Ένας ιστορικός καταπιάστηκε με μια πλευρά του Τσώρτσιλ που κανένας δεν μιλάει

17:57 22/3/2018 - Πηγή: Huffington Post Greece

Ήταν αναμφισβήτητα ένας μεγάλος μεγάλος πολιτικός που έγραψε ιστορία. Ο ιστορικός ηγέτης της Βρετανίας κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, Ουΐνστον Τσώρτσιλ υμνείται για την ευστροφία του, τον καυστικό του λόγο και την αποτελεσματικότητά του. Ήταν ένας από τους αρχιτέκτονες της συμμαχικής νίκης γι′ αυτό και ονομάστηκε «Πατέρας της νίκης».

Διαβάστε επίσης:

Ουίνστον Τσώρτσιλ: Οι 50 πιο εύστοχες ατάκες του καυστικού πολιτικού

Τώρα ένας ιστορικός καταπιάνεται με μια πλευρά του Τσώρτσιλ που δεν μιλούν πολλοί, σύμφωνα με

τον Independent. Ο David Olusoga λέει ότι ο Τσώρτσιλ έχει εμπλακεί σε πράξεις που θα μπορούσαν σήμερα να θεωρηθούν εγκλήματα πολέμου. Αναφερόμενος στον λιμό της Βεγγάλης στην Ινδία, το 1943 και 1944 -που σκότωσε 4 εκατ. Ινδούς- και τη συμμετοχή του σε ορισμένες θηριωδίες στην Αφρική, ο Olusoga θεωρεί ότι ο Τσώρτσιλ θα πρέπει να θεωρηθεί υπεύθυνος.

Σύμφωνα με την Daily Mail, είπε: «Για ορισμένους ανθρώπους θέλουμε να ακούμε μόνο για τα καλά πράγματα που έκαναν. Συγκεκριμένα γεγονότα και μόνο τις ιστορίες που γνωρίζουμε. Όμως υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που θέλουν να που διαφορετικές ιστορίες, και έτσι έχουμε σύγκρουση.

Έτσι, ενώ προσωπικά χαίρομαι που ο Τσώρτσιλ ξεπέρασε τον σκόπελο Χάλιφαξ στις αρχές του 1940 και αντιμετώπισε τους Ναζί εκείνο τον χρόνο και τα χρόνια που ακολούθησαν, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν είναι υπεύθυνος για τον λιμό της Βεγγάλης».

Για τον Olusoga, θα έπρεπε να είμαστε πιο ανοιχτοί σε αυτά τα γεγονότα και να μην τα παραβλέπουμε μόνο και μόνο επειδή κάποιος έκανε κάτι άλλο κάποια στιγμή στη ζωή του που θεωρήθηκε ηρωικό.

«Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ήταν κάποιος που πήρες μέρος σε πράξεις στην Αφρική που θα θεωρούσαμε εγκλήματα πολέμου. Δεν σημαίνει ότι οι απόψεις του, τα πράγματα που ανέλαβε δεν ήταν σοκαριστικά για τα μέλη του υπουργικού του. Και τα δύο πράγματα είναι αληθινά. Υπάρχουν και οι δύο Τσώρτσιλ.

Ο λιμός της Βεγγάλης

Το 1942 οι Βρετανοί έχασαν τη Σιγκαπούρη απ’ τους Ιάπωνες, με αποτέλεσμα να μείνουν χωρίς προπύργιο στη νοτιοανατολική Ασία. Το 1942 κατέλαβαν τη γειτονική Βιρμανία. Οι Βρετανοί εφάρμοσαν την τακτική της «καμένης γης», όπως είχαν κάνει οι Ρώσοι για να αντιμετωπίσουν την επέλαση του Ναπολέοντα. Σύμφωνα με αφιέρωμα της Μηχανής του Χρόνου, συγκέντρωσαν όλο το ρύζι από τις καλλιέργειες που βρίσκονταν στα σύνορα με τη Βιρμανία και το έκλεισαν σε αποθήκες στην Καλκούτα. Ότι άλλο μπορούσε να φανεί χρήσιμο στον εχθρό, καταστράφηκε. Αυτό που δεν υπολόγισαν όμως. ήταν ότι με την κατάκτηση της Βιρμανίας, που ήταν ο μεγαλύτερος προμηθευτής ρυζιού για την Ινδία, σταμάτησαν απότομα όλες οι εισαγωγές. Μεγάλο μέρος των καλλιεργειών είχαν καταστραφεί από την έντονη βροχόπτωση και έναν μύκητα που δημιουργούσε καφέ κόκκους στο ρύζι. Υπολογίζεται ότι καταστράφηκε το 90% της σοδειάς. Οι Βρετανοί κατέφυγαν στην εξής μέθοδο. Κατάσχεσαν το ένα πέμπτο της παραγωγής για τον στρατό τους και ουσιαστικά καταδίκασαν τους Ινδούς σε ασιτία. Οι κυβερνήτες διαφόρων περιοχών της Ινδίας, σε συνεργασία με τη βρετανική κυβέρνηση, αρνούνταν να παράσχουν τρόφιμα στον κόσμο. Προτιμούσαν να εφοδιάσουν τον βρετανικό στρατό, όπως ήταν η ρητή εντολή και ισχυρίζονταν πως οι αποθήκες της Βεγγάλης ήταν γεμάτες. Οι κυβερνήτες δεν έκαναν καμία υποχώρηση, αν και εκατοντάδες άνθρωποι πέθαιναν απ’ την πείνα κάθε μέρα.

Σύμφωνα Όταν οι εκκλήσεις για βοήθεια έφτασαν στη βρετανική κυβέρνηση, o Τσόρτσιλ δεν δέχτηκε να στείλει τρόφιμα, αλλά εξέφρασε την αντιπάθεια που έτρεφε για τον ινδικό λαό. «Λιμός ξε-λιμός, οι Ινδοί θα γονιμοποιούνται σαν τα κουνέλια», δήλωσε. Όταν του τόνισαν πόσο άσχημη ήταν η κατάσταση, απάντησε ακόμα πιο κυνικά: «Κι ο Γκάντι γιατί δεν έχει πεθάνει;». Στη θέση της Ινδίας, ο Τσώρτσιλ επέλεξε να βοηθήσει την Ελλάδα, στην οποία έστειλε όσα τρόφιμα περίσσεψαν από τον βρετανικό στρατό. «Η πείνα των ήδη κοκαλιάρηδων Βεγγαλέζων δεν είναι τόσο σημαντική όσο η πείνα των γεροδεμένων Ελλήνων», είπε στον γενικό γραμματέα για την Ινδία και τη Βιρμανία, Σερ Λέοπολντ Έιμερι. Βέβαια το 1943, ο λιμός είχε ήδη χτυπήσει την Ελλάδα και είχε προκαλέσει τον θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων.