Η πιο ενοχλητική στιγμή της ημέρας

16:59 13/10/2015 - Πηγή: Huffington Post Greece

Η πιο ενοχλητική στιγμή της ημέρας είναι εκείνη η μικρή στιγμή που βλέπεις ξεκάθαρα μπροστά σου που βρίσκεσαι και τι κάνεις και σαν διπλοτυπία, εάν μπορώ να δανειστώ μια αυτή την κινηματογραφική έννοια, που θα ήθελες να βρίσκεσαι και τι να κάνεις. Ή μάλλον, όχι τι θα ήθελες, αλλά τι θα άξιζες. Κι αν αφαιρέσουμε και το «θα» ευγενείας, αυτό που αξίζεις.

Πρόσφατα θυμήθηκα ένα παλιό κεφάλαιο της ζωής μου, αυτό της «υποτιθέμενης δυσλεξίας». Πήγαινα πρώτη δημοτικού. Τα γράμματά μου ήταν αισχρά, ήμουν αφηρημένη και μισούσα το σχολείο -πολλά παιδιά το ίδιο θα ένιωθαν φαντάζομαι. Τα γράμματά μου

ήταν αισχρά γιατί ήμουν αριστερόχειρας, αλλά επειδή το σχολείο επέμενε να γράφουμε με το χέρι που κάνουμε τον σταυρό μας(!), έμαθα να γράφω με το δεξί. Η παιδοψυχολόγος του σχολείου είπε στη μητέρα μου ότι έχω βαριά μορφή δυσλεξίας και της είπε χαρακτηριστικά, «αυτό το παιδί δεν θα μπορέσει να σπουδάσει, ποτέ».

Με άλλαξαν σχολείο -γιατί ήταν όντως αισχρό- αλλά παρέμεινα κακή μαθήτρια και αφηρημένη, μέχρι που μια μέρα τα γράμματά μου έγιναν υποφερτά, η ορθογραφία αξιοπρεπής, οι βαθμοί μέτριοι. Παράλληλα έγραφα ημερολόγιο με την προτροπή του δασκάλου της Έκθεσης -ο μόνος που ήξερε τι του γίνεται με λίγα λόγια- και λίγες τάξεις μετά αποφάσισα να γίνω δημοσιογράφος. Τα γράμματα και η ορθογραφία τελειοποιήθηκαν. Μπήκα στη σχολή που ήθελα και οι βαθμοί τότε, ως δια μαγείας, έγιναν καλοί. Πολύ καλοί. Οι ξένες γλώσσες έγιναν τρεις. Αργότερα ήρθε το μεταπτυχιακό στη Γαλλία, ενώ παράλληλα είχα αυτό εδώ το μπλογκ και εκτός από τον Βέλτσο, τον πιο απαιτητικό καθηγητή του Παντείου που διαβάζοντας το γραπτό μου σε όλο το αμφιθέατρο με αποθέωσε βαπτίζοντάς με «μπεστ-σελλερίστρια», βρέθηκαν πολλοί ακόμη να μου πουν ότι γράφω καλά.

Και σήμερα δεν είμαι δημοσιογράφος, ούτε μπεστ σελλερίστρια και αυτό με συνθλίβει εκείνη τη μικρή στιγμή μέσα στην ημέρα. Όχι, δεν είμαι ευχαριστημένη από τον εαυτό μου. Η επιτυχία δεν ήταν ότι σπούδασα. Η επιτυχία δεν ήταν ούτε πως σπούδασα αυτό που μου άρεσε. Γιατί η επιτυχία έπρεπε να έχει διάρκεια για να είναι πραγματική ευτυχία και τελικά, δεν κυνηγάμε την επιτυχία, αλλά την ευτυχία. Αν μου πεις μπράβο που έκανα καλά κάτι, για το οποίο δεν είμαι φτιαγμένη να κάνω, δεν μετράει και θα κάνω σαν να μη το άκουσα. Κρατήστε τα μπράβο για αυτούς που κολακεύονται εύκολα.

Εγώ γράφω, ο άλλος γουστάρει κάτι άλλο, δεν έχει σημασία, η μικρή στιγμή μέσα στην ημέρα είναι το ίδιο δυσάρεστη. Κι εσύ κι εγώ, καταλήξαμε να κάνουμε μια άσχετη δουλειά για να επιβιώσουμε, κι αυτό ακόμη παίζεται. Το καλό είναι ότι υπάρχει αυτή η μικρή στιγμή για να χτυπάει το καμπανάκι που και που...Γιατί αν αυτή η στιγμή σβήσει, τότε θα ξεχάσουμε ποιοι πραγματικοί είμαστε και θα αρχίσουμε να μαζεύουμε τα «μπράβο» λες και τα είχαμε ανάγκη.

Δεν προτείνω να πάθει κανείς κατάθλιψη, αλλά είναι καλό να νιώθεις άσχημα έστω για μια στιγμή μέσα στην ημέρα, έτσι, να μην ξεχνιόμαστε...Εσύ, θυμάσαι ποιος είσαι;

*Tο κείμενο δημοσιεύθηκε αρχικά στο Alexiazed.blogspot.com

-- This feed and its contents are the property of The Huffington Post, and use is subject to our terms. It may be used for personal consumption, but may not be distributed on a website.