Γιατί οι πολιτικοί δεν έχουν blogs;

10:38 21/1/2015 - Πηγή: Huffington Post Greece

Υπάρχει εκεί έξω ένα Μέσο, που είναι δωρεάν (στη μετρίως επαγγελματική εκδοχή του απαιτεί 20 ευρώ το χρόνο για να κατοχυρώσει κανείς το domain name του και να το συνδέσει με τη σελίδα που έχει φτιάξει -πόσα έχει ήδη δώσει ο μέσος υποψήφιος για να του σχεδιάσουν μια καλή ή κακή σελίδα που ανανεώνεται, όταν ανανεώνεται, μόνο με τα δελτία τύπου και τα βίντεο από τις τηλεοπτικές του εμφανίσεις;), και που μπορεί να το κατέχει ο οποιοσδήποτε.

Η εμβέλειά του περιορίζεται μόνο από τον αριθμό των ανθρώπων που (δεν) έχουν πρόσβαση σε αυτό,

μπορεί να αψηφήσει οποιαδήποτε απόπειρα λογοκρισίας, συρρίκνωσης ή παραποίησης και δίνει άπειρες δυνατότητες έκφρασης, πολλαπλασιασμού της απήχησης, στόχευσης, διαδραστικότητας και λοιπά και λοιπά.

Λέγεται blog και η συντριπτική πλειοψηφία των ελλήνων πολιτικών (και η πλειοψηφία των πολιτικών παγκοσμίως, δυστυχώς, αν και όχι η συντριπτική εκεί έξω) δεν το χρησιμοποιούν.

Βεβαίως, πολλοί αρθρογραφούν σε έντυπα Μέσα και σε sites που τους δίνουν το χρήσιμο βήμα για να το κάνουν. Πάρα πολλοί -οι περισσότεροι- είναι ενεργοί, έστω και δι' αντιπροσώπου, στα πιο δημοφιλή social media. Πολλοί, επίσης, έχουν ιστοσελίδες που ίσως και να έχουν καταχωρίσει στο μυαλό τους ως blogs, οι οποίες όμως δε φιλοξενούν τίποτα πρωτότυπο, τίποτα που να μπορεί να διαβάσει ο μέσος άνθρωπος στη διάρκεια μιας μέσης μέρας και να βγάλει συμπέρασμα για το ποιος είναι ο υποψήφιος βουλευτής πίσω από τις (ξύλινες) λέξεις και γιατί αξίζει να βρεθεί στην πολιτική.

Ελάχιστοι πολιτευόμενοι, με άλλα λόγια, έχουν μπει στη διαδικασία να στήσουν online μία σελίδα στην οποία θα ανεβάζουν πράγματα που έχουν γράψει, ή έστω σκεφτεί, οι ίδιοι, ειδικά γι' αυτούς που μπαίνουν στη διαδικασία να τους παρακολουθούν και να τους διαβάζουν -και εκείνοι που το έχουν κάνει είναι, κατά κύριο λόγο, όσοι είχαν αυτή ή μια αντίστοιχη σελίδα από πριν πολιτευτούν.

Ελάχιστοι είναι εκείνοι που τους περνάει από το μυαλό να χρησιμοποιήσουν το ίντερνετ ως Μέσο και όχι απλώς ως μέσο αναμετάδοσης των εμφανίσεων που κάνουν αλλού (σε άλλα Μέσα και σε εξέδρες πραγματικές).

Και είναι κρίμα.

Καταρχάς, είναι κρίμα για τους ίδιους.

Posts εναντίον spots

Η Κάθριν Σάντερσον, αιρετή της τοπικής αυτοδιοίκησης του Άμχερστ τις ΗΠΑ και πολύ δραστήρια στο χώρο της εκπαίδευσης, έφτιαξε ένα blog το 2008 για να ενημερώνει τους ψηφοφόρους σχετικά με το τι έκανε η ομάδα της και να παίρνει feedback. Μέσα σε δύο χρόνια το μικρό εκείνο blog είχε φτάσει να δέχεται 10.000 μοναδικούς επισκέπτες το μήνα και η Σάντερσον να γίνεται στόχος παραπόνων από ανταγωνιστές της, ότι το blog της εξαφαλίζει δυσανάλογα μεγάλο ποσοστό της προσοχής του κόσμου. «Είναι 100% αλήθεια αυτό» λέει η ίδια. «Αλλά αν θέλουν κι εκείνοι περισσότερη προσοχή, ας φτιάξουν δικά τους blogs. Οποιοσδήποτε μπορεί να το κάνει».

Ακούτε; Προσοχή.

Η προσοχή δεν είναι κάτι που κερδίζεται ένα μήνα πριν από τις εκλογές.

Η προσοχή δεν είναι πια κάτι που μπορεί να εκβιαστεί με ουρλιαχτά στα παράθυρα, τηλεοπτικά σποτάκια τίγκα στα κλισέ και one-off άρθρα τίγκα σε όσα κλισέ έχουν περισσέψει.

Η προσοχή (και η εμπιστοσύνη) χτίζονται σε βάθος χρόνου όσο δίνεις στους ανθρώπους λόγο να σε παρακολουθήσουν.

Όσο τους εξηγείς τι πιστεύεις, χωρίς να περιμένεις άμεσο αντάλλαγμα.

Όσο τους προσφέρεις χρήσιμο περιεχόμενο και στοιχειωδώς ευχάριστη ανάγνωση.

Όσο συγκεντρώνεις και βάζεις το ένα πάνω στο άλλο, τουβλάκια που αποδεικνύουν ότι έχεις συγκροτημένη σκέψη, ένα κάποιο όραμα και ένα επίπεδο εντιμότητας, αισθητικής και αξιοπρέπειας που σου εξασφαλίζουν το δικαίωμα να ζητάς μία ψήφο, ένα ρόλο στα κοινά.

Όλα αυτά, ένα blog σου δίνει τη δύναμη να τα κάνεις.

Αν, φυσικά, του δώσεις χρόνο και ενέργεια κι εσύ.

Και είναι κρίμα και για μας

Τώρα, υποθέτω ότι η έλλειψη χρόνου θα ήταν η πιο συχνή και καθώς πρέπει δικαιολογία που θα έδιναν οι υποψήφιοι αυτών των εκλογών αν κάποιος τους ρωτούσε γιατί δεν έχουν ένα blog. Και παρότι δεν έχω υπάρξει υποψήφια ποτέ, αντιλαμβάνομαι ότι το πρόγραμμά τους είναι πράγματι εξοντωτικά φορτωμένο αυτή την εποχή.

Κι επίσης, ναι, το γράψιμο δεν είναι εύκολη δουλειά.

Θέλει χρόνο και κόπο.

Και την ικανότητα να σκεφτείς και να βάλεις σε τάξη αυτά που θα γράψεις.

Άρα και νοητική συγκρότηση.

Και δεξιότητες time management.

Και ικανότητες έκφρασης. Και επικοινωνίας.

Και χιούμορ.

Και διαφάνεια, φυσικά.

Και σεβασμό γι' αυτούς που περιμένουν να μάθουν τις απόψεις σου.

Και μια κάποια αυτοπειθαρχία, που γίνεται πολύ αναγκαία την ώρα που παλεύεις με τις λέξεις, επειδή από την εξέδρα του γραψίματος, το γραφείο σου, δεν ακούς κανενός είδους χειροκρότημα να σε επιβραβεύει, όπως από την εξέδρα της πλατείας ή ακόμα και την τιβί.

Κι αυτό που με ανησυχεί είναι πως όλα αυτά τα χαρακτηριστικά (θα ήθελα να) τα περιμένω από τους πολιτικούς μας. Οι οποίοι όμως αρνούνται να γράψουν συστηματικά.

Δε λέω τώρα, στην τούρλα της Κυριακής.

Ας είχαν γράψει πέρυσι. Ή πριν από τρεις μήνες. Ας έγραφαν τακτικά όσο καιρό δούλευαν τακτικά για το όραμα που (λένε πως) έχουν. Ας κατέγραφαν τις απόψεις και τις μάχες τους, χωρίς συγγραφική δεινότητα, χωρίς κείμενα-σεντόνια, χωρίς καν να ανεβάζουν με τα χέρια τους τα ποστ στην πλατφόρμα (ας τα κάνουν άλλοι τη λάντζα, ως διάλειμμα από τα τουίτς). Ας είχαν φτιάξει ένα στοκ με το πρόγραμμα και τις ιδέες τους, κάτι που να μπορώ να ψάξω και να βρω (στα σόσιαλ μίντια, ξέρετε, κανείς δεν μπορεί να ψάξει να βρει πολλά, πόσο μάλλον προγράμματα και ιδέες. Στα σόσιαλ μίντια οι λέξεις έχουν χρόνο ζωής μικρότερο από το χρόνο που χρειάζεται ο μέσος άνθρωπος για να γυρίσει σπίτι του με το μετρό. Τα σόσιαλ μίντια είναι κανάλια γνωστοποίησης των πολύτιμων πραγμάτων που διαθέτει κανείς στο κατάστημά του. Τα προγράμματα, ξέρετε, δε γράφονται σε τουίτς. Το κατάστημα του καθενός με την πολύτιμη πραμάτεια του είναι το blog του).

Θέματα σίγουρα υπάρχουν.

ΥΓ. Ο Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ μπλόγκαρε για λίγο, το 2008, αλλά μετά σταμάτησε. Τελείως.

Στη Γαλλία κάνουν επιστημονικές μελέτες για τη γλώσσα που χρησιμοποιούν οι πολιτικοί τους στα blogs τους.

Ο Guardian έχει κάνει και poll για τα πιο δημοφιλή blogs Βρετανών πολιτικών.