Είναι το «Narcos» η πιο διασκεδαστική σειρά που παίζεται τώρα;

17:25 11/10/2015 - Πηγή: Huffington Post Greece

Η προσωπικότητα του Pablo Escobar πάντοτε με συνάρπαζε. Ανήκει στους “κακούς” της ιστορίας, για τους οποίους θέλω να διαβάζω, να μαθαίνω, να ακούω ιστορίες.Η εξιστόρηση της ζωής του, παρά το γεγονός πως έχουν πλέον περάσει περισσότερα από 20 χρόνια από την ημέρα του θανάτου του, εξακολουθεί να ιντριγκάρει συγγραφείς, σκηνοθέτες και σεναριογράφους. Έτσι, μόνο τα τελευταία χρόνια είχαμε τις ταινίες "Blow", "Escobar: Paradise Lost", "Sicario" και πριν ένα περίπου μήνα, ήρθε και το "Narcos".

Όλα, καταπιάνονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με τον σχεδόν μυθικό κακοποιό. Από διαφορετικές οπτικές

γωνίες, με μεγαλύτερες ή μικρότερες δόσεις μυθοπλασίας, με διαφορετικούς τρόπους αφήγησης, πάντα όμως με τον “Patron” παρόντα.Βλέποντας το "Escobar: Paradise Lost", την ταινία στην οποία ο Benicio Del Toro φοράει τα παπούτσια του Κολομβιανού βαρόνου, απογοητεύτηκα. Δεν είναι ότι δεν μου άρεσε η ταινία, μια χαρά ήταν, απλά απέφυγε να εστιάσει στις λεπτομέρειες και τη ζωή του ίδιου του Escobar, αφήνοντάς τον σε δεύτερο πλάνο για να παραχωρήσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ιστορία του τουρίστα Nick, ο οποίος ερωτεύτηκε την ανιψιά του τσάρου της κοκαΐνης.Εγώ ήθελα όμως ήθελα περισσότερα γεγονότα, περισσότερη λεπτομέρεια για τον Escobar. Τότε ήρθε σαν από μηχανής Θεός το "Narcos".

Η δίκαιη κριτική

Μόλις έμαθα ότι το Netflix θα κυκλοφορήσει μια βιογραφική σειρά για τον Escobar, ένιωσα μια γλυκιά ανυπομονησία. Netflix- Eκδρομές-Ναρκωτικά, Escobar, 10 επεισόδια ταυτόχρονα, λίγα πράγματα μπορούν να πάνε λάθος σε μια τέτοια εξίσωση.
Ο προγραμματισμός μου είχε κανονιστεί. Μόλις τελείωνα το Mr. Robot, θα έπιανα το "Narcos". Στο μεταξύ, αρκετοί φίλοι μου είχαν ήδη ξεκινήσει να το βλέπουν και μου μετέφεραν τον ενθουσιασμό τους. Όλα έμοιαζαν ιδανικά.
Μέχρι που ήρθε το κείμενο του Θοδωρή “Γιατί έκοψα μαχαίρι το Narcos”. Δεν το κρύβω, η παρουσία ενός τέτοιου άρθρου, ειδικά όταν αυτό έχει γραφτεί από τον Θοδωρή, του οποίου το γούστο στις σειρές σπάνια λαθεύει, με προβλημάτισε. Για να μην επηρεαστώ αρνητικά, πήρα μια γενναία απόφαση. Πρώτα θα τελείωνα την πρώτη σεζόν του "Narcos" και μετά θα το διάβαζα, για να δω κατά πόσο συμφωνώ.

Το παράδοξο είναι ότι συμφωνώ σχεδόν σε όλα με το Θοδωρή όμως παρ’ όλα αυτά η σειρά μου άρεσε πάρα πολύ. Κι εξηγούμαι.
Πράγματι το "Narcos" τηρεί πιστά την πεπατημένη της αφήγησης της ζωής του Escobar, χωρίς ιδιαίτερη φαντασία, δραματουργικά κόλπα και ιδιαίτερο context σε κοινωνικό και ηθικό επίπεδο. Διηγείται και δεν επινοεί (σχεδόν) τίποτα.

Ισχύει ότι μερικά κομβικά σημεία της εξέλιξης της ιστορίας παρουσιάζονται κάπως “βιαστικά”. Όμως, για μένα που το ζητούμενο ήταν απλά η καταγραφή της ζωής του διαβόητου κακοποιού με κάθε αληθοφανή λεπτομέρεια, αυτή η σειρά ήταν απολαυστική.
Στο σημείο αυτό θέλω να βγάλω κάτι από μέσα μου. Αφού διάβασα το κείμενο Στο σημείο αυτό θέλω να βγάλω κάτι από μέσα μουτου Θοδωρή, έκανα μια βόλτα κι από τα σχόλια. Παιδιά, όταν δεν συμφωνείτε με τη γνώμη κάποιου, μπορείτε απλά να εξηγήσετε ευγενικά τους λόγους της διαφωνίας σας, χωρίς να περνάτε σε προσωπικές επιθέσεις και χαρακτηρισμούς. Δεν είναι υποχρεωτικό σε όλους μας να αρέσουν τα ίδια πράγματα, ούτε είναι λύση να εκφράζει κάποιος τη γνώμη του μόνο για να αποθεώσει μια σειρά και όταν δεν του αρέσει να το κρατάει για τον εαυτό του. Όποιος κριτικάρει κάτι που μας αρέσει, δεν είναι θανάσιμος εχθρός μας

Γιατί το απόλαυσα

Όπως σου είπα ήδη, σέβομαι και καταλαβαίνω απόλυτα γιατί ο Θοδωρής έκοψε μαχαίρι το "Narcos" μόλις στο δεύτερο επεισόδιο και θα παραθέσω ψύχραιμα τους λόγους που εγώ το είδα όλο μέσα σε μια εβδομάδα.Το "Narcos" είναι στην ουσία ένα εξαιρετικά γυρισμένο ντοκιμαντέρ. Ένα ντοκιμαντέρ όμως με τρομερή σκηνοθεσία, γρήγορη ροή της ιστορίας, η οποία δεν σε κάνει να βαριέσαι δευτερόλεπτο και έναν ηθοποιό - αποκάλυψη: Ο Wagner Moura είναι υποδειγματικός στο ρόλο του Escobar και σε βοηθάει να ξεπεράσεις με άνεση την κάπως παράταιρη βραζιλιάνικη προφορά του.

Παρ’ όλα αυτά, εμένα δεν με κέρδισε ούτε η σκηνοθεσία, ούτε η φωτογραφία, ούτε οι ερμηνείες. Ή εν πάση περιπτώσει, αν και βοήθησαν σημαντικά, δεν ήταν αυτά που έκαναν τη διαφορά. Τη διαφορά την έκανε αυτή καθαυτή η αληθοφάνεια της σειράς.
Το "Narcos" με κέρδισε από τους τίτλους αρχής, όταν μας δείχνει τον αληθινό Escobar και τον αληθινό Steve Murphy. Με κέρδιζε κάθε φορά που έδειχνε πλάνα από δελτία ειδήσεων της εποχής, κάθε φορά που έδειχνε δηλώσεις του Μπους και αυθεντικά πλάνα των πολιτικών της Κολομβίας και των κακοποιών που πέρασαν την πόρτα της φυλακής.

Αυτή η αίσθηση ότι όλα όσα έβλεπα στην οθόνη μου, έχουν γίνει *σχεδόν* με τον ίδιο τρόπο και στην πραγματικότητα, με ανατρίχιαζε. Συνέλαβα τον εαυτό μου πολλές φορές να πατάει pause, για να ψάξω ένα σημαντικό γεγονός που εκτυλίχθηκε στη σειρά, προκειμένου να ελέγξω αν όντως συνέβη και να διαβάσω περισσότερες λεπτομέρειες. Δεν υπήρξε ούτε μια φορά που απογοητεύτηκα, καθώς όλες οι σκηνές ήταν βγαλμένες μέσα από τα βιβλία της ιστορίας.

Υπάρχουν πολλοί που ενοχλούνται όταν η πραγματικότητα μπλέκει με την τέχνη. Δεν θέλουν να παρεμβάλλονται αληθινά πλάνα της εποχής σε μια ταινία ή μια σειρά, κάτι τους χαλάει. Το καταλαβαίνω. Εγώ πάλι, “ψοφάω” για κάτι τέτοια.

Μακάρι να υπήρχαν περισσότερες σειρές που παρουσιάζουν με τόσο επαγγελματισμό πραγματικά γεγονότα. Κάθε δευτερόλεπτο που μάθαινα κάτι καινούριο για την ιστορία του Escobar, αισθανόμουν μια ικανοποίηση, πως γεμίζω τα κενά μου ως προς μια εμβληματική περσόνα της παγκόσμιας ιστορίας, παρακολουθώντας την ίδια στιγμή ένα άρτιο τηλεοπτικό αποτέλεσμα που δεν με έκανε να βαρεθώ δευτερόλεπτο.

Δεν είναι καθόλου εύκολο να βλέπεις μια σειρά γνωρίζοντας από πριν το τέλος και να μην σε πτοεί ούτε στο ελάχιστο. Το περιθώριο για ανατροπές και εκπλήξεις είναι μηδαμινό. Ο τρόπος που συνελήφθη ο Escobar, η ημερομηνία θανάτου του και τόσα ακόμα κομβικά για την πλοκή γεγονότα, είναι γνωστά από πριν. Κι όμως το φως που ρίχνει η σειρά σε όλα αυτά την καθιστά εθιστική.
Για εμένα μάλιστα, που παραδέχομαι ότι δεν γνώριζα και τόσες λεπτομέρειες για τον “patron”, η σειρά ήταν περισσότερο επιμορφωτική παρά ψυχαγωγική. Ένα super fun μάθημα ιστορίας. Θα έβλεπα με πολλή χαρά 2-3 τέτοιες σειρές το χρόνο, θα το προτιμούσα χίλιες φορές απ’ το να διαβάζω ιστορικά βιβλία.

Το συμπέρασμα και η νέα σεζόν
Αυτό που καταλαβαίνω εγώ, είναι πως αν αγαπάς μια σειρά για την ευρηματικότητά της, τα τρικ της, την πρωτοτυπία και τα σεναριακά θαύματα που σε κάνουν να μένεις καθηλωμένος περιμένοντας ανατροπές και εκπλήξεις, το "Narcos" δεν είναι η σειρά σου.Αν ψάχνεις για βαθιά και πολυεπίπεδη ανάλυση και περίπλοκα σύμπαντα, πράγματι το "Narcos" δεν θα στα προσφέρει. Αν όμως αναζητάς να εισχωρήσεις στο μυαλό και την καρδιά του Pablo Escobar και της Κολομβίας της δεκαετίας του 1980 με ανατριχιαστική λεπτομέρεια και ρεαλισμό και να παρακολουθήσεις μια σειρά γρήγορη, διασκεδαστική και καλογυρισμένη, τότε ξεκίνα σήμερα κιόλας το "Narcos'.

Ο τρόπος μάλιστα που τελείωσε η πρώτη σεζόν και το γεγονός ότι σε αυτή κάλυψε το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής του Escobar, με κάνει να ελπίζω πως η δεύτερη θα εμβαθύνει λιγάκι περισσότερο, δεδομένου ότι θα έχει λιγότερο “πραγματικό” χρόνο να αφηγηθεί.Σε κάθε περίπτωση, ανυπομονώ.

Του Κωσταντίνου Αμπατζή
Πηγή: Οneman

-- This feed and its contents are the property of The Huffington Post, and use is subject to our terms. It may be used for personal consumption, but may not be distributed on a website.