Η εποχή των Ηγετίσκων

07:56 11/1/2018 - Πηγή: Huffington Post Greece

«Θέλετε να έχετε σε λίγα χρόνια Αλβανό πρωθυπουργό;» ρώταγε με τη χαρακτηριστική τσεβδή φωνή του προ δεκαετίας από το βήμα του περιθωριακού Καρατζαφερικού καναλιού ο Άδωνις το κοινό του. Η Ελλάδα ακόμα ευημερούσε διάγοντας την πιο λαμπρή δεκαετία της σύγχρονης ιστορίας της, με την (διαπλεκόμενη) τράπουλα μοιρασμένη και την ψευδαίσθηση ότι το παραμύθι δεν θα τελειώσει ποτέ η ρατσιστική και λαϊκιστική κινδυνολογία έβρισκε πολλά ευήκοα ώτα. Τότε βέβαια δεν υπήρχαν νόμοι περί «υποκίνησης μίσους», τα πογκρόμ αποδίδονταν στους «κακούς

μετανάστες» που κηλίδωναν τον πολιτισμό μας και σκίαζαν τη φωτεινή βιτρίνα του ετεροχρονισμένου εξευρωπαισμού μας. Ο Άδωνις αποτελούσε ακόμα μια γραφική φιγούρα, ένα-αγγλιστί- parody account που ο λόγος του- αχταρμάς προγονοπληξίας, μισαλλοδοξίας και αντισημιτισμού- ικανοποιούσε τα ταπεινά ένστικτα και τόνωνε τον ευνουχισμένο βοναπαρτισμό του μέσου νοικοκυραίου που ισορροπούσε χαυνωμένος ανάμεσα στις ταπεινές καταβολές του και τον όψιμο έξωθεν επιχορηγούμενο ντολτσεβιτισμό του.

Δεν κατασκεύασε ομολογουμένως μόνος του ο Άδωνις την ξενοφοβική υστερία, αλλά αναγνώρισε το ιδανικό πάτημα για να χτίσει πολιτική καριέρα πάνω της, το αλλόδοξο αίμα από τους ξυλοδαρμούς και τα αμέτρητα μαχαιρώματα αναξιοπαθούντων πολιτών δεύτερης κατηγορίας, που απαξίωνε μεθοδικά καθιστώντας τους εύκολους στόχους, λέρωσε- εμμέσως και μεταξύ πολλών άλλων- και τα δικά του χεράκια πολύ πριν εξαγνιστούν στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ και ενδυθούν το κυριλέ γάντι του μνημονιακού μεσσιανισμού.

Δέκα χρόνια αργότερα δεν καταφέραμε να βγάλουμε-αλίμονο- Αλβανό πρωθυπουργό, αλλά βάλαμε μια νεοναζιστική συμμορία στη βουλή και φορτωθήκαμε το μεγαλύτερο χρέος της παγκόσμιας ιστορίας. Όσο για τον σημερινό, περί ου ο λόγος, αντιπρόεδρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έχει κάθε λόγο να νιώθει υπερήφανος για την εκπλήρωση των πολιτικών φιλοδοξιών του και να αποκηρύσσει τους φιλοχουντικούς μέντορες του με κάθε ευκαιρία, άλλωστε η ισχυρότερη δεξιότητα που απαιτεί η τέχνη της πολιτικής είναι αυτή της κωλοτούμπας.

Δεν υπάρχει κάτι μεμπτό σε αυτό, ούτε περιορίζεται στα καθ’ ημάς. Σε μια εποχή ύφεσης οικονομικών πόρων αλλά κυρίως ηθικών αξιών, ένα νέο είδος πολιτικού ανθρώπου έχει αρχίσει να καταλαμβάνει το πολιτικό προσκήνιο. Ποιος Αμερικάνος θα περίμενε, δέκα χρόνια νωρίτερα, τον Ντόναλντ Τράμπ να δρασκελίζει το περιστύλιο του Λευκού Οίκου; Ποιος σοβαρός άνθρωπος μπορεί να επικροτήσει στις μακρινές και εξωτικές Φιλιππίνες την εκλογή του Ντουέρτε; Κι όμως, ανατρέχοντας στις σελίδες της ιστορίας εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι κάθε κρίση γεννούσε διαχρονικά τέρατα και καρικατούρες. Με τα όρια ανάμεσα τους δυσδιάκριτα.

Προς το παρόν ο κόσμος, τουλάχιστον στο Δυτικό ημισφαίριο, εξακολουθεί να παραμένει ανησυχητικά ασφαλής, έστω και αν η επανεμφάνιση των Ηγετίσκων επαληθεύει τις χρόνιες παθογένειες του χωρίς ευτυχώς να προμηνύει τα χειρότερα…