίες, το άλμα στο κενό θα ήταν ολέθριο. Όσο ολέθριο θα ήταν, η Αριστερά να αποδεχτεί ότι δεν μπορεί ούτε θέλει να κυβερνήσει, διότι έχει ιδεολογικούς φραγμούς που της το απαγορεύουν. Η παράδοση της εξουσίας με την πανηγυρική δικαίωση του Σαμαρά και του Βενιζέλου, θα επισφράγιζε το τέλος της κοσμικής αριστεράς και την οριστική αποικιοποίηση της χώρας. Και απορώ για το πόσο μπορεί να τυφλώσει η ζηλοφθονία άνδρες, με γενναίο ιστορικό παρελθόν. Άνδρες που δυστυχώς στην εποχή τους, η Αριστερά ήταν υποχρεωμένη από το μοίρασμα του κόσμου να κινείται γύρω από το 10% σε εκλογική δύναμη. Άνδρες που για να πέσει η μετεμφυλιακή δεξιά από την εξουσία, δεν δίστασαν να στηρίξουν τον Γεώργιο Παπανδρέου. Άνδρες που μετά την μεταπολίτευση συστρατεύτηκαν, για ορισμένο χρόνο, με τον Μητσοτάκη και τον Ανδρέα.

-- This feed and its contents are the property of The Huffington Post, and use is subject to our terms. It may be used for personal consumption, but may not be distributed on a website.