Η ανάγκη για ένα νέο φοιτητικό συνδικαλισμό

15:33 15/9/2017 - Πηγή: Huffington Post Greece

Η είδηση ότι η Διοίκηση της Νομικής Σχολής ΔΠΘ απομάκρυνε τα παραταξιακά τραπεζάκια αντιμετωπίστηκε θετικά από πολλούς. Η αλήθεια είναι όμως ότι η «έξωση» των κομματικών παρατάξεων από το εσωτερικό της Σχολής δεν έλυσε τα πολυάριθμα και σημαντικά προβλήματα του πανεπιστημίου. Για τους φοιτητές ωστόσο αποτελεί μία κίνηση υψηλού συμβολισμού, η οποία είναι μέρος μιας γενικότερης προσπάθειας για αλλαγή των όρων φοιτητικής συνδικαλιστικής δράσης μέσω ενός διαφορετικού μοντέλου πολιτικοποίησης.

Η «Ανεξάρτητη Νομική Κομοτηνής - ΑΝΟΚ»,

η μη κομματική κίνηση φοιτητών που πρότεινε από την αρχή την απομάκρυνση των παραταξιακών τραπεζιών, ιδρύθηκε το 2015, στην περίοδο του τέλους της εμπιστοσύνης. Στο τέλος της εμπιστοσύνης των πολιτών στο πολιτικό σύστημα και των φοιτητών στο κυρίαρχο μοντέλο συνδικαλισμού: για το τι μπορεί να σκεφθεί, τι μπορεί να πετύχει, τι μπορεί να εγγυηθεί. Όμως με την βαθιά πεποίθηση, ότι πολιτική δίχως θέσεις δεν μπορεί να υπάρξει, και με τη φιλοδοξία να πυροδοτήσει, μέσω ενός διαφορετικού ύφους, την αλλαγή των όρων του φοιτητικού συνδικαλισμού, η ΑΝΟΚ υπερασπίστηκε τη σαφήνεια και το συγκεκριμένο. Ενάντια στις γενικεύσεις και τις αοριστίες, που λειτουργούν ως κοινωνικά συντηρητικά, κατάφερε να συσπειρώσει γύρω της πολλούς φοιτητές που είχαν προ πολλού πάψει να ενδιαφέρονται για τα κοινά του πανεπιστημίου.

Στο ελληνικό Πανεπιστήμιο -όπως και ευρύτερα στην ελληνική κοινωνία- είναι συνηθισμένο το φαινόμενο μειοψηφίες να επιβάλουν τη γνώμη τους δια της βίας. Μικρός αριθμός φοιτητών, στο όνομα πολιτικών κομμάτων, τα οποία ακολουθεί με πίστη για να ανελιχθεί στην ιεραρχία, προβαίνει σε αυθαιρεσίες εντός του Πανεπιστημίου με την ανοχή των πανεπιστημιακών αρχών.

Η ΑΝΟΚ ιδρύθηκε από εκείνη τη σιωπηρή πλειοψηφία, που παρακολουθεί με ανησυχία την αισθητική και λειτουργική υποβάθμιση του δημοσίου χώρου, που βλέπει καθημερινά στο Πανεπιστήμιο τα φαινόμενα πολιτικού πατερναλισμού καθώς και τη διάδοση της αναξιοκρατίας μέσα από την επαγγελματική και πολιτική προώθηση ανθρώπων, που υπηρέτησαν το κόμμα και όχι την επιστήμη τους στη διάρκεια των σπουδών τους. Εκείνη τη σιωπηρή πλειοψηφία που επιθυμεί συνδικαλιστές παρόντες στα αμφιθέατρα, με ενδιαφέρον για την επιστήμη που επέλεξαν να υπηρετήσουν και ταυτόχρονα αποτελεσματικούς στην πολιτική δράση. Τη σιωπηρή πλειοψηφία που επιθυμεί ο δημόσιος χώρος να ανήκει στο σύνολο των φοιτητών και όχι στις μειοψηφίες.

Συμμετείχαμε στην ΑΝΟΚ γιατί δεν αντέχαμε να μένουμε απαθείς, όταν τα πάντα γύρω μας κατέρρεαν. Γιατί θέλαμε να δούμε έναν φοιτητικό σύλλογο που θα επιδιώκει την αναβάθμιση και την ενίσχυση των υποδομών του Πανεπιστημίου, την εύρυθμη διοικητική λειτουργία, την εξωστρέφεια προς όφελος της κοινωνίας και της οικονομίας. Παρά τις αποκλίσεις μας, παρότι ανήκουμε σε διαφορετικά κόμματα, καλύπτοντας ιδεολογικά τον χώρο από την κεντροδεξιά και το κέντρο μέχρι την κεντροαριστερά, κάναμε ένα βήμα μπροστά. Υπερβήκαμε ό,τι μας χωρίζει και προσπαθήσαμε μαζί για ένα σύγχρονο, εξωστρεφές πανεπιστήμιο.

Ενοχλήσαμε βέβαια τόσο στα δεξιά όσο και στα αριστερά. Επειδή δεν συμβιβαστήκαμε με ένα σύστημα που αρκείται στο λίγο, που εξυπηρετεί όλους όσοι αρνούνται την πρόοδο. Επειδή η δράση μας έθεσε σε κίνδυνο τη στρεβλή πορεία όλων αυτών προς την εξουσία. Όμως αυτό είναι αναγκαίο βήμα για τη σιωπηρή πλειοψηφία και όρος επιβίωσής της απέναντι σε συγκεκριμένες ομάδες συμφερόντων, που σήμερα δρουν στο Πανεπιστήμιο και αύριο θα κυριαρχούν στην αγορά εργασίας και στην κοινωνία, υπονομεύοντας κάθε προοπτική για όσους είναι εκτός αυτών.

Μιλώντας και πράττοντας στη βάση των χαμηλών προσδοκιών και των μεγάλων απαιτήσεων, η ΑΝΟΚ κατάφερε να εδραιωθεί στα μάτια των φοιτητών ως φορέας ανανέωσης, ανοίγματος, διεύρυνσης. Ασκώντας πολιτική με όρους συμμετοχικότητας και όχι αποκλεισμού έδειξε ότι η πολιτική οφείλει να ασκείται για το συμφέρον των πολλών, όχι των λίγων.

Όμως όλα τα παραπάνω δεν είναι -από μόνα τους- αρκετά. Ο κόσμος αλλάζει και οι μεγάλες αλλαγές απαιτούν γενναίες κινήσεις. Πλέον η γενιά μας δεν έχει δικαιολογίες. Όλοι ξέρουμε ότι τα γρανάζια δεν γυρνάνε από μόνα τους. Γυρνάνε μόνο αν κάποιος πάρει την απόφαση να αμφισβητήσει την κατεστημένη νοοτροπία. Το μέλλον δεν μπορεί να σχεδιαστεί από ανθρώπους που μιλούν και σκέφτονται με τους όρους του παρελθόντος. Στην εποχή του τέλματος και της ιδεοληπτικής οπισθοδρόμησης η ανάγκη για την ύπαρξη ενός νέου συνδικαλιστικού μοντέλου είναι πιο επιτακτική από ποτέ.