Γιατί αγαπάμε τις κακές ταινίες;

08:27 6/1/2018 - Πηγή: Huffington Post Greece

Παρά την προφανή έλλειψη ποιότητας ή επιμέλειας, η ταινία «The Room» είναι ένα καλτ φαινόμενο για την οποία όχι μόνο έχουν γραφτεί άπειρα κείμενα και γυριστεί πλείστα YouTube βίντεο προς τιμήν του, αλλά πλέον έφτασε στις Χρυσές Σφαίρες - και ίσως, στα Όσκαρ. Η ταινία «The Disaster Artist» με τον James Franco

εξερευνά την πραγματική ζωή του παράξενου και αινιγματικού Tommy Wiseau, του ανθρώπου πίσω από το δημοφιλές αυτό έργο.

Το «The Room» είναι το απόλυτο παράδειγμα της κακής ταινίας που αγαπάμε – ο διάλογος δεν βγάζει νόημα, τα γεγονότα δεν ακολουθούν μια κανονική αλληλουχία, οι ερωτικές σκηνές είναι χάλια και η υποκριτική είναι για γέλια.

Στη Μ. Βρετανία και στις ΗΠΑ, μάλιστα, το έργο του συχνά προβάλλεται σε φεστιβάλ και σε ειδικές προβολές, ενίοτε κόβοντας περισσότερα εισιτήρια απ′ ότι οι σύγχρονες κυκλοφορίες. Επιπλέον, ο Wiseau έχει πολλούς φαν που κάνουν ουρές για να βγάλουν μια selfie μαζί του.

Όπως λέει ο Timon Singh, ο ιδρυτής της ένωσης κακών ταινιών του Bristol της Αγγλίας (Bristol Bad Film Club), θεωρεί ότι η καλτ επιτυχία του The Room αποδίδεται πλήρως στην επιλογή του Wiseau να κάνει «ακριβώς το αντίθετο από αυτά που μας έχει μάθει το σινεμά μέσα από τους κανόνες του», κάνοντας ακριβώς το αντίθετο για να ακολουθήσει το δικό του όραμα. Όπως είπε, «Οι κακές ταινίες αφορούν το όραμα ενός μόνο ανθρώπου. Ένας άνθρωπος αποφασίζει να κάνει το αντίθετο απ′ ότι γίνεται στον υπόλοιπο κλάδο του κινηματογράφου, προκειμένου να δείξει το δικό τους πρωτότυπο όραμα στον κόσμο. Οι κακές ταινίες είναι συνήθως το όνειρο κάποιου, και, παρά τις ειλικρινές τους προθέσεις, απλώς δεν κατάφεραν να το μεταφέρουν στη μεγάλη οθόνη όπως θα ήθελαν».

Διαβάστε επίσης:

Αυτές είναι οι 10 χειρότερες ταινίες που βγήκαν το 2015

Μπορεί να μην τα κατάφεραν σε καλλιτεχνικό επίπεδο, εμείς, όμως, ως κοινό στρεφόμαστε πολύ συχνά από τις κακές ταινίες όπως τα The Room, Sharknado και Troll 2, σύμφωνα με τον Δρ Adam Galpin, ψυχολόγο-καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Salford στη Μ. Βρετανία.

«Αυτά τα έργα είναι αστεία επειδή είναι απίστευτα κακοφτιαγμένα και δεν μπορείς να πιστέψεις ότι κάποιος θα γύριζε κάτι τέτοιο και μετά απλώς είπε, ”εντάξει είναι”», λέει χαρακτηριστικά. «Επιπλέον, μας δημιουργούν την ψευδαίσθηση της ανωτερότητας, της γνώσης και της ικανότητας, γιατί αναγνωρίζουμε εύκολα ότι είναι κάκιστες και μας κάνουν να αισθανόμαστε σαν φτασμένοι κινηματογραφικοί κριτικοί».

Όπως λέει ο Galpin, ο ενθουσιασμός για ένα πραγματικά κακό έργο μπορεί να μεταδοθεί το ίδιο εύκολα όπως ένα viral βίντεο στα social media. «Το να μοιράζεσαι την εμπειρία ενός κακού έργο έχει το ίδιο αίσθημα κοινωνικοποίησης όπως όταν μοιράζεσαι ένα meme στο Facebook ή στο Twitter». Προσθέτει, «Στο τέλος αφορά στην εμπειρία του να μοιράζεσαι συναισθήματα με άλλους ανθρώπους».

Πηγή: New Statesman