Εξομολογήσεις ενός φιλελέ

12:01 14/2/2018 - Πηγή: Huffington Post Greece

Η ενήλικη ζωή μου αρχίζει όπως λίγο πολύ αρκετών της γενιάς μου. Τελείωσα τη σχολή μου στην Ελλάδα, βρήκα δουλειά σε μια μεγάλη τράπεζα -χωρίς μέσον- έφτυσα λίγο αίμα και έκανα καριέρα. Το σύστημα άρχισε να με πληρώνει, και ναι, αγάπησα τον καπιταλισμό. Με πλήρωνε. Λίγα χρόνια μετά, όλα γκρεμίστηκαν, και κάτω από τις στάχτες της βόμβας του Καστελόριζου βρέθηκα να αποχαιρετάω τη γυναίκα μου στο αεροδρόμιο, λίγους μήνες πριν πάω να τη βρω κάτι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, στα 33 μου. Η χώρα μου είχε σκεπαστεί από αληθινό σκοτάδι. Την απουσία της ελπίδας ότι κάποτε θα ξαναϋπάρξει ελπίδα.

Εκεί στο εξωτερικό, ψάχνοντας τον εαυτό του, μαθαίνει κάνεις αρκετά πράγματα για την ταυτότητα του. Εκεί κατάλαβα για πρώτη φορά ότι είμαι Έλληνας, μέρος μιας φυλής ομοίων μου, Ελλήνων. Αυτή η ταυτότητα μας δένει περισσότερο από ο΄τι καταλαβαίνει κάποιος που δεν έχει φύγει. Αρκεί μόνο να την χάσει. Αρκεί να βγει έξω για δουλειά και να τον κοροϊδέψουν γιατί είναι ένας από αυτούς που “δεν πληρώνουν τους φόρους τους” και έχασαν τη χώρα τους. Αρκεί να έρθει μια βόλτα σε ένα ελληνικό αεροδρόμιο, που κάθε σαββατοκύριακο παιδιά χαιρετούν τους γονείς τους και πάνε στο εξωτερικό για ένα, κάποιο μέλλον. Αρκεί να δει τη μητέρα του και τον πατέρα του να γερνάνε από το facetime, κολλημένοι σε μια χώρα που ξέχασε ο χρόνος, να βιώνουν και οι ίδιοι το μεγάλωμα των εγγονών τους από μια ταμπλέτα. Αρκεί να δεί τον άνθρωπό τους να δακρύζει γιατί πάλι βρέχει.

Ναι τότε θα καταλάβει κάποιος τι θα πει να είσαι Έλληνας. Όταν δεν έχεις πραγματικά άλλο δρόμο προς την αξιοπρέπεια. Όταν το μέλλον σου στην Ελλάδα περιλαμβάνει επιλογές όπως υπάλληλος σε “επιχειρηματίες” που θεωρούν τη δουλειά ελεημοσύνη και δεν τηρούν τις υποχρεώσεις τους, και μια κρατική κλίκα, αδιάφορη για οτιδήποτε δεν την ταΐζει, που απαιτεί ένα από τα κάθε δύο Ευρώ των υπηκόων της - γιατί ναι, υπήκοοι σε μια τέτοια ιδιότυπη αριστοκρατία είμαστε. Θες δικιά σου επιχείρηση; Τότε θα γνωρίσεις τι θα πει αληθινή μαφία, ιδιωτική και δημόσια.

Έλληνας πολίτης θα πει να μην έχεις αληθινή επιλογή. Από τη μια κυβερνώσα αριστερά, χτισμένη πάνω στα σαθρά θεμέλια του παρακράτους της, με μοναδικό σκοπό το ξετίναγμα της λέξης Έλληνας, ώστε να κυβερνήσει στα χαλάσματα και τη διαίρεση. Από την άλλη, μια αλλοπρόσαλλη δεξιά. Άλλοτε δεξιά του κυρίου, άλλοτε δεξιά της Ραφήνας. Πλέον δεξιά δέσμια μιας ηλίθιας ιδεολογίας ότι οι νόμοι των αγορών θα έρθουν μαγικά και θα μας σώσουν, όσους από εμάς βέβαια είμαστε “άξιοι” και “δυνατοί” για αυτή την Δαρβινική ζούγκλα που ποδηγετούν πέντε κεντρικοί τραπεζίτες. Και βέβαια, χωρίς πρώτα να έχουμε μια κοινή βάση, μια ταυτότητα που θα μας ενώνει και ένα στόχο που θα μας καθοδηγεί. Δεν είναι φιλελευθερισμός αυτό, είναι νεο-φιλελευθερισμός, και καταργεί την έννοια της λέξης “ελευθερία” αφού στη ζούγκλα όλοι είμαστε υποταγμένοι στους δυνατούς. Για την ιστορία, ο νεο-φιλελευθερισμός κατέρρευσε, όταν οι τράπεζες πήγαν επαίτες στα κράτη να τις σώσουν, πριν 10 χρόνια. Πολύ πονηρά κάποιοι τα συγχέουν.

Στην πολιτική μέση κάτι άσχετοι, στα άκρα κάτι επικίνδυνοι. Ένας φραπεδιάρης πρόεδρος κόμματος και μέσα στη βουλή. Κάτι ψεκασμένοι συνομωσιολόγοι στα υπουργεία.

Γελοίες επιλογές. Και γιατί όχι; Σάμπως είχαμε ποτέ και καλύτερες; Οι πρώτες επιλογές των Ελλήνων ήταν το Φιλορωσικό, το Φιλοαγγλικό και το Φιλορωσικό κόμμα. Το φιλελληνικό αγνοείται. Τον πρώτο μας κυβερνήτη, Έλληνα, τον δολοφονήσαμε, για να έρθουν στη θέση του Γερμανοί ηγεμόνες. Είμαστε Έλληνες, αλλά ώρες ώρες νομίζω ότι ντρεπόμαστε. Αυτό πληρώνουμε τώρα, την έλλειψη του κοινού δεσμού. Όταν η ίδια η κυβέρνηση σου, εξισώνει το σήκωμα της Ελληνικής σημαίας με φιλοναζισμό, όταν ούτε ένας από τους 300 δεν δέχεται να βάλει το καθήκον στην πατρίδα πάνω από το συμφέρον, το κόμμα και την προσωπική του επιδίωξη, τότε η ελπίδα ότι ο κοινός μας δεσμός θα αναβιώσει και θα μας δώσει ώθηση να ξεφύγουμε από τον δεκαετή εφιάλτη μας σβήνει.

Είμαι Έλληνας φιλελεύθερος. Αγαπάω την ελευθερία. Οι πρόγονοι μου πάλεψαν για το δικαίωμα στην ελευθερία του νου. Αυτό τους το φως ακόμα λάμπει στον κόσμο, και εμείς, τα παιδιά τους αρνούμαστε να δούμε, κρυμμένοι στη σπηλιά του φόβου και της άγνοιας μας μας, όπου μας φυλάνε δήθεν ιδεολογίες, μαρξιστικές ονειρώξεις, εθνόσωτήρες, θρησκεία και προφητείες, μην τυχόν και βγούμε έξω και σκεφτούμε για τον εαυτό μας και για το κοινό καλό μας.

Επειδή λοιπόν εμένα μου αρέσει έξω από τη σπηλιά κάνω μια και μοναδική ερώτηση: Στην νότια Ιταλία, που κυριαρχεί η μαφία, οι τουρίστες μένουν απείραχτοι. Αυτό είναι το τοπικό κοινωνικό συμβόλαιο. Πως μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι, όταν δεν μπορούμε να βρούμε ένα κοινό σημείο συνεννόησης; Πως μπορούμε να έχουμε ένα κάποιο κοινωνικό συμβόλαιο, απαραίτητο για την ύπαρξη κοινωνίας, που θα βάζει τα όρια στις αναπόφευκτες πολιτικές και ιδιωτικές μαφίες, που θα αποτελεί την πραγματική κόκκινη γραμμή για όλους μας; Και ποιο κοινό σημείο μπορούμε να βρούμε αν όχι την Ελληνική ταυτότητα μας; Μπορεί να μην πιστεύουμε όλοι στον ίδιο Θεό, στην ίδια πολιτική, στο ίδιο μέλλον. Αν όμως καταφέρουμε τελικά να ορίσουμε τι σημαίνει που είμαστε Έλληνες θα μπορέσουμε να ξαναχτίσουμε ένα μέλλον και να περπατήσουμε πάλι περήφανα ανάμεσα στους λαούς αυτού του κόσμου. Όχι ως πολίτες ενός υπόδουλου κράτους, αλλά περήφανοι λαμπαδηφόροι των ιδεών, του φωτός, της ελεύθερης σκέψης και της αγάπης για αυτή την ελευθερία. Ναι είμαι φιλελεύθερος, λατρεύω την ελευθερία, δεν είμαι σκλάβος σε καμία ιδεολογία. Το ερώτημα είναι γιατί κάποιος να μην είναι φιλελεύθερος;