Η «ασυδοσία» των δημοσίων υπαλλήλων

11:33 29/9/2016 - Πηγή: Huffington Post Greece

Η εντύπωση ενός νεοδιορισμένου υπαλλήλου στο Δημόσιο είναι η ίδια που έχει εντυπωθεί στο κοινωνικό ελληνικό συλλογικό ασυνείδητο: έλλειψη οργάνωσης, επιθετική ή αδιάφορη συμπεριφορά από συναδέλφους δημόσιους υπαλλήλους, έλλειψη job description, απαξίωση του έργου που η ίδια η Διοίκηση παράγει, υπόγειος φόβος ότι οι νέοι πτυχιούχοι είναι τα άγρια που θα έρθουν να διώξουν τα ήμερα- δη τους υπαλλήλους που με κόπο και μετά από χίλια βάσανα κατάφεραν να εξασφαλίσουν μία θέση στο Δημόσιο (ήτοι, βρήκαν τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση να τους τοποθετήσει).

Η

απαξίωση του Δημοσίου είναι δομική. Συναντάται σε όλα τα επίπεδα και διαπνέει όλες τις βαθμίδες των υπαλλήλων. Ανεξαρτήτου θέσεως ή μορφωτικού επιπέδου, οι δημόσιοι υπάλληλοι απαξιώνονται μεταξύ τους και απαξιώνουν ρητά ή άρρητα και τους ίδιους του «ηγέτες» της Δημόσιας Διοίκησης. Που σε αυτή την περίπτωση δεν είναι άλλοι από τους πολιτικούς.

Η σύντομη πορεία των Υπουργών μέσα στα Υπουργεία (ανά τετραετία αλλάζουν), η απαξιωτική τους συμπεριφορά απέναντι στη Διοίκηση, η χρησιμοποίηση των ίδιων των υπαλλήλων ως υπηρετικό προσωπικό που είναι εκεί για να εφεύρει «νομότυπες μεθόδους» διευκόλυνσης των φίλων τους, αλλά και κάποιες περιπτώσεις αδιάφορων ή κακών υπαλλήλων ευθύνονται για την γενικότερη απαξίωση του Δημοσίου. Και από τους πολιτικούς και από την ίδια την κοινωνία.

Κανείς δεν αναρωτήθηκε αυτοί οι «άχρηστοι» δημόσιοι υπάλληλοι ποιανού γεννήματα υπήρξαν. Ποιος τους προσέλαβε, τους συντήρησε και τους αποθέωσε. Ποιος τους χρησιμοποίησε και τους χρησιμοποιεί. Και ποιοι κρύβονται πίσω τους για να καλύψουν τους δικούς τους σκοπούς.

Το πρώτο πράγμα που ένας ευφυής δημόσιος υπάλληλος καταλαβαίνει ήδη από την αρχή της καριέρας του είναι ότι «Οι Υπουργοί έρχονται και παρέχονται, η Δημόσια Διοίκηση μένει». Που σημαίνει, όσο πιο νομότυπος είναι κανείς, τηρεί ψυχαναγκαστικά τις προβλεπόμενες διαδικασίες, επικαλείται το γράμμα του νόμου αρκετά συχνά και πετάει γρήγορα την ευθύνη από πάνω του, τόσο δυσκολότερο γίνεται για τον κάθε Υπουργό να τον χειριστεί κατά βούληση, να περάσει με «νόμιμο τρόπο» διαδικασίες που στόχο έχουν να ευνοήσουν «ημετέρους» δικούς του φίλους και μετά, όταν ο κ. Υπουργός έχει φύγει, η διοίκηση να υπομείνει το βάρος των «παράτολμων ενεργειών τους». Και όταν λέμε Διοίκηση, εννοούμε τον υπάλληλο που υπάκουσε στις εντολές του ανώτερού του, ήτοι του κ. Υπουργού, παράκαμψε την διαδικασία κι έπειτα, κατέστη «υπόλογος» για την «παράνομη» ενέργειά του.

Η κ. Φωτίου-αν όντως μίλησε για άχρηστους υπαλλήλους-ας κοιτάξει την αιτία της ασθένειας κι όχι το σύμπτωμα.

Όταν στη διαχείριση των κονδυλίων ΕΣΠΑ υπάλληλος αρνήθηκε να παρακάμψει τη νομότυπη διαδικασία έγκρισης κονδυλίων, ώστε ο κ. Υπουργός να χρηματοδοτήσει εταιρεία φίλου του, η υπάλληλος δέχτηκε απειλή από το γραφείο του υπουργού ότι θα της γίνει ΕΔΕ (διοικητικό δικαστήριο) για «παράβαση καθήκοντος». Αν υπέκυπτε στην απειλή, αυτό σήμαινε ότι θα γινόταν η στενή συνεργάτης του Υπουργικού γραφείου και αυτόματα θα εντασσόταν στους «διαπλεκόμενους ή ευνοούμενους». Αν δεν υπέκυπτε, το bulling είτε θα συνεχιζόταν είτε θα την άφηναν στην ησυχία της. Αλλά ουαί κι αν τόλμαγε να ζητήσει το οτιδήποτε.

Κι από τις δύο πλευρές λοιπόν χαμένος.

Αυτό που πραγματικά διακυβεύεται για ένα δημόσιο υπάλληλο είναι η τιμή του. Και με την έννοια της ηθικής και με την έννοια του τι θα θυσιάσει στον επαγγελματικό του βίο. Η ηθική αξιοπρέπεια του υπαλλήλου διακυβεύεται κυρίως, εφόσον η θέση είναι μόνιμη και το μόνο που ίσως μπορεί να προσβλέψει είναι μια ανώτερη διοικητική θέση. Το ποια είναι η φήμη που θα τον συνοδεύει, αυτή είναι η μόνη του ίσως κληρονομιά.

Στο Δημόσιο υπάρχουν δύο κατηγορίες υπαλλήλων: Οι μονίμως φοβισμένοι από το bulling των πολιτικών γραφείων ή οι εντελώς διαπλεκόμενοι που δέχτηκαν το bulling και είδαν τι μπορούν να κερδίσουν προσωπικά από αυτό.

Υπάρχει βέβαια και μία ενδιάμεση κατηγορία, που χαίρει βέβαια ολονών εκτίμησης: αυτών που δεν υπέκυψαν στο bulling, έδρασαν σύμφωνα με τη συνείδησή τους, θαυμάστηκαν από όλους και φυσικά, ήταν και είναι στο περιθώριο, στην χαμηλότερη διοικητική βαθμίδα και στις πιο σκληρές και μη ευνοημένες θέσεις.

Το ελληνικό δημόσιο αντικατροπτίζει τη δημόσια ζωή της χώρας και το πώς ως ανθρώπινα όντα λειτουργούμε, όταν μπροστά μας διακυβεύεται η φήμη μας και το προσωπικό μας κέρδος. Και όπως συμβαίνει παγκόσμια, μόνο το 10 % ανταποκρίνεται στο ηθικό πρότυπο που αξίζει ένας εργαζόμενος να έχει στην ζωή του και στον εργασιακό του βίο. Το πόσο η συνείδησή του τον οδηγεί και δεν ακούει τις σειρήνες που τον φοβίζουν ή τον ξελογιάζουν, που το κέρδος αφότου ο άνθρωπος έχει ζυγίσει ηθικά μία επιλογή, όχι αντίστροφα.

Η κ. Φωτίου-αν όντως μίλησε για άχρηστους υπαλλήλους-ας κοιτάξει την αιτία της ασθένειας κι όχι το σύμπτωμα. Να αναρωτηθεί ποιος προσέλαβε αυτούς τους άχρηστους υπαλλήλους και ποιοι, ενώ άξιοι άνθρωποι της Διοίκησης συχνά έχουν καταθέσει στοιχεία και ντοκουμέντα για συγκεκριμένους αργόμισθους, κακοήθεις και συχνά επικίνδυνους υπαλλήλους, ποιοι έχουν κλείσει τα αυτιά τους και τα μάτια τους μπροστά σε αυτά τα στοιχεία, και όχι μόνο δεν τιμώρησαν κανέναν «ανάξιο», μάλιστα τον προστάτεψαν και τον προήγαγαν με δόξα και τιμή.

Και σε ποιους ανθρώπους έχουν γίνει οι περισσότερες καταγγελίες, οι περισσότερες ενοχλήσεις και η μεγαλύτερη λάσπη.

Ποιοι συντηρούν αυτούς τους ανάξιους υπαλλήλους; Ποιοι είναι αυτοί που αν και ανάξιοι, είναι τα αγαπημένα παιδιά των Υπουργών; Ποιοι είναι αυτοί;

Αν θέλουμε να κόψουμε το κεφάλι της Λερναίας Ύδρας, ας αφήσουμε την Διοίκηση μακριά από τους κομματικούς στρατούς. Κι ας αφήσει ο υπουργός ο ρόλος του να είναι μόνο στη Βουλή και όχι στα υπουργεία. Η Διοίκηση μπορεί να αντεπεξέλθει μόνη της πολύ καλά χωρίς τους Υπουργούς. Το μόνο που προσθέτουν οι Υπουργοί είναι η εισροή του κομματικού στρατού στη Διοίκηση και η εγκαθίδρυση μίας πολύ κακής κουλτούρας ότι «όποιος είναι δικός μας, είναι υπεράνω νόμου και Θεού». Πριν δείξουμε με το δάκτυλο, ας κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Και κυρίως οι πολιτικοί μας, κύριοι υπεύθυνοι του πώς έχουν τα «σπίτια τους», ήτοι τα Υπουργεία.

-- This feed and its contents are the property of The Huffington Post, and use is subject to our terms. It may be used for personal consumption, but may not be distributed on a website.