Είναι ο Σάββας Ξηρός ήρωας;

11:47 27/1/2016 - Πηγή: Huffington Post Greece

Το ερώτημα είναι εξαιρετικά απλό και απολύτως σαφές. Eίναι ο Σάββας Ξηρός δολοφόνος, καταδικασμένος τρομοκράτης; Απάντηση: Είναι. Τότε πως, πολλοί από εσάς θα ρωτήσετε, «τολμά» το Εθνικό Θέατρο να ανεβάσει παράσταση εν μέρει βασισμένη στο βιβλίο του Σάββα Ξηρού «Η μέρα εκείνη:1560 ώρες στην Εντατική. Μια μαρτυρία για το δικό μας Γκουαντάναμο» όπως είναι ολόκληρος ο τίτλος του βιβλίου που εκδόθηκε το 2006 από την Ισπανίδα σύντροφο του Αλίθια Ρομέρο Κορτέζ.

«Πώς τολμά», φωνάζει με απόλυτα δικαιολογημένη

συναισθηματική φόρτιση η Ομάδα συγγενών θυμάτων τρομοκρατίας «Ως Εδώ», «ένα θέατρο που χρηματοδοτείται από το ελληνικο Δημόσιο, δηλαδή με χρήματα των φορολογούμενων, να δίνει την «ευκαιρία» στον Ξηρό να κάνει Τέχνη. Να γίνει Τέχνη. Να δείξει Τέχνη. Και δι' αυτού του τρόπου να εξαγνιστεί η τρομοκρατική πράξη». «Έχουμε κουραστεί», καταλήγει, η ανακοίνωση-καταγγελία της Ομάδας «Ως Εδώ», «να βλέπουμε τους ανθρώπους μας να δολοφονούνται ξανά και ξανά και ξανά. Έχουμε κουραστεί από την «ηρωοποίηση» μιας χούφτας ακριβοπληρωμένων δολοφόνων».

Για να είμαι ειλικρινής δε με εξέπληξε ούτε η αντίδραση ούτε ο καταγγελκτικός τόνος της ομάδας «Ως Εδώ». Ακριβώς τα ίδια επιχειρήματα άκουσα από τα χείλη του γιού του θύματος της 17Ν Παύλου Μπακογιάννη, Κώστα, τον περασμένο Ιούνιο κατα τη διάρκεια της επίσημης παρουσίασης του βιβλίου μου «Ακραία Φαινόμενα Διαρκείας: Βία και τρομοκρατία στη Μεταπολίτευση» στην οποία είχα τη «γενναιότητα» (όπως μου είπε μετά κάποιος από το περιβάλλον Μπακογιάννη) να τον προσκαλέσω στο πάνελ να εκφράσει την άποψη του. Το βιβλίο μου, που περιτό να προσθέσω, δεν άρεσε στον Μπακογιάννη, προσπαθεί-και αν λάβει κανείς υπόψη τις μέχρι τώρα βιβλιοκριτικές το καταφέρνει - όχι να αξιολογήσει ηθικά αλλά επιστημονικά το φαινόμενο και να εξηγήσει γιατί η τρομοκρατία αποτελεί, δυστυχώς, πλέον μόνιμο χαρακτηριστικό της ελληνικής πολιτικής ζωής από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.

Αυτό που προσπάθησα να εξηγήσω, μάταια όμως, στον Κώστα Μπακογιάννη και στους συγγενείς-θύματα της τρομοκρατίας που είχαν έρθει στην εκδήλωση, παρά την συγκινησιακή φόρτισή τους, ήταν ότι όσοι ζουν σε φιλελεύθερες δημοκρατικές κοινωνίες σπάνια επιλέγουν την πολιτική βία χωρίς να υπάρξει κάποιου είδους ζύμωση. Δεν είναι άπλα οι «κακοί» της υπόθεσης. Με άλλα λόγια, οι εξτρεμιστές δεν εμφανίζονται από το πουθενά και χωρίς αιτία, ειδικά σε μια χώρα με την περίπλοκη και ταραγμένη ιστορία της Ελλάδας. Όταν ξεκινά μια τρομοκρατική καμπάνια, υπάρχει λόγος για κάθε βόμβα, κάθε πυροβολισμό, κάθε ρουκέτα.

Το άλλο που προσπάθησα να εξηγήσω ήταν ότι δε χρειάζεται να είναι κάποιος απολογητής της τρομοκρατίας για να αναγνωρίσει ότι πολλά από τα παράπονα αυτών των οργανώσεων -κατάχρηση εξουσίας, πολιτική διαφθορά, αστυνομική βιαιότητα- είναι εύλογα, θεμιτά και σε καμία περίπτωση ασήμαντα. Αυτό, βέβαια, δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση κάποιας μορφής δικαίωση ή αποδοχή της δράσης των τρομοκρατών. Όμως, θα έπρεπε, δεν θα έπρεπε (;) να μας προβληματίζει για παράδειγμα, γιατί η εξάρθρωση και φυλάκιση της 17Ν, αντί να αποθαρρύνει και να ευνουχίσει το κίνημα της ένοπλης πάλης, οδήγησε αντιθέτως στην εμφάνιση νέων ομάδων αντάρτικου πόλης και στην αύξηση και ένταση της επαναστατικής βίας. Επίσης, θα έπρεπε, δεν θα έπρεπε (;), να μας προβληματίζει ότι η τρομοκρατική βία έχει γίνει πλέον μέρος της καθημερινότητας της χώρας κι'οτι δεν υπάρχει στον ορίζοντα καμία ένδειξη κάποιου δρόμου διαφυγής.

Να το πω απλά. Είναι ευκολότερο και ηθικά βολικό να συνεχίσουμε να προσεγγίζουμε τα μέλη των οργανώσεων ως πολιτικοποιημένους τυχοδιώκτες και τη χρήση βίας που ασκούν ως ένδειξη παραβατικής /εγκληματικής συμπεριφοράς, αγνοώντας την ευρύτερη επαναστατική κουλτούρα της χώρας και τις πολιτικές και κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες που για δεκαετίες τωρα τη διευκολύνουν. Αυτή η προσέγγιση, ωστόσο, δεν εξηγεί γιατί βίαιες επαναστατικές οργανώσεις σαν την 17Ν και τους Πυρήνες της Φωτιάς και προσωπικότητες σαν τον Κουφοντίνα, τον Ξηρό, τον Μαζιώτη και τη Ρούπα εξακολουθούν να εμφανίζονται, να πυροβολούν και να σκοτώνουν.

Θα συμφωνήσω απολύτως με την ομάδα «Ως Εδώ». Ο Σάββας Ξηρός δεν είναι ήρωας. Είναι ένας καταδικασμένος τρομοκράτης που εμπλέκεται σε 85 τρομοκρατικές ενέργειες σε διάστημα δεκαεπτά ετών. Και ενώ είναι εύκολο, για να παραφράσω τον Ντοστογιέφσκι στους Δαιμονισμένους να αποκηρύξεις τον παραβάτη, το δύσκολο είναι να τον κατανοήσεις. Και αυτό ακριβώς προσπαθουν βιβλία σαν το δικό μου και θεατρικές παραστάσεις όπως η «Ισορροπία του Nash» που παρουσιάζεται έως 31 Ιανουαρίου στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Να κατανοήσουν και να προσφέρουν όχι άλλοθι, νομιμοποίηση και ηρωποίηση στη βία και τους τρομοκράτες αλλά απαντήσεις σε κρίσιμης και χρόνιας σημασίας ερωτήματα.

*Το βιβλίο του Γιώργου Κασιμέρη «Ακραία Φαινόμενα Διαρκείας: Βία και Τρομοκρατία στη Μεταπολίτευση», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

-- This feed and its contents are the property of The Huffington Post, and use is subject to our terms. It may be used for personal consumption, but may not be distributed on a website.