Επτά μικρότεροι (και μεγαλύτεροι) τρόποι που η ζωή μας βελτιώθηκε μετά την πανδημία

13:43 23/3/2022 - Πηγή: Huffington Post Greece

Έχουν περάσει δύο χρόνια από τότε που άρχισε το πρώτο lockdown για τον κορονοϊό και κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει ότι η ζωή θα γινόταν έτσι.

Λέξεις και φράσεις όπως «Ζουμ πάρτι», «υβριδική εργασία», «δοκιμή πλευρικής ροής» και «παραλλαγή Δέλτα» θα μας είχαν μπερδέψει τον Μάρτιο του 2020. Σήμερα, ο τρόπος με τον οποίο ζούμε έχει αλλάξει δραστικά.

Τα δύο τελευταία χρόνια ήταν δύσκολα για όλους μας. Χάθηκαν ζωές, αφαιρέθηκαν θέσεις εργασίας, δοκιμάστηκαν οι σχέσεις και η ψυχική μας υγεία κατρακύλησε κατά τη διάρκεια

της κορύφωσης της πανδημίας. Αλλά ενώ όλοι αντιμετωπίσαμε κάποιες δυσκολίες κατά τη διάρκεια του lockdown, αυτό επέτρεψε επίσης σε πολλούς από εμάς να σταματήσουμε και να σκεφτούμε για πρώτη φορά εδώ και χρόνια.

Αυτές οι εβδομάδες υπό αυστηρό περιορισμό μας έκαναν να σκεφτούμε τη ζωή μας και τι εκτιμούμε περισσότερο. Οι άνθρωποι άφησαν δουλειές που τους έκαναν δυστυχισμένους, κάτι που οδήγησε στη «Μεγάλη Παραίτηση». Άλλοι απέκτησαν νέο χόμπι, ένα πρόγραμμα άσκησης ή μια γλώσσα. 

Δύο χρόνια μετά και οι άνθρωποι εξακολουθούν να καρπώνονται οφέλη (της πανδημίας). Ρωτήσαμε τους ανθρώπους για τους τρόπους με τους οποίους βελτιώθηκε η ζωή τους.

«Η πανδημία μου επέτρεψε να εισέλθω στον κόσμο της φωτογραφίας»

Ο Στήβεν Ντάλι, ένας 40χρονος θεατρικός παραγωγός και φωτογράφος από το Μαργκάτ, αφιέρωσε περισσότερο χρόνο για τον εαυτό του μετά το πρώτο lockdown, θέτοντας όρια και μαθαίνοντας να λέει «όχι».

«Έχω αξιοποιήσει αυτόν τον χρόνο για να δοκιμάσω νέες δημιουργικές ιδέες και ασχολίες. Η ισορροπία της επαγγελματικής μου ζωής είναι καλύτερη από ποτέ», λέει. «Αγόρασα μια φωτογραφική μηχανή για πρώτη φορά τον Ιούνιο του 2020 και τώρα όχι μόνο πουλάω εκτυπώσεις άγριας φύσης, αλλά μετακόμισα από το Λονδίνο στο Μαργκάτ και εργάζομαι με μερική απασχόληση ως ανεξάρτητος φωτογράφος, φωτογραφίζοντας κυρίως αλλόκοτες εκδηλώσεις».

Ο Ντάλι επίσης «έκανε μια βουτιά» και πήρε ένα μάθημα συγγραφής. «Επεξεργάζομαι το πρώτο μου βιβλίο (μια ιστορία περιπέτειας άγριας ζωής για παιδιά) και αρχίζω να το στέλνω σε ατζέντηδες από το χώρο της λογοτεχνίας!»

«Ο αυτιστικός σύντροφός μου θα μπορούσε να παρακολουθήσει μαθήματα κολεγίου διαδικτυακά»

Η Λιζ Λούκας, μια 27χρονη προγραμματίστρια από το Κάρντιφ, λέει ότι ο σύντροφός της (που έχει διαγνωσθεί με αυτισμό) μπόρεσε να παρακολουθήσει περισσότερα μαθήματα τώρα που όλα έχουν μεταφερθεί στο διαδίκτυο, καθιστώντας αυτό πιο προσιτό για άτομα με αναπηρία.

«Δεν έχει το άγχος των μέσων μαζικής μεταφοράς και μπορεί να συμμετάσχει ελεύθερα στις κλήσεις Zoom», εξηγεί. «Το ίδιο ισχύει και για μένα. Έχω ένα πρόβλημα χρόνιου πόνου, όπου θα έπρεπε να πάω συχνά (να εργαστώ) άρρωστη και να με απολύουν από τη δουλειά επειδή παλεύω με την υγεία μου, (ενώ) η εργασία από το σπίτι σημαίνει ότι μπορώ να διαχειριστώ τον πόνο, να μην χάσω δουλειά, ακόμη και ότι προήχθηκα». 

«Εμαθα να αγαπώ την περιοχή μου»

Η  Γιασμίν Νάιλ, βοηθός ανάπτυξης επιχειρήσεων μάρκετινγκ από το Ντάραμ, σχεδίαζε να φύγει από την πόλη της .... – αλλά λόγω του lockdown δεν τα κατάφερε. 

«Έμαθα πώς να είμαι αποδέχομαι πιο πολύ την πόλη μου», λέει. «Όλες οι βόλτες που έκανα με τον μπαμπά μου εξερευνώντας την περιοχή περισσότερο και ακόμη το να μπορώ να πηγαίνω στους φίλους μου και να κάθομαι στον τοίχο του κήπου τους για ένα κουβέντα κρατώντας τις αποστάσεις, πραγματικά με έκαναν να εκτιμήσω περισσότερο το ότι βρίσκομαι στην πόλη μου».

«Ανάπτυξα μια πρωτόγνωρη εκτίμηση στην φύση»

Όπως πολλοί από εμάς, η Φιλίππα, που επέλεξε να μην αποκαλύψει το επώνυμό της, ανακάλυψε αγάπη για την ύπαιθρο. «Τώρα έχω μια νέα αγάπη για το περπάτημα, το να βρίσκομαι σε εξωτερικούς χώρους και να εξερευνώ διάφορες περιοχές με τα πόδια και πραγματικά (αυτό) με βοήθησε να νιώθω προσγειωμένη όταν τα πράγματα είναι χαοτικά», λέει.

«Αυτό δεν θα συνέβαινε αν τα πράγματα είχαν παραμείνει ίδια, (διότι) με όλους τους περισπασμούς της καθημερινότητας, η προσοχή στο περιβάλλον και η απόλαυση της φύσης δεν είναι συνήθως προτεραιότητα».

«Παράτησα την δουλειά και ξεκίνησα δική μου επιχείρηση»

Η Λονδρέζα Τζόρτζια Στ. Τζον Σμιθ, 26 ετών διευθύνουσα σύμβουλος της Sancti Wellness, είχε μια καταπληκτική καριέρα στις προσλήψεις, αλλά ήξερε ότι δεν ήταν αυτό που ήθελε να κάνει. «Δούλευα όλες τις ώρες και σπάνια είχα μια στιγμή να αναπνεύσω», λέει.

Μετακόμισε στο Μπαλί πριν από την πανδημία για να εκπαιδευτεί ως δασκάλα γιόγκα. Στη συνέχεια, όταν επέστρεψε στο Ηνωμένο Βασίλειο, η πανδημία «είχε αναποδογυρίσει τον κόσμο».

«Το επιχειρηματικό μου σχέδιο αφορούσε σε μεγάλο βαθμό να πηγαίνω σε γραφεία για να διδάξω γιόγκα και να κομίζω ευεξία στο χώρο εργασίας. Αυτό γρήγορα άλλαξε σε διαδικτυακά μαθήματα Zoom», λέει. «Δεν είχα ιδέα πώς να διευθύνω μια διαδικτυακή επιχείρηση... πόσο μάλλον να πλοηγηθώ σε μια πανδημία (η οποία ήταν πραγματικά συντριπτική και τρομακτική). Αλλά τώρα, δύο χρόνια αργότερα, η ύπαρξη μιας διαδικτυακής επιχείρησης μου επέτρεψε να ζήσω και να εργαστώ στην Ίμπιζα.

«Δεν είχα ιδέα ότι το εφεδρικό  επιχειρηματικό μου σχέδιο θα αντικατασταθεί με ένα πολύ καλύτερο που δεν θα μπορούσα ποτέ να σχεδιάσω».

«Η πανδημία συνέβαλλε ώστε να περάσω περισσότερο χρόνο με το γιο μου»

«Η θετική μου εμπειρία από το lockdown ήταν ότι γνώρισα τον 22χρονο γιο μου», λέει η Τζουλς, η οποία (επίσης) δεν αποκάλυψε το επώνυμό της. «Προφανώς θα ήταν κανονικά απασχολημένος με την ”μποτιλιαρισμένη” κοινωνική του ζωή, (αλλά αυτό) μας έδωσε την ευκαιρία να έχουμε οικογενειακές συνεδρίες ποτού, (γι′ αυτό) θα είμαι για πάντα ευγνώμων για εκείνη τη εποχή».

«Απέκτησα δεξιότητες και επιτέλους εξελίχθηκα στην καριέρα μου»

Η Πρέσιους Αγκμπαμπιάκα,  29 ετών από το Λονδίνο, εργαζόταν στον φιλανθρωπικό τομέα πριν από την πανδημία...

«Υπήρχε πολλή συζήτηση για την τεχνολογία στο Twitter εκείνη την εποχή και δεν είχα τίποτα άλλο να κάνω αφού ήμασταν κολλημένοι μέσα, έτσι παρακολούθησα μια διαδικτυακή εκδήλωση και συμμετείχα σε ένα bootcamp», λέει η ίδια η οποία είναι πλέον σχεδιαστής προϊόντων. «Απέκτησα νέες δεξιότητες, εργάστηκα ως ελεύθερη επαγγελματίας από το σπίτι και μετά άρχισα να υποβάλλω αίτηση για θέσεις πλήρους απασχόλησης».

«Σίγουρα πήρε λίγο χρόνο και δεν ήταν μια εύκολη διαδικασία, αλλά έχω καταλήξει σε έναν εντελώς διαφορετικό κλάδο και εργασιακό ρόλο που απολαμβάνω, με μεγαλύτερες δυνατότητες κερδών και πολύ καλύτερη εξέλιξη σταδιοδρομίας . Δεν θα το σκεφτόμουν καν αν δεν ήμασταν σε lockdown».