Η δημαγωγία του «ευρωπαϊκού τόξου» και το έλλειμμα πολιτικής

11:39 14/10/2016 - Πηγή: Huffington Post Greece

Μία από τις χειρότερες πολιτικές δημαγωγίες που υφιστάμεθα, είναι η συνεχής σωτηριολογική επίκληση ενός εσκεμμένα ασαφούς «ευρωπαϊσμού», τον οποίον άκριτα οφείλουμε να ακολουθούμε και του συνακόλουθου λεγόμενου «ευρωπαϊκού τόξου» της Βουλής. Μέσω αυτών των ιεροποιημένων συνθημάτων, αποπροσανατολίζεται η κοινωνία από τις πραγματικές πολιτικές διακυβεύσεις και χάνεται η ίδια η πολιτική ως θεωρία και πρακτική από τα τεκταινόμενα στη χώρα μας.

Αρχικώς ας δούμε τη σχέση μας με την υπόλοιπη Ευρώπη. Η Ευρώπη δε μπορεί να υπάρξει

ως σημαντική παγκόσμια οικονομική και πολιτική οντότητα χωρίς την Ελλάδα. Αυτό δείχνει η Ιστορία. Η Ιστορία της Δύσης γεννήθηκε και σχηματοποιήθηκε στη Μεσόγειο, με επίκεντρο το νοτιοανατολικό της άκρο. Όταν η υπόλοιπη Ευρώπη απειλήθηκε από την εξάπλωση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, αυτό το άκρο έπρεπε να επανα-προσαρτηθεί σε αυτήν, προς διαφύλαξη της ιστορίας και της ισχύος της. Ομοίως όμως η Ρωσία επιθυμούσε την προσάρτησή του σε αυτήν. Αυτοί είναι οι λόγοι που ώθησαν τις τότε μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, τη Γαλλία και την Αγγλία, αλλά και την τότε Ρωσία, να σπεύσουν όχι μόνο προς βοήθεια της επαναστατημένης Ελλάδος του 19ου αιώνα, αλλά και να συνδράμουν στην προετοιμασία αυτής της επανάστασης. Βεβαίως οι λόγοι δεν ήσαν μόνον οικονομικο-πολιτικοί. Το ευρωπαϊκό πνεύμα βρισκόταν σε αδιέξοδο από τα δεσμά της νεωτερικότητας και βρήκε ασμένως στην ανασύσταση μιας Ελλάδας όπως την οραματιζόταν, διέξοδο και ελπίδα.

Όταν η Ιστορία το 'φερε η Ρωσία να αποσχιστεί τελείως από την υπόλοιπη Ευρώπη, οι ευρωπαίοι και αμερικανοί νικητές του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου κατάφεραν να κρατήσουν την Ελλάδα με το μέρος τους, παρότι οι τότε επικρατούσες συνθήκες μπορούσαν κάλλιστα να την εντάξουν στο ρωσικό στρατόπεδο. Η μοίρα της κρίθηκε με τη συνθήκη της Γιάλτας, δηλαδή τη συμφωνία μεταξύ Αμερικανών, Άγγλων και Ρώσων. Αυτοί ήσαν οι νικητές, αυτοί μοίρασαν τον κόσμο δίκην ιδιοκτητών του. Η χώρα μας έκτοτε πορεύτηκε δίκην αποικίας των ισχυρών δυτικών δυνάμεων, αποικίας γεωπολιτικά πολύτιμης - πράγμα που μπόρεσε μάλιστα να εκμεταλλευτεί με οξυδερκείς πολιτικούς. Ιδού η σχέση μας με την Ευρώπη και γενικότερα με αυτό που αποκαλούμε Δύση.

Μετά τον Πόλεμο, διάφορα επί μέρους ευρωπαϊκά κράτη, άρχισαν να συνάπτουν εμπορικούς συνασπισμούς, για τον αποκλεισμό μελλοντικών πολεμικών συρράξεων. Αυτές οι πρώτες προσπάθειες ενοποίησης οδήγησαν σταδιακά στη σημερινή Ε.Ε. (Ενωμένη Ευρώπη), που όμως κατέληξε να διέπεται από αμφιλεγόμενες ρυθμίσεις, με κορωνίδα τη θέσπιση κοινού νομίσματος. Αν αυτό το πρότειναν, σε άσκηση στο πανεπιστήμιό τους, πρωτοετείς φοιτητές οικονομικών, δεν θα πέρναγαν στο άλλο έτος. Επειδή δύσκολα μπορούμε να υποθέσουμε ότι οι τότε πολιτικοί ήσαν ανόητοι, δεν μπορούμε παρά να συμπεράνουμε πως αυτή η θέσπιση κοινού νομίσματος απηχούσε ιδιοτελείς και ανομολόγητες προθέσεις των οικονομικά ισχυροτέρων κρατών: αφαιρώντας από τα ασθενέστερα κράτη τη δυνατότητα να τυπώνουν αυτά το νόμισμά τους και να το υποτιμούν κατά βούληση προς ενίσχυση των εξαγωγών και των κάθε είδους προς τρίτους πωλήσεων, καθώς και κάθε άλλη δυνατότητα προστασίας της εγχώριας παραγωγής, κατέστρεψαν κάθε παραγωγική τους δυνατότητα, έως πλήρους παράδοσής τους στους ισχυρούς.

Η Ελλάδα υφίσταται λοιπόν σήμερα τη μοίρα των οικονομικώς ασθενών που περιγράψαμε. Μάλιστα την επισπεύσαμε, ιδιαιτέρως όταν από τη δεκαετία του '80 άρχισε μεθοδικά, ηθελημένα ή αθέλητα, η διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας. Σήμερα το καταστροφικό αυτό έργο συνεχίζεται ανερυθρίαστα: Αντί να προσπαθούμε να επαναφέρουμε την οικονομία της χώρας σε κάποιο έλεγχο, με ανάπτυξη των παραγωγικών μας δυνατοτήτων, ακολουθούμε άκριτα και πιστά, με πρόσχημα τη δήθεν πίστη μας στην ΕΕ, την επιβαλλόμενη οικονομική πολιτική της «εσωτερικής υποτίμησης», πολιτική που με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγήσει στη διάλυσή της.

Τίθεται, ωστόσο, το ερώτημα γιατί οι δανειστές δε ζητούν από εμάς αυτό που πραγματικά θα τους έδινε πίσω τα χρήματά τους. Μόνος τρόπος γι' αυτό, θα ήταν η δημιουργία από εμάς πλούτου, νέου πλούτου. Θα έπρεπε έτσι να τους πείσουμε για το πως θα δημιουργήσουμε αυτόν τον νέο πλούτο, δηλαδή προτάσσοντας συγκεκριμένες στρατηγικές ανάπτυξης της χώρας. Τι έχουμε κάνει όμως γι' αυτό; Απολύτως τίποτα. Οι δήθεν πολιτικοί μας εκτελούν ολοένα και πιστότερα τρόπους διαχείρισης των οικονομικών ζητημάτων της χώρας που αποφασίζονται από «την Ευρώπη», δηλαδή πρωτίστως τη Γερμανία, ίσως και σιωπούσα Γαλλία, τρόπους που προδήλως δεν θα μας οδηγήσουν σε δημιουργία νέου πλούτου. Είναι μάλλον σαφές πως οι όποιοι δανειστές μας δεν επιδιώκουν να πάρουν τα χρήματά τους πίσω, επιδιώκουν απλώς τον ολοκληρωτικό έλεγχο της χώρας.

Εν ολίγοις, το «ευρωπαϊκό τόξο» της Βουλής δεν είναι παρά αυτό που ταυτίζει τον ευρωπαϊκό μας προσανατολισμό με την πάση θυσία παραμονή μας στο ευρώ. Όμως η ευρωπαϊκότητα της χώρας μας και η σχέση μας με τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη, σχέση ουσιαστικής πολιτικής και γεωπολιτικής αλληλεξάρτησης, είναι από την ιστορία περιγεγραμμένη και δεδομένη. Το ευρώ, ως κοινό νόμισμα, με δεδομένη την αυτόνομη οικονομική πολιτική του κάθε κράτους, λειτουργεί διαλυτικά ως προς τις προθέσεις ευρωπαϊκής ενοποίησης. Κοινό νόμισμα μόνο ομοσπονδίες μπορούν να έχουν. Ειδάλλως ενισχύονται ακόμα περισσότερο οι διαφορές των κρατών, ενισχύονται και δημιουργούνται προσπάθειες επιβολής των ισχυροτέρων προς τα ασθενέστερα. Οδηγούμεθα στη διάλυσή της Ευρώπης και μάλιστα σε συνθήκες προ του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου.

Τα σημερινά πολιτικά κόμματα αγνοούν πιθανότατα τόσο την Ιστορία όσο και τις πραγματικές παγκόσμιες διακυβεύσεις. Η πρωταρχική τους επιθυμία είναι να παραμείνουν στην εξουσία διατηρώντας την κλειστότητα του συστήματος εντός του οποίου διαιωνίζουν την ισχύ τους. Η εναλλαγή τους στην εξουσία εξυπηρετεί τη διατήρηση αυτού του κλειστού συστήματος εξουσίας που έντεχνα παρουσιάζουν ως εναλλαγή στην πολιτική διεργασία.

Διερχόμαστε μια πολύ δύσκολη και κρίσιμη για το μέλλον της πατρίδας μας καμπή. Οι πολιτικές μας ηγεσίες, δεν μπορούν ή/και δεν θέλουν να ασκήσουν πολιτική, πολιτική τόσο για το μέλλον της χώρας αλλά και για το μέλλον της ίδιας της Ευρώπης. Την ίδια στιγμή εισερχόμαστε σε επανασύσταση του παγκόσμιου διπόλου Αμερική-Ρωσία, με μερίδιο και για την αναδυόμενη ως υπερδύναμη Κίνα. Η διατήρηση του ολοένα και περισσότερο αποικιακής λειτουργίας κρατιδίου μας, στη σημερινή του μορφή και εμβέλεια, τίθεται εν αμφιβόλω, με δεδομένες τις ανατολικές και βόρειες πιέσεις που δεχόμαστε και την απόλυτη αδυναμία μας να υπάρξουμε ως αυτόνομη πολιτική (και οικονομική) οντότητα, παρ' όλες τις γεωπολιτικές δυνατότητές μας. Βρεθήκαμε σε αυτήν την αδυναμία σχεδόν μεθοδευμένα από τις κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών. Το βέβαιο είναι ότι η ολοένα και περισσότερο υποβαθμιζόμενη ποιότητα των δήθεν πολιτικών που απαρτίζουν τη Βουλή των Ελλήνων - με την ψήφο μας - δεν είναι καλός οιωνός για το μέλλον της χώρας μας.

-- This feed and its contents are the property of The Huffington Post, and use is subject to our terms. It may be used for personal consumption, but may not be distributed on a website.